Το μέλλον αυτής της χώρας  έχει φαλκιδευτεί εδώ και πολλά χρόνια στις σχολικές αίθουσες και τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα που όζουν αποπνικτική “αριστερίλα” της δεκαετίας του ’50, νεοελληνικό δημοσιοϋπαλληλικό παρασιτισμό και μηδενισμό των αρχών του περασμένου αιώνα.

Η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της ελληνικής δημοσιοϋπαλληλικής, παρασιτικής αριστεράς στις δομές της παιδείας και του δημοσίου που υποκατέστησε το κομματικό παρακράτος της μεταπολεμικής δεξιάς, αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση του έθνους μας ως κοινωνικής και πολιτισμικής οντότητας.

Νομίζω πως σχεδόν 50 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και πάνω από μια δεκαετία από την αποτυχία της τελευταίας προσπάθειας αναμόρφωσης της παιδείας με το νόμο Διαμαντοπούλου που ψηφίστηκε από τα 2/3 της τότε Βουλής κάθε ελπίδα ανάταξης πλέον έχει εκλείψει…

Η ηγεμονία αυτή της ιδεολογικά “λοβοτομημένης” αριστεράς οφείλεται περισσότερο στην αδυναμία των αστικών εκσυγχρονιστικών δυνάμεων να συνθέσουν ένα πολιτικό και κοινωνικό αφήγημα  που θα είναι αποδεκτό από την πλειοψηφία της κοινωνίας, με τρόπο που θα εξασφαλίσει την ευρεία αποδοχή των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων.

Κάποιοι πιστεύουν αφελώς πως το μόνο που χρειάζεται να αποκατασταθεί ο ρόλος της παιδείας είναι η δέουσα κατασταλτική βούληση για την επιβολή του νόμου και της τάξης. Η επιβολή της τάξης όμως εκτός της αστυνόμευσης για να είναι βιώσιμη απαιτεί και  την ευρεία αποδοχή της. Για να συμβεί τούτο όλοι θα πρέπει να καταλάβουν πως η προσωπική πνευματική και οικονομική τους ευημερία εξαρτάται από τη στάθμη της παιδείας.

Χωρίς αξιοκρατία και ανταμοιβή του καθενός ανάλογα με τις προσπάθειες και το ταλέντο του στην οικονομία και την κοινωνία, κανένας δεν έχει κίνητρο να υποστηρίξει την αξιοκρατία στην παιδεία τόσο για τους εκπαιδευτές όσο και για τους εκπαιδευόμενους.

Η απουσία ιδιωτικής οικονομίας η οποία θα είναι επαρκής να απορροφά ικανό αριθμό αποφοίτων, τους οποίους θα ανταμείβει ανάλογα, εκμηδενίζει τα κίνητρα αποδοχής των μεταρρυθμίσεων για τη βελτίωση της παιδείας. Το αποτέλεσμα είναι, η ελληνική παιδεία να έχει περιέλθει στην κατάσταση ενός μηχανισμού  έκδοσης βεβαιώσεων τυπικών προσόντων για τον μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας που είναι η “χωματερή” του ελληνικού δημοσίου.

Οι ταραξίες που γκρεμίζουν βιβλιοθήκες, χτίζουν καθηγητές και επιβάλλουν το φασιστικό “Θέλω” τους με προκάλυμμα το άσυλο, θα μπορούσαν να είχαν εξουδετερωθεί σε μερικές εβδομάδες αν δεν υπήρχε ένα  συνονθύλευμα των κατακερματισμένων συμφερόντων που παρασιτούν γύρω από την ελληνική παιδεία, το οποίο τους υποθάλπει.

Το πολιτικό σύστημα είναι αιχμάλωτο αυτών των συμφερόντων  με  την αριστερά να αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής έκφρασης του παρασιτισμού. Κοπτόμενοι  δήθεν για τη δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης και της έρευνας επωάζουν την ασυδοσία και το “αυγό του τέρατος”  που στο τέλος  θα κατασπαράξει και τους ίδιους.

Το τραγικό δεν είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο κ. Λιάκος δεν θέλουν την πανεπιστημιακή αστυνομία αλλά το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ με τέτοιες αντιλήψεις είναι κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο κύριος αυτός δάσκαλος…

Το τραγικό για τη μοίρα της χώρας είναι πως το ΠΑΣΟΚ που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη μεταπολιτευτική πολιτική “απορρύθμιση” μόλις αντελήφθη την καταστροφή που είχε επιφέρει και προσπάθησε να αναστρέψει την πορεία, εξέπεσε από κόμμα εξουσίας και υποκαταστάθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι φανερό πως υπάρχουν επιμέρους συμφέροντα που αθροίζουν κρίσιμες και αποφασιστικές μειοψηφίες οι οποίες επιβάλουν το συνονθύλευμα των κατακερματισμένων συμφερόντων τους μετακινούμενες και αναδεικνύοντας κόμματα εξουσίας.

Τα επιμέρους παρασιτικά συμφέροντα χρησιμοποιούν ως προκάλυμμα παρωχημένα αριστερά φληναφήματα όπως οι “Αλτουσεριανές” θεωρίες του ’50 και ’60  πως τα σχολεία και τα πανεπιστήμια αποτελούν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας και πως η κατάλυσή τους, αποτελεί το πρώτο βήμα για την κατάλυση του αστικού κράτους και του καπιταλισμού.

Για τη συνέχεια Capital