…πι-σι-άρ, σέιβ-πας, σέλφ-τεστ, γουόκιν, τεστουστέιτ…

Γράφει ο Λάζαρος Μαύρος

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ βλάβες της πανδημίας του Κορωνοϊού, σημειώνονται. Εξαιτίας της έλλειψης ικανοτήτων επαρκούς εγρήγορσης – συνειδητής, καθηκόντως, και εκ του νόμου επιβεβλημένης εγρήγορσης – των αρμοδίων του κράτους, να προλαβαίνουν εγκαίρως και αποτελεσματικά, τις τρέχουσες εξελίξεις στην πάνδημη άμυνα κατά της πανδημίας:

– Ακόμη και στους στοιχειώδεις γλωσσικούς κανόνες της δέουσας πληροφόρησης, άρτιας επικοινωνίας και πλήρους συνεννόησης με τους πολίτες στη γλώσσα τους.

– Όπως από το σύνταγμα και τους νόμους είναι επιβεβλημένο. Επίσημες γλώσσες στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι μόνο δύο: Η ελληνική και η τουρκική.

– Οι αρμόδιοι όμως των υπουργείων και των κρατικών υπηρεσιών, σπεύδουν και επιβάλουν στους πολίτες καταιγισμό υποχρεώσεων, εξαναγκάζοντας τους να τις κατανοούν (αν τα καταφέρουν και όσοι τα καταφέρουν) αγγλιστί:

– ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ «ράπιτεστ», «πισιάρ», «σέιβπας», «σέλφτεστ» «γουόκιν», «τεστουστέιτ» και ο,τι άλλο αντιγράψει ο οκνηρός πνευματικά και ανεπαρκής μορφωτικά νους των αρμοδίων. Νους υποταγμένος στα… εγγλέζικα.

– Νους ο οποίος δεν σκέφτηκε να τηλεφωνήσει, παραδείγματος χάριν, στον καθηγητή Γιώργο Μπαμπινιώτη για να τους συμβουλεύει πάραυτα και σε κάθε περίπτωση, ποια είναι κάθε φορά η καταλληλότερη ελληνική λέξη ή φράση, για να την κατανοούν κιόλας σαφώς και αμέσως όλοι οι πολίτες.

ΔΕΙΓΜΑ, και αυτό, γενικότερης παρακμής. Και παράλυσης. Στην οποία κακοτύχησε, άξιος για οίκτο (πρώτα οικτίρων εαυτόν), ο Ελληνισμός των ημερών μας. Αυτά σαν είδος προλόγου, για τις άλλες, άλλου είδους, βαρύτατες ενδημικές παλαιόθεν εθνικές ασθένειες:

ΟΥΔΕΙΣ είναι βέβαιος πώς θα εξελιχθεί το προεκλογικό έτος 2022 μέσα στις συνθήκες τής πανδημίας του Κορωνοϊού απρόβλεπτου εισέτι τέλους. Και της μετεξέλιξης των ραγδαίως διαδοχικών μεταλλάξεων του, οι οποίες απειλούν να εξουδετερώνουν τα αλλεπάλληλα τείχη πάνδημης άμυνας που ορθώνουν οι εμβολιασμοί και τ’ άλλα μέτρα προστασίας που η επιστήμη σπεύδουσα επινοεί και οι πολιτείες διευθύνουν.

ΤΑ ΜΕΤΡΑ που κρίθηκαν αναγκαία στην εργώδη κι εναγώνια πάνδημη άμυνα κατά της πανδημίας, ήδη επέβαλαν από τον Μάρτιο του 2020 πρωτόγνωρα δυσμενείς αλλαγές στη ζωή, στην καθημερινότητα και στην ψυχολογική κατάσταση. Των ανθρώπων προσωπικά και των κοινωνιών συλλογικά:

ΜΕ ΚΑΚΕΣ συνέπειες στις κοινωνικές σχέσεις γενικά. Και δυσμενέστερες επιπτώσεις στις ήδη προ Κορωνοϊού φθίνουσες σχέσεις μεταξύ πολιτών και πολιτικής, πολιτών και πολιτικών, πολιτών και κομμάτων, πολιτών και εξουσίας, πολιτών και συλλογικού μέλλοντος.

Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ και συνειδητή αυτοπειθαρχία την οποία επέδειξε με εγκαρτέρηση και σχολαστικότητα η πλειονότητα των πολιτών στα μέτρα αυτοπροστασίας με την καθοδήγηση της επιστήμης και των ιατρών έναντι της Πανδημίας, ουδόλως θεράπευσε τις βαρύτατα ασθενούσες σχέσεις πολιτών και πολιτικής, οι οποίες βαίνουν επιδεινούμενες και με οιονεί ιατρική ορολογία:

– 1. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ επί του Κυπριακού ήδη βρίσκεται επί δεκαετίες καθηλωμένη σε αναπηρικό κάθισμα. Πάσχουσα από ανίατη και υποτροπιάζουσα σαρανταπεντα-πληγική… διζωνίτιδα.

Σαρανταπεντα-πληγική, καθ’ ότι:

Μετρημένη από το 1977 που νομίστηκε ως θεραπεία δήθεν, αλλ’ αποδείχθηκε, επί 45 χρόνια έως σήμερα 2022, σκοπίμως επιτήδεια κομπογιαννίτικη συνταγή αργόσυρτης μετάστασής της σε παράλυση. Η χειρότερη μετάσταση της διζωνίτιδας εντοπίστηκε στα μυαλά. Κολλημένη σαν βδέλλα που δεν επιτρέπει ίχνος ικμάδας άλλης σκέψης για άλλες θεραπείες…

– 2. ΟΙ «ΚΑΛΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ» του Γ.Γρ. του ΟΗΕ προς τις «δύο πλευρές» για συνομιλίες μεταξύ των «δύο πλευρών», καθηλώθηκαν κι αυτές, πάσχουσες από αθεράπευτα παραλυτική πλέον… πλευρίτιδα.

Είναι, μάλιστα, τέτοια μονίμως τα συμπτώματα, οι παρενέργειες και οι αλληλοδιαδοχικές επενέργειες αυτής της πλευρίτιδας ώστε μετεξελίσσονται διαρκώς, αργά και σταθερά, σε παραλυτικότερη μονο-πλευρίτιδα. Παραλυτικότερη ιδίως για την ημετέρα εκ των «δύο πλευρών»…

– 3. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ στην αυτάρεσκα φατριαστική και – εκ κατασκευής κι εξ αποστολής και υπαρξιακή τους – εξουσιολάγνα κατάχρηση της αυτοεικόνας τους ως «κυττάρων της δημοκρατίας», επωάζουν ήδη από χρόνια στην κοινωνία και στην πολιτική, σ’ επικίνδυνα ασφυκτικό βαθμό, την καρκινογόνο… κυτταρίτιδα.

Διαρκώς και πιο αποπνικτική, η οποία προκαλεί οσημέραι και μεγαλύτερη απέχθεια στους πολίτες αποτρέποντας τους από το να αναμειχθούν στην πολιτική.

Εξαιρουμένων εκείνων των ολίγων που επιδιώκουν ιδιοτελώς τη συμμετοχή τους στη λαφυραγώγηση της εξουσίας. Και στην παρασιτική προσωπική απόλαυση μεριδίου των λαφύρων.

Αυτό το είδος καρκινογόνας κυτταρίτιδας ήδη παρήγαγε και το 34% της Αποχής στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2021. Κατά τις οποίες το κυβερνών κόμμα ψηφίστηκε μόνο από το 17% του εκλογικού σώματος, από το 14% το δεύτερο στις κάλπες κόμμα και τα λοιπά τα υπόλοιπα…

ΔΙΑΓΝΩΣΗ πολλών εκ των εγκυρότερων ειδικών αναλυτών είναι ότι:

Η σημαντικότερη αιτία της αδυναμίας και ανικανότητας εξεύρεσης μιας κάποιας θεραπείας για τις δύο πρώτες παραλυτικές ασθένειες, διζωνίτιδας και πλευρίτιδας, προέρχεται κατά κύριον λόγο από την τρίτη ασθένεια της κομματικής καρκινογόνου κυτταρίτιδας.

– Αυτήν τη διάγνωση συμμερίζεται και η πλειονότητα των πολιτών. Βασιζόμενη σε μια πασίγνωστη, απτή, πραγματική, κοινή όλων εμπειρία:

Όταν έτυχε στις 24 Απριλίου 2004 να κληθεί ο λαός σε δημοψήφισμα, η πλειοψηφία ψήφισε απαλλαγή και από την διζωνίτιδα και από την πλευρίτιδα. Η κομματική όμως κυτταρίτιδα δεν το επέτρεψε. Φρόντισε όλα τα επόμενα χρόνια επιμόνως για το αντίθετο. Βολευόμενη στην αναπηρική καθήλωση και εξαντλούμενη αλληλοεκτοξεύοντας κατηγορίες κατά των κάθε φορά κομματικών της αντιπάλων πως φταίνε για το επερχόμενο τετέλεσται…

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, εν τέλει, σε συνθήκες πανδημίας, υποχρεωμένοι σε αυστηρότερη απομόνωση, πολλοί κατ’ οίκον εθισμένοι πλέον διαδικτυακοί καταναλωτές και της αυξανόμενης επέλασης των λεγεώνων ηλιθιότητας, κακίας, παραπλάνησης, κανιβαλισμού και μίσους στα οργιάζοντα Μέσα Κοινωνικής (και αντικοινωνικής) Δικτύωσης, απηυδισμένοι κιόλας από τα φθίνοντα στην παρακμή παραδοσιακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις), χωρίς πειστική και αξιόπιστη πρόταση πολιτικοποίησης, παραδέρνουν μέσα στις αποπνικτικές συνέπειες και της πανδημίας και της παρακμής. Την πρώτη υπάρχουν ελπίδες, η επιστήμη να την εξαλείψει. Την δεύτερη όμως;

Λάζ. Α. Μαύρος