Το σκηνικό στα σύνορα Ουκρανίας – Ρωσίας κινείται μεταξύ απειλών και επικοινωνιακών παιχνιδιών με προβοκατόρικες, επί του παρόντος, ενέργειες στις περιοχές του Ντονμπάς. Επί τη βάσει του παιγνίου της προπαγάνδας αναλύουμε δορυφορικές φωτογραφίες, που διαρρέονται από τους Αμερικανούς και τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους τους, για τη συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων, με απώτερο στόχο να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι υπάρχει όντως ρωσική απειλή. Πάντα, βεβαίως, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, δηλαδή αυτή της Ρωσίας, η οποία προβάλλει τους δικούς της αντίθετους ισχυρισμούς. Οι φωτογραφίες είναι μεν αυθεντικές, αλλά η κάθε πλευρά γράφει πάνω τους τη δική της αλήθεια. Ο καθένας διατυπώνει τα δικά του επιχειρήματα (δες τις φωτογραφίες, το ιστορικό τους και τους ισχυρισμούς αμφοτέρων των πλευρών). Ο πόλεμος της επικοινωνίας και της προπαγάνδας είναι συναφής με τις προβοκατόρικες δράσεις, που θα ήταν δυνατό να δούμε το επόμενο διάστημα στα σύνορα Ουκρανίας – Ρωσίας.

• Πώς επανέρχεται το θέμα του EastMed μέσω του Βόρειου Αγωγού 2, αλλά…
• Θεατής εξελίξεων η Λευκωσία και αδυναμία σύνδεσης με το Κυπριακό
• Γιατί η Δύση φοβάται την ανατροπή της νίκης που πέτυχε στον Ψυχρό Πόλεμο
• Πώς η Μόσχα εγκλωβίζει την Ουκρανία και τι επιδιώκει

Το σκηνικό

Τώρα, το σκηνικό διαμορφώνεται με τον εξής τρόπο: 1. Οι Ρώσοι του Ντονμπάς, που έχουν κηρύξει αυτόνομη περιοχή, ισχυρίζονται ότι δέχονται επιθέσεις από κυβερνητικές δυνάμεις. Ακόμη και αν κλιμακωθούν οι επιχειρήσεις, το Κίεβο μπορεί να ισχυριστεί ότι οι δυνάμεις του ενεργούν εντός της ουκρανικής επικράτειας. Συνεπώς, η όποια κλιμάκωση της σύγκρουσης μπορεί να εμφανιστεί ως θέμα «στασιαστών» από τη μια και νόμιμων κυβερνητικών δυνάμεων από την άλλη. 2. Οι ρωσικές δυνάμεις είτε θα στηρίξουν με διάφορους τρόπους τους ομοεθνείς τους στο Ντονμπάς, αλλά χωρίς να επεμβαίνουν με τα εθνόσημά τους, δηλαδή επίσημα, είτε θα προκύψει επέμβαση των Ρώσων τοπικά υπό το πρόσχημα της διάσωσης ρωσικών πληθυσμών που τελούν εν κινδύνω. Ήδη η Μόσχα στο πλαίσιο της δικής της επικοινωνιακής πολιτικής αναφέρεται σε ήδη διενεργηθείσα γενοκτονία. Ως εκ τούτου, δεν θα επιτρέψει μια νέα.

Η Λευκωσία και το δίκαιο…

Η Λευκωσία πάντως παρακολουθεί τις εξελίξεις ως θεατής, τη στιγμή που η προσέγγιση της Δύσης (ΗΠΑ και ΕΕ) για το Ουκρανικό γίνεται στη βάση των αρχών δικαίου (όπως τις θέτει η Δύση), καθώς και σε συνάρτηση με ζητήματα της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας, που είναι συναφή με το φυσικό αέριο. Ο ρόλος της ενέργειας αποτυπώνεται στις εξαρτήσεις της Ευρώπης από τη Ρωσία με σημείο αναφοράς τον «Βόρειο Αγωγό 2», ο οποίος αναδεικνύεται σε στρατηγικό εργαλείο απειλών και εκβιασμών. Εκ των πραγμάτων, οι ενεργειακές εξαρτήσεις δημιουργούν συνθήκες για πολιτική απεξάρτηση από τη Μόσχα. Μια από τις επιλογές μερικής απεξάρτησης θα μπορούσε να ήταν ο EastMed, ο οποίος, όμως, τελεί υπό καθεστώς δυσμένειας επειδή ενοχλείται η Τουρκία.

Οι δημοκρατικές αρχές και η αρχιτεκτονική ασφάλειας

Διπλωματικές πηγές στις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι δεν υπάρχουν σαφείς διατυπωμένες θέσεις από τη Λευκωσία επί του θέματος, το οποίο επικεντρώνεται στα εξής:

1. Αρχές δικαίου, όπως έχουν ήδη διαμορφωθεί στην εξής βάση: Α) Σεβασμός συνόρων, εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας. Β) Καταδίκη ξένης επίθεσης με χρήση όπλων. Γ) Μη αποδοχή ανάκτησης παλαιών εδαφών από αυτοκρατορίες. Δ) Επιβολή σκληρών κυρώσεων.
2. Νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας. Η μεν Ρωσία δεν επιτρέπει τη ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας και ζητά ταυτοχρόνως την επιστροφή στο καθεστώς του 1997, αξιώνοντας αποχώρηση στρατιωτικών δυνάμεων και απόσυρση οπλικών συστημάτων που μπορούν να θεωρηθούν απειλή για την ίδια από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Η θέση για επιστροφή του ’97 απορρίπτεται από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, διότι παραπέμπει, όπως ισχυρίζονται, στη δημιουργία ζωνών και κρατών δορυφόρων, γεγονός που είναι αντίθετο με την κυριαρχία και την αυτοδιάθεσή τους. Τα κράτη που ανήκαν στο πρώην ανατολικό μπλοκ έχουν ήδη αποφασίσει τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ για τους δικούς τους σκοπούς, που είναι συναφείς με τα ζητήματα υψηλής πολιτικής ως κεντρικού πυρήνα της κυριαρχίας ενός εκάστου εξ αυτών.

Οι εξελίξεις αυτές σχετίζονται με τα εξής στρατηγικά ερωτήματα: α) Εάν θα έχουμε μια Ευρωπαϊκή Ευρώπη ή μια Αμερικανική Ευρώπη. β) Εάν θα υπάρξει μια σχέση συνεργασίας με τη Ρωσία ή εάν θα έχουμε επιστροφή στις ζώνες επιρροής, που σημαίνει ανατροπή της νίκης που πέτυχαν οι Δυτικοί και δη το ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Η νίκη αυτή αποτυπώνεται στη ΝΑΤΟποίηση της πλειοψηφίας των χωρών του ανατολικού μπλοκ πλην της Ουκρανίας π.χ. και της Λευκορωσίας, που παραμένουν κλειδιά για την ασφάλεια της Ρωσίας.

Επέκταση ΝΑΤΟ και απειλές Ρωσίας

Άρα έχουμε ένα ΝΑΤΟ, που επιδιώκει να επεκταθεί και στην Ουκρανία και στη Γεωργία, πλην όμως η επέκταση στις χώρες αυτές θεωρείται ως απειλή από τη Ρωσία. Είναι θέμα, δε, αδιαπραγμάτευτο η Λευκορωσία, διότι από εκεί οι Δυτικοί μπορούν να στραφούν απευθείας σε βάρος της Μόσχας. Το ίδιο ισχύει και για τις Βαλτικές χώρες, από τις οποίες οι χώρες του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να εκδηλώσουν: Α) Μια δεύτερη κυκλωτική κίνηση ή κίνηση στήριξης σε περίπτωση επίθεσης σε βάρος της Μόσχας. Β) Μια άλλη στρατηγική κίνηση προς την Αγία Πετρούπολη, όπου βρίσκεται σημαντικό τμήμα της διοίκησης του Ρωσικού Στόλου. Έχουμε, λοιπόν, μια Ρωσία, η οποία δημιουργεί ένα στρατηγικό τόξο που ξεκινά από τις ρωσόφωνες (η πλειοψηφία του πληθυσμού θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ρώσους) περιοχές της νοτιοανατολικής Ουκρανίας και καταλήγει στο ύψος της Υπερδνειστερίας περνώντας μέσω Κριμαίας. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο στόλος της Μαύρης θάλασσας. Από τα Βόρεια έχουμε άλλο ένα τόξο, που σχηματίζεται από το στόμιο του κόλπου της Αγίας Πετρούπολης και καταλήγει στο Καλίνινγκραντ σε μια προσπάθεια δημιουργίας: α) Αεροναυτικής ασπίδας. β) Θαλάσσιου εγκλωβισμού των Βαλτικών χώρων. Ο ρωσικός στρατηγικός σχεδιασμός συμπληρώνεται με τη Λευκορωσία, η οποία μπορεί να αποκόψει τον κεντρικό και πιο σύντομο άξονα μιας επίθεσης προς τη Μόσχα (κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι, μπορεί μεν να είναι το καθεστώς της Λευκορωσίας αντιδημοκρατικό, αλλά τα μέτρα που επιβάλλονται από την ΕΕ, δεν έχουν σχέση μόνο με την ηθική, αλλά και με την αποδυνάμωση της χώρας για ευνόητους στρατηγικού λόγους). Ταυτοχρόνως δημιουργεί απειλές επί της περιφέρειας των συνόρων με την Ουκρανία και δη στο ύψος του Κιέβου.

Από την άλλη, το ΝΑΤΟ δύναται να δημιουργήσει ένα στρατηγικό τόξο άμυνας, που καθίσταται, ταυτοχρόνως, επιθετικό. Ξεκινά από τις Βαλτικές χώρες και μέσω Πολωνίας περνά στη Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία και από εκεί στην Τουρκία, η οποία είναι αναγκαία για τη Δύση σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις στη Μαύρη Θάλασσα.

Τα ελλείμματα της ΕΕ και οι εξαρτήσεις

Βρισκόμαστε σήμερα σε ένα σταυροδρόμι που αφορά στη ρωσική αναθεωρητική πολιτική, της οποίας τμήμα είναι και οι ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας. Βεβαίως, η ρωσική αναθεωρητική πολιτική σχετίζεται με τις εξαρτήσεις της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, που συνδέονται: 1. Με τη νέα ρωσική απειλή. 2. Με την απουσία αυτόνομης άμυνας και ασφάλειας στην ΕΕ και την εξάρτηση που υπάρχει με το ΝΑΤΟ, εντός του οποίου κυριαρχούν οι ΗΠΑ. Η υπόθεση των ρωσόφωνων περιοχών της Ουκρανίας είναι η κορυφή ενός παγόβουνου συμφερόντων, που είναι συναφή με την ενέργεια και την οικονομία. Διότι, τι λένε σήμερα οι Αμερικανοί; Δεν μπορεί να αυξηθεί η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, διότι η εξάρτηση αυτή εξελίσσεται από ενεργειακή σε διπλωματική, πολιτική και οικονομική, υπό την έξης έννοια: Εάν προχωρήσει η Ρωσία σε στρατιωτικές δράσεις στην Ουκρανία, τότε ούτε οι ΗΠΑ ούτε το ΝΑΤΟ θα επέμβουν ενόπλως, αλλά θα επιβάλουν κυρώσεις και δη οικονομικές με την προσδοκία να πλήξουν σκληρά τη Ρωσία, χωρίς να χυθεί το δικό τους αίμα, ανεξαρτήτως εάν χυθεί ουκρανικό. Μεταξύ των κυρώσεων περιλαμβάνεται και η άσκηση βέτο, όπως είπε ο Πρόεδρος Μπάιντεν, επί της λειτουργίας του «Βόρειου Αγωγού 2». Ερώτημα: Ποια θα είναι η απάντηση της Μόσχας στις κυρώσεις και στο θέμα του «Βόρειου Αγωγού 2»; Προφανώς θα περιορίσει ή ακόμη και θα κλείσει τις στρόφιγγες παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Βεβαίως, θα πληρώσει πρόσθετο κόστος η Ρωσία, αλλά εξίσου σοβαρό κόστος θα έχει και η Ευρώπη, η οποία θα εξαρτηθεί ακόμη περισσότερο από τις ΗΠΑ. Η σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης από μια περαιτέρω κλιμάκωση της κρίσης θα είναι «loss- loss game», δηλαδή σχέση αμοιβαίου κόστους.

Παιχνίδια ασκήσεων και ισχύος

Η υφιστάμενη κρίση πυροδοτήθηκε με αφορμή μια μεγάλης κλίμακας ρωσική άσκηση, που έθεσε τη Δύση και δη τις ΗΠΑ σε συναγερμό για λόγους ουσίας και επικοινωνιακούς. Επί τούτου επισημαίνουμε τα ακόλουθα: Πρώτο, με την κλιμάκωση της άσκησης οι Ρώσοι θα ήταν δυνατό να επιτεθούν, οπότε οι Αμερικανοί προχώρησαν σε δική τους κλιμάκωση κατά τρόπο επικοινωνιακό. Έτσι αυξάνουν το κόστος στη Μόσχα, στρέφοντας την κοινή γνώμη εναντίον μιας στρατιωτικής δράσης με την προσδοκία να αποτρέψουν την όποια εισβολή που ο Πούτιν θα είχε στο μυαλό του. Εάν γίνει εισβολή, οι Αμερικανοί απειλούν να επιβάλουν κυρώσεις, γεγονός που αυξάνει τις εξαρτήσεις της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ. Ήδη, για παράδειγμα, οι Πολωνοί παρήγγειλαν 200 αμερικανικά άρματα μάχης. Εάν δεν γίνει εισβολή, οι ΗΠΑ θα μπορούν να ισχυριστούν ότι την απέτρεψαν. Δεύτερο, οι Ρώσοι έδειξαν την ισχύ τους και κατέστησαν σαφές ότι δεν θα δεχθούν ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας. Την έθεσαν ως «casus belli». Και επιδιώκουν διά της σκιάς της ισχύος της να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους και να αναθεωρήσουν εκεί και όπου μπορούν την κατάσταση. Αξιώνουν «αφοπλισμό» της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, για να γίνει δεκτή έστω και σιωπηρά η θέση τους ότι η Ουκρανία θα είναι μια νεκρή ζώνη. Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους γνωρίζουν ότι, όσο μεγαλύτερη εμφανίζεται η ρωσική απειλή, όλο και πιο πολύ αυξάνονται οι εξαρτήσεις των Ευρωπαίων έναντι των ιδίων, δηλαδή των Αμερικανών. Οι δε Ουκρανοί, που βρέθηκαν μέσα στις συμπληγάδες δυο κόσμων από τα παλιά -δηλαδή από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου- είναι έτοιμοι να δώσουν μια μορφή ενισχυμένης αυτονομίας στην ευρύτερη περιοχή του Ντόνετσκ και Λούχανσκ, εκεί όπου υπάρχει ήδη θύλακας ελεγχόμενος από τους Ρώσους της Ουκρανίας. Η πρόθεση αυτή έγινε γνωστή μετά τη συνάντηση του Γερμανού Καγκελάριου Όλαφ Σόλτς με τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι, αλλά χάθηκε από τα δυτικά ΜΜΕ.

Μικρά κράτη… μεγάλες ευκαιρίες

Στο διεθνές σύστημα και δη στην Ευρώπη υπάρχουν μεν μικρά και μεγάλα κράτη, αλλά σε κρίσεις, τα μικρά κράτη μπορούν να εμφανιστούν πολύ μεγαλύτερα σε σχέση με το εδαφικό τους μέγεθος, εφόσον μπορούν να διαγνώσουν ορθά τις εξελίξεις και να προχωρήσουν σε προτάσεις για την αποκόμιση οφέλους. Η Κυπριακή Δημοκρατία χάνει στην παρούσα φάση ακόμη μια ευκαιρία για να αναδείξει το κυπριακό πρόβλημα μέσα από το Ουκρανικό. Αντί της πολιτικής των κυρώσεων, τις οποίες θέτει στο ράφι, προωθεί ΜΟΕ. Επί τη βάσει δε των οδηγιών που έστειλε προς τις πρεσβείες της Δημοκρατίας, ο Υπουργός των Εξωτερικών παραδέχεται ότι υπάρχουν νομικές, τεχνικές και πραγματικές περιπλοκές ή κίνδυνοι, συναφείς με την αναγνώριση χωριστής οντότητας στα κατεχόμενα πριν από τη λύση. Αντί των ΜΟΕ, τα οποία οι Τούρκοι απορρίπτουν, διότι τα θεωρούν ως αδυναμία της Λευκωσίας, η Κυβέρνηση θα έπρεπε να συνδέσει εντός της ΕΕ το Ουκρανικό με το Κυπριακό στη βάση των όσων η Δύση και δη οι Βρυξέλλες υποστηρίζουν. Δηλαδή:

1. Όχι στην αλλαγή των συνόρων και στη νομιμοποίηση τετελεσμένων που προήλθαν από τη βία και τη χρήση όπλων.
2. Σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των κρατών της και ως εκ τούτου μαζί με την Ουκρανία θα πρέπει να στηριχθεί και η Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος μέλος του ΟΗΕ.
3. Όχι στην κτήση εδαφών από αυτοκρατορίες για την ανασύστασή τους. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι θύμα εισβολής και το πρόβλημα είναι κυρίως κατοχής από την Τουρκία και μετά δικοινοτικό. Αφορά στην παράνομη κτήση και κατοχή εδάφους. Είμαστε η πρώτη χώρα που η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία απέσπασε με τη χρήση των όπλων εδάφη για την ανασύστασή της. Εμείς δεν έχουμε την Τουρκία στα σύνορά μας να μας απειλεί, αλλά στο σπίτι μας. Αξιώνει, μάλιστα, χωριστή κυριαρχία για ένα κρατίδιο που δεν αναγνωρίζεται με βάση τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, διότι είναι προϊόν βίας και χρήσης όπλων. Η Άγκυρα παραβιάζει τα πρώτα άρθρα του Χάρτη του ΟΗΕ περί σεβασμού της κυριαρχίας των κρατών, καθώς και το άρθρο 2, παρ. 4, που απαγορεύει τη χρήση βίας. Το ψευδοκράτος δεν μπορεί να αναγνωριστεί, εκτός και αν το θύμα αποδεχθεί την απώλεια των δικαιωμάτων του, όπως π.χ. θα μπορεί να συμβεί μέσω των ΜΟΕ για την Τύμπου, καθότι το ζήτημα αυτό σχετίζεται με τα κυριαρχικά δικαιώματα στον εναέριο χώρο, καθώς και με τα ειδικά κυριαρχικά μας δικαιώματα στο FIR.
4. Ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Επί τούτου είναι που θα μπορούσε να παρεισφρήσει ο EastMed ως μερική έστω εναλλακτική επιλογή. Πώς όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν ο Υπουργός Εξωτερικών Ι. Κασουλίδης το είπε δημόσια. Δεν τον θέλει διότι δημιουργεί προβλήματα στο Κυπριακό. Με άλλα λόγια, ενοχλεί την Τουρκία και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να πηγαίνουμε με τα νερά της μέχρι να καταστούμε επίσημος δορυφόρος της μέσω μιας λύσης των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα. Μια πολιτική ισότητα την οποία, αφού οι Τούρκοι έχουν κατοχυρώσει, ερμηνεύουν τώρα στη λογική της ισότιμης κυριαρχίας. Και επειδή ο Κύπριος ΥπΕξ θέλει να κατευνάσει εκ νέου την Άγκυρα με την ψευδαίσθηση ότι θα την συνετίσει, ανοίγει παράθυρα στην ισότιμη κυριαρχία μέσω Τύμπου.

Αυτοχειρία ή ανικανότητα…

Η χρησιμοποίηση της συγκυρίας, για μια χώρα που τελεί υπό κατοχή και είναι κράτος μέλος της ΕΕ, δεν αποτυπώνεται στα ΜΟΕ για χωριστή αποδοχή του ψευδοκράτους, με τη σύνδεση της κατοχής της Κριμαίας και τις επικαλούμενες ρωσικές απειλές. Πώς λοιπόν οι τουρκικές απειλές όπως και η κατοχή αντιμετωπίζονται; Με κυρώσεις! Ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να ψηφίζουμε ανανέωση των υφιστάμενων κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας λόγω Κριμαίας και να είμαστε έτοιμοι να ψηφίσουμε νέες, αλλά για τη δική μας περίπτωση να εισηγούμαστε ΜΟΕ, δηλαδή να προτείνουμε βήματα για την αποδοχή και τη νομιμοποίηση χωριστής οντότητας μέσω Τύμπου; Πώς μπορεί άραγε να χαρακτηριστεί μια τέτοια πολιτική; Αυτοχειρίας, ανικανότητας ή και τα δυο…

Βέλη, απειλές και λαβίδες

1. Τα βέλη επί του χάρτη καταδεικνύουν γιατί οι Ρώσοι θεωρούν ως απειλή την επέκταση του ΝΑΤΟ και της Δύσης με σημείο αναφοράς τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Η απειλή μπορεί να εκδηλωθεί τόσο από τις Βαλτικές χώρες όσο και από την Ουκρανία με κεντρικό άξονα τη Λευκορωσία.
2. Στον χάρτη αποτυπώνονται επίσης οι τρεις λαβίδες επί τη βάσει των οποίων εξελίχθηκε η άσκηση των Ρώσων και έθεσε σε συναγερμό τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η μία τοποθετείται στη Λευκορωσία, οπότε η απειλή ήταν εμφανής επί του Κιέβου. Η άλλη στην περιοχή όπου κατοικούν Ρώσοι της Ουκρανίας. Αυτή η λαβίδα είναι συναφής με μια Τρίτη, που δημιουργείται στην περιοχή της Κριμαίας.

Πώς εξελίσσεται η προπαγάνδα μέσω δορυφορικών φωτογραφιών

Οι φωτογραφίες αυτές αποτυπώνουν εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο για μικρά αεροσκάφη και ελικόπτερα στην πόλη Valuyki στη Ρωσία, 30 χλμ. από τα σύνορα με την Ουκρανία, νοτιοδυτικά του Βορονέζ. Το 2014 το εν λόγω αεροδρόμιο αποτελούσε στρατόπεδο χερσαίων δυνάμεων και τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 2021 βρισκόταν σε χρήση. Συνορεύει με άλλα στρατόπεδα στην ίδια περιοχή (5 χλμ. απόσταση), όπως είναι το 752ο Μηχανοκίνητο Σύνταγμα Πεζικού και το 237ο Σύνταγμα Αρμάτων (συνολικά τα δύο συντάγματα διαθέτουν 120 άρματα μάχης, 180 τεθωρακισμένα οχήματα μάχης, 36 αυτοκινούμενα πυροβόλα και 16 βαρέους όλμους, άλλο βαρύ αντιαρματικό υλικό και συστήματα αεράμυνας). Τα υπόψη Συντάγματα ανήκουν στην 3η Μηχανοκίνητη Μεραρχία Πεζικού.

Η πρώτη φωτογραφία λήφθηκε στις 19/6/2016 και δείχνει το στρατόπεδο να είναι πλήρες. Διακρίνονται άρματα, πυροβόλα, μεταφοράς προσωπικού κ.λπ. Η δεύτερη φωτογραφία, που φέρει ημερομηνία 7/2/18, εμφανίζει το στρατόπεδο με αυξημένη συγκέντρωση δυνάμεων και πολεμικό υλικό. Στην τρίτη φωτογραφία της 26ης/6/ 21 το στρατόπεδο είναι άδειο. Στην τέταρτη φωτογραφία, με ημερομηνία 24/12/21, το ίδιο στρατόπεδο εμφανίζεται στα ΜΜΕ από τους Δυτικούς να είναι πλήρες και να συνιστά απόδειξη συγκέντρωσης ρωσικών δυνάμεων και απειλής.

Ας εξετάσουμε τώρα τι πραγματικά συμβαίνει, πού είναι η αλήθεια, πού το ψέμα και πώς εξελίσσεται η προπαγάνδα. Μπορεί οι φωτογραφίες να είναι γνήσιες, αλλά το ερώτημα που εγείρεται είναι κατά πόσον με τη δημοσίευσή τους εμφανίζεται όλη ή η μισή αλήθεια. Και πώς η κάθε πλευρά θέλει να παρουσιάζει τα γεγονότα. Σημειώνουμε, λοιπόν, τα εξής: 1. Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι το στρατόπεδο είναι πλήρες και ότι η τελευταία φωτογραφία αποτελεί απόδειξη της συγκέντρωσης νέων δυνάμεων και της απειλής σε βάρος της Ουκρανίας. 2. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές, που επικαλούνται τη φωτογραφία, το στρατόπεδο δεν είναι πλήρες. Και δεν χρειάζεται να είναι πλήρες, διότι δίπλα από αυτό υπάρχουν μόνιμες εγκαταστάσεις, δηλαδή άλλα δυο μεγάλα στρατόπεδα των Συνταγμάτων που έχουμε ήδη αναφέρει, με ισχυρές δυνάμεις τεθωρακισμένων και πυροβολικού. Ο όγκος δυνάμεων στα διπλανά στρατόπεδα ισοδυναμεί με όλα τα άρματα της Εθνικής Φρουράς! 3. Οι Ρώσοι υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για πρόσθετες δυνάμεις αλλά για δυνάμεις που ήδη βρίσκονταν στην περιοχή και μετακινήθηκαν για τους λόγους της άσκησης. Συνεπώς, δεν συνιστούν πρόσθετη συγκέντρωση δυνάμεων και πρόσθετη απειλή, όπως οι Δυτικοί ισχυρίζονται. 4. Οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, επιμένουν ότι η μετακίνηση των όποιων δυνάμεων στην περιοχή αυξάνει την απειλή σε βάρος της Ουκρανίας. 5. Οι Ρώσοι θέτουν τα εξής ερωτήματα: Α) Το 2016, όταν το στρατόπεδο ήταν πλήρες, γιατί οι Αμερικανοί δεν το θεωρούσαν ως απειλή; Β) Τα στρατόπεδα στην περιοχή είχαν αρχίσει να οικοδομούνται από το 2016 και το τελευταίο τελείωσε αρχές του 2021. Γιατί το προηγούμενο διάστημα οι ΗΠΑ δεν θεωρούσαν τα στρατόπεδα στην περιοχή ως απειλή και θεωρούν ότι υπάρχει σήμερα πρόσθετη απειλή, προβάλλοντας μια φωτογραφία που αποτυπώνει μερική συγκέντρωση στρατευμάτων για τους λόγους της άσκησης που βρισκόταν σε εξέλιξη; Συνεπώς, κατά τους Ρώσους, πρόκειται για διόγκωση της κατάστασης με την προβολή της μισής αλήθειας. Από την άλλη, οι Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι η Μόσχα προβάλλει τη μισή αλήθεια και ότι οι ασκήσεις και η συγκέντρωση δυνάμεων είναι το προανάκρουσμα επίθεσης σε βάρος της Ουκρανίας.

*Δρ των Διεθνών Σχέσεων

Σημερινή