Η κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ουκρανία εξαιτίας της ρωσικής εισβολής, απασχολεί ή πρέπει να απασχολεί, την Αθήνα σε δύο διαφορετικά επίπεδα, που αναπόφευκτα συνδέονται μεταξύ τους.

Το πρώτο αφορά στην υποδειγματική στάση μας απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα. Και το δεύτερο, σχετίζεται με όσα πρέπει να προβλέψουμε και να εκτιμήσουμε σχετικά με τις επιλογές του Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο στο εγγύς μέλλον, υπό το πρίσμα των τρεχουσών εξελίξεων στην Ουκρανία.

Το πιο καλό σενάριο –δηλαδή, το λιγότερο χειρότερο- για την Αθήνα, είναι η περίπτωση που ο Ερντογάν αποθαρρυνθεί να κλιμακώσει την τουρκική προκλητικότητα και περιοριστεί στις συνηθισμένες προκλητικές ενέργειες και την αναθεωρητική ρητορική.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, και όχι μόνο της Δύσης, απέναντι στον επιθετικό πόλεμο που διεξάγει ο Πούτιν, να είναι ανυποχώρητη και αποτελεσματική, ώστε να αυξήσει υπέρμετρα το κόστος και να μειώσει σημαντικά το όφελος που υπολόγιζε ο ρώσος πρόεδρος.

Επομένως, το τέλος της ένοπλης σύρραξης στην Ουκρανία θα πρέπει να οδηγήσει σε μια συμφωνία που δεν θα επιτρέπει περιθώρια ουσιαστικών κερδών για τον αναθεωρητισμό του Πούτιν, και θα οδηγήσει τον Ερντογάν σε δεύτερες σκέψεις, εφόσον σκέφτεται ένα θερμό καλοκαίρι στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Το πιο απαισιόδοξο σενάριο ξεκινά με την παραδοχή, ότι ο πρόεδρος Ερντογάν επιχειρεί να αναβαθμίσει το διπλωματικό προφίλ της χώρας του στην παρούσα συγκυρία. Έχει προσφέρει τη διαμεσολάβησή του στα δύο εμπόλεμα μέρη, καθώς συστηματικά επιδιώκει να παίζει τον οικείο ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου».

Και την ίδια στιγμή επιλέγει να κλείσει τα Στενά για τους εμπόλεμους, και ας είναι μια κίνηση άνευ ουσιαστικού αποτελέσματος, αφού δεν υπάρχει αρνητική συνέπεια για την επιτιθέμενη Ρωσία. Με αυτές τις ενέργειες, ο Ερντογάν θέλει να αναδείξει την Τουρκία ως παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή, ώστε να συνεχίσει ανενόχλητος τη ρητορική και τις προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδας, αφού ήδη θα έχει εγγράψει καλή διαγωγή.

Σε αυτό το σημείο, το ερώτημα είναι, αν τελικά θα κλιμακώσει τη συνήθη επιθετική ρητορική και τις προκλητικές ενέργειες, αξιοποιώντας έτσι τη μεσοβέζικη συμπεριφορά του απέναντι στη Μόσχα και το Κίεβο.

Η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν είναι πιο υπομονετικός σε σύγκριση με τον Πούτιν, και έχει επενδύσει σε βάθος χρόνου σε μια καλύτερα δομημένη αναθεωρητική πολιτική.

για τη συνέχεια Liberal