Μέρες αγωνίας για την Κύπρο

Γράφει ο Λάζαρος Μαύρος

ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ με όλες – όλων – τις ευχές και τις ελπίδες το νέον έτος 2022 συμπληρώνονται και δύο χρόνια συνεχιζόμενης ακόμη, εναγώνιας και εργώδους παγκόσμιας προσπάθειας για την αντιμετώπιση της θανατηφόρας πανδημίας του Κορωνοϊού, αγνώστου εισέτι τέλους. Πανδημία η οποία άλλαξε κατά πολύ, επιδεινώνοντας παρατεταμένα την καθημερινότητα των ανθρώπων. Τις δραστηριότητες, τις σχέσεις και τις συμπεριφορές τους. Τον δημόσιο βίο και τις προτεραιότητές του.

– Ένα ερώτημα είναι, πόσο αυτές οι αλλαγές έχουν άραγε επηρεάσει, δυσμενέστερα και επιπρόσθετα, τις σχέσεις των πολιτών με την πολιτική γενικά, με τα κόμματα και τους πολιτικούς ειδικότερα. Σχέσεις οι οποίες ήδη παρουσίαζαν όλο και μεγαλύτερη την απογοήτευση των πολιτών, όλο και λιγότερη την εμπιστοσύνη τους προς τα κόμματα και τους πολιτικούς.

ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ καταμετρημένη ήδη είναι η ραγδαία αύξηση της παρακμής στις σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα αφενός και τους πολίτες αφετέρου. Φάνηκε εντονότερα μία από τις όψεις αυτής της παρακμής της πολιτικής και του κομματικού φαινομένου, στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2021 όταν:

– Ποσοστό 34,28% των ψηφοφόρων δεν ενδιαφέρθηκαν καν να πάνε στην κάλπη για να ψηφίσουν. Σε πραγματικούς αριθμούς σύγκρισης, τα μεγέθη διαπιστώθηκαν στα αποτελέσματα των εκλογών ως εξής:

– Πρώτη «δύναμη» στο εκλογικό σώμα των 557.836 πολιτών, αναδείχθηκε η Αποχή. Με 191.228 μη προσελθόντες ψηφοφόρους, απράγμονες, αρνητές του εκλέγειν.

– Πολύ λιγότεροι πολίτες, 99.328 ανέδειξαν με την ψήφο τους πρώτο στις κάλπες κόμμα, τον κυβερνώντα ΔηΣυ. Ποσοστό 17,8% του εκλογικού σώματος. Δεύτερο το ΑΚΕΛ με 79.913 ψηφοφόρους. Ποσοστό 14,3% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.

– Προστιθέμενοι οι ψηφοφόροι και των δύο κομμάτων ΔηΣυ & ΑΚΕΛ μαζί, μετρήθηκαν λιγότεροι από τους αδιαφορήσαντες για τις εκλογές.

ΜΕΧΡΙ τις επόμενες εκλογές, οι οποίες θα είναι οι προεδρικές του Φεβρουαρίου 2023, παρατεινόμενης κιόλας – ο μη γένοιτο – έως τότε της πανδημίας και των συνεπειών της στην κοινωνία, ποιοι άραγε παράγοντες θα μπορούσαν, απέναντι στην παρακμή των νυν κομμάτων, να πείσουν τόσους πολλούς πολίτες ώστε κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο να προκύψει;

– Αυτή η παρακμή της πολιτικής ολισθαίνει ήδη σε βάθος δυσθεώρητο, καθώς τα πλήθη των πολιτών που γενικώς αφορίζουν τους μεν πολιτικούς ως διεφθαρμένους μπαγαπόντες, τους δε δημοσιογράφους των ΜΜΕ ως αργυρώνητα τσογλάνια των πρώτων, αυξάνονται σε ύψος δυσανάβατο. Παρακμή η οποία ήδη ευδοκιμεί οργιάζουσα ως λεγεώνα ηλιθιότητας, μίσους, κακίας και καννιβαλισμού στα ΜΚΔ.

– Ποιά λοιπόν προσωπικότητα ή ποιός πολιτικός σχηματισμός μπορεί, άραγε, να δείξει στον λαό τόσες και τέτοιες ικανότητες, ώστε η υποψηφιότητά του για τις προεδρικές, να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε τόσα πολλά δύσπιστα και απογοητευμένα πλήθη, προκειμένου να θέσει με αποτελεσματική λαϊκή ισχύ την πολιτική αλλαγή απέναντι στους παραδοσιακά κατ’ επάγγελμα λαφυραγωγούντες την εξουσία μηχανισμούς των παρηκμασμένων κομματικών σχηματισμών, οι οποίοι έχουν κατακρατήσει το πολιτικό σύστημα συνολικά στις δικές τους εκάστοτε επιλογές, παζάρια και μεθοδεύσεις;

ΑΥΤΟΙ οι κομματικοί μηχανισμοί, φάνηκε ίσαμε σήμερα ότι δεν βλάπτονται από την αυξανόμενη Αποχή των ψηφοφόρων. Με όσους κάθε φορά «δικούς τους» μαζέψουν στις εκάστοτε εκλογές, επιτυγχάνουν μεταξύ τους τον παραδοσιακό περίπου αναλογικό διαμοιρασμό της εξουσίας.

– Στην πολιτική πρακτική, η Αποχή – το 34,28% του λαού του Μαΐου 2021 – δηλαδή η πρώτη αριθμητικά «δύναμη» των 191.228 πολιτών, απέχοντας, εκμηδενίστηκε. Αποτελεί ένα πολιτικό μηδέν. Μηδενικής σημασίας.

– Αλλά, ως σύνολο εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, συνιστά μια συγκριτικά υπερμεγέθη δεξαμενή: Ως πρόκληση και διατιθέμενο στόχο άντλησης υποστηρικτών εκείνης ή εκείνου που θα καταφέρει, με πειστικότητα, με αξιοπιστία και με εμπιστοσύνη, να γοητεύσει πολιτικά τους απογοητευμένους, για να ενεργοποιηθούν στην πολιτική προσερχόμενοι πλέον στις κάλπες.

ΟΣΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΔΕ, εξέφρασαν δημοσίως πρόθεση υποψηφιότητας για τις προεδρικές εκλογές έχουν δηλώσει πάντως ότι: Πρώτα θα απευθυνθούν στους πολίτες. Θα ρωτήσουν τους πολίτες, είπαν. Θα συζητήσουν, θα διαβουλευθούν με τους πολίτες. Θα μελετήσουν τις απόψεις των πολιτών. Θα μετρήσουν προφανώς τα «κουκιά τους». Θα ενδιατρίψουν σε δημοσκοπήσεις και στη γνώμη των εκλογολόγων. Προτού διαπραγματευτούν με τις ηγεσίες των νυν κομμάτων και προτού λάβουν τις τελικές τους αποφάσεις.

Οι πολίτες (γυναίκες και άνδρες), λοιπόν, το πρώτο ζητούμενο.

– Ως πιθανοί και προσδοκώμενοι ψηφοφόροι.

– Εάν τελικά πεισθούν και ενδιαφερθούν να ψηφίσουν στις κάλπες των προεδρικών εκλογών του Φεβρουαρίου 2023.

ΕΙΝΑΙ σημαντικό το ότι προτάχθηκε η… αναζήτηση πολιτών. Επειδή, εμφανέστατα, το ήδη παρακμιακό πολιτικό σύστημα έπαυσε να γοητεύει τους πολίτες. Η μέχρι τούδε ασκούμενη κομματαρχία και τα ακολουθούντα την ίδια ΜΜΕ «πέτυχαν», με τις συμπεριφορές και με τα πεπραγμένα τους, να ωθούν και να αυξάνουν διαρκώς και αλματωδώς όλο και περισσότερες χιλιάδες πολιτών στην αποχή. Και από τις εκλογικές διαδικασίες και από την πολιτική εν γένει.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ όμως του τόπου αυξάνονται και πληθύνονται απειλητικότερα:

– Η αμετανόητα και μονοδρομικά αδιέξοδη, αναποτελεσματική και βλαπτική πολιτική που ακολουθείται, «παγίως» από το 1977 ίσαμε τώρα, στο Κυπριακό, παρήγαγε ένα «πτώμα σε σήψη και αποσύνθεση». Δύσκολο ακόμη και για τους εμπειρότερους… νεκροτόμους.

– Οι Στάβλοι του Αυγεία γεμίζουν με περισσότερα αποπνικτικά βουνάρια κοπριάς. Αλλά δεν βρέθηκε ακόμα κανένας ικανός Ηρακλής να σκάψει δυο χαντάκια για να στρέψει τα νερά του Αλφειού και του Πηνειού ώστε να τα καθαρίσει.

Η ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ του κραταιά κρατούντος πολιτικού συστήματος της κομματοκρατίας σπρώχνει τους πολίτες στην ιδιωτεία. Στην αδιαφορία, στην αποχή, στην αχρειότητα: «Τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν», όπως το όρισε στον Επιτάφιο του το 430 π.Χρ. ο επιφανέστερος της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας ο Περικλής (Β-40 του Θουκυδίδη).

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ, λοιπόν, πολιτικοποιημένοι πολίτες. Και μετέχοντες στα κοινά. Και «ουκ απράγμονες» (idiot) πολίτες, για να υπάρξει όντως ελπιδοφόρα αλλαγή. Kαι ελπιδοφόρο για την πατρίδα και για όλους μέλλον.

– Το είχε πει εναργέστατα ξανά ο Περικλής:

«Μια πολιτεία, άμα ως σύνολο στέκεται γερά, αποβαίνει χρησιμότερη για τους πολίτες, παρά εάν ένας-ένας οι πολίτες χωριστά ευημερούν, και η ίδια ως σύνολο καταρρέει. Διότι ένας άνθρωπος που ως άτομο ευδοκιμεί ενώ η πατρίδα καταστρέφεται χάνεται και αυτός μαζί της, αντιθέτως εάν κακοτύχει σε πατρίδα ευτυχισμένη έχει πάρα πολλές ελπίδες να σωθεί» (Β-60 Θουκυδίδη).

Σημερινή