Του James Stavridis

Μια ερώτηση την οποία δέχομαι επανειλημμένα αυτή την περίοδο είναι: τι πηγαίνει στραβά με τον ρωσικό στρατό; Πολλοί στη Δύση είχαν την εσφαλμένη πεποίθηση ότι η ρωσική πολεμική μηχανή ήταν ένα σκληρός ανταγωνιστής, ίσος προς ίσον, για τον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (NATO) και εκπλήσσονται με το πόσα προβλήματα αντιμετωπίζει η τεράστια αυτή δύναμη προκειμένου να υποτάξει έναν πολύ μικρότερο και λιγότερο εξοπλισμένο γείτονα, την Ουκρανία.

Ο στρατηγός έδειχνε σίγουρος για την πρόοδο που συντελείτο, ωστόσο απ’ όλα όσα έχω δει στην Ουκρανία, η προσπάθεια μίας και πλέον δεκαετίας δεν ήταν επιτυχής και οι κληρωτοί αφθονούν. Υπάρχουν επίσης ελάχιστα στοιχεία σχετικά με πραγματικές βελτιώσεις υλικού. Οι Ρώσοι δεν παρουσιάζονται ως ένας εξελιγμένος στρατός του 21ου αιώνα, αλλά μάλλον ως μια ωμή, κτηνώδης δύναμη στο στυλ των στρατευμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ρωγμές

Σε αντίθεση με τη Συρία, όπου οι ρωσικές δυνάμεις έχουν υπάρξει αποτελεσματικές, χωρίς ωστόσο να δίνουν μάχες ενάντια σε έναν σοβαρό στρατό, οι σημερινές μάχες στην Ουκρανία δείχνουν τις “ρωγμές” στη ρωσική προσέγγιση ως προς την εκπαίδευση, τον εξοπλισμό και την οργάνωση. Αξίζει να επισημανθούν τρία βασικά προβλήματα, εκ των οποίων κανένα δεν μπορεί να λυθεί άμεσα, πράγμα που σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να θέτουν εμπόδια στις επιχειρήσεις στην Ουκρανία.

Το πρώτο είναι προφανές: αστοχίες στον εφοδιασμό. Στον στρατό, λέμε συχνά ότι οι ερασιτέχνες σπουδάζουν στρατηγική, ωστόσο οι επαγγελματίες σπουδάζουν logistics. Η προμήθεια πυρομαχικών, καυσίμων, τροφίμων, θερμότητας, ηλεκτρισμού και εξοπλισμού επικοινωνιών στα στρατεύματα είναι ζωτικής σημασίας. Ειδικότερα, η παροχή καυσίμων έχει αποδειχθεί πολύ δύσκολη για τους Ρώσους, κάτι που αποτελεί επιμελητεία για αρχάριους για μια δυτική στρατιωτική δύναμη.

Για τη συνέχεια  CApital