Πού οδηγείται η Τουρκία μετά από είκοσι χρόνια διακυβέρνησης από τον Ταγίπ Ερντογάν και το ΑΚΡ

Γράφει ο Λάζαρος Μαύρος

ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ αδιάκοπης Ερντογανοκρατίας θα συμπληρωθεί κατά το επί θύρας 2022. Σε δύο μήνες, τον Φεβρουάριο του 2022 – αν ο Αλλάχ του τον έχει καλά πολυχρονεμένο – ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα συμπληρώσει το 68ο έτος της ηλικίας του.

– Τον Νοέμβριο του 2022 θα συμπληρώσει το 20ο έτος της αδιάκοπης εξουσίας τού, υπό την αρχηγία του, ισλαμικού κόμματός του (ΑΚΡ – Κόμμα Δικαιοσύνης & Ανάπτυξης).

– Τον Μάρτιο του 2023 θα συμπληρωθεί 20ετία και της προσωπικής του μονοκρατορίας.

ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ τους χρονικούς προσδιορισμούς ο Ερντογάν θα καυχιέται ότι υποσκέλισε και τον «θεοποιηθέντα» ως «Πατέρα των Τούρκων – Ατατούρκ», Μουσταφά Κεμάλ. Η προσωπική μονοκρατορία του Κεμάλ διήρκεσε 15 μόνο χρόνια, από το 1923 έως το 1938 που απεβίωσε 57ετής. Από της εμφανίσεως του Κεμαλικού κινήματος το 1919, μετά την ήττα και τη διάλυση της Οθωμανικής Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμο Πόλεμο, μέχρι τον θάνατο του Κεμάλ, πάλι δεκαεννέα χρόνια είχαν συμπληρωθεί…

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝΙΣΜΟΣ αφού αφομοίωσε και αξιοποίησε όλα τα χρήσιμα για την δική του μονοκρατορία επιτεύγματα της κληρονομιάς του Κεμαλισμού και απέρριψε, υποβίβασε κι εξουδετέρωσε όσα Κεμαλικά αποτελούσαν τροχοπέδη στις ισλαμικές και νεο-οθωμανικές επιδιώξεις του, ανέδειξε τον μεν Ερντογάν ως νεο-σουλτάνο την δε Ερντογανική Τουρκία ως εμπράκτως επιζητούσα να επικρατήσει στην περιοχή και παγκοσμίως σαν μια σύγχρονη Νεο-Οθωμανική ηγεμονία.

– Με την ισχύ και την αυτοπεποίθηση που αρμέγει από την στάση και την ανοχή, αφενός των ισχυρότερων στον κόσμο δυνάμεων και από τους φόβους αφετέρου των γειτονικών της κρατών.

– Τα νεο-οθωμανικά οράματα του Ερντογανισμού, σιγά-σιγά και κλιμακωτά, συνειδητοποιήθηκαν πλέον, ως απειλητικός κίνδυνος για τα κράτη της περιοχής.

– Έχουν διαλύσει πια την πλάνη και τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες είχαν υποδεχθεί προ 19 ετών την άνοδο του Ερντογάν στην εξουσία, ως δήθεν ισλαμο-δημοκράτη, εκσυγχρονιστή, ευρωπαϊστή, με όραμα δήθεν τα «μηδενικά προβλήματα» με τους γείτονες της Τουρκίας.

ΑΥΤΟΣ ακριβώς ο Ερντογανισμός προκάλεσε και ανάγκασε την Αθήνα και την Λευκωσία να αφυπνιστούν επιτέλους από τον λήθαργο της πλάνης, των ψευδαισθήσεων και της λανθασμένης περί Τουρκίας μακροχρόνιας αντίληψής τους.

– Πλάνη και ψευδαισθήσεις, οι οποίες είχαν καλλιεργήσει και επέβαλαν, μετά την ήττα του 1974 στα Ηττημένα Μυαλά Αθηνών και Λευκωσίας την αυταπάτη ότι ήταν δυνατόν να βρουν και να συμφωνήσουν με την Τουρκία μια «δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού».

– Χάριν της οποίας προέβαιναν σε αλλεπάλληλες διαδοχικές υποχωρήσεις έναντι των τουρκικών διζωνικών απαιτήσεων από το 1977 έως σήμερα, τις οποίες απέρριψε, όταν ρωτήθηκε με το Δημοψήφισμα του 2004, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

– Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝΙΣΜΟΣ προκάλεσε την αφύπνιση Αθηνών και Λευκωσίας, η οποία οδήγησε την διπλωματία στην αναζήτηση των διαδοχικών «Τριμερών Συνεργασιών» Κύπρου και Ελλάδος με την Αίγυπτο πρώτα, τον Ισραήλ κατόπιν, με άλλα κράτη της περιοχής στη συνέχεια και, επιτέλους, στις αποφάσεις και την ενδυνάμωση της στρατιωτικής ισχύος του Ελληνισμού. Ως Δύναμης Αποτροπής έναντι της τουρκικής απειλής. Ικανής να λογαριάζεται και από τα συνεργαζόμενα στην περιοχή κράτη σαν μια αξιόπιστη συμμαχική δύναμη στο πλέγμα ενός οιονεί «αντι-τουρκικού τόξου».

– ΑΛΛ’ ΕΝΩ αυτή η αφύπνιση θα έπρεπε να επιβάλει στα ιθύνοντα μυαλά των πολιτικών και κομματικών δυνάμεων, σε Κύπρο και Ελλάδα, την αναθεώρηση της «πάγιας πολιτικής» τους, το… ξεπάγωμα των παγιωμένων και την αναθεώρηση των διαχρονικώς αδιέξοδων και αναποτελεσματικών αντιλήψεών τους, την αναζήτηση, τον σχεδιασμό και την υιοθέτηση μιας άλλης πολιτικής, κατάλληλης να καθοδηγήσει και τους πολίτες στο καθήκον ενδυνάμωσης όλων των εσωτερικών και εξωτερικών συντελεστών ισχύος των δύο κρατών του Ελληνισμού, προς απόκρουση των νεο-οθωμανικών μεθοδεύσεων της Ερνογανικής Τουρκίας και την αποτελεσματικότερη αξιοποίηση του «αντι-τουρκικού τόξου» στην περιοχή και διεθνώς, εκείνο που παρατηρείται ως κυρίαρχο είναι η διαρκώς υποτροπιάζουσα παρακμιακή κατάντια εξουσιομανίας της κομματοκρατίας.

ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ ενδεικτικό αυτής της κατάστασης παρακμής, στο ίδιο και χειρότερο βάλτο σκουριασμένου κομματικού λόγου και λογιδρίων, ήταν οι περί Προϋπολογισμών αγορεύσεις στην κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων και οι εναγώνιες ικεσίες αναζήτησης κομματικών συμμαχιών για τις προεδρικές εκλογές του 2023. Παρόμοιες και παραπλήσιες, οι αψιμαχίες στη Βουλή των (εν Ελλάδι) Ελλήνων.

– Ο Ερντογανισμός προελαύνει προς την 20ετία του και οι ηγέτες του Ελληνισμού απαγγέλλουν ακόμη τους… διζωνικούς όρκους των αειμνήστων κομματικών τους προπατόρων!

ΑΝΑΤΕΛΛΟΝΤΟΣ του 2022 ο Ερντογανισμός θα πανηγυρίζει με στυγνό σαδισμό απειλητικότερα, τα 100χρονα της Μικρασιατικής Καταστροφής του Ελληνισμού.

– Αναζητώντας νέο θρίαμβο και τουρκοϊσλαμικό πλέον κλέος για να γιορτάσει το 2023 τα 100χρονα του τουρκικού κράτους.

– Με τις διακηρυγμένες επιδιώξεις για υπέρβαση των απεχθών για τον Ερντογανισμό βαριδιών της Συνθήκης της Λωζάνης (24.7.1923):

– Ως τα «σύνορα της καρδιάς» και τις «γαλάζιες πατρίδες» του Νεο-Σουλτάνου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ώστε να ξεπεράσει και τελειωτικά τον Ατατούρκ…

Λάζ. Α. Μαύρος

Πηγή: Σημερινή