Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία ακούγεται πολύ συχνά από πολιτικούς, δημοσιογράφους, σχολιαστές και αυτόκλητους πολιτικούς αναλυτές για τη σωστή και τη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Όσοι κατηγορούν αποκλειστικά και μόνο τη Ρωσία, λένε πως επέλεξαν τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτή η θέση είναι υπέρ των ΝΑΤΟϊκών επεμβάσεων και της επιβολής της αμερικανικής επικυριαρχίας στον πλανήτη.

Το αμερικανικό αφήγημα, το οποίο παπαγαλίζουν εν χορώ οι ηγέτες της Ε.Ε., διαδίδεται ευρέως με στόχο να κοπάσουν οι όποιες διαφωνίες ή διαφορετικές απόψεις. Γιατί άραγε;

Κανένας δεν θέλει να ακούσει τους λόγους που ώθησαν τη Ρωσία να επέμβει στρατιωτικά στην Ουκρανία, ενώ είναι προφανές πως το Κίεβο παίζει τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου των Αμερικανών και των Δυτικών δυνάμεων προκειμένου να πλήξουν τη Μόσχα.

Ο Ρώσος ηγέτης, κατά την ομιλία του στις 10 του Μάη για την 77η επέτειο της Μεγάλης Νίκης των συμμάχων κατά του χιτλεροφασισμού, αναφέρθηκε στις μάταιες προσπάθειες της Ρωσίας να καταλήξουν με το ΝΑΤΟ σε έναν συμβιβασμό σε θέματα ασφάλειας.

«Οι χώρες του ΝΑΤΟ δεν ήθελαν να μας ακούσουν… αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα είχαν εντελώς διαφορετικά σχέδια… Στο Κίεβο έλεγαν ότι ίσως πάρουν πυρηνικά όπλα και το ΝΑΤΟ άρχισε να διερευνά εδάφη κοντά μας, κι αυτό έγινε μια προφανής απειλή για τη χώρα και τα σύνορά μας. Όλα μας έλεγαν ότι υπάρχει ανάγκη να πολεμήσουμε», τόνισε ο Β. Πούτιν και κατηγόρησε τις ΗΠΑ και τους οπαδούς τους ότι δημιουργούσαν απειλή και «ο κίνδυνος μεγάλωνε κάθε μέρα».

«Η Ρωσία είναι υπέρ της ίσης και αδιαίρετης ασφάλειας. Τον περασμένο Οκτώβριο προτείναμε τη συνθήκη της ασφάλειας, αλλά όλα αυτά εις μάτην, οι χώρες του ΝΑΤΟ δεν θέλησαν να μας ακούσουν. Γινόταν στο Κίεβο προετοιμασία για μιαν ακόμη εκκαθαριστική εκστρατεία στο Ντονμπάς και δημιουργείτο η απαράδεκτη για μας απειλή. Όλα έδειχναν ότι ήταν αναπόφευκτη η αντιπαράθεση με τους οπαδούς του Μπαντέρα (Σ.Σ. τα ναζιστικά τάγματα), ο κίνδυνος μεγάλωνε μέρα με τη μέρα… Οι ενέργειές μας είχαν αποτρεπτικό σκοπό».

Όσοι μιλούν για τη σωστή και λάθος πλευρά της Ιστορίας αποφεύγουν να αναφερθούν στην περικύκλωση των συνόρων της Ρωσίας με ΝΑΤΟϊκές χώρες, το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014, τις σφαγές ρωσόφωνων αμάχων και τη συνεχόμενη στρατολόγηση και εκπαίδευση Ουκρανών από Αμερικανούς και ΝΑΤΟϊκούς στρατιωτικούς ακόμα πολύ πιο πριν από το 2014 μέχρι και σήμερα.

Στη σωστή πλευρά της Ιστορίας σίγουρα βρίσκονται εκείνοι που τάσσονται εναντίον του πολέμου και των συρράξεων, που στόχο έχουν τον εκμηδενισμό των χωρών που αντιτάσσονται εναντίον της μεγαλύτερης δύναμης του πολέμου, η οποία δεν είναι άλλη από την Αμερική και τους υπάκουους δορυφόρους της.

Όσοι διαφωνούν, καλό είναι να απαντήσουν, γιατί χρειαζόταν η περικύκλωση της Ρωσίας με ΝΑΤΟϊκές χώρες και προς τι η εγκατάσταση πυρηνικών πυραυλικών εγκαταστάσεων στην πίσω αυλή της Μόσχας; Μήπως οι ΗΠΑ θα δέχονταν ρωσικές βάσεις στο Μεξικό ή στη λεγόμενη πίσω αυλή τους, που κατ’ ομολογίαν θεωρούνται η Νότιος και η Κεντρική Αμερική; Ποτέ!

Παντού αμερικανικές Βάσεις

Σήμερα, μετά το κλείσιμο της Βάσης Μπαγκράμ στο Αφγανιστάν, περίπου 750 αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις παραμένουν ανοικτές σε 80 έθνη και εδάφη σε όλον τον κόσμο.

Καμία άλλη χώρα στην ανθρώπινη Ιστορία δεν είχε τέτοια κυρίαρχη στρατιωτική παρουσία όσο σήμερα οι ΗΠΑ. Ούτε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ούτε η οθωμανική, ούτε και η αποικιοκρατική Βρετανία.

Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου Κουίνσι, η Ουάσιγκτον έχει σχεδόν τριπλάσιες βάσεις από πρεσβείες και προξενεία. Έχει επίσης τρεις φορές περισσότερες στρατιωτικές εγκαταστάσεις απ’ όλες τις άλλες χώρες μαζί. Η Βρετανία έχει 145. Η Ρωσία περίπου 24 και η Κίνα πέντε.

Η μελέτη υπολογίζει ότι το ετήσιο κόστος αυτής της εκτεταμένης δομής βάσεων είναι περίπου 55 δισεκατομμύρια δολάρια. Η προσθήκη αυξημένων δαπανών προσωπικού ανέρχεται συνολικά σε 80 δισεκατομμύρια δολάρια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της Τρομοκρατίας τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο στρατός των ΗΠΑ ξόδεψε έως και 100 δισεκατομμύρια δολάρια για νέες στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Οι αμερικανικές βάσεις σε ξένα εδάφη αυξάνουν τις γεωπολιτικές εντάσεις, στηρίζουν αντιδημοκρατικά καθεστώτα και χρησιμεύουν ως ορμητήρια για καταστροφικούς πολέμους, όπως π.χ. εκείνοι στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Υεμένη, τη Σομαλία και τη Λιβύη. Οι ΗΠΑ, μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, έγιναν ο εγγυητής της Σ. Αραβίας, ενός από τα πιο απολυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα.

Σύμφωνα με τη μελέτη Quincy: «Από το 1980, οι αμερικανικές βάσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή έχουν χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον 25 φορές για την έναρξη πολέμων ή άλλων πολεμικών ενεργειών σε τουλάχιστον 15 χώρες μόνο σε αυτήν την περιοχή. Από το 2001, ο αμερικανικός στρατός έχει εμπλακεί σε μάχες σε τουλάχιστον 25 χώρες παγκοσμίως».

Η κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αντί να εξαλείψει ορισμένες αμερικανικές εγκαταστάσεις, τις αύξησε δραματικά.

Το αφήγημα του υπερήλικα Αμερικανού Προέδρου Τζ. Μπάιντεν ότι οι ΗΠΑ αγωνίζονται για την επικράτηση του διεθνούς δικαίου και τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών καταρρέει ως χάρτινος πύργος, αν ο κάθε λαός ρίξει μια ματιά στο δικό του σπίτι. Κυρίως εμείς εδώ στην Κύπρο.

Πρόσφυγες και άμαχοι δύο ταχυτήτων

Εκείνο που παρατηρείται σήμερα, ακόμα και από τον επίσημο ΟΗΕ, είναι πως διαφορετικά αντιμετωπίζονται οι πρόσφυγες και άμαχοι σε διάφορες περιοχές όπου μαίνονται οι συγκρούσεις.

Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ άνοιξαν διάπλατα τα ταμεία και τις στρατιωτικές τους αποθήκες για να στηρίξουν την Ουκρανία, ενισχύοντας την κλιμάκωση του πολέμου.

Στην Υεμένη, ωστόσο, όπου οι ΗΠΑ πολεμούν στο πλευρό της Σ. Αραβίας εναντίον των Χούτι, κανένας δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους πρόσφυγες, ούτε και για τη σφαγή των αμάχων. Στην Παλαιστίνη, όπου ο Ισραήλ καθημερινά εξοντώνει Παλαιστινίους, πυροβολεί και σκοτώνει παιδιά, δημοσιογράφους, εκδιώκει με τη βία από τα σπίτια τους οικογενειάρχες, προκειμένου να αυξήσει τους εβραϊκούς οικισμούς στα παλαιστινιακά εδάφη, κανένας δεν κούνησε το δάκτυλο εναντίον του κακομαθημένου ταραξία – εκλεκτού του βαθέος κράτους των ΗΠΑ.

Στην Κύπρο, η οποία είναι και μέλος της Ε.Ε., δεν ακούσαμε κανέναν ευαίσθητο Ευρωπαίο αξιωματούχο να υποστηρίζει, έστω και λεκτικά, κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Η Κύπρος, ωστόσο, σε αναλογία πληθυσμού έχει περισσότερους πρόσφυγες από οποιανδήποτε άλλη χώρα.

Αντίθετα, η Κύπρος, ως θύμα εισβολής και κατοχής, υποχρεώνεται να συνεισφέρει χρηματικά στα κονδύλια της Ε.Ε. που προορίζονται για την Τουρκία. Αυτόν τον εξευτελιστικό μαζοχισμό κανένας δεν τον επικρίνει, ούτε καν οι πολιτικοί κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Απλά υιοθετούν ασυλλόγιστα το αφήγημα των ΗΠΑ και χειροκροτούν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, οι οποίες στο τέλος της ημέρας είναι πολύ πιο οδυνηρές στις οικονομίες των κρατών μελών της Ε.Ε. απ’ ό,τι στη ρωσική οικονομία.

Η Κύπρος, λοιπόν, οφείλει να πάρει τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Να ταχθεί υπέρ της ειρήνης, του διεθνούς δικαίου και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των χωρών, χωρίς εξαιρέσεις και υποσημειώσεις.

Σημερινή