Εκλέγεται λοιπόν ο Περιφερειάρχης, αναλαμβάνει καθήκοντα και διαπιστώνει ότι ο Τάδε δήμαρχος έχει αφήσει εδώ και χρόνια ακαθάριστα από ξερόχορτα κάτι λιβάδια στην περιοχή του και το πευκοδάσος παραδίπλα έχει ένα στρώμα πευκοβελόνες μια σπιθαμή παχύ. Έτοιμο για μπουρλότο. Μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό; Όχι! Μπορεί να “τρίξει τα δόντια” στον δήμαρχο; Όχι! Μπορεί να τον τιμωρήσει, αν δεν ανταποκριθεί; Όχι! Μπορεί να κάνει ό,τι κι εσύ αν περνούσες από κει και διαπίστωνες το πρόβλημα: να τηλεφωνήσει και να το επισημάνει. Τίποτε άλλο!

Ο Καλλικράτης είναι σαφής, στο άρθρο 4 (Σχέσεις δήμων και περιφερειών): “Μεταξύ των δύο βαθμών τοπικής αυτοδιοίκησης δεν υφίστανται σχέσεις ελέγχου και ιεραρχίας, αλλά συνεργασίας και συναλληλίας, οι οποίες αναπτύσσονται βάσει του νόμου, κοινών συμφωνιών, καθώς και με τον συντονισμό κοινών δράσεων.”

Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία.

Η αριστερίλα κατάφερε και πέρασε στους πάντες, αριστερούς και δεξιούς την ιδέα ότι η Δημόσια Διοίκηση είναι μια υπόθεση που τη χειρίζονται “φιλαράκια”: «Νταξ’ να ’ουμ, θα τα βρούμε σύντροφε. Καλή διάθεση να υπάρχει.» Κι αν δεν θέλουν ούτε να μυρίσει ο ένας τον άλλον; Πράγμα σύνηθες στην Ελλάδα της κομματοκρατίας, όπου και η ασφαλτόστρωση ενός δρόμου αναγάγεται σε μείζον ιδεολογικό θεμα. Θα θυμάστε, φαντάζομαι, τη διάσημη πλέον ρήση της απερχομένης περιφερειάρχου Αττικής για τη διαφορά μνημονιακών και αντιμνημονιακών στην τεχνική αποκομιδής των σκουπιδιών. Αλλά ακόμα κι αν περιφερειάρχης και δήμαρχος είναι αδερφοποιητοί, ποιος θα πάρει, την κρίσιμη στιγμή, την απόφαση για να εκκενωθεί το Μάτι; Θα ψάχνονται τη στιγμή που η φωτιά δρασκελάει τα βουνά με 10 μποφώρ άνεμο; Και με ποια νομική κάλυψη θα το κάνει, όταν ξέρει ότι είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί στο σκαμνί, ό,τι και να αποφασίσει;

Ποιος θα εποπτεύσει την εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για λιγότερο από 10% ταφή αστικών απορριμμάτων μέχρι το 2030; Σήμερα, η Ελλάδα στέλνει σε χώρους υγειονομικής ταφής ή σε σκέτες χωματερές το 75% των σκουπιδιών της. Για θλιβερή σύγκριση, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Δανία, η Γερμανία, οι Κάτω Χώρες και η Σουηδία έχουν ουσιαστικά καταργήσει την ταφή από το 2014. Θεωρητικά το πρόγραμμα διαχείρισης απορριμμάτων το τρέχουν οι Δήμοι. Αλλά δεν θέλουν να επιβάλλουν στους ψηφοφόρους τους ένα σύστημα επιβράβευσης και προστίμων (με την μορφή αυξημένων δημοτικών τελών) για να πετύχουν την ανακύκλωση στην πηγή. Προτιμούν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, να μην κάνουν τίποτε και τη λυπητερή να την πληρώσει ο φορολογούμενος, όπως τα 51,24 εκατομμύρια ευρώ που πληρώσαμε από το 2015 μέχρι το 2018 για τις ανοιχτές χωματερές της χώρας.

Να μια άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία: το ευρωπρόστιμο δεν το πληρώνει αυτός που ευθύνεται για την παρανομία, αλλά όλοι μας! Τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Εσωτερικών έχουν απειλήσει πολλές φορές ότι θα στείλουν τον λογαριασμό του προστίμου στις Περιφέρειες και τους Δήμους που παρανομούν. Όμως δεν το έκαναν ποτέ από τον φόβο του πολιτικού κόστους.

Έχουμε λοιπόν το απόλυτα διεστραμμένο θεσμικό πλαίσιο:

Κανένας δεν εποπτεύει κανέναν, κανένας δεν είναι υπεύθυνος για τίποτε και όλοι πληρώνουμε για όλα.

Τι “παράγει” αυτό το πλαίσιο; Αποτυχίες, παρανομίες, χαμένες προθεσμίες. Και δυστυχώς, καμένους και πνιγμένους.

Το τραγικό είνα ότι κανένας πολιτικάντης δεν καταδεικνύει αυτή τη μόνιμη θεσμική αναπηρία. Γιατί; Για δύο λόγους.

για τη συνέχεια ThePresident