Το ΝΑΤΟ, που έχει συναινέσει επί μακρόν στις διώξεις των Κούρδων, απέχει πολύ από το να είναι μια δύναμη ειρήνης. Και η Τουρκία, μέλος του από το 1952, το αποδεικνύει.

Τον Απρίλιο, που ο κόσμος ήταν απασχολημένος με την εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, ένα μέλος του ΝΑΤΟ εξαπέλυσε επίθεση σε δύο από τις γειτονικές του χώρες. Η Τουρκία στόχευσε με βομβαρδισμούς τα στρατόπεδα Κούρδων μαχητών στο Ιράκ και τη Συρία, επιφέροντας πλήγματα σε καταφύγια, αποθήκες πυρομαχικών και βάσεις.

Η ειρωνεία πέρασε σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητη. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη: Για πολύ καιρό, ο δυτικός κόσμος έκανε τα στραβά μάτια στη σκληρή μεταχείριση των Κούρδων από την Τουρκία. Εδώ και δεκαετίες, το τουρκικό κράτος καταδιώκει την κουρδική μειονότητα (περίπου το 18% του πληθυσμού της) με καταστροφικό ζήλο. Χιλιάδες Κούρδοι έχουν εξοντωθεί και περίπου ένα εκατομμύριο έχουν εκτοπιστεί σε μια εκστρατεία σκληρής καταστολής στο εσωτερικό. Ωστόσο, τα δυτικά έθνη, πέρα από μια σύντομη περίοδο κατά την οποία η κουρδική αντίσταση συγκρατούσε το ανερχόμενο Ισλαμικό Κράτος, σπάνια  έδειξαν να νοιάζονται.

Η μεταχείριση των Κούρδων από την Τουρκία έχει βρεθεί σήμερα στο επίκεντρο – αλλά όχι επειδή οι σύμμαχοι αφυπνίστηκαν από την αδικία της συστηματικής καταπίεσης των Κούρδων. Απεναντίας, είναι επειδή η Τουρκία απειλεί αποτελεσματικά να μπλοκάρει την είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, εκτός εάν συμφωνήσουν να πατάξουν τους Κούρδους μαχητές. Για τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που είδε μια ευκαιρία να εδραιώσει περαιτέρω την εθνικιστική του ατζέντα, ήταν ένα τολμηρό ποντάρισμα. Η χλιαρή μέχρι τώρα αντίδραση των συμμάχων του ΝΑΤΟ υποδηλώνει ότι μπορεί να είναι επιτυχημένο.

Όπως και να καταλήξει η κατάσταση, είναι βαθιά κατατοπιστική. Για την Τουρκία, υπογραμμίζει για ακόμα μία φορά το σθένος με το οποίο ο κ. Ερντογάν επιθυμεί να εξοντώσει τους Κούρδους, την ώρα που διεκδικεί για τη χώρα του θέση περιφερειακής δύναμης. Για την ίδια τη συμμαχία, το αδιέξοδο φέρνει στο φως γεγονότα που συγκαλύπτονταν επί του παρόντος από τον μετασχηματισμό της σε αμιγώς αμυντικό οργανισμό. Το ΝΑΤΟ, που έχει συναινέσει επί μακρόν στις διώξεις των Κούρδων, απέχει πολύ από το να είναι μια δύναμη ειρήνης. Και η Τουρκία, μέλος του από το 1952, το αποδεικνύει.

Η σύγκρουση της Τουρκίας με τους Κούρδους χρονολογείται τουλάχιστον από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο οθωμανικός συγκεντρωτισμός οδήγησε σε φυλετικές εξεγέρσεις. Οι πρώτες δύο δεκαετίες της Τουρκικής Δημοκρατίας, που ιδρύθηκε το 1923, περιλάμβαναν την άρνηση κουρδικής ταυτότητας, αυτονομίας και γλώσσας, που ήταν όλα θεμελιωμένα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ακολούθησαν εξεγέρσεις αλλά καταπνίγηκαν βίαια. Αφότου παρέμεινε κατά βάση αδρανής στις δεκαετίες του 1940 και του 1950, η κουρδική μαχητικότητα είδε μια αναβίωση, κάτω από επαναστατικά σύμβολα. Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, ή P.K.K., αναδύθηκε μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα.

Για τη συνέχεια Capital