Αν δεν είχαμε Παπαδημούλη, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Πού αλλού θα ξαναβρούμε τέτοιο τεφαρίκι, που συμπυκνώνει όλη τη χρεοκοπία της αριστεράς; Την ιδεολογική, φυσικά, διότι ως επιχειρηματίας τα πάει περίφημα.

Θα μπει και στα σταυρόλεξα: Προσωποποίηση της αριστερής φενάκης – 12 γράμματα. «Και τι ήθελες να κάνει; Να δίνει το σπίτι να κάθεται η άλλη τζάμπα;» τον υπερασπίζονται οι μεροκαματιάρηδες του 0,60 που για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα σαν τα φτηνά του Παπαδημούλη θα πρέπει να τρολάρουν 166.666 φορές.

Του Θάνου Τζήμερου

Όχι, σύντροφοι. Τον Παπαδημούλη τον βγάλαμε στη σέντρα, όχι διότι δεν έκανε το σωστό. Αλλά διότι αυτά που διακηρύσσει είναι 540 μοίρες αντίθετα με αυτά που κάνει (περιέλαβα στον υπολογισμό και τη στροφή 360 μοιρών του Τσίπρα). “Μα είναι ίδιες οι οικονομικές αποφάσεις ενός ανθρώπου με αυτές ενός κράτους;” Ναι, είναι ΟΛΟΪΔΙΕΣ! Αυτό δεν έχουν καταλάβει οι σύντροφοι (και όχι μόνο του Παπαδημούλη…) στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και αυτό προσπαθώ να εξηγήσω με αυτό το άρθρο.

Ο Παπαδημούλης αγόρασε διαμερίσματα κοψοχρονιά, στη διάρκεια της κρίσης. Και πολύ καλά έκανε.

Μ’ αυτή την ενέργειά του, προσέφερε ζεστό χρήμα, που το χρειαζόντουσαν όσοι τα πουλούσαν. Σε εποχές κρίσης, οι πολίτες “καίνε λίπος” ρευστοποιώντας ακίνητα, κοσμήματα, πίνακες κ.λπ για να αποκτήσουν αγαθά άμεσης ανάγκης. Φανταστείτε να μην τα αγοράζει κανένας, λόγω αλληλεγγύης, για να μην… τους τα στερήσει! Τους στερεί αυτομάτως τα μετρητά που χρειάζονται περισσότερο. Ή μήπως θα έπρεπε, αντί να δώσει 100.000 ευρώ για ένα διαμέρισμα, να γίνει χουβαρδάς και να δώσει 120.000; Αν το έκανε αυτό, θα αγόραζε λιγότερα διαμερίσματα, με το ίδιο διαθέσιμο κεφάλαιο. Αν διέθετε, ας πούμε 600.000 ευρώ, θα αγόραζε 5 αντί για 6. Άρα ένας ιδιοκτήτης που χρειαζόταν τα λεφτά δεν θα τα είχε. Γιατί είναι καλύτερο να ανακουφίσεις τις ανάγκες για ρευστότητα 5 ανθρώπων, αντί για 6; Επίσης, η χαμηλή τιμή αγοράς δίνει περιθώριο για χαμηλή τιμή ενοικίου, προς όφελος των ενοικιαστών. Κι αυτό θετικό είναι.

Πάμε τώρα στο κράτος. Το κράτος στην περίοδο της κρίσης, αποφάσισε να πουλήσει ιδιοκτησίες του: ακίνητα και επιχειρήσεις. Και πολύ άργησε, διότι ο ρόλος του κράτους δεν είναι να παριστάνει τον επιχειρηματία. Ξεσηκώθηκε λοιπόν όλη η αριστερίλα διότι οι τιμές ήταν χαμηλές, μολονότι όλα πουλήθηκαν σε πλειοδοτικούς διαγωνισμούς! Μα οι τιμές, όλων των προϊόντων, δεν είναι γραμμένες στα ακασικά αρχεία. Είναι αυτές που προσφέρει η αγορά. Στην τιμή που πουλήθηκαν, σ’ αυτή μπορούσαν να πουληθούν.

Μπορούσε ο Παπαδημούλης και η υπόλοιπη αριστερίλα να ανεβάσει τις τιμές της περιουσίας του Δημοσίου; ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ! Διότι αυτός που αγοράζει ακίνητα και επιχειρήσεις του Δημοσίου είναι κατά 99% επενδυτής. Και ξέρει ότι για την επένδυσή του θα αντιμετωπίσει την καφκική ελληνική γραφειοκρατία και τις εθιμικές αντιδράσεις της αριστερίλας, που θα του κάνουν τη ζωή μαρτύριο, με λαϊκές κινητοποιήσεις (βλέπε Ελληνικό), με απεργίες (βλέπε… παντού), με δολιοφθορές (βλέπε μεταλλεία Χαλκιδικής) και με αλλεπάλληλες προσφυγές στη Δικαιοσύνη για να ακυρώσουν το έργο (Βλέπε Ναυπηγεία Σκαραμαγκά). Το κόστος τους, το οποίο ο επενδυτής το έχει πολύ καλά υπόψη, προστίθεται στο κόστος της επένδυσης, απομειώνοντας την αξία του πωλούμενου στοιχείου. Αν, λοιπόν, οι Παπαδημούληδες αυτής της χώρας επικεντρωνόντουσαν μόνο στη διασφάλιση του αδιάβλητου των διαγωνισμών και διευκόλυναν όλα τα άλλα, και πολύ περισσότερα λεφτά θα έμπαιναν στα ταμεία του Δημοσίου και θέσεις εργασίας θα προέκυπταν πολύ νωρίτερα.

Ο Παπαδημούλης είναι επίσης ένας καλός οικογενειάρχης. Φρόντισε τα ακίνητα που αγόρασε να γραφτούν στο όνομα των παιδιών του, με κάποιον νομότυπο, φαντάζομαι, τρόπο. Γιατί το έκανε αυτό; Για να αποφύγουν τα παιδιά του την πληρωμή του φόρου κληρονομιάς, για να αποφύγει ο ίδιος την πληρωμή μεγάλου ΕΝΦΙΑ, “σπάζοντας” το Ε9 σε μικρότερα, για να γλυτώσει γενικώς φόρους. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα παράλογα χαράτσια στην ιδιοκτησία, η οικονομική δραστηριότητα των πολιτών δεν θα γινόταν με φοροτεχνικά κριτήρια. Οι φιλελεύθεροι φωνάζουμε, χρόνια τώρα, πως φόρος πρέπει να καταβάλλεται στο κράτος μόνο επί του εισοδήματος. Η ιδιοκτησία θα πρέπει να βαρύνεται με τέλη για τις υπηρεσίες που λαμβάνει από την Αυτοδιοίκηση. Τίποτε άλλο. Οι αριστεροί, όμως, θεωρούν πως η ιδιοκτησία αφορά τους προνομιούχους, είναι περίπου αμαρτία στο προλεταριακό τους σύμπαν, και γι’ αυτό θα πρέπει να τιμωρείται με φόρους οι οποίο θα πηγαίνουν «υπέρ αδυνάτων», όπως υποτίθεται ότι ήταν η νοικάρισσα του Παπαδημούλη.

Για τη συνέχεια ThePresident