Γράφει ο Θεόδωρος Νικολοβγένης*

Στα δύο πρώτα μέρη του αφιερώματος για τα 3 τουρκικά ορόσημα και τον Ερντογάν, προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι η Τουρκία υλοποιεί με θρησκευτική ευλάβεια ένα μεγαλόπνοο σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (σε πρώτη φάση) με τον Νταγίπ Ερντογάν εν παραλλήλω να προσπαθεί να καταγραφεί στην ιστορία του τουρκικού έθνους ως ο συνεχιστής του Μωάμεθ του Πορθητού. Οι κινήσεις της στη Λιβύη και η βαρύτητα που έδωσε στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία, είναι αποδείξεις για το οτι οι τουρκικές κινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα, ΔΕΝ λαμβάνουν χώρα για εσωτερική κατανάλωση, αλλά για κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Η Τουρκία, ποτέ δεν θα λάμβανε το ρίσκο να διαρρήξει τις στρατηγικές της σχέσεις με τις ΗΠΑ (με την αγορά των S-400, την προσέγγιση με την Ρωσία και την Κίνα, την γιγάντια επιχείρηση στη Λιβύη) για λόγους καθαρά και μόνο επηρεασμού της κοινής γνώμης.

Το Ελληνο-ισραηλινό κρηπίδωμα:

Παρατηρώντας τον χάρτη που ακολουθεί, γίνεται εύκολα κατανοητό πως η επέκταση της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς Ανατολάς και Νοτίως σκοντάφτει στο Ελληνο-ισραηλινό κρηπίδωμα.

Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ υλοποιούν τον οριζόντιο  Αγγλοσαξονικό Άξονα επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ Ελλάδα – Αίγυπτος τον κάθετο, με το σημείο τομής τους να βρίσκεται στην περιοχή Κρήτης – Καρπάθου – Καστελλορίζου.  

Μάλιστα, τα δυο Ελληνικά κράτη και το Ισραήλ είναι τα μόνα μη μουσουλμανικά κράτη της περιοχής. Το πρόβλημα για την Τουρκία είναι πως αθροιστικά, η σκληρή ισχύς των κρατών αυτών είναι πολλαπλάσια της δικής της. Κατά συνέπεια, ο μόνος τρόπος εξάλειψης του κρηπιδώματος είναι πρώτα να χτυπηθεί ο πιο αδύναμος παράγοντας (Κύπρος 1974,2004), έπειτα ο αμέσως πιο αδύναμος (Ελλάδα) και στο τέλος αφού ο δυνατότερος κρίκος στραγγαλίζονταν γεωπολιτικά μέσω μιας γεωστρατηγικής περικύκλωσης, σε συνδυασμό με την χρησιμοποίηση της Χαμάς και άλλων εξτρεμιστικών οργανώσεων που θα δημιουργούσαν εσωτερικές αναταραχές, να εξαλείφονταν και αυτός.

Συνεπώς, η Τουρκία φρόντισε να προσεγγίσει φιλικά το Ισραήλ, προκειμένου πρώτα να «τελειώσει τη δουλειά» με τον Ελληνισμό.

Η σχέση με το Ισραήλ, ήταν μια λυκοφιλία από την πλευρά της Τουρκίας, η οποία έβλεπε το Ισραήλ ως έναν σύμμαχο από τον οποίο θα κερδίσει πολλά στο κομμάτι της εκπαίδευσης των ενόπλων δυνάμεών της (και ειδικά της αεροπορίας) καθώς και στο κομμάτι της τεχνολογίας (εκσυγχρονισμός Μ-60, F-4, αγορά Popeye, Harop/Harpy). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προμήθεια των UAV HERON (μετά την άρνηση των ΗΠΑ να εγκρίνουν την πώληση Reaper) εν έτη 2008 στα οποία επέμεναν να τοποθετήσουν συστήματα τουρκικής κατασκευής γεγονός που οδήγησε σε μεγάλες διαφωνίες, καθώς οι Ισραηλινοί αρνούνταν να παραδώσουν το know how.

       Για τον Ερντογάν όμως, η απελευθέρωση της Κουντούς (Ιερουσαλήμ) από τους απίστους, είναι κάτι το οποίο θα τον καθιστούσε ισότιμο με τον Σαλαντίν. Ένας Ερντογάν που θα κατέχει την ΑγιαΣοφιά (ισότιμος του Μωάμεθ) και την Ιερουσαλήμ (ισότιμος του Σαλαντίν), ναι, θα μπορεί να ονομάζεται ηγέτης των Μουσουλμάνων, καθώς θα είναι αυτός που «πάτησε» τους άπιστους (Χριστιανούς και Εβραίους).

Το πρόβλημα που ονομάζεται Έλληνες:

       Για τον εκάστοτε Τούρκο Πρόεδρο, το μεγαλύτερο πρόβλημα για την εκπλήρωση του εθνικού όρκου και την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακούει στο όνομα «Έλληνες».

Οι Έλληνες μετά την Εθνεγερσία του 1821, τους νικηφόρους Βαλκανικούς Απελευθερωτικούς πολέμους (1912 – 1913) και κυρίως μετά την επιστροφή των Δωδεκανήσων στον Εθνικό κορμό (1948), έχουν κατορθώσει να διατηρούν εδάφη από την Αδριατική ως την Μέση Ανατολή (Κύπρος) και να αποτελούν το φυσικό συμπαγές αμυντικό κρηπίδωμα εναντίον της βούλησης της Τουρκίας για επανεπέκταση στην Μεσόγειο και την Ευρώπη.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα επανασύστασης της αυτοκρατορίας, αν οι τούρκοι δεν κατορθώσουν να δορυφοροποιήσουν τον Ελληνισμό, αν δηλαδή δεν ακυρώσουν τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Βέβαια, το εγχείρημα αυτό δεν είναι κάτι εύκολο, διότι το «ματς» Ελλάδα – Τουρκία δεν είναι ένας αγώνας σκληρής ισχύος. Αν ήταν μόνο αυτό, ίσως τα πράγματα να ήταν διαχειρίσιμα για την Τουρκία. Όμως, είναι μια αντιπαράθεση δυο κοσμοθεωριών η οποία ιχνηλατείται ως το 490 π.Χ, όπου για πρώτη φορά, οι αυτόνομες Ελληνικές Πόλεις – Κράτη, αναγκάστηκαν από κοινού να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα από την Ασία, στην παραλία του Μαραθώνα.

Από το σημείο εκείνο και μετά, ο Ελληνισμός εν συνόλω απέκτησε συγκεκριμένο ρόλο στο Παγκόσμιο στερέωμα ως ο κυματοθραύστης των τσουναμιών απ’ την Ασία.

Εν αντιθέσει με τους Τούρκους, το Ελληνικό Έθνος γεννήθηκε και ανδρώθηκε στον χώρο αυτό. Και μάλιστα η παρουσία του στην περιοχή είναι παρουσία σταθερή. Οι Έλληνες ΔΕΝ ήταν ποτέ νομαδικό φύλλο. Παρά τους δύο μεγάλους αποικισμούς τον 10^ο και τον 8^ο π.Χ αιώνα, το κέντρο του Ελληνισμού παρέμεινε ο χώρος πέριξ του Αιγαίου. Η εξακτίνωση επί Αλεξάνδρου του Μεγάλου, ποτέ δεν μετέφερε το κέντρο βάρους, αλλά μεταλαμπάδευσε τον Ελληνικό πολιτισμό καθιστώντας ένα πολύ μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου κοινωνό και συμμέτοχο αυτού.

Οι Τούρκοι από την άλλη, φύση νομαδικός και άρπαγας λαός, παρουσιάζουν μεγάλο πολιτισμικό έλλειμα έναντι κυρίως των Ελλήνων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ

2023 -2053 – 2071 // Τα τρία τουρκικά ορόσημα κι ο Ερντογάν (Μέρος Γ)