Είναι παντελώς αφελές αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι πως με την απόφαση του Ρώσου Προέδρου Βλαδίμηρου Πούτιν, οι ρωσικές εταιρείες να πληρώνονται σε ρούβλια για τις εξαγωγές υδρογονανθράκων, επιδιώκει να καταστήσει το ρωσικό νόμισμα σε διεθνές αποθεματικό, ανταγωνιζόμενο το δολάριο και το ευρώ.

Μια βασική προϋπόθεση είναι η ύπαρξη διαφανών κανόνων και εμπιστοσύνης τα οποία προϋποθέτουν τη λειτουργία κράτους δικαίου τα οποία δεν διαθέτει κανένα απολυταρχικό  κράτος.

Επιπλέον για να μπορέσει να λειτουργήσει ένα νόμισμα σαν νόμισμα διεθνών συναλλαγών πρέπει η ισοτιμία του να διαμορφώνεται ελεύθερα στις διεθνείς αγορές.

Πρέπει επίσης να υπάρχει μια τεράστια πρωτογενής και δευτερογενής αγορά ομολόγων που εκδίδονται στο νόμισμα αυτό οι οποίες χρησιμεύουν για τη διαχείριση διαθεσίμων όσων θέλουν να τοποθετηθούν σε αυτό.

Η Ρωσία αλλά και η Κίνα, ακόμη και αν αύριο γινόταν μια δημοκρατική επανάσταση και άλλαζε ριζικά τις οικονομικές και πολιτικές δομές, θα χρειάζονταν πολλές δεκαετίες για να αποκτήσουν την προσήκουσα εμπιστοσύνη.

Τι επιδιώκει λοιπόν ο “μονάρχης” του Κρεμλίνου με την πρόσφατη απόφαση;

Ένα ενδεχόμενο είναι να επιδιώξει μια ρήξη του μετώπου των ευρωπαϊκών χωρών. Η απόφαση λέει πως οι μη φιλικές χώρες θα πρέπει να αγοράζουν υδρογονάνθρακες με ρούβλια και οι υπόλοιπες με δολάρια ή ευρώ όπως αγόραζαν.

Ρούβλια μια εταιρεία εισαγωγής ξένης χώρας μπορεί να προμηθευτεί μόνο από την Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας η οποία είναι αποκλεισμένη λόγω των κυρώσεων.

Άρα, η χώρα που ανήκει η εταιρεία θα πρέπει να παρακάμψει τις κυρώσεις σπάζοντας το μέτωπο των Δυτικών.

Επιπλέον, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας μπορεί να επιλέξει σε ποιες χώρες θα προσφέρει ρούβλια έναντι δολαρίων ή ευρώ, θέτοντας ουσιαστικά σε ενεργειακό  εμπάργκο  κάποιες χώρες.

Ο στόχος που είναι προφανής είναι η διάσπαση του μετώπου των δυτικών δημοκρατιών με το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει, τους υδρογονάνθρακες.

Το καθεστώς του Κρεμλίνου γνωρίζει πως το όπλο της ενεργειακής εξάρτησης έχει κάποια ισχύ η οποία όμως βαθμιαία κάθε χρόνο που θα περνά θα αποδυναμώνεται. Τούτο γιατί οι χώρες της Ευρώπης θα αυξάνουν τις ενεργειακές προμήθειες από άλλες πηγές και θα μειώνουν την εξάρτηση από τη Ρωσία.

Σε πέντε-έξι  χρόνια από σήμερα η όποια ισχύς της Ρωσίας θα αποτελεί ένα μικρό κλάσμα της σημερινής. Τούτο γιατί στην Ευρώπη θα έχουν ολοκληρωθεί δεκάδες τερματικά υποδοχής LNG και το μερίδιο των ΑΠΕ και των πυρηνικών θάχει αυξηθεί.

Επιπλέον, όπως έγινε και στη δεκαετία του ’70 οι οικονομίες θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν μειώνοντας την κατανάλωση. Π.χ. τα σημερινά αυτοκίνητα καταναλώνουν το 10% των καυσίμων σε σχέση με τα αυτοκίνητα προ της ενεργειακής κρίσης.

Είναι αμφίβολο αν ο Πούτιν θα πετύχει τους στόχους τους. Η εισβολή στην Ουκρανία αφύπνισε τους Ευρωπαίους από τον γεωπολιτικό λήθαργο, με πρώτους τους Γερμανούς που εμφάνιζαν σημάδια ιστορικής άνοιας…

Το σοκ της ενεργειακής κρίσης από μία πλευρά θα επιβραδύνει την ενεργειακή μετάβαση αλλά από μια άλλη θα την επιταχύνει. Θα την επιβραδύνει, γιατί προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες θα παραταθεί η λειτουργία μονάδων άνθρακα, λιγνίτη και πετρελαίου και θα την επιταχύνει γιατί παράλληλα θα ενταθούν οι επενδύσεις σε ΑΠΕ και πυρηνικές μονάδες.

για τη συνέχεια CAPITAL