Μια χώρα και μια κοινωνία που αρνούνται να ενηλικιωθούν με περίσσια επιμονή. Αυτή θα μπορούσε να είναι η διαπίστωση ενός υποθετικού «ταξιδιώτη στο χρόνο», ενός ανθρώπου που από την Ελλάδα του 1945 αφικνείται ξαφνικά στην Ελλάδα του 2021, αναμένοντας ότι η ωριμότητα, η εξέλιξη της πολιτικής σκέψης και προ πάντων οι εμπειρίες και τα παθήματα θα είχαν δώσει μία νέα πνοή στη χώρα, όπως συνέβη σε σειρά άλλων περιπτώσεων, όχι μόνο της Εσπερίας. Θα είχαν καταστήσει αντιληπτό ότι οι πολιτικές ιδεολογίες δε νοείται να αποτελούν «όπιο του λαού», τουλάχιστον υπό όρους 1945.

Εξάλλου, ποια κοινά στοιχεία διαπιστώνονται μεταξύ της προβαλλόμενης «Αριστεράς» της μεταπολεμικής περιόδου με εκείνη της μεταψυχροπολεμικής περιόδου; Ήταν άραγε διεθνιστική η Αριστερά του ΕΑΜ, δηλαδή του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου; Αντιστοίχως, η «Δεξιά» του προ δικτατορίας Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι ίδια με εκείνη της μετά το 1974 Νέας Δημοκρατίας; Ή έτι περαιτέρω, η Δεξιά του Ευάγγελου Αβέρωφ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «νεοφιλελεύθερη»;

Είναι εξόχως παραπλανητική μια τέτοια συζήτηση, ακριβώς επειδή οι συζεύξεις μεταξύ των δεκαετιών οφείλουν να πραγματοποιούνται με όρους ιστορικής μνήμης και διδαγμάτων και όχι με όρους ποδοσφαιρικού ντέρμπι.

Τα έχουμε δει και στη Βουλή, άλλωστε, αυτά τα φαινόμενα… «Τι σας κάναμε στο Μελιγαλά» και «Τι πάθατε στο Βίτσι και στο Γράμμο». Δεν είναι σοβαρή αυτή η ρητορική, η οποία δυστυχώς κυριαρχεί σήμερα στο διαδίκτυο, ωσάν η επιχειρησιακή έκβαση ενός πολεμικού γεγονότος να επαληθεύει ή να ακυρώνει το δίκαιο ενός αγώνα και μιας «ιδεολογίας». Και το κυριότερο είναι ότι δε νοείται να εκστομίζεται από ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούνται διαμορφωτές της κοινής γνώμης και ο λόγος τους έχει μια τρόπον τινά παιδευτική αξία.

Διαβάστε τη συνέχεια στο pontosnews.gr