Οι πολεμικές αναμετρήσεις διαρκώς εξελίσσονται, οι αντιμαχόμενες παρατάξεις εμπλουτίζουν το οπλοστάσιό τους, και τα αμυντικά δόγματα μεταβάλλονται. Όποιος βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας κατέχει και το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Κάπως έτσι εισήχθησαν και τα drones σαν βασικό επιχειρησιακό εργαλείο.

Η σημασία χρήσης τους σε ένοπλες συγκρούσεις έγινε διεθνώς αντιληπτή στον πρόσφατο πόλεμο Αζερμπαϊτζάν – Αρμενίας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Τα οπλισμένα τουρκικά drones, τα γνωστά πλέον Bayraktar TB2 της Baykar Defence, τα οποία εδώ και χρόνια η Άγκυρα παράγει, χρησιμοποιεί και εξάγει, αποτέλεσαν τον βασικό λόγο επικράτησης του Μπακού. Νωρίτερα, τα τουρκικά drones είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί στα πολεμικά πεδία της Συρίας και της Λιβύης.

Η Ελλάδα δεν μπορούσε να μείνει απούσα στις τόσο προφανείς αμυντικές εξελίξεις και, μετά τις ανωτέρω επιχειρήσεις, αντιλήφθηκε ότι πρέπει να τρέξει να προλάβει να μπει στο κόλπο της παραγωγής ενός εγχώριου Αυτόνομου Εναέριου Οχήματος Πολλαπλών Χρήσεων.

Έστω και αργά, υπεγράφη τον περασμένο Σεπτέμβριο το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για την έρευνα και ανάπτυξη και, εν συνεχεία, τη βιομηχανική παραγωγή τού πρώτου ελληνικού drone από φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα (έμφαση στο «δημόσιου»).

Το πρόγραμμα ονομάζεται «Αρχύτας» και αναμένεται, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, σε περίπου δυόμισι χρόνια το ελληνικό drone να είναι έτοιμο να επιχειρήσει. Υπόψη, ότι το χρονικό διάστημα των 2,5 ετών είναι ιδιαίτερα μικρό για ένα εγχείρημα που ξεκινάει από το μηδέν, σχεδιαστικά και κατασκευαστικά.

Θα τα καταφέρει; Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί λόγοι να αμφιβάλλει κανείς επ’ αυτού, και δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα των ανθρώπων ή την δυνατότητα εγχώριας παραγωγής. Έχουν να κάνουν με τη διαχρονική μέγγενη του κράτους στην εντός των συνόρων επιχειρηματική πραγματικότητα και τον αποκλεισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από τα αμυντικά προγράμματα. Να είμαστε ειλικρινείς. Την στιγμή που ανακοινώνεται ένα εγχείρημα που δεν εμπεριέχει ούτε ένα κόκκο ιδιωτικής επιχειρηματικότητας είναι αυτονόητο ότι ξεκινάει με μειονέκτημα.

Φανταστείτε το ευτυχές σενάριο ότι σε 2,5 χρόνια, σύμφωνα με το ισχύον χρονοδιάγραμμα, όντως υπάρχει επιτυχημένο πρωτότυπο έτοιμο για την παραγωγή. Φανταστείτε επίσης ότι οι συντελεστές που κατέχουν την τεχνογνωσία ανάπτυξης, παραγωγής και δυνατότητας περαιτέρω βελτίωσης αμείβονται σύμφωνα με το μισθολόγιο του Δημοσίου, χωρίς δυνατότητα προσαρμογής, χωρίς δυνατότητα αμοιβής ανάλογα με την απόδοση και την χρησιμότητα του εργαζομένου ή δυνατότητα συμμετοχής του στα κέρδη με τη μορφή bonus, δηλαδή όλα όσα κάνουν έναν εργαζόμενο να επιθυμεί την ενασχόλησή του με το αντικείμενο και την εταιρία του. Και τώρα φανταστείτε ότι έρχεται μία εταιρία που δραστηριοποιείται ήδη στο χώρο, όπως η Ισραηλινή Elbit Systems, η Βρετανική BAE Taranis ή και η ίδια η Baykar Defence και ρωτάει το πολύτιμο στέλεχος, μηχανικό ή τεχνικό:

για τη συνέχεια marketnews