Σπάνια βρίσκεις επιχείρηση ή ιδιώτη αυτήν την περίοδο που να έλαβε κρατική βοήθεια κατά τη διάρκεια της πανδημίας  και να μην “βρίζει” την κυβέρνηση για την υποχρέωση να την επιστρέψει.

Τα “εύκολα” χρήματα, ιδίως όταν μοιράζονται από το κράτος με οριζόντια κριτήρια, προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά σε σχέση με τα οφέλη για τα οποία σχεδιάστηκαν. Τούτο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Σε όλον τον κόσμο το ίδιο συμβαίνει.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αμερικάνου Λη Πράις από το Τέξας ο οποίος καταδικάστηκε σε 9 χρόνια φυλάκιση επειδή το 2020 χρησιμοποίησε επιδόματα ανακούφισης από τον κορoνοϊό για να αγοράσει μεταξύ άλλων μια Lamborghini.

“Ο Lee Price III κρίθηκε ένοχος για την υπεξαίρεση ποσού 1,6 εκατομμυρίου δολαρίων που πήρε ως δάνειο από την κρατική επιδότηση για τον Covid-19 στις 3 του εταιρείες.

Ο Price είχε υποβάλει όλα τα δικαιολογητικά για να ενταχθεί στο πρόγραμμα ώστε να πληρώσει τους μισθούς των υπαλλήλων του, λαμβάνοντας τελικά 2,6 εκατομμύρια δολάρια σε χαμηλότοκα δάνεια και στις τρεις εταιρείες…”.

Βλέπε: Αγόρασε Lamborghini με τα επιδόματα του κορoνοϊού

Τούτο βέβαια δεν είναι μόνο αμερικάνικο χαρακτηριστικό. Tα ίδια συμβαίνουν και στη Γερμανία όπου όσοι εισέπραξαν επιδοτήσεις αρνούνται να τις επιστρέψουν κάτι που προβληματίζει τις κυβερνήσεις των κρατιδίων όσο και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Εν μέσω του τρέχοντος κύματος κορoνοϊού, οι κυβερνήσεις των ομοσπονδιακών κρατιδίων απαιτούν την επιστροφή περίπου 300 εκατομμύριων ευρώ που δόθηκαν ως βοήθεια και αυτό προκαλεί αγανάκτηση. Η απαίτηση αυτή είναι μόνο μια μικρή κατηγορία από τις πολλές που δόθηκαν κατά τη διάρκεια της επιδημίας.

Βλέπε: Abertausende Unternehmer und Selbstständige sollen Corona-Hilfen zurückzahlen

Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο όπου  πριν από  δεκαετίες οι δικαιούχοι της Εργατικής Εστίας οι οποίοι  είχαν δανειοδοτηθεί με ευνοϊκούς όρους για να αγοράσουν πρώτη κατοικία, είχαν συστήσει σύλλογο που διεκδικούσε και μεθόδευε την μη αποπληρωμή (“πιστόλιασμα”) των δανείων.

Οι περισσότεροι όσων επαινούσαν την κυβέρνηση την Άνοιξη του 2020 για την απλοχεριά με την οποία μοίραζε βοήθεια, τώρα που ήρθε η ώρα της επιστροφής, την οικτίρουν…

Με δεδομένο πως τα χρήματα που μοιράζονται συνήθως σε λίγους προστίθενται στο Δημόσιο χρέος το οποίο βαρύνει το σύνολο του πληθυσμού, πρόκειται για καταφανή αδικία.

Βέβαια, με το δίκιο τους οι φερέλπιδες μπαταχτσήδες, θα μας πουν πως και οι τράπεζες επιδοτήθηκαν την τελευταία δεκαετία με δεκάδες δισ. ευρώ, τα οποία με τις συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις “εξατμίστηκαν” αλλά παραμένουν στο δημόσιο χρέος που βαρύνει τις επόμενες γενιές.

Οι επιστροφές των επιστρεπτέων προκαταβολών λοιπόν προς το παρόν μετατίθενται για αργότερα, αλλά το 2022 είναι πιθανό να απασχολήσουν την επικαιρότητα για αρκετούς μήνες.

Τα “δανεικά και αγύριστα” όμως δεν είναι το μοναδικό κατάλοιπο της πανδημίας που θα συνεχίσει να μας απασχολεί ίσως και για χρόνια. Στο πεδίο της απασχόλησης  οι ανατροπές μοιάζουν καταλυτικές.

Η αύξηση των συναλλαγών μέσω ηλεκτρονικού εμπορίου και η απομακρυσμένη εργασία είναι δυο από τις εξελίξεις που θεωρούνται θετικές.

Από την άλλη πλευρά εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλον τον κόσμο αρνούνται να επιστρέψουν στις εργασίες ή στον τρόπο με τον οποίο απασχολούνταν μέχρι την πανδημία.

για τη συνέχεια capital