Μέσα σε κλίμα δυσπιστίας, έλλειψης εμπιστοσύνης, συγκρουόμενων συμφερόντων και διχασμού, η σύνοδος των 27 πήρε αποφάσεις για εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο. Το πανηγύρισαν κιόλας με δηλώσεις τους, λες και η μεγάλη αυτή «μαύρη τρύπα» στις οικονομίες των χωρών τους θα πλήξει τη Ρωσία. Στην ουσία όλες οι αντι-ρωσικές κυρώσεις εξελίσσονται εις βάρος των πολιτών της Ε.Ε., που βλέπουν τις τιμές της ενέργειας να σκαρφαλώνουν στα ύψη και έναν πρωτόγνωρο πληθωρισμό να απειλεί με ύφεση τις οικονομίες τους. Το βιοτικό τους επίπεδο απειλείται ήδη με κατάρρευση.

Η Ρωσία δεν περίμενε τους Ευρωπαίους τεχνοκράτες να της υποδείξουν με αλαζονικές φανφάρες να απευθυνθεί σε άλλες αγορές. Το πράττει ήδη και έχει τριπλασιάσει τα κέρδη της, ενώ το ρωσικό νόμισμα βρίσκεται σε μιαν από τις καλύτερες επιδόσεις του, ακόμα και από το δολάριο.

Οι ρωσικές τράπεζες λειτουργούν κανονικά, οι εξαγωγές τους πολλαπλασιάζονται και κερδίζουν 2,5 φορές περισσότερα από πριν.

Οι εκπτώσεις και οι γελοιότητες περί σεβασμού του διεθνούς δικαίου

Την ώρα λοιπόν που οι Βρυξέλλες, οι ΗΠΑ και όλο το δυτικό συναπάντημα διακηρύσσουν πως η στάση τους έναντι της Ρωσίας στηρίζεται στην αρχή του σεβασμού του διεθνούς δικαίου, η πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη τούς γυρίζει την πλάτη. Η απύθμενη υποκρισία μπάζει από παντού. Δεν μπορούν να πείσουν ούτε και τους εαυτούς τους, καθότι στη βάση αυτού του περιλάλητου σεβασμού η Τουρκία όχι μόνον εξακολουθεί να κατέχει για 50 σχεδόν χρόνια το 1/3 των κυπριακών εδαφών, αλλά απειλεί την Ελλάδα, διεκδικεί ελληνικά νησιά, το μισό Αιγαίο, την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και εποικίζει την Αμμόχωστο, παρά τα απαγορευτικά ψηφίσματα του Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Τώρα η Τουρκία εισβάλλει για τρίτη φορά στη Συρία, παρά το γεγονός ότι η Δαμασκός την προειδοποίησε ότι αυτό θα σημαίνει «έγκλημα πολέμου» και «παραβίαση της κυριαρχίας» της χώρας. Ψύλλος στον κόρφο της. Συνεχίζει ακάθεκτη! Εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά στα Βαλκάνια υποδαυλίζοντας τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, πάτησε γερά με τα άρβυλά της στην Αφρική διεκδικώντας δικαιώματα που δεν έχει. Η ηγεσία του επεκτατικού ΝΑΤΟ αναγνωρίζει, όπως είπε και ο Στόλντεμπεργκ, τις ευαισθησίες της. Τώρα διαπραγματεύεται με το Κρεμλίνο να γίνει ο μεσάζων για τη μεταφορά των σιτηρών της Ρωσίας, σπάζοντας το εμπάργκο των μεγάλων «σοφών» της Ε.Ε., οι οποίοι αρνούνται να της επιβάλουν κυρώσεις.

Κύπρος και Ελλάδα, δυστυχώς, συμπεριφέρονται ως μαριονέτες στα χέρια των ΗΠΑ και της Δύσης. Είναι οι «βολικοί ηλίθιοι» που ανέχονται να κάνουν τις βρόμικες δουλειές χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Αρκούνται να εισπράττουν εύηχα «μπράβο», χωρίς αντιστάθμισμα.

Η Ελλάδα μάλιστα δέχθηκε να παρανομήσει, επιτρέποντας στις ΗΠΑ να κλέψουν το πετρέλαιο που μετέφερε μέσω Ελλάδας ιρανικό πετρελαιοφόρο.

Μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον και τους κινδύνους για την Κύπρο, ακούμε διάφορους πολιτικούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές, υποψηφίους και άλλους να υποδεικνύουν είτε διά της πλαγίας οδού είτε άμεσα την ένταξη της καθημαγμένης Κύπρου στο ΝΑΤΟ και να λένε πως ήγγικεν η ώρα για την ασφάλειά μας. Κάναμε «λάβαρο αντίστασης» τα περιβόητα ΜΟΕ και άλλα καλοπιάσματα προς την Άγκυρα.

Έτσι με τις συνεχείς εκπτώσεις προσπαθούν να εξαγοράσουν μια ειρήνη, εύθραυστη και αμφίβολη, με την οποία, αντί να κατευνάζουν την Τουρκία, αυξάνουν την βουλιμία και εντείνουν τις ηγεμονικές τις επιδιώξεις και τον επεκτατισμό της.

Η κριτική του Κ. Καραμανλή

Ενδιαφέρουσα ήταν η ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κώστα Καραμανλή την Τετάρτη, στην οποίαν άσκησε έντονη κριτική όχι μόνο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά και στην Ε.Ε. για την πολιτική τους τόσο στην κρίση με το Ουκρανικό, όσο και για τη στάση τους έναντι της Τουρκίας.

Ενδεικτικά τόνισε:

«Επείγει ο τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία, η Ευρώπη είναι εκείνη που πρέπει να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναζήτηση διπλωματικής διεξόδου, καθώς δεν είναι δεδομένο ότι οι ΗΠΑ έχουν στον ίδιο βαθμό το κίνητρο για κάτι τέτοιο, από την στιγμή που δεν υφίστανται τις συνέπειες στον ίδιο βαθμό»!

Επέκρινε ουσιαστικά την πολιτική της ελληνικής Κυβέρνησης που «τα δίνει όλα στις ΗΠΑ» και έχει μετατραπεί σε έναν θλιβερό «yesman».

Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, είπε ότι «δεν μπορεί να μη σημειωθεί η καταφανής αναντιστοιχία στη στάση των περισσοτέρων συμμάχων και εταίρων, σε σχέση με την αντίδραση για την εισβολή στην Ουκρανία.

»Ορθώς καταδικάζεται η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, επιβάλλονται κυρώσεις και ενισχύεται παντοιοτρόπως ο αμυνόμενος, το επί μισό σχεδόν αιώνα συνεχιζόμενο δράμα της Κύπρου αποσιωπάται απολύτως.

»Ακόμα χειρότερα, καταβάλλονται διαχρονικά προσπάθειες να γίνουν αποδεκτές λύσεις που θέτουν σε ίση μοίρα θύτη και θύμα, αναιρούν ακόμα και την υφιστάμενη κρατική οντότητα της Κύπρου, αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τα τετελεσμένα της παράνομης κατοχής και εποίκισης και θα έθεταν σε τροχιά δορυφοροποίησης την Κύπρο προς την Τουρκία και μάλιστα σε πλήρη αναντιστοιχία με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

»Είναι χαρακτηριστικά επ’ αυτού τα εκ των υστέρων σχόλια του Λόρδου David Hannay, βετεράνου Βρετανού διπλωμάτη και εν πολλοίς παρασκηνιακού εμπνευστή του Σχεδίου Aνάν, όπως δημοσιεύτηκαν στην Cyprus Mail, στις 14 Σεπτεμβρίου 2014, όταν περιέγραφε την τελική μορφή του ως ‘‘ασύνετα γενναιόδωρη’’ για τους Τούρκους.

»Αυτή η κατάφωρα υποκριτική αναντιστοιχία εκθέτει σοβαρά όσους ομνύουν ότι μάχονται υπέρ αξιών και αρχών, και εγείρει την υποψία ότι η επιλεκτικότητα στις ευαισθησίες υπαγορεύεται όχι από αρχές, αλλά από γεωπολιτικές επιδιώξεις. Εκ των πραγμάτων έτσι αποδυναμώνεται η πολιτική, δικαιική και ηθική υπεροχή του αφηγήματος της Δύσης.

»Αντίθετα με την Ελλάδα, η Τουρκία είναι χώρα αναθεωρητική. Επιδιώκει δηλαδή να μεταβάλλει την υφιστάμενη κατάσταση όπως προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συμφωνίες προς όφελός της. Απόδειξη αυτού είναι η άμεση ή έμμεση στρατιωτική της εμπλοκή στο Ιράκ, στη Συρία, στον Καύκασο και στη Λιβύη. Είναι κομβικής σημασίας να αντιληφθούμε με τρόπο σφαιρικό και ολοκληρωμένο τη στόχευση και τη στρατηγική της Τουρκίας. Με απλά λόγια, να την διαβάσουμε σωστά.

»Είναι δραματικά διαφορετικό, εάν επρόκειτο για μια χώρα, που, όπως σε πολλές περιπτώσεις ανά τον κόσμο, έχει κάποιες διαφωνίες με ένα γειτονικό κράτος που επιθυμεί να τις λύσει με τους παραδεκτούς τρόπους επίλυσης διαφορών, ή αντίθετα επιδιώκει να ανατρέψει συνολικά το status quo με απώτερο στόχο την ηγεμονία στην ευρύτερη περιοχή.

»Δυστυχώς συμβαίνει το δεύτερο. Όλα δείχνουν ότι η Τουρκία θεωρεί ότι ιστορικά, γεωπολιτικά, με βάση το μέγεθος και τον πληθυσμό της δικαιούται ηγετικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και επέκεινα.

»Ρόλο που θα την αναβιβάζει σε πρωταγωνιστή και κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, με συνακόλουθη την σχετική υποβάθμιση της σημασίας και του ρόλου των υπολοίπων και την σταδιακή καθυπόταξή τους στις προτεραιότητες της ίδιας.

»Οι παραδοχές αυτές δεν επιτρέπουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Η άποψη ότι για την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπάρχει αμοιβαία ευθύνη, ότι η ελληνική στάση ρέπει στον μαξιμαλισμό, ότι πρέπει να επιδείξουμε μεγαλύτερη ευελιξία και συμβιβαστική διάθεση, ότι δεν μπορούμε να αρνούμαστε τη διεύρυνση της ατζέντας των προς επίλυση θεμάτων που κατά το δοκούν φορτώνει ολοένα η Τουρκία, είναι εσφαλμένη. Εσφαλμένη διότι διαβάζει λάθος την Τουρκία. Γιατί στηρίζεται σε λάθος δεδομένα και οδηγεί σε ψευδαισθήσεις. Κυρίως στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να δείξουμε κάποιαν υποχωρητικότητα και όλα θα διευθετηθούν προς όφελος όλων.

»Η στάση αυτή, της σταθερής γραμμής υπεράσπισης και προβολής των εθνικών θέσεων, χαρακτηρίζεται ενίοτε επικριτικά ως λογική της ακινησίας. Αν όμως η δήθεν κινητικότητα, δηλαδή η μετακίνηση από πάγιες εθνικές θέσεις, οδηγεί σε αντιλήψεις συμβιβασμού με τις μονομερείς και διαχρονικά αυξανόμενες τουρκικές αξιώσεις, το επιχείρημα είναι και αίολο και επικίνδυνο.

»Με εκπτώσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας δεν εξαγοράζεται η ειρήνη. Το αντίθετο. Οι εκπτώσεις τέτοιου είδους απλώς μεγαλώνουν την βουλιμία και εντείνουν τις ηγεμονικές επιδιώξεις και τον επεκτατισμό των γειτόνων…».

Σε ρόλο διανομέα ξένων ιδεών

Στην Κύπρο οι πολιτικοί συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης διαβάζουν λάθος το αφήγημα της Τουρκίας. Άλλοι επικρίνουν την Ε/κ πλευρά ότι δεν υποχωρεί περισσότερο, άλλοι αφελείς πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα της Ε.Ε. Οι πιο χειρότεροι εκθειάζουν και εμπιστεύονται ένα επεκτατικό οργανισμό -το ΝΑΤΟ- που συνεχώς κάνει πλάτες στην Τουρκία και ενθαρρύνει τον επεκτατισμό της.

Καιρός λοιπόν να διαβάσουμε σωστά την Τουρκία και να συμπεριφερθούμε ως ένα κράτος με διεκδικήσεις και χωρίς εκπτώσεις. Να αρνηθούμε τον ρόλο του διανομέα ξένων θέσεων και ιδεών που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του λαού της Κύπρου. Και κυρίως να ξαναδιαβάσουμε σωστά τη σύγχρονη ιστορία μας και ποιοι κουβάλησαν στην Κύπρο την Τουρκία.

ΝΑΤΟ – CIA – προδοσία, είναι το κλειδί που θα ανοίξει την ιστορική μνήμη.

Σημερινή