Την πληροφορία μεταδίδει το έγκυρο αμερικανικό δίκτυο NPR και αναμεταδίδει το Reuters. Πηγή της πληροφορίας είναι Αμερικανός αξιωματούχος που δεν είχε ευλόγως την εξουσιοδότηση να μιλήσει δημόσια.

Η εξέλιξη έρχεται μετά τη νέα αποκάλυψη ότι ο Αμερικανός Υπουργός Αμυνας Πιτ Χέγκσεθ πριν από τα χτυπήματα στην Υεμένη, και πέραν της γνωστής υπόθεσης με τον κατά λάθος προσκεκλημένο δημοσιογράφο στις απόρρητες συνομιλίες, είχε μοιραστεί τον περασμένο μήνα λεπτομέρειες του χτυπήματος και με τη σύζυγο και τον αδερφό του, επίσης σε μια συνομιλία μέσω Signal με το προσωπικό του τηλέφωνο.

Και αυτό είχε γίνει μόλις λεπτά μετά από ενημέρωση που είχε λάβει από ανώτερο στρατιωτικό αξιωματούχο των ΗΠΑ.

Τα νέα της δεύτερης ομαδικής συνομιλίας του Χέγκσεθ στο Signal αποκαλύφθηκαν σήμερα από τους New York Times.

Σημειωτέον πάντως ότι νωρίτερα, κατα τη διάρκεια της ενημέρωσης των δημοσιογράφων, η Κάρολιν Λέβιτ υποστήριξε ότι ο Λευκός Οίκος στηρίζει τον Πιτ Χέγκσεθ.

Η νέα γκάφα (;)

Σύμφωνα με τους New York Times και το CNN, ο Χέγκσεθ πέραν της γνωστής υπόθεσης με τον δημοσιογράφο του Atlantic, συμμετείχε την ίδια ημέρα σε συζήτηση και σε μια δεύτερη ομάδα στην πλατφόρμα Signal, στην οποία συμμετείχαν η σύζυγός του, ο αδελφός του, ο δικηγόρος του, «καθώς και μια δεκαριά άλλα πρόσωπα του προσωπικου και του επαγγελματικού περιβάλλοντός του».

Οι ΝΥΤ – επικαλούμενοι «τέσσερα πρόσωπα που γνωρίζουν για τη συνομιλία»- αναφέρουν ότι ο υπουργός Άμυνας αποκάλυψε στη συνομιλία αυτή τις ακριβείς ώρες των πτήσεων των αεροπλάνων που επρόκειτο να πλήξουν τους αντάρτες Χούθι στην Υεμένη, «ουσιαστικά τα ίδια σχέδια επιθέσεων με αυτά που είχε μοιραστεί την ίδια ημέρα με μια άλλη ομάδα στην πλατφόρμα Signal».

Η εφημερίδα διευκρίνιζει ότι η σύζυγος του υπουργού, δημοσιογράφος και επίσης πρώην εργαζόμενη στο Fox News, δεν εργάζεται στο Πεντάγωνο, ενώ ο αδελφός και ο δικηγόρος του Χέγκσεθ έχουν αναλάβει θέσεις στο εν λόγω υπουργείο.

«Όμως δεν είναι σαφές γιατί είτε ο ένας είτε ο άλλος έπρεπε να είναι ενημερωμένοι για επικείμενα πλήγματα εναντίον των Χούθι στην Υεμένη», γράφουν οι New York Times.

Μη συζητάς πληροφορίες

Σύμφωνα με την εφημερίδα, εργαζόμενοι του Πενταγώνου είχαν προειδοποιήσει μερικές ημέρες νωρίτερα τον υπουργό ότι δεν πρέπει να συζητεί πληροφορίες για τα πλήγματα στην Υεμένη μέσω της Signal, μιας πλατφόρμας κρυπτογραφημένων μηνυμάτων, η οποία όμως θεωρείται λιγότερο ασφαλής από τους επίσημους διαύλους που χρησιμοποιούνται συνήθως για τα ευαίσθητα δεδομένα.

Αντιδρώντας στις πληροφορίες αυτές, ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Σον Παρνέλ κατηγόρησε τους New York Times ότι είναι ένα «μέσο ενημέρωσης που απεχθάνεται τον Τραμπ».

«Δεν υπήρξαν διαβαθμισμένες πληροφορίες σε συζητήσεις στη Signal, όποιοι κι αν είναι οι τρόποι με τους οποίους προσπαθούν να γράψουν την ιστορία», δήλωσε χωρίς να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες.

Αρθρο δηλητήριο

Σημειωτέον ότι χθες, Κυριακή, ο πρώην εκπρόσωπος του Χέγκσεθ στο Πεντάγωνο, Τζον Έλιοτ, δημοσίευσε ένα δηλητηριώδες άρθρο γνώμης που περιγράφει «ένα μήνα πλήρους χάους στο Πεντάγωνο».

«Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχει τη συνήθεια να ζητάει λογαριασμό από τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του. Με αυτό το δεδομένο, δύσκολα ο υπουργός Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ θα μπορούσε να παραμείνει για καιρό ακόμα στη θέση του», έγραψε ο Έλιοτ.

Οι αντιπολιτευόμενοι Δημοκρατικοί δεν άργησαν να αντιδράσουν. Ο Τζακ Ριντ, μέλος της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας, ζήτησε από τον Γενικό Επιθεωρητή του Πενταγώνου να περιλάβει στην έρευνά του τους τελευταίους ισχυρισμούς.

«Αν αποδειχθεί το επεισόδιο αυτό, πρόκειται για άλλο ένα ανησυχητικό παράδειγμα απερίσκεπτης περιφρόνησης από τον υπουργό Χέγκσεθ των νόμων και των πρωτοκόλλων που είναι υποχρεωμένα να σέβονται όλα τα άλλα μέλη του στρατού», δήλωσε σε ανακοίνωση που εξέδωσε.

Με τον θανάτου του Πάπα Φραγκίσκου εκατομμύρια Καθολικοί σε όλο τον κόσμο στρέφουν το βλέμμα τους προς τους καρδιναλίους με τις κόκκινες τηβέννους, αναζητώντας τον επόμενο ηγέτη της Εκκλησίας τους.

Δεδομένων των διορισμών που πραγματοποίησε ο Φραγκίσκος κατά τη διάρκεια της παποσύνης του, πολλοί αναμένουν πως ο διάδοχός του δεν θα είναι Ευρωπαίος, αλλά πιθανότατα προερχόμενος από τον αναπτυσσόμενο κόσμο — και ίσως, όπως και ο ίδιος, να εκφράζει ένα πιο προοδευτικό όραμα, απέναντι στην παραδοσιακά συντηρητική πτέρυγα της Καθολικής Εκκλησίας.

Ωστόσο, η εκλογική διαδικασία που θα ξεκινήσει μόλις ολοκληρωθεί η ταφή του Πάπα είναι από τις πιο μυστικοπαθείς στον κόσμο. Τίποτα δεν είναι σίγουρο μέχρι να βγει λευκός καπνός από την καμινάδα της Καπέλα Σιστίνα, σηματοδοτώντας την εκλογή του νέου Πάπα.

Η διαδικασία

Οι καρδινάλιοι είναι οι πιο στενοί συνεργάτες ενός Πάπα, διοικούν βασικά τμήματα του Βατικανού και επισκοπές ανά τον κόσμο. Όταν ένας Πάπας πεθαίνει ή παραιτείται, οι καρδινάλιοι κάτω των 80 ετών συγκροτούν κονκλάβιο με στόχο την εκλογή του επόμενου Ποντίφικα από τις δικές τους τάξεις.

Η σύνθετη ψηφοφορία που θα ακολουθήσει θα δείξει κατά πόσον οι καρδινάλιοι που διόρισε ο Φραγκίσκος συμμερίζονται το όραμά του για κοινωνικά πιο ανοικτή Εκκλησία ή αν θεωρούν πως απαιτείται μια περίοδος επιστροφής σε πιο συντηρητικές θέσεις.

Η ακριβής ημερομηνία για την έναρξη του κονκλάβιου θα καθοριστεί τις επόμενες ημέρες, καθώς οι καρδινάλιοι φτάνουν στη Ρώμη.

Μόνο ένας Πάπας μπορεί να ορίσει καρδιναλίους, και οι επιλογές του συχνά αφήνουν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην Εκκλησία — τόσο γιατί αυτοί οι άνδρες βρίσκονται στις ανώτατες θέσεις, όσο και επειδή ένας εξ αυτών μπορεί να είναι ο επόμενος Ποντίφικας.

135 εκλέκτορες: Οι συσχετισμοί

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Βατικανού, στις 21 Απριλίου υπήρχαν συνολικά 252 καρδινάλιοι, εκ των οποίων 135 ήταν εκλέκτορες κάτω των 80 ετών. Από αυτούς, οι 108 είχαν διοριστεί από τον Φραγκίσκο, 22 από τον Βενέδικτο και 5 από τον Ιωάννη Παύλο Β΄.

Οι καρδινάλιοι χειροτονούνται σε τελετές που ονομάζονται κονσιστόρια, κατά τις οποίες λαμβάνουν το δαχτυλίδι και το κόκκινο μπιρέτο (τετράγωνο κάλυμμα κεφαλής), και ορκίζονται πίστη στον Πάπα — ακόμη και με κόστος τη ζωή τους, όπως συμβολίζει το κόκκινο χρώμα.

Μια λιγότερο ευρωκεντρική Εκκλησία

Ο Πάπας Φραγκίσκος πραγματοποίησε 10 κονσιστόρια, αυξάνοντας τις πιθανότητες ο διάδοχός του να είναι κι εκείνος μη Ευρωπαίος. Ενίσχυσε τη φωνή της Εκκλησίας σε περιοχές όπου οι καθολικοί είναι μειονότητα ή αυξάνονται ραγδαία, σε αντίθεση με τη στασιμότητα της Δύσης.

Για αιώνες, οι περισσότεροι καρδινάλιοι ήταν Ιταλοί — με εξαίρεση την περίοδο 1309-1377, όταν το Παπικό Κράτος είχε μεταφερθεί στην Αβινιόν της Γαλλίας. Η διεθνοποίηση του Κολλεγίου των Καρδιναλίων ξεκίνησε συστηματικά επί Παύλου ΣΤ’ και επιταχύνθηκε από τον Ιωάννη Παύλο Β΄, τον πρώτο μη Ιταλό Πάπα μετά από 455 χρόνια.

Παρότι η Ευρώπη διατηρεί ακόμα το μεγαλύτερο ποσοστό εκλεκτόρων (περίπου 39%), αυτό είναι σημαντικά μειωμένο σε σχέση με το 52% που κατείχε το 2013, όταν εξελέγη ο Φραγκίσκος. Η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα προέρχεται πλέον από την Ασία και την Ωκεανία, με περίπου 20%.

Ο Φραγκίσκος διόρισε πάνω από 20 καρδινάλιους από χώρες που δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν εκπροσώπηση, κυρίως αναπτυσσόμενα κράτη όπως η Ρουάντα, το Πράσινο Ακρωτήρι, η Τόνγκα, η Μιανμάρ, η Μογγολία και το Νότιο Σουδάν, ή χώρες με ελάχιστους καθολικούς όπως η Σουηδία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αγνόησε μεγάλες ευρωπαϊκές επισκοπές που παραδοσιακά είχαν καρδινάλιο, θέλοντας να στείλει μήνυμα κατά του ευρωκεντρισμού.

Στις ΗΠΑ, παρέκαμψε επισκοπές όπως το Λος Άντζελες και το Σαν Φρανσίσκο, πιθανότατα λόγω της συντηρητικής στάσης των επικεφαλής τους. Αντίθετα, ανέδειξε τον Ρόμπερτ ΜακΈλροϊ, αρχιεπίσκοπο της Ουάσιγκτον, ο οποίος θεωρείται προοδευτικός σύμμαχος του Πάπα, ιδίως σε ζητήματα περιβάλλοντος και αποδοχής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Η παρακαταθήκη ενός Πάπα

Όσο περισσότερους καρδιναλίους ορίζει ένας Πάπας, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να εκλεγεί κάποιος με παρόμοιες απόψεις. Αυτό όμως δεν είναι κανόνας: οι καρδινάλιοι μπορεί να επιλέξουν κάποιον με διαφορετική θεολογική προσέγγιση, κρίνοντάς τον καταλληλότερο για τις προκλήσεις της εποχής.

Ο Βενέδικτος εξελέγη εν μέρει λόγω της μακράς συνεργασίας του με τον Ιωάννη Παύλο Β΄, αλλά όταν παραιτήθηκε το 2013, οι καρδινάλιοι στράφηκαν στον «outsider» Φραγκίσκο, αναγνωρίζοντας πως η Καθολική Εκκλησία χρειαζόταν έναν ηγέτη έξω από το προβληματικό Βατικανό και τη γηραιά Ευρώπη.

Αν και όσοι έχουν περάσει τα 80 δεν μπορούν να ψηφίσουν στο κονκλάβιο, έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις Γενικές Συνελεύσεις που προηγούνται, όπου διαμορφώνεται το «προφίλ» του επόμενου Πάπα.

Γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης, Σημερινή

Σκάνδαλο, το οποίο θα ήθελε η ΕΕ να πέσει στα μαλακά, αφορά στην κακή διαχείριση των κονδυλίων για την Πράσινη πολιτική. Αυτή η κακή διαχείριση είναι συναφής με τη «στόχευση» σε βάρος «συντηρητικών» βουλευτών και ευρωβουλευτών από τη μια και τον επηρεασμό ψήφισης νομοθεσιών από την άλλη, με χρήματα τα οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρείχε σε ΜΟΚ (Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς). Το σκάνδαλο κακοδιαχείρισης των κονδυλίων της ΕΕ ηγέρθη ακόμη και εντός της Ευρωβουλής από «συντηρητικά κόμματα», όπως είναι το EPP (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) και το ECR (Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές). Στο κάδρο προστίθεται το EfP (Ευρωπαϊκό Φεντεραλιστικό Κόμμα).

Παραδοχή Επιτροπής

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγκάστηκε να εκδώσει ανακοίνωση, με την οποία παραδέχεται την κακοδιαχείριση, που έχει γίνει με τα κονδύλια. Αναφέρει αυτολεξεί ότι «έχουν γίνει ακατάλληλες δράσεις μέσω lobbying» και προσθέτει: «Η Επιτροπή θεωρεί ότι θα πρέπει να γίνουν αλλαγές» ως προς τα κριτήρια και τον τρόπο που παραχωρούνται στο πλαίσιο του «Life Program» (αποτελείται από δυο τομείς: Ο ένας είναι το Περιβάλλον και ο άλλος αφορά στις Δράσεις για την Καταπολέμηση της Κλιματικής Αλλαγής). Το ποσό ανέρχεται σε 15,5 εκατομμύρια για 30 ΜΚΟ. Από αυτά, ελέγχονται τα 9 περίπου εκ. ευρώ.

«Σκιώδες Λόμπι»…

Οι κατηγορίες είναι ότι: Πρώτο, δίνονταν τα χρήματα σε ΜΚΟ με την προϋπόθεση ότι: α) Θα επηρεάζονταν «συντηρητικοί» βουλευτές και ευρωβουλευτές είτε για ν’ αλλάξουν άποψη είτε για να στοχεύσουν σε βάρος τους. β) Θα προωθούνταν νομοθεσίες για την Πράσινη πολιτική μέσω “shadow lobbying” (Σκιώδες Λόμπι). Σύμφωνα με τα στοιχεία, που έχουν συγκεντρωθεί, τα χρήματα αφορούν 16 νομοθεσίες. Δεύτερο, στις πρακτικές αυτές εμπλέκεται μια από τις μεγαλύτερες ΜΚΟ, η “European Environmental Bureau”, που ασκεί επιρροή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα Εθνικά Κοινοβούλια. Επί τη βάσει των πολιτικών εντολών της Επιτροπής, που ήταν προϋπόθεση για να δοθούν τα χρήματα, οι ΜΚΟ: Α) Θα έπρεπε να συνδράμουν στον κατευνασμό ή να στοχεύουν σε βάρος όσων ασκούσαν κριτική για την «Πράσινη Συμφωνία». Β) Να προωθήσουν σχετικές νομοθεσίες που ευνοούσε η Επιτροπή. Και αυτή η κακοδιαχείριση ήταν κάτω από την εξής πολιτική θέση: «Περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες».

Κατάχρηση κεφαλαίων

Όπως έχει ήδη γραφτεί στον ευρωπαϊκό Τύπο, από πλευράς του EPP, ο ευρωβουλευτής Peter Liese, τόνισε ότι η όλη διαδικασία συνιστά «κατάχρηση κεφαλαίων, που πρέπει να σταματήσει». Υπό κατηγορία βρίσκεται για όσα συνέβησαν και ο Frans Timermans, ο οποίος διετέλεσε αντιπρόεδρος της Επιτροπής και υπεύθυνος για μια Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία και για έναν Ευρωπαϊκό Νόμο για το Κλίμα. Του καταλογίζεται ότι ο ίδιος οργάνωσε τα συμβόλαια για τις MKO, αλλά με την προϋπόθεση να στοχεύουν σε βάρος όσων αντιδρούν. Εκτός από τις ΜΚΟ για το κλίμα και το περιβάλλον, γίνεται λόγος για εμπλοκή σε αντίστοιχες περιπτώσεις ΜΚΟ που ασχολούνται με το μεταναστευτικό. Το θέμα, δηλαδή, έχει ευρύτερες διαστάσεις. Το ερώτημα είναι εάν και πώς θα τελειώσει το ζήτημα αυτό ή εάν θα τεθεί κάτω από το χαλί, προκειμένου να μην πληγεί ακόμη περισσότερο η αξιοπιστία της ΕΕ.

Πολεμικές βιομηχανίες

Υπό τις υφιστάμενες συνθήκες γίνονται σκέψεις για περικοπές, προκειμένου να δοθούν τα χρήματα, περί τα 150 δις ευρώ. Επί τούτου είναι που θέλει να εμπλακεί η Τουρκία, λόγω της μεγάλης πολεμικής της βιομηχανίας, την οποία έχει αναπτύξει. Βεβαίως υπάρχει και το βέτο από πλευράς Αθηνών και Λευκωσίας, εφόσον η Τουρκία είναι εκτός της ΕΕ και κατακρατεί παράνομα την Κύπρο. Πέραν τούτου, η ΕΕ αντιμετωπίζει, πρόσθετα, την αμερικανική πολιτική και δη τους δασμούς, κυρίως επί της αυτοκινητοβιομηχανίας. Στην πολιτική του «chicken game» των ΗΠΑ με την ΕΕ, η τελευταία βρίσκεται μεταξύ συμπληγάδων: Των ΗΠΑ και της Κίνας. Γιατί; Διότι εάν δεν τα βρει η ΕΕ με τις ΗΠΑ, τότε θα στραφεί προς την Κίνα, η οποία, όμως, θα έχει το πάνω χέρι. Και, υπό αυτές τις συνθήκες, τι θα συμβεί; Θα υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει η Ευρώπη ό,τι ήταν η Κίνα για την Ευρώπη τις προηγούμενες δεκαετίες. Δηλαδή, οικονομική και εμπορική αποικία. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος. Ο δεύτερος αφορά στα θέματα της άμυνας και της ασφάλειας. Μπορεί μεν η ΕΕ να έχει αποφασίσει την αύξηση των δαπανών για την άμυνα, αλλά συνεχίζει να είναι εξαρτημένη από τη στήριξη του ΝΑΤΟ και δη των ΗΠΑ. Χωρίς αυτούς δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τη ρωσική απειλή. Συνεπώς, η στάση της έναντι των νέων κανόνων, που θέλει να επιβάλει ο Πρόεδρος Τραμπ επί των δασμών – για να καλύψει το εμπορικό ανισοζύγιο που είναι υπέρ της ΕΕ κατά 200 δις ευρώ το 2024 – περνά μέσα από τις εξαρτήσεις της ασφάλειας, για την οποία οι ΗΠΑ πληρώνουν, όπως ισχυρίζονται, το 68% των δαπανών του ΝΑΤΟ. Και αξιώνουν από την ΕΕ όπως τα κράτη μέλη της – που ανήκουν στο ΝΑΤΟ – αυξήσουν τις δαπάνες τους στο 5% επί του ΑΕΠ. Ο συμβιβασμός επί τούτου μπορεί να γίνει περί το 3% με 3,5%. Εάν, όμως, δεν αυξηθεί ο γενικότερος προϋπολογισμός της ΕΕ, θα πρέπει να γίνουν περικοπές. Το συναφές ερώτημα είναι, κατά πόσον οι περικοπές αυτές θα αγγίξουν και την Πράσινη πολιτική σε όλους ή σε μερικούς τομείς.

Πολυπολικό σύστημα και αποικιοκρατία

Επειδή είναι πρόδηλον ότι το παγκόσμιο σύστημα δεν κινείται σε μια πολυπολική μόνο βάση, αλλά και σε μια νεο-αποικιοκρατική, το πρόβλημα της ΕΕ είναι η έλλειψη πρώτων υλών, αλλά και η επιβράδυνση στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, όπου τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Κίνα, καθώς και η Ρωσία είναι πρωταθλητές. Οι Κινέζοι έχουν επενδύσει παγκοσμίως, από την Ασία ώς την Αφρική και την Αμερική, για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας και του εμπορίου, αλλά και των πρώτων υλών. Σε αυτήν την πολιτική θέλει ν’ απαντήσει ο Τραμπ, ξεκινώντας από το ζήτημα της Διώρυγας του Παναμά ώς τον έλεγχο της Γροιλανδίας, καθώς και την εκμετάλλευση του πλούτου της Ουκρανίας, εάν και όταν τελειώσει ο πόλεμος με τη Ρωσία.

«Drill baby drill»

Η ΕΕ έχει τις εξής αχίλλειες πτέρνες: 1) Την αμυντική της εξάρτηση από τις ΗΠΑ, που είναι στην παρούσα φάση μεγαλύτερη, λόγω της ρωσικής απειλής και του δικού τους ελλείμματος που αποτυπώνεται επί της απουσίας μιας αυτόνομης άμυνας. 2) Την εξάρτηση των αυτοκινητοβιομηχανιών της από την αγορά των ΗΠΑ και το δίλημμα των εταίρων ότι, αν δεν συμβιβαστούν με τον Τραμπ στους δασμούς, τι θα κάνουν; Θα πέσουν στις αγκάλες της Κίνας; 3) Στην ελλειμματική πολιτική στο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης και σε κάτι άλλο. Το 4ο, δηλαδή, σημείο: Δεν αποδίδει ακόμη η Πράσινη ενέργεια και τεχνολογία της ΕΕ και αν οι ΗΠΑ, όπως και η Κίνα, καθώς και η Ρωσία ή άλλες χώρες, όπως η Ινδία, συνεχίσουν να λειτουργούν με τον παραδοσιακό τρόπο ή με λιγότερο Πράσινο τρόπο, από αυτόν με τον οποίο λειτουργεί η Ευρώπη, τότε τι θα συμβεί; Η ανταγωνιστικότητα της ΕΕ θα γίνει χειρότερη και η οικονομική της κατάσταση δυσμενέστερη. Είναι γνωστό το πολιτικό σλόγκαν του Τραμπ: «Drill baby drill».

Σιωπηρό «casus belli» και Ενέργεια

Επί τούτου είναι που η Κύπρος θα πρέπει ν’ αποφασίσει για την ενεργειακή της πολιτική. Πού και πώς θα στραφεί, αλλά και πώς θα οικοδομηθεί για τα επόμενα χρόνια. Συναφώς τονίζονται τα ακόλουθα: Α) Το καλώδιο και το φυσικό αέριο είναι δύσκολο, το μεν πρώτο να υλοποιηθεί, το δε δεύτερο να τύχει εκμετάλλευσης, αφού η Τουρκία προβάλλει βέτο μέσω της απειλής κρίσης. Υπάρχει σιωπηρό “casus belli”. Ενόσω υιοθετείται η εξευμενιστική πολιτική, μόνο με παρέμβαση τρίτων, και δη των Αμερικανών, μπορεί να υπάρξει πρόοδος επί των θεμάτων αυτών. Β) Η ηλιακή ενέργεια θα πρέπει να ενταχθεί σε μια στρατηγική με στόχο την ανακήρυξη της Κύπρου σε «Ηλιακό Πάρκο της ΕΕ». Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δοθεί έμφαση στην τεχνολογική ανάπτυξη του τομέα αυτού μέσω των Πανεπιστημίων, κρατικών και ιδιωτικών. Υπάρχει τέτοια πρόθεση; Αν όχι, θα πρέπει να προκύψει. Διότι είναι αδικαιολόγητο να χάνεται τόση ηλιακή ενέργεια.

Αχίλλειες πτέρνες της ΕΕ

Τώρα, ως προς την τελευταία αχίλλειο πτέρνα της ΕΕ, αυτή αποτυπώνεται επί της έλλειψης αξιοπιστίας, που είναι συναφής: 1) Με την αδυναμία επίλυσης προβλημάτων που ταλανίζουν τους Ευρωπαίους πολίτες. 2) Με τη μειωμένη ποιότητα και αναποτελεσματικότητα της ηγεσίας των Βρυξελλών. 3) Με το δημοκρατικό έλλειμμα που αυξάνεται. Γιατί; Διότι όλο και περισσότερο οι Βρυξέλλες απομακρύνονται από τους πολίτες της περιφέρειας και των κρατών και αδυνατούν ν’ αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει και πώς θα δοθούν λύσεις στα προβλήματα. 4) Με τη διαφθορά και τα σκάνδαλα, που είτε πέφτουν στα μαλακά είτε μπαίνουν με έντεχνο τρόπο κάτω από το χαλί. Όπως είναι για παράδειγμα η περίπτωση των κονδυλίων για την Πράσινη πολιτική…