Δεν γνωρίζουμε πόσοι απόστρατοι, πόσοι γεωπολιτικοί αναλυτές, διεθνολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες και πόσοι καθηγητές, που εκδηλώνονται σαν σκληροί υπερασπιστές της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, θα χωρέσουν τελικά στα ψηφοδέλτια των ακροδεξιών κομμάτων εν όψει των επερχόμενων εκλογών. Ούτε πόσοι από όσους υποστηρίζουν τις ίσες αποστάσεις και καταδικάζουν τον ιμπεριαλισμό, θα βρουν θέση στα ψηφοδέλτια των κομμάτων της αριστεράς.

Κοινό συστατικό τους, το περπάτημα πάνω στην πολιτική πασαρέλα του μίσους και της εχθρότητας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, απέναντι στις δυτικές δημοκρατίες και στην ελευθερία. Κοινό σημείο αναφοράς τους, η λατρεία του ολοκληρωτισμού, του εθνικισμού και του αυταρχισμού, που αποπνέει το καθεστώς της Μόσχας, η ισχύς του ενός ανδρός και η φτερούγα προστασίας του «πατερούλη».

Στην κοινή επιχειρηματολογία, η ύπαρξη των ναζί και του τάγματος του Αζόφ. Επιχειρηματολογία, που ενστερνίζεται και η πολιτική διάδοχος της Χρυσής Αυγής. Κι αν κάποιος τολμήσει να πει ότι το ακροδεξιό κόμμα στην Ουκρανία, που πήρε στις τελευταίες εκλογές της Ουκρανίας 1,7%, είναι πολύ μικρότερο της Χρυσής Αυγής και της Ελληνικής Λύσης, η συζήτηση θα μεταφερθεί στο Τάγμα του Αζόφ. Κι αν τολμήσει κανείς να εξηγήσει, ότι ένα τάγμα έχει μόλις 300 άνδρες, οπότε είναι αδύνατον οι 300 αυτοί ένοπλοι να αποτελούν τον στόχο των Ρωσικών στρατευμάτων και είναι αδύνατον αυτοί οι 300 να αμύνονται σε όλη την Ουκρανία, η επιχειρηματολογία των Ρωσόφιλων απογειώνεται σε άλλα επίπεδα.

Έτσι ακούσαμε σαν επιχείρημα, ότι η Ουκρανία είναι χώρα διεφθαρμένων ναρκομανών και ομοφυλοφίλων και ότι ακόμα και ο Πατριάρχης της Μόσχας Κύριλλος, στηρίζει τη Ρωσική εισβολή, με σκοπό να εμποδιστεί η προώθηση αμαρτωλών προτύπων ζωής, αντίθετων με τη χριστιανική παράδοση, φέρνοντας σαν παράδειγμα, το Gay Pride.

Και το πλέον ανατριχιαστικό επιχείρημα, υποστήριξης της Ρωσικής εισβολής, από τη πλευρά των πολυπληθών οπαδών του καθεστώτος Πούτιν είναι, ότι ο Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι Εβραίος και ότι στην Ουκρανία ζουν περίπου 200.000 Εβραίοι, οι οποίοι ελέγχουν την οικονομία της χώρας.

Αυτοί οι άρρωστοι εγκέφαλοι, προσπαθούν να κεντρίσουν και να υποδαυλίσουν τα πιο ταπεινά ρατσιστικά ένστικτα μίσους, που μπορεί να υπάρχουν σαν υπολείμματα, σε κάποιους ψυχικά διαταραγμένους συμπολίτες μας, ή σε φανατικούς οπαδούς του Εθνικοσοσιαλισμού. Και όλα αυτά, όταν οι μνήμες από το έγκλημα της σφαγής του Μπάμπι Γιάρ, του Σεπτεμβρίου του 1941, είναι ζωντανές. Όταν οι 200.000 Εβραίοι του Κιέβου, είχαν οδηγηθεί στη «Χαράδρα της Γιαγιάς» για θανατωθούν από τους Γερμανούς Ναζί.

Αλλά ούτε και ο εορτασμός της ιερής επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, κατάφερε να μεταβάλει την κοινή ως ένα σημείο, στάση των ακροδεξιών και των αριστερών στη χώρα μας.

Δεν θυμήθηκαν άραγε, ότι όλα είχαν ξεκινήσει για την Επανάσταση, το 1814 από την Οδησσό, με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας;

για τη συνέχεια Liberal