Την αυγή μια χρυσής εποχής για την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία υπόσχεται η πίεση που ασκεί η ηγεσία του ΝΑΤΟ για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των χωρών μελών στο 5% του ΑΕΠ.

Γράφει ο Μιχάλης Ψύλος, Ναυτεμπορική

Ο ΓΓ της Συμμαχίας, Μάρκ Ρούτε φαίνεται να έχει υιοθετήσει την πρόταση του Αμερικανού προέδρου Τραμπ , που καλεί τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ να δεσμευτούν για στρατιωτικές δαπάνες ύψους 5% . Μια πρόταση που επανέλαβε χθες στην Αττάλεια, ο επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ, Μάρκο Ρούμπιο, στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ ζήτησε πάντως  ρητά να επιτευχθεί αυτό το επίπεδο στη σύνοδο κορυφής της Χάγης, στα τέλη Ιουνίου

Η Γερμανία πρωτοπορεί

Την πρόταση Ρούμπιο για 5% έκανε πάντως αμέσως δεκτή ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόχαν Βάντεφουλ, προκαλώντας πάντως αντιδράσεις μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών εταίρων του, στην κυβέρνηση του καγκελάριου Φρίντριχ Μερτς.

«Ένα ποσοστό 5% στις αμυντικές δαπάνες θα σήμαινε 225 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως ή το 48% του συνολικού ομοσπονδιακού προϋπολογισμού ,που πέρυσι ανήλθε σε 466 δισεκατομμύρια ευρώ», γράφει το γερμανικό δίκτυο n-tv. Πρόκειται για νούμερα που πριν από μερικούς μήνες θα ήταν πρακτικά αδιανόητα, αλλά πλέον θεωρούνται ρεαλιστικά, καθώς η Ευρώπη –και η Γερμανία μαζί επανεξοπλίζονται.

Για την ιστορία, κανένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ πληροί αυτό το ποσοστό, καθώς από τη σύνοδο κορυφής του 2014 στην Ουαλία, τα μέλη της Συμμαχίας είχαν αποφασίσει να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες στο 2% . Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες καθυστερούσαν  μάλιστα να εφαρμόσουν αυτή την απόφαση μέχρι τη Ρωσική  εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022. Σε εκείνο το σημείο, τα περισσότερα κράτη άρχισαν να επανεπενδύουν στην άμυνα με ταχείς ρυθμούς.

Σήμερα, η χώρα μέλος που ξοδεύει τα περισσότερα για την άμυνα, είναι η Πολωνία, που ξεπερνά το 4% και ακολουθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες με 3,3%.

Με το ευρωπαϊκό σχέδιο επανεξοπλισμού,  ύψους 800 δισ. ευρώ, η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε ότι η Ευρώπη στο σύνολό της θα πρέπει να στοχεύει σε ετήσιες αμυντικές δαπάνες ,ισοδύναμες με το 3,5% του ΑΕΠ .

Ευφορία στο χρηματιστήριο

Στην ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία πάντως, αυτές οι εξελίξεις έχουν πυροδοτήσει μια απίστευτη ευφορία, στην προοπτική ακόμη πιο μαζικών παραγγελιών από την εποχή του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, λόγω των νέων απαιτήσεων του ΝΑΤΟ.

Ο δείκτης EuroStoxx βιώνει ήδη αυτή την ευφορία, με τους κύριους παίκτες της πολεμικής βιομηχανίας να μονοπωλούν πρακτικά τις μεγαλύτερες αυξήσεις των μετοχών

Η γερμανική Rheinmettal είδε τη μετοχή της να καταγράφει κέρδη 5,12% , αμέσως μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια. Η μεγαλύτερη αμυντική βιομηχανία της ηπείρου, η βρετανική  BAE Systems, σημείωσε επίσης άνοδο 2,82%.

Η ιταλική Leonardo, η τρίτη μεγαλύτερη αμυντική βιομηχανία στην Ευρώπη, είδε επίσης τη μετοχή της να ανεβαίνει κατά 3,91%, η σουηδική Saab 3,42% και η Kongsberg Gruppen ,3,24%.

Οι γαλλικοί γίγαντες των όπλων σημειώνουν επίσης  ραγδαία άνοδο, αλλά με βραδύτερο ρυθμό: Η Thales έκλεισε χθες με κέρδη 2,25%, ενώ η Dassault διαπραγματεύθηκε πρακτικά αμετάβλητη.

«Πύραυλος δαπανών»

Η απαίτηση του 5%  του ΑΕΠ για την άμυνα- πέρα ​​από τις θετικές συνέπειες στην χρηματιστηριακή αγορά- θέτει πάντως σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα δημόσια οικονομικά των χωρών της ευρωζώνης.

Παρά την οικονομική ώθηση που φέρνει ο επανεξοπλισμός, η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι χώρες είναι καταδικασμένες να ξοδεύουν περισσότερα σε μια εποχή που, για ορισμένες τουλάχιστον, η κατάσταση όσον αφορά τα ελλείμματα και τις δημόσιες δαπάνες είναι ήδη περίπλοκη.

Η Scope Ratings για παράδειγμα, θεωρεί ότι οι υψηλότερες αμυντικές δαπάνες «θα οδηγήσουν σε υψηλότερο δανεισμό και επιδείνωση της πορείας του χρέους προς το ΑΕΠ στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, και επομένως σε πιο αδύναμα πιστωτικά προφίλ των κρατών μελών, εκτός εάν οι κυβερνήσεις μειώσουν τις δαπάνες σε άλλους τομείς ή αυξήσουν τα έσοδα».

Η εταιρεία εξήγησε ότι «τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα πρέπει να διαθέτουν, κατά μέσο όρο, ένα επιπλέον 0,8% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για να καλύψουν μια αύξηση 2% του ΑΕΠ στις αμυντικές δαπάνες».

Ο οίκος Fitch  επίσης σχολίασε ότι οι αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες θα οδηγήσουν σε « μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και χρηματοδοτικές ανάγκες, δεδομένης της δυσκολίας να γίνουν ισοδύναμες περικοπές δαπανών, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, του υψηλότερου κόστους χρέους, των απαιτήσεων για αύξηση των κοινωνικών δαπανών και των πολιτικών προκλήσεων από ενδεχόμενη αύξηση της φορολογίας».

Η ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Πακιστάν και Κίνας έχει προκαλέσει ανησυχίες σχετικά με την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα της κινεζικής στρατιωτικής τεχνολογίας. Το Πακιστάν, αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες και περιορισμένη πρόσβαση σε δυτική στρατιωτική υποστήριξη, έχει στραφεί στην Κίνα για την απόκτηση προηγμένων οπλικών συστημάτων. Ωστόσο, η εξάρτηση αυτή συνοδεύεται από προκλήσεις που αφορούν την ποιότητα, την τεχνολογική υπεροχή και την επιχειρησιακή αξιοπιστία των κινεζικών όπλων.

Κατά τη διάρκεια πρόσφατων συγκρούσεων με την Ινδία, το Πακιστάν χρησιμοποίησε κινεζικά μαχητικά αεροσκάφη J-10C και πυραύλους PL-15, επιδεικνύοντας την επιχειρησιακή ικανότητα αυτών των συστημάτων. Παρά την επιτυχία αυτή, αναλυτές επισημαίνουν ότι η υπερβολική εξάρτηση από την Κίνα μπορεί να περιορίσει τη στρατηγική αυτονομία του Πακιστάν και να το καταστήσει ευάλωτο σε γεωπολιτικές πιέσεις.

Η Κίνα, από την πλευρά της, φαίνεται να χρησιμοποιεί το Πακιστάν ως πεδίο δοκιμών για την αξιολόγηση και βελτίωση των στρατιωτικών της τεχνολογιών. Αυτή η δυναμική ενισχύει τη θέση της Κίνας ως βασικού εξαγωγέα όπλων, αλλά εγείρει ερωτήματα σχετικά με την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες για την ασφάλεια του Πακιστάν.

Επιπλέον, η αυξανόμενη οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση του Πακιστάν από την Κίνα ενδέχεται να επηρεάσει την ικανότητά του να διατηρήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σε εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις. Η ανάγκη για διαφοροποίηση των στρατιωτικών προμηθευτών και η ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας καθίστανται κρίσιμες για τη διασφάλιση της εθνικής ασφάλειας και της στρατηγικής αυτονομίας του Πακιστάν.

Ενώ η συνεργασία με την Κίνα προσφέρει στο Πακιστάν πρόσβαση σε προηγμένα οπλικά συστήματα, η υπερβολική εξάρτηση από έναν μόνο προμηθευτή ενέχει κινδύνους που απαιτούν προσεκτική διαχείριση και στρατηγικό σχεδιασμό.

Υπάρχουν όμως και αναλύσεις που υποστηρίζουν, ότι η εξάρτηση του Πακιστάν από την Κίνα στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς δημιουργούν ευάλωτα σημεία στην άμυνα του Ισλαμαμπαντ.Όπως αναφέρει ανάλυση του βιρμανικού mekongnews, για το Πακιστάν, η Κίνα αποτελεί εδώ και καιρό τον προεπιλεγμένο προμηθευτή στρατιωτικού υλικού, έναν αξιόπιστο εταίρο παντός καιρού που προσφέρει οικονομικά προσιτά όπλα, γρήγορη παράδοση και χωρίς άβολα πολιτικά ερωτήματα. Ωστόσο, πρόσφατα γεγονότα και αυξανόμενα στοιχεία υποδηλώνουν ότι αυτή η εμπιστοσύνη μπορεί να είναι άστοχη. Η αναξιοπιστία του κινεζικού στρατιωτικού εξοπλισμού όχι μόνο έχει υπονομεύσει την ετοιμότητα μάχης του Πακιστάν, αλλά έχει επίσης αποκαλύψει βαθύτερα ρήγματα στην στρατηγική του εξάρτηση. Καθώς το Ισλαμαμπάντ διπλασιάζει τον κινεζικό εξοπλισμό, από μη επανδρωμένα αεροσκάφη μέχρι άρματα μάχης και πολεμικά πλοία, δεν αποκτά στρατιωτικό πλεονέκτημα, αλλά αντίθετα έχει εισαγάγει τρωτά σημεία.

Σκεφτείτε τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Wing Loong II, τα οποία θεωρούνται ακρογωνιαίος λίθος της εξελισσόμενης πολεμικής ικανότητας του Πακιστάν με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Μέσα σε λίγους μήνες από την ανάπτυξή τους, τουλάχιστον τρία από αυτά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη φέρεται να παρουσίασαν δυσλειτουργία και έπρεπε να σταλούν πίσω στην Κίνα για επισκευές. Αλλά αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Τα πυραυλικά συστήματα FM-90 (N) του Πακιστάν έχουν επίσης μαστίζεται από ελαττωματικούς αισθητήρες υπερύθρων και συστήματα ραντάρ που δεν κλειδώνουν τους στόχους. Ένα σύστημα πυραυλικής άμυνας που δεν μπορεί να ανιχνεύσει εισερχόμενες απειλές δεν είναι απλώς αναποτελεσματικό, είναι και επικίνδυνο.

Οι βλάβες επεκτείνονται και στον ναυτικό και τεθωρακισμένο στόλο του Πακιστάν. Οι φρεγάτες F-22P, αποτέλεσμα της σινο-πακιστανικής συνεργασίας, έχουν δείξει σημάδια πρόωρης φθοράς του κινητήρα και τεχνικών ελλείψεων που περιορίζουν την επιχειρησιακή ανάπτυξη. Εν τω μεταξύ, τα κύρια άρματα μάχης VT-4, που θεωρούνται μια σύγχρονη προσθήκη στο τεθωρακισμένο σώμα του Πακιστάν, έχουν υποαποδώσει στις δοκιμές, θέτοντας αμφιβολίες για την αξιοπιστία τους σε συνθήκες πεδίου μάχης. Αυτά δεν είναι μεμονωμένα σφάλματα σε πολύπλοκα μηχανήματα, αλλά έχουν διαμορφώσει ένα μοτίβο φθοράς που γίνεται δύσκολο να αγνοηθεί.

Το Πακιστάν δεν είναι μόνο του. Σε όλο τον Παγκόσμιο Νότο, η υπόσχεση για κινεζικές στρατιωτικές εξαγωγές έχει πολύ συχνά μετατραπεί σε προειδοποιητική ιστορία. Το Μπαγκλαντές επέστρεψε τα ελαττωματικά αεροσκάφη K-8W και τα άρματα μάχης MBT-2000 αφού ανακάλυψε σοβαρά λειτουργικά προβλήματα και έλλειψη ανταλλακτικών. Τα νιγηριανά μαχητικά F-7, μια φθηνότερη εναλλακτική λύση στα δυτικά αεροσκάφη, υπέστησαν μια σειρά από συντριβές και έπρεπε να καθηλωθούν. Η Μιανμάρ, μετά την απόκτηση JF-17 που αναπτύχθηκαν από κοινού με την Κίνα, αντιμετώπισε επίμονα προβλήματα με την ακρίβεια των ραντάρ και την ενσωμάτωση πυραύλων. Ακόμη και τα υποτιθέμενα πρωτοποριακά υποβρύχια που πωλήθηκαν στη Ντάκα αποδείχθηκαν απαρχαιωμένα και μη λειτουργικά κειμήλια.

Το υποκείμενο ζήτημα είναι επομένως σαφές: Οι κινεζικές εξαγωγές όπλων έχουν δώσει σε μεγάλο βαθμό προτεραιότητα στη στρατηγική επιρροή έναντι της ποιότητας. Αυτά τα όπλα δεν έχουν σχεδιαστεί για να κερδίζουν πολέμους. έχουν σχεδιαστεί για να κερδίζουν πελάτες. Για το Πεκίνο, το στρατιωτικό υλικό είναι ένα εργαλείο εξωτερικής πολιτικής που προσφέρεται γενναιόδωρα, παραδίδεται γρήγορα, αλλά συντηρείται κακώς.

Για το Πακιστάν, οι επιπτώσεις ήταν στην πραγματικότητα επιζήμιες, όπως φάνηκε κατά την πρόσφατη σύγκρουσή του με την Ινδία. Σε καιρό ειρήνης, αυτό μπορεί να φαίνεται ως μια διαχειρίσιμη ενόχληση. Αλλά σε ένα σενάριο σύγκρουσης, το κατώτερο των προδιαγραφών υλικό έχει αποδειχθεί ότι καταρρέει όχι μόνο όσον αφορά τις τακτικές, αλλά και τη στρατηγική. Το γεγονός ότι η κινεζική εισαγόμενη τεχνολογία του δεν μπόρεσε να αποτρέψει, να προστατεύσει ή ακόμη και να αναπτυχθεί σε περιόδους κρίσης, λέει πολλά για την αναξιοπιστία τέτοιων εισαγωγών αμυντικών συστημάτων.

Επιπλέον, σε ένα εντυπωσιακό περιστατικό που υπογράμμισε την ανησυχία για την αξιοπιστία που περιβάλλει την κινεζική στρατιωτική τεχνολογία, ένα κινεζικό drone Wing Loong-2 συνετρίβη κατά τη διάρκεια δοκιμαστικής πτήσης στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Jingzhou στην επαρχία Hubei. Το μη επανδρωμένο αεροσκάφος έχασε τον έλεγχο και συγκρούστηκε με ένα κτίριο, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και εγείροντας σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την αξιοπιστία τέτοιων συστημάτων.

Αναφορές έχουν επίσης δείξει ότι τα κινεζικής κατασκευής drones CH-4B του πακιστανικού στρατού έχουν παρουσιάσει σοβαρές βλάβες, όπως δυσλειτουργίες GPS, μη λειτουργικές ηλεκτροοπτικές/υπέρυθρες κάμερες λόγω διαρροών αζώτου και ελαττωματικά ραντάρ συνθετικού διαφράγματος. Αυτά τα προβλήματα έχουν παρεμποδίσει σημαντικά την επιχειρησιακή τους αποτελεσματικότητα. Επιπλέον, η εμπειρία της Πολεμικής Αεροπορίας του Πακιστάν με τα drones Wing Loong-2 ήταν προβληματική. Εντός έξι μηνών από την έναρξη της υπηρεσίας, τρία από αυτά τα drones παρουσίασαν δυσλειτουργία κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων και έπρεπε να επιστραφούν στην Κίνα για επισκευές. Οι έρευνες αποκάλυψαν ότι αυτά τα drones κατασκευάστηκαν με υλικά κατώτερης ποιότητας, αποκλίνοντας από τις υποσχεθείσες προδιαγραφές.

Αυτά τα περιστατικά υπογραμμίζουν ένα μοτίβο προβλημάτων αξιοπιστίας με τον κινεζικό στρατιωτικό εξοπλισμό, εγείροντας ανησυχίες σχετικά με τις στρατηγικές επιπτώσεις για τις χώρες που βασίζονται σε τέτοια τεχνολογία. Το ερώτημα, επομένως, δεν είναι πλέον εάν η κινεζική στρατιωτική τεχνολογία είναι αναξιόπιστη. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν οι χώρες που βασίζονται σε φθηνή κινεζική αμυντική τεχνολογία θα μάθουν το μάθημα της αναξιοπιστίας με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο. Το Πακιστάν, για παράδειγμα, βρίσκεται σε καλό δρόμο για να πάρει ένα μάθημα με τον δύσκολο τρόπο.

Έντονο ενδιαφέρον για τους πυραύλους Rudram-1 και Rudram-2 της Ινδίας δείχνει η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία (HAF)

Όπως αναφέρει το Indian Defence  Research Wing, μια από τις πιο γνωστές ενημερωτικές ιστοσελίδες για την άμυνα στην Ινδία, πρόθεση της HAF είναι να ενσωματώσει τη συγκεκριμένη σειρά πυραύλων στο στόλο των μαχητικών αεροσκαφών Dassault Rafale.

Οι Rudram-1 και 2 είναι υπερηχητικοί πύραυλοι αέρος-επιφανείας, οι οποίοι αναπτύχθηκαν από τον Οργανισμό αμυντικής έρευνας και ανάπτυξης της Ινδίας (DRDO)  για την καταστολή της εχθρικής αεροπορικής άμυνας (SEAD) και την καταστροφή της εχθρικής αεροπορικής άμυνας (DEAD), στοχεύοντας ραντάρ, συστήματα επικοινωνίας και αποθήκες. Παράλληλα, η ινδική Πολεμική Αεροπορία (IAF) προωθεί την ενσωμάτωση του Rudram-1 στα αεροσκάφη Rafale και Tejas mk1a, τοποθετώντας την Ινδία ως πιθανό προμηθευτή προηγμένων λύσεων SEAD.

Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι εταίροι του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και της Γερμανίας, αντιμετωπίζουν κενά στις ειδικές δυνατότητες κατά των ραντάρ, βασιζόμενοι στα αμερικανικά AGM-88  HARM ή αναμένοντας τον πύραυλο MBDA RJ10, κάτι που δεν αναμένεται μέχρι το 2035 με το Rafale F5.

Η Ελλάδα, βασικό μέλος του ΝΑΤΟ, χρησιμοποιεί 24 αεροσκάφη Rafale στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού της Πολεμικής Αεροπορίας για την αντιμετώπιση περιφερειακών απειλών, ιδιαίτερα από την Τουρκία, εν μέσω εντάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η HAF βασίζεται επί του παρόντος σε πυραύλους AGM-88 HARM που παρέχονται από τις ΗΠΑ για αποστολές SEAD, αλλά τα Rudram-1 και Rudram-2 προσφέρουν μια συναρπαστική εναλλακτική λύση. Σύμφωνα με idrw.org, αξιωματούχοι της HAF έχουν συνεργαστεί με ινδούς ομολόγους τους για να διερευνήσουν την ενσωμάτωση αυτών των πυραύλων στον στόλο των Rafale, αξιοποιώντας την πρόσφατη συμφωνία μεταφοράς τεχνολογίας της Ινδίας με την Dassault Aviation, που υπογράφηκε στις 28 Απριλίου 2025, για όπλα ινδικής κατασκευής σε αεροσκάφη Rafale.

Το ενδιαφέρον της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας πηγάζει από τα προηγμένα χαρακτηριστικά της σειράς Rudram και την ανάγκη της Ελλάδας για μια ισχυρή ικανότητα SEAD. Η Γαλλία, βασικός προμηθευτής των Rafale, μετά την απόσυρση από τα Martel (σ.σ.πύραυλος αγγλογαλλικής συμπαραγωγής κατά των ραντάρ) στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αφήνοντας ένα κενό στα ειδικά πυρομαχικά κατά των ραντάρ. Το MBDA rj10, μέρος του γαλλο-βρετανικού έργου future Cruise/Anti-Ship Weapon (FC/ASW), έχει σχεδιαστεί για SEAD, αλλά θα είναι διαθέσιμο μόνο με το Rafale F5 έως το 2035, όπως αναφέρθηκε από το Defense News στις 17 Μαρτίου 2025.

Εν τω μεταξύ, η Γερμανία και άλλοι εταίροι του ΝΑΤΟ εξαρτώνται από παραλλαγές βλάβης AGM-88, οι οποίες, ενώ είναι αποτελεσματικές, είναι δαπανηρές και λιγότερο ευέλικτες από τη συμβατότητα πολλαπλών πλατφορμών του Rudram. Η εμβέλεια 100-250 χιλιομέτρων του Rudram-1 και η εμβέλεια 300 χιλιομέτρων του Rudram-2, σε συνδυασμό με την εγχώρια παραγωγή της Bharat dynamics Limited (BDL), της Bharat Electronics Limited (BEL) και της Adani Defence & Aerospace, το καθιστούν μια ελκυστική, οικονομικά αποδοτική επιλογή για την Ελλάδα.

Οι δυνατότητες της Ευρώπης για SEAD αντιμετωπίζουν προκλήσεις, όπως σημείωσε ο Αντισυνταγματάρχης της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας Adrien Gorremans, ο οποίος τόνισε τη SEAD ως “πρώτη προτεραιότητα” σε φόρουμ του Παρισιού το 2025. Η έλλειψη ειδικού βραχίονα της Γαλλίας από την απόσυρση των Martel έχει αφήσει τους στόλους Rafale να εξαρτώνται από τους πυραύλους κρουζ SCALP-EG, οι οποίοι είναι λιγότερο βελτιστοποιημένοι για τη SEAD. Ο MBDA rj10, ένας πύραυλος υψηλής υπερηχητικής ισχύος ramjet, έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει αυτό το κενό, αλλά δεν θα λειτουργήσει μέχρι το 2035 με το Rafale F5, δημιουργώντας μια ευπάθεια δεκαετίας. Η Γερμανία, η Πολωνία και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ βασίζονται στο AGM-88 HARM, με κόστος ανά μονάδα 1-2 εκατομμυρίων δολαρίων, περιορίζοντας την ευελιξία των προμηθειών.

Η Ελλάδα, λειτουργώντας τα GM – 88 HARM, αναζητά εναλλακτικές λύσεις για να μειώσει την εξάρτηση από τις προμήθειες των ΗΠΑ και να ευθυγραμμιστεί με τη στρατηγική της που επικεντρώνεται στο Rafale. Η σειρά Rudram, με χαμηλότερο εκτιμώμενο κόστος (;10-15 εκατομμύρια ανά μονάδα, με βάση την IAF;14.000 εκατομμύρια για 1.000 μονάδες), προσφέρει μια φιλική προς τον προϋπολογισμό λύση. Η συμβατότητά του με το Rafale, που αποδεικνύεται από τις προσπάθειες ενσωμάτωσης της Ινδίας, και η εγχώρια παραγωγή από την BDL, την BEL και την Adani Defence εξασφαλίζουν την αξιοπιστία της αλυσίδας εφοδιασμού, σε αντίθεση με την εξάρτηση της βλάβης από τους κατασκευαστές των ΗΠΑ.

Και καταλήγει το ινδικό δημοσίευμα: «Όσον αφορά το μέλλον, το ενδιαφέρον της HAF θα μπορούσε να οδηγήσει σε επίσημη πρόταση έως το 2026, μετά την επιτυχία της ένταξης της Ινδίας. Τα σχέδια του  Οργανισμού Έρευνας και Ανάπτυξης Άμυνας (DRDO) για το Rudram-3 (εμβέλεια 550 χλμ.) και μια παραλλαγή που εκτοξεύεται από το έδαφος και ενισχύει την ελκυστικότητα της σειράς, προσελκύοντας ενδεχομένως άλλα μέλη του ΝΑΤΟ. Η εξαγωγική στρατηγική της Ινδίας, υποστηριζόμενη από τοπικές συμφωνίες παραγωγής και ToT (ένα μέτρο των τιμών εξαγωγής μιας χώρας σε σχέση με τις τιμές εισαγωγής της), τοποθετεί το Rudram ως ένα παιχνίδι αλλαγής στις παγκόσμιες αγορές SEAD».