Η πεποίθηση που διαμορφώνεται τις τελευταίες μέρες θέλει την Τουρκία να κατεβάζει τους τόνους, μια απότομη στροφή η οποία αποδίδεται στις πιέσεις του δυτικού παράγοντα και δη των Αμερικάνων.

Εμείς θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως η Τουρκία έχει μια στρατηγική την οποία σχεδιάζει και ακολουθεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Επιπλέον, ο χρόνος για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το καθεστώς του μετράει αντίστροφα και η απώλεια της εξουσίας μπορεί να οδηγήσει πολλούς στην φυλακή.

Μια επιθετική κίνηση εναντίον της Ελλάδας θα μπορούσε να προκαλέσει αλλαγή του σκηνικού. Αυτή  βέβαια ενέχει και το ρίσκο να αποτύχει και οι συνέπειες που θα ακολουθήσουν να είναι ακόμη χειρότερες.

Πέραν των συγκυριακών εξελίξεων όμως οι διαφορές με την Τουρκία θα παραμείνουν και θα ενταθούν μέχρι που οι δύο χώρες να αναγκαστούν να τις επιλύσουν είτε σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας είτε σε βάρος των σχεδίων της Τουρκίας να αναδειχτεί σε περιφερειακή υπερδύναμη με γειτονικά κράτη δορυφόρους.

Η στρατηγική της Τουρκίας για το ρόλο της στις διεθνείς εξελίξεις ως περιφερειακής δύναμης που συναλλάσσεται επί ίσοις όροις με άλλες μεγάλες δυνάμεις είναι μακροχρόνια και μεταξύ άλλων περνάει και από τον έλεγχο του μισού Αιγαίου και την επιβολή στην Ελλάδα ενός καθεστώτος “Φιλανδοποίησης”.

Η παρουσία της Ελλάδας στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ τις τελευταίες δεκαετίες και υπό την  προστασία των ισχυρών δυτικών δυνάμεων παλαιότερα εμποδίζει αυτά  τα σχέδια.

Από τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, την ήττα του 1897, την απόβαση στη Σμύρνη και τη Μικρασιατική Καταστροφή οι δυτικές δυνάμεις είχαν πάντα περισσότερο ή λιγότερο ενεργό ανάμειξη στο πλευρό της Ελλάδας την οποία χρησιμοποιούν ως αντίβαρο άσκησης επιρροής στην Τουρκία.

Δεν είναι η πρώτη φορά μετά το ’22 που η Τουρκία προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο του Ανατολικού Αιγαίου. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως επιτήδειος ουδέτερος είχε ζητήσει τον έλεγχο των νησιών και από τους Γερμανούς και από τους Συμμάχους προσφέροντας ανταλλάγματα.

Απέτυχε όμως. Τα Δωδεκάνησα προσφέρθηκαν στην Ελλάδα ως ανταμοιβή της συνεισφοράς στο πλευρό των Συμμάχων.

Από άποψη γεωπολιτική το Αιγαίο και τα Στενά του Βοσπόρου αποτελούν τη δίοδο της Ρωσίας προς τις θερμές θάλασσες του νότου και της Δύσης προς τις βαλκανικές χώρες που βρέχονται από τη Μαύρη Θάλασσα.

Κατά συνέπεια οι χώρες που ελέγχουν τα Στενά και το Αιγαίο διαθέτουν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία. Ο ρόλος της Ελλάς και της Τουρκίας είναι συμπληρωματικός καθώς  μαζί ελέγχουν μια στρατηγικής σημασίας δίοδο.

Μια άλλη σημαντική δίοδος είναι η Ν.Α. Μεσόγειος καθώς από την έξοδο της  διώρυγας του Σουέζ διακλαδώνεται ένα σημαντικό τμήμα του διεθνούς εμπορίου και της προμήθειας της Ευρώπης με ενέργεια και εισαγωγές από την Ασία. Η θέση της Κρήτης παίζει σημαντικό ρόλο στην εξασφάλιση της ομαλής ροής αυτών των διόδων.

Στόχος της  Τουρκίας είναι να μειώσει τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας. Το σχέδιο “Γαλάζιας Πατρίδας” αποσκοπεί ακριβώς σε αυτόν τον στόχο. Αν η Τουρκία αποκτήσει τον έλεγχο του μισού Αιγαίου καθώς ελέγχει και τα Στενά αποκτά μοναδική σημασία για τη Δύση.

Για τη συνέχεια Capital