Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία σηματοδότησε το τέλος του ελληνισμού της Ανατολίας. Με αφορή το έτος μνήμης, ο Εβραίος μικρασιατικής καταγωγής Ντέιβιντ Νεγρίν και μέλος του Συλλόγου «Ρίζες» Χαλανδρίου γράφει:

“Ο πατέρας του πατέρα μου ονομαζόταν Ντέιβιντ (τον φώναζαν Τζον) Νεγρίν ήταν τυχερός. Ήταν γιατρός στα Γιάννενα (από τη μητέρα μου οι γονείς ήταν Σμυρνιοί και στην Αθήνα έγινε το…ανακάτεμα των πολιτισμών και γεννηθήκαμε με την αδερφή μου). Ήταν Ρωμανιώτης Εβραίος, δηλαδή από τους Εβραίους που βρίσκονται στον Ελλαδικό χώρο προ Χριστού. Οι υπόλοιποι Έλληνες Εβραίοι ήταν κατά κύριο λόγο Σεφαραδίτες, αυτοί δηλαδή που ήρθαν στην Ελλάδα από την Ισπανία επί Ισαβέλλας, 500 χρόνια πριν.

Τέτοια ήταν η γιαγιά μου που την είδα δυο τρεις φορές στη ζωή μου.

Η ερώτηση λοιπόν «Πότε ήρθες στην Ελλάδα;» δεν απαντάται. Γιατί δεν ήρθα ποτέ. Ούτε οι γονείς μου. Αλλά ούτε οι γονείς τους.

Γιατί ήταν τυχερός ο παππούς μου; Γιατί πέθανε το 1941 στα Ελληνοαλβανικά σύνορα πολεμώντας για την ελευθερία της χώρας του, της Ελλάδας (όπως ο μεγάλος ήρωας, ο ομόθρησκος Μαρδοχαίος Φριζής που χώρα του άργησε πολύ να αναγνωρίσει τις πράξεις του). Έτσι κατάφερε να γλιτώσει τα στρατόπεδα και τον εξευτελισμό και τον τρόμο των Ναζί. Ο πατέρας μου, που στην ουσία, ποτέ δεν τον γνώρισε, με τη βοήθεια του Άγγελου Έβερτ, τότε αρχηγού της αστυνομίας, απέκτησε ψεύτικη ταυτότητα με το όνομα Νίκος Παπαδόπουλος και κρύφτηκε κάπου στο Αιγάλεω. Μάλλον με επιτυχία αφού είμαι εδώ και σας γράφω.

Αυτή είναι η μισή ιστορία μου (η άλλη μισή είναι Αρμενιομικρασιατική αν δέχεστε τον όρο) και την μοιράζομαι μαζί σας λόγω της ημέρας. Της Ημέρας Μνήμης Εβραίων Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος. Είναι η ημέρα που τιμάται η μνήμη και η ζωή που δεν έζησαν 70.000 Έλληνες Εβραίοι μεταξύ 6.000.000 παγκοσμίως. Απώλειες που έφταναν και στο 95% του πληθυσμού σε διάφορες πόλεις. Και όσοι σώθηκαν και γύρισαν χωρίς συγγενείς βρήκαν καμένη γη. Βρήκαν παλιούς γείτονές τους να έχουν κατοικήσει τα σπίτια τους και να τους διώχνουν. Τους απειλούσαν ότι θα τους κάνουν χειρότερα από τους Ναζί. Βρήκαν το Εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης να έχει μετατραπεί σε μάντρα οικοδομικών υλικών. Τα μάρμαρά του έχτισαν την πόλη. Δρόμοι, εκκλησίες, πισίνες, θέατρα, έχουν κομμάτι της βεβήλωσης 500.000 νεκρών, όσοι και οι τάφοι. Που δεν έχει καμία σημασία που ήταν και Έλληνες. Αλλά ήταν απλώς…συνάνθρωποι.

Μιλάμε για την απόλυτη βιομηχανία θανάτου. Έγινε διάσκεψη στο Βάνζεε το 1942 για την υπογραφή της «Τελικής λύσης». Δηλαδή της ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ενός λαού. Όχι της κατάκτησης μιας πόλης η μιας χώρας. Αλλά της οργανωμένης αναζήτησης κάθε ενός που έχει Εβραϊκό αίμα μέχρι εκεί που έφτανε το πετρέλαιό τους. ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΛΑΟΥ! Έφυγαν από το Βερολίνο για να πάνε να βρουν στη Ρόδο, στη Ζάκυνθο (εκεί χάρις στο δήμαρχο Λουκά Καρρέρ και τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο Δημητρίου σώθηκαν), σε κάθε γωνιά που μπορούσαν να φτάσουν, σε κάθε καταπακτή. Δωροδοκούσαν κόσμο για να προδώσει όποιον κρύφτηκε. Έκαναν μελέτες για μικρότερο κόστος ανά νεκρό. Οι βασανισμοί που έγιναν στον Εβραϊκό λαό δε χωρούν στο ανθρώπινο μυαλό.

Στα 9 μου ήρθα στο Χαλάνδρι και έτυχε να κατοικήσω στο Συνοικισμό. Έκανα φίλους, για κάποιους ήμουν αδιάφορος, κάποιοι μου ήταν αδιάφοροι, άλλοι συμπαθείς ή αντιπαθείς και μπορεί να τσακωνόμουν για το ποδόσφαιρο, για μια ανοησία, για ένα κορίτσι. Αλλά ποτέ μα ποτέ δε βρέθηκε ένας σε αυτήν τη γειτονιά να μου πει να… «γίνω σαπούνι». Στο ιδιωτικό σχολείο που πήγα στο Γυμνάσιο-Λύκειο το άκουσα πολλές φορές. Ή μάλλον ορθότερα: Το άκουγα. Τώρα καταλαβαίνω περισσότερα και ανακαλύπτω το γιατί. Γιατί δεν το άκουσα ποτέ στον προσφυγικό Συνοικισμό που μεγάλωσα.

Οι Μικρασιάτες, οι Πόντιοι, οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι, έχουν τόσα πολλά που τους ενώνουν. Είναι καιρός να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Ενάντια στη λήθη. Όχι για να κλαίμε για αυτά που δεν γυρνούν πίσω, αλλά για ένα και μόνο στόχο: Τη διατήρηση της μνήμης στα παιδιά που αύριο θα είναι στη θέση μας. Οι τελευταίοι επιζώντες των στρατοπέδων είναι οριακά πια μετρημένοι στα δάχτυλα χεριού ενός ανθρώπου. Ήδη οι τελευταίοι μάρτυρες από τη Μικρασιατική καταστροφή, την Ποντιακή και την Αρμένικη γενοκτονία έχουν μεταλαμπαδεύσει το χρέος της γνώσης και της μαρτυρίας στους απογόνους τους. Το ίδιο πια συμβαίνει και στους Εβραίους.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ”

Το βιογραφικό όπως το παρουσιάζει το culturenow.gr

O David Negrin έχει μεταπτυχιακό στην Αρχιτεκτονική από το ΕΜΠ και είναι πτυχιούχος Αρχιτέκτονας μηχανικός του ΕΜΠ και Διακοσμητής του ΤΕΙ Αθήνας. Από το 2000 εργάζεται ως σκηνογράφος στο θέατρο και από τότε υπογράφει σκηνογραφικές προτάσεις παράλληλα με την διατήρηση του Αρχιτεκτονικού του γραφείου Είναι υποψήφιος διδάκτορας στο ΕΜΠ στο τμήμα Αρχιτεκτονικής στον τομέα συνθέσεων και ασχολείται ερευνητικά με τη σχέση Αρχιτεκτονικής και Σκηνοθεσίας, ένα αντικείμενο που εφαρμόζει στην επαγγελματική του πορεία. Έχει διδάξει για 8 χρόνια σκηνογραφία στη Δραματική σχολή «Ίασμος» και στο θεατρικό εργαστήρι «Βασίλης Διαμαντόπουλος» και έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις σε εκπαιδευτικά ιδρύματα για τη σχέση Θεάτρου και Αρχιτεκτονικής.

Ενδεικτικές σκηνογραφικές δουλειές του στο θέατρο είναι: Αλίμονο στους νέους (Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου)-12 ένορκοι (R. Rose) θέατρο Αλκμήνη – Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο (Patari project) Θέατρο Πόρτα – Οδός Αβύσσου (Μ. Λουντέμη) Θέατρο Olvio – Φόνισσα (Α. Παπαδιαμάντη) Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης – Εις μήνιν (Γ. Ρϊτσου) Αρχαίο Θέατρο Θάσου – Τo μπουφάν τη Χάρλει (B. Κατσικονούρη) Θέατρο Αλκμήνη