Μια δυσάρεστη ψυχροπολεμική διευθέτηση εξετάζεται για την Ουκρανία

Η κρίση για την Ουκρανία έχει ωθήσει απελπισμένους αξιωματούχους στις δυτικές πρωτεύουσες να αναζητούν διπλωματικό τρόπο για να αποτρέψουν μια ρωσική εισβολή. Καθ’ οδόν για συνάντηση με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, στη Μόσχα, ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο Γάλλος ομόλογός του, ρωτήθηκε για μια πιθανή λύση: «Φινλανδοποίηση», είπε κάνοντας μια αναφορά στο επίσημα ουδέτερο καθεστώς της Φινλανδίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν «ένα μοντέλο στο τραπέζι», αναγνώρισε ο Μακρόν, αλλά επέμεινε ότι οι διπλωμάτες θα έπρεπε να εφεύρουν κάτι νέο. Η είδηση ​​πυροδότησε οργή στην Ουκρανία και επίσης στη Φινλανδία, όπου η εμπειρία δεν εγείρει ευχάριστες αναμνήσεις. Πώς λειτούργησε στην πράξη η «Φινλανδοποίηση» και πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα παρόμοιο καθεστώς στην Ουκρανία;

Καθώς στην Ευρώπη παγιώθηκαν αντίπαλα μπλοκ με επικεφαλής την Αμερική και τη Σοβιετική Ένωση στην αυγή του Ψυχρού Πολέμου, η Φινλανδία απέκτησε ένα μοναδικό καθεστώς. Αν και είχε αντισταθεί σε μια πλήρους κλίμακας σοβιετική εισβολή κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, αναγκάστηκε να παραχωρήσει μεγάλες εκτάσεις εδάφους, να πληρώσει αποζημιώσεις και να νομιμοποιήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Φινλανδίας. Στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο, η χώρα είχε λίγες διασυνδέσεις με τη Δύση και απειλούνταν από τον γιγάντιο γείτονά της στα ανατολικά. Μια συνθήκη που υπογράφηκε με τη Σοβιετική Ένωση το 1948 έγινε η βάση για τη «Φινλανδοποίηση». Η Φινλανδία θα διατηρούσε την κυριαρχία της και θα παρέμενε ουδέτερη στον ανταγωνισμό των υπερδυνάμεων, χωρίς να ενταχθεί ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Στην πράξη, το τίμημα της ανεξαρτησίας της Φινλανδίας ήταν ότι η Σοβιετική Ένωση θα ασκούσε σημαντική επιρροή στην πολιτική της χώρας. Ο Ούρχο Κέκονεν, ο πρόεδρος της Φινλανδίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, έκανε τη φιλία με τη Σοβιετική Ένωση ακρογωνιαίο λίθο της θητείας του και μετέτρεψε τον υποτιθέμενο απαραίτητο ρόλο που έπαιξε στη διαφύλαξη των σχέσεων με το Κρεμλίνο προς πολιτικό του όφελος. Υπερέβαινε τακτικά τη συνταγματική του εξουσία, δημιούργησε διεφθαρμένα προσωπικά δίκτυα και αρνήθηκε να διορίσει αξιωματούχους σε σημαντικές θέσεις που δεν ήταν αποδεκτές από τη σοβιετική ηγεσία. Το κύριο συντηρητικό κόμμα, ο Εθνικός Συνασπισμός, κρατήθηκε έξω από τις κυβερνήσεις συνασπισμού, παρά το γεγονός ότι κέρδισε τη δεύτερη ή την τρίτη θέση σε κοινοβουλευτικές έδρες σε πέντε εκλογές μεταξύ 1966 και 1987. Τα φινλανδικά ΜΜΕ λογοκρίνονταν τακτικά όταν επρόκειτο για θέματα που θεωρούνταν επικριτικά για τη Σοβιετική Ενωση. Ο εκδοτικός οίκος Tammi, υπέκυψε σε πιέσεις το 1974 και δεν κυκλοφόρησε μια φινλανδική μετάφραση του «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», ενός μυθιστορήματος του Αλεξάντερ Σολντζενίτσιν, ενός κορυφαίου Σοβιετικού αντιφρονούντα, αν και το βιβλίο τελικά δημοσιεύτηκε στη Φινλανδία λίγα χρόνια αργότερα.

για τη συνέχεια Oikonomikos