Ακολουθήστε μας

Αναλύσεις

Ένας τριπολικός κόσμος νέοι ορίζοντες και διαχρονικός λόγος

Δημοσιεύτηκε στις

Alexandre Douguine. Réseau International, 9-11-21 
Александр ДугинТРЕХПОЛЯРНЫЙ МИР: НОВЫЕ ГОРИЗОНТЫ И ВЕЧНЫЕ ЛОГОСЫ

[Πολύτιμο  βοήθημα κατανόησης της ρευστής διεθνούς πραγματικότητας αλλά και αναγκαίο -για το ελληνικό κοινό- επίκαιρο μήνυμα επιβεβαίωσης της υπαρξιακής σημασίας  διαφύλαξης, πάση θυσία, των εθνικών ιστορικών πολιτιστικών αξιών και παραδόσεων, το κατωτέρω άρθρο φέρει υπογραφή ιδιαίτερης πνευματικής βαρύτητας: Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν είναι σήμερα η κορυφαία ίσως πνευματική προσωπικότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας: Φιλόσοφος, Γεωπολιτικός, Πολιτικός Επιστήμονας, καθηγητής Πανεπιστημίων, συγγραφέας 14 σημαντικών συγγραμμάτων, με γνωστότερο «Τα θεμέλια της Γεωπολιτικής: Το Γεωπολιτικό Μέλλον της Ρωσίας», το οποίο είχε μεγάλη επίδραση στις ηγετικές τάξεις του ρωσικού κράτους.Είναι θερμός υπερασπιστής της Ορθοδοξίας και της ρωσικής παράδοσης, (χαρακτηρίζεται «παραδοσιοκράτης»), οικτίρει το εκφυλισμό του Δυτικού Πολιτισμού, ως αίτιο της σημερινής θανάσιμης  κρίσης του και είναι εκ των δημοφιλέστερων ιδεολογικών θεωρητικών της Ευρω-ασιατικής ΄Ενωσης. Μιλάει εννέα γλώσσες, μεταξύ των οποίων και Ελληνικά.
Το γαλλικό περιοδικό “Actuel” έχει ήδη, από το 1995, χαρακτηρίσει τον Ντούγκιν ως τον “με την μεγαλύτερη επίδραση, Ρώσο στοχαστή της μετά-σοβιετικής εποχής”.]

 Μετάφραση/Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

Ένας τριπολικός κόσμος έχει πράγματι οικοδομηθεί μπροστά στα μάτια μας. Δεν έχει πλέον σημασία ποια πολιτική δύναμη επικρατεί στην Αμερική, οι παγκοσμιοποιοί, (όπως ο Μπάιντεν σήμερα), ή οι εθνικιστές, (όπως ο Τραμπ χθες). Η αποτυχία διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ δεν εξαρτάται πλέον από την κατεύθυνση της κυβερνώσας σε αυτές ελίτ. Οι νέο-συντηρητικοί και οι υπέρ-φιλελεύθεροι του Μπάιντεν θα ήθελαν να επιστρέψουν στο μονοπολικό μοντέλο που επικράτησε την δεκαετία του 1990 μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αλλά απλά δεν μπορούν πλέον. Η Κίνα και η Ρωσία, από κάποιο σημείο και μετά, έχουν γίνει γεωπολιτικές και πολιτισμικές οντότητες τόσο προφανώς κυρίαρχες που δεν είναι πλέον δυνατό να το αρνηθούν.

Φυσικά, οι φιλελεύθεροι που πολεμούν τον Τραμπ προσπάθησαν να τον κατηγορήσουν ότι είναι αυτός που συνέβαλε στην ανεξαρτησία της Ρωσίας υπό τον Πούτιν. Αυτό ήταν ένα από τα κύρια θέματα των αμερικανικών εκλογών. Αλλά είναι πλέον σαφές ότι επρόκειτο για ένα καθαρά πολιτικάντικο πραξικόπημα: Δεν είχε να κάνει με συμπάθεια του Τραμπ για τον Πούτιν ή με παρέμβαση της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές. Το γεγονός είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν τον κόσμο μόνες. Και ο Μπάιντεν βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση με τον Τραμπ: Η μονοπολικότητα  έχει φθάσει στο στρατηγικό όριο της και δεν υπάρχουν πλέον πόροι για τη διατήρηση και την ενίσχυσή της. Σε πείσμα του Μπάιντεν και του Τραμπ, έχουμε ουσιαστικά μετακινηθεί σε έναν Τρι-πολικό κόσμο.

Υπάρχουν τρία πλήρως κυρίαρχα κέντρα λήψης αποφάσεων σε αυτόν τον κόσμο.

– Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες δεν αντιπροσωπεύουν πλέον ολόκληρη τη Δύση, αλλά τον αγγλοσαξονικό άξονα (εξ ου και η σύναψη των συμμαχιών AUKUS και QUAD) με τους περιφερειακούς δορυφόρους τους.
– Η Ρωσία, η οποία, παρ’ όλα αυτά, δεν κάνει άλλο τι παρά να ενισχύει τη θέση της στη διεθνή σκηνή, προσπαθώντας να βρει νέα σημεία προσέγγισης τόσο στον μετά-σοβιετικό χώρο όσο και σε άλλες περιοχές·
– Η Κίνα, που φέρει με επιτυχία το βάρος της αυξανόμενης οικονομικής και στρατιωτικής στρατηγικής αντιπαράθεσης της με τους Αγγλοσάξονες, οι οποίοι έχουν εμπλακεί σοβαρά σε περιφερειακό περιορισμό της Κίνας στη Νοτιοανατολική Ασία.

Μεταξύ αυτών των ολοκληρωμένων κέντρων ισχύος ταλαντεύονται:

– Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ταραγμένη και στο χείλος μιας ενεργειακής καταστροφής από τις αποτυχημένες πολιτικές της Ουάσιγκτον και ουσιαστικά αποκλεισμένη από το αγγλοσαξονικό μπλοκ·
– Η Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν, που ενισχύουν συστηματικά τις περιφερειακές τους επιδόσεις·
– Η Ιαπωνία και Ινδία, οι οποίες επιδιώκουν να ενισχύσουν τη θέση τους, χρησιμοποιώντας ρεαλιστικά το αδιέξοδο μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας (ενώ η Ινδία, αρκετά ορθολογικά, συνεχίζει να διατηρεί μια στρατηγική εταιρική σχέση με τη Ρωσία)·
– Οι ισλαμικές χώρες της Μέσης Ανατολής και του Μαγρέμπ, οι οποίες έχουν αποσυνδεθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και προσπαθούν τώρα να επιλύσουν τις τοπικές συγκρούσεις χωρίς να στραφούν στην Ουάσιγκτον·
–  Τα αφρικανικά καθεστώτα, που απορρίπτουν όλο και περισσότερο τον ευρωπαϊκό και, γενικότερα, τον δυτικό νέο-αποικιοκρατικό χαρακτήρα (που εκφράζεται έντονα από το νέο κύμα αντιευρωπαϊκού παναφρικανισμού – όπως οι παναφρικανικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης του Kemi Seba)
– Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, που ουσιαστικά εγκαταλείφθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αναζητούν μια νέα θέση στο παγκόσμιο σύστημα, στο πρότυπο του παγκόσμιου Νότου·
–  Οι αναδυόμενοι παίκτες στη Νότια Ασία – Ινδονησία, Μαλαισία, Νότια Κορέα κ.λπ.

Έτσι, μεταξύ των τριών πυλώνων της Τρι-πολικότητας, οι οποίοι έχουν πλέον μιαν αναμφισβήτητη, αν και ασύμετρη,υπεροχή, αρχίζει μια κίνηση δευτερευόντων πόλων, λίγο λιγότερο καθιερωμένων και ακόμα ατελών. Ωστόσο, ορισμένοι από αυτούς – κυρίως η Ινδία και ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής – έχουν πολύ υψηλές δυνατότητες και σύντομα θα φτάσουν στη μεγάλη κατηγορία.

Και εδώ μπαίνει το διασκεδαστικό κομμάτι. Αυτός ο τριπολικός κόσμος, και αύριο ένας πολυπολικός κόσμος με την πλήρη έννοια, έχει δύο πτυχές.

Από τη μία πλευρά, ορισμένες τεχνολογικές πτυχές του πολιτισμού – στο σύστημα επικοινωνίας, στον ενεργειακό τομέα, στα μοντέλα των ψηφιακών δικτύων και στην ανάπτυξη της εικονικής οικονομίας – θα είναι κοινές σε όλους τους πόλους, μικρούς και μεγάλους, έστω και μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό θα καταστήσει δυνατή την επίτευξη ακόμη και μιας ελάχιστης τυποποίησης των σχέσεων μεταξύ των πόλων και θα δικαιολογήσει κοινούς αλγορίθμους. Αυτό θα καταστήσει δυνατή τη θέσπιση ενός συγκεκριμένου μοντέλου σε πρακτικό επίπεδο, αποδεκτό από όλους (ή σχεδόν όλους), το οποίο θα αποτελείται από πρωτόκολλα και κανόνες που θα αντικατοπτρίζουν τους νέους όρους. Ναι, κανείς δεν θα έχει το μονοπώλιο να επιλύει προβληματικές καταστάσεις από μόνος του. Οποιαδήποτε λύση μπορεί να αμφισβητηθεί από τον άλλο πόλο ή από μια συμμαχία πόλων. Σε μια τέτοια περίπτωση, κανείς δεν θα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιμείνει σε τίποτα. Η δύναμη του ενός θα περιορίζεται από τη δύναμη του άλλου. Τα υπόλοιπα είναι θέμα διαπραγμάτευσης.

Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, την αρχή της πολυπολικής δημοκρατίας ή της «δημοκρατίας των κανόνων». Μια παρόμοια κατάσταση υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου κάθε πολιτεία έχει τους δικούς της νόμους, οι οποίοι μερικές φορές έρχονται σε άμεση αντίθεση μεταξύ τους. Σε ένα διεθνές μοντέλο, η «δημοκρατία των κανόνων» μπορεί να είναι ακόμη πιο ευέλικτη: Ορισμένες χώρες προτείνουν και αποδέχονται τα πρότυπά τους, άλλες αποδέχονται τα δικά τους και ούτω καθεξής.

Φυσικά, είναι προς το συμφέρον όλων να υπάρχουν σταθεροί αλγόριθμοι για τη διεθνή αλληλεπίδραση, αλλά οι κανόνες θα αλλάζουν συνεχώς, με κάθε πόλο να επιδιώκει να αλλάξει την κατάσταση προς όφελός του. Ωστόσο, ένας ορισμένος «καθολικισμός» (καθαρά τεχνικού χαρακτήρα), αν και περιορισμένος, θα απαιτηθεί σαφώς από όλους.

Αλλά από την άλλη πλευρά, κάθε πόλος θα έχει συμφέρον να ενισχύσει την πολιτιστική του ταυτότητα. Και εκεί, η κατάσταση θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Οι τρεις κύριοι πόλοι που έχουν ήδη σχηματιστεί πλήρως είναι:

– Οι Αγγλοσάξονες,
– Η Ρωσία και
–Η  Κίνα

Θα δοθεί σαφής έμφαση στην ιστορική ταυτότητα κάθε ενός. Με τα δικά τους λογότυπα. Και εκεί μας περιμένουν οι εκπλήξεις.

Δεν είναι καθόλου προφανές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, αν και συνδέονται στενά με τη Βρετανία και την Αυστραλία, θα συνεχίσουν την πορεία του υπέρ-φιλελευθερισμού, του μετά-ανθρωπισμού, του εκφυλισμού των  δια-σεξουαλικών κινημάτων κ.λπ. Αυτό το παγκοσμιοποιό μοντέλο είναι μια πλήρης αποτυχία. Απορρίπτεται όλο και περισσότερο, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο επιστροφής του Τραμπ και του Τραμπισμού (και ευρύτερα του λαϊκισμού) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι πολύ ενδεικτικό ότι το σύμβολο της παγκόσμιας επιτυχίας, ο Έλον Μασκ, έχει αρχίσει να διαβάζει Ernst Jünger. Ο άνεμος έχει γυρίσει. Η «ελίτ» των δισεκατομμυριούχων κάνει μια ενδιαφέρουσα – και σαφώς συντηρητική – διανοητική στροφή. Ένας άλλος δισεκατομμυριούχος, ο Peter Thiel, έχει διαβάσει εδώ και καιρό τα γεωπολιτικά μου κείμενα και τα γραπτά του Carl Schmitt. Ναι, υπάρχει ακόμα ο Σόρος, ο Γκέιτς, ο μέτα-Ζάκερμπεργκ, ο Μπερνάρντ-Ανρί Λεβί και ο Τζεφ Μπέζος με τους εξαγριωμένους παράφρονες της Google και του Twitter, αλλά σύντομα θα βρεθούν σε ένα ανεπανόρθωτο αδιέξοδο για να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν τα μονοπώλια τους. Και αυτοί θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν την ανάγνωση του Γιούνγκερ.

Στην Ευρώπη, η αυξανόμενη τάση του νέου συντηρητισμού αντιπροσωπεύεται από μια προσωπικότητα όπως ο Eric Zemmour, το αστέρι των επερχόμενων γαλλικών προεδρικών εκλογών. Ο Ζεμούρ απορρίπτει ριζικά τα κινήματα σεξουαλικής σύγχυσης και τον φιλελευθερισμό, καλεί για πλήρη διακοπή της μετανάστευσης, επιστροφή στη γαλλική ταυτότητα, στον Γκωλισμό και  σε ευρασιατική συμμαχία με τη Ρωσία.

Η Ουγγαρία και η Πολωνία, στην Ανατολική Ευρώπη, αποδεικνύουν ότι ο φιλελευθερισμός τελεί σε καθίζηση και σε αυτήν την περιοχή.

Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι σε έναν τριπολικό κόσμο, οι μετ-ανθρωπιστές, οι μεταμοντερνιστές, οι μανιακοί της τεχνοκρατίας και οι φιλελεύθεροι διεστραμμένοι θα διατηρήσουν το μονοπώλιο των δυτικών λογοτύπων. Μια συντηρητική στροφή είναι επίσης πολύ πιθανή. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει ενδιαφέρον. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι μια τέτοια συντηρητική αλλαγή θα βασίζεται στις δυτικές αξίες. Ναι, δεν θα είναι τόσο επιθετικοί και παρεμβατικοί όσο η ολοκληρωτική και ήδη εξωφρενική γραμμή των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιών. Αλλά θα είναι πάντα μια νέα επιβεβαίωση από τη Δύση – με όλα όσα  αυτό συνεπάγεται.

Η Κίνα, με τα χιλιάδες χρόνια πολιτισμού της και το εντελώς πρωτότυπο κοινωνικοπολιτικό της σύστημα, έχει και πάλι ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Δεν είναι μόνο η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ο στενός πολιτικός έλεγχος του ΚΚΚ που είναι το κλειδί για την επιτυχία του κινεζικού Λόγου. Η κινεζική κοινωνία – τόσο το κράτος όσο και οι ίδιοι οι άνθρωποι – είναι ένα συνεκτικό σύστημα αξιών, με αυτοκρατορική διάσταση, ηθική και ένα είδος κινεζικής μεταφυσικής. Δεν έχει να κάνει μόνο με την εξουσία. Το γεγονός είναι ότι μεταξύ της δύναμης του ΚΚΚ και της κινεζικής κοινωνίας βρίσκεται μια ολόκληρη ήπειρος του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού – ανθρωπολογική, ηθική, πνευματική. Και η Κίνα θα ενισχύσει και θα επεκτείνει την επιρροή της μόνο στις γειτονικές περιοχές.

Είναι καιρός η Ρωσία να αναλογιστεί τον ρωσικό Λόγο. Ό,τι αφορά τη ρωσική ταυτότητα, την ιστορική αυτογνωσία, στο σύστημα αξιών μας, το οποίο δεν είναι λιγότερο πρωτότυπο και ξεχωριστό από αυτό της Δύσης ή της Κίνας. Δυστυχώς, εξακολουθούμε να το προσέχουμε ελάχιστα. Αλλά αξίζει να στραφούμε στη ρωσική ιστορία, στους ανεκτίμητους θησαυρούς της Ορθοδοξίας και της παράδοσης, στη λογοτεχνία και την τέχνη μας, στη θρησκευτική μας φιλοσοφία, στη ρωσική ηθική της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης – και οι γενικές γραμμές του ρωσικού πολιτισμού θα ανοίξουν μπροστά μας. Και εδώ, πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί: ακόμη και αν δεν είναι μια παγκόσμια αλήθεια, δεν είναι καθολική, αλλά είναι δική μας, η ρωσική. Ποιος είναι έτοιμος να το δεχτεί, είθε να είναι ο καλός. Για όσους δεν είναι έτοιμοι, ας γίνει ο κόσμος πλουσιότερος και πληρέστερος χάρη στη διαφορετικότητα και την ταυτότητα.

Και πάλι οι τρεις λόγοι…

… ο Δυτικός..,
…ο  Κινέζικός και…
ο Ρωσικός –

είναι σαν τρεις πολιτισμοί – και σύντομα θα είναι μόνο οι κύριοι πόλοι της πολυπολικότητας. Οι ισλαμικοί ή ινδικοί, αφρικανικοί ή λατινοαμερικάνικοι πολιτισμοί, με όλες τις τοπικές ιδιαιτερότητες τους, θα έχουν την ευκαιρία να πολλαπλασιάσουν τον Λόγο τους, να υπερασπιστούν και να αναπτύξουν την ταυτότητά τους, να χτίσουν τα κράτη τους, τους πολιτισμούς τους, τα συστήματά τους.

Φυσικά, θα υπάρξουν δυσκολίες στην πορεία. Αλλά μερικές φορές είναι σημαντικό να δώσουμε πρώτα προσοχή σε νέους ορίζοντες, χωρίς να μειώνουμε τα πάντα στον ανταγωνισμό, στις συγκρούσεις, στην αντιπαράθεση και στον μεμψίμοιρο σκεπτικισμό: «Τίποτα δεν θα λειτουργήσει για την ανθρωπότητα, καθώς τίποτα δεν λειτούργησε ποτέ». Είναι Ψέμα – έχει μερικές φορές λειτουργήσει, και η ανθρωπότητα έχει βιώσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, τα μεγαλύτερα κατορθώματα και τις υψηλότερες κορυφές, αν και έχουν επίσης υπάρξει σοβαρές πτώσεις και καταστροφές.

Αξίζει να εξετάσουμε έναν πολυπολικό – τώρα τριπολικό – κόσμο με υπευθυνότητα και ισχυρές καλές προθέσεις. Εξάλλου, είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε που δημιουργούμε τους εαυτούς μας. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν εμείς οι Ρώσοι στην έρευνα τού Ρωσικού Λόγου.

πηγή: http://euro-synergies.hautetfort.com/

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Τι φέρνει μια συμφωνία ΑΟΖ Τουρκίας – Συρίας: Οι προκλήσεις για Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Ως μια εξέλιξη – «καρμπόν» με την αντίστοιχη υπογραφή του παράνομου τουρκολιβυκού Μνημονίου του 2019 χαρακτηρίζει ο Λάζαρος Καμπουρίδης τις κινήσεις Τουρκίας – Συρίας για την οριοθέτηση κοινής ΑΟΖ.

Σε συνέντευξή του στο Liberal και τον Χρήστο Θ. Παναγόπουλο, ο αντιστράτηγος ε.α. και συνεργάτης του αμερικανικού Ινστιτούτου «Defense & Foreign Affairs», υπογραμμίζει ότι οι κινήσεις της Άγκυρας πλήττουν ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και θέτουν εμπόδια στην υλοποίηση ενεργειακών projects στην Ανατ. Μεσόγειο.

Παράλληλα, τονίζει ότι Ελλάδα και Ισραήλ θα πρέπει να αδράξουν την ευκαιρία από την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, να προωθήσουν όλα εκείνα τα ζητήματα, όπως αυτό του East Med, για να ενισχύσουν την περαιτέρω συνεργασία τους σε αμυντικό και ενεργειακό επίπεδο, ώστε να ανατρέψουν τους παράνομους σχεδιασμούς της Τουρκίας.

Τι σηματοδοτούν για τις εξελίξεις σε Μέση Ανατολή και Νοτιοανατολική Μεσόγειο οι προχωρημένες συζητήσεις Τουρκίας – Συρίας για τη οριοθέτηση νέας κοινής ΑΟΖ;

Προκειμένου να αντιληφθούμε, κύριε Παναγόπουλε, τι σημαίνουν οι εξελίξεις αυτές, θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Η Τουρκία πριν από περίπου δύο χρόνια, διά του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ανακοίνωσε το νέο σχέδιο υπό τον τίτλο «Αιώνας της Τουρκίας». Επί της ουσίας, το εν λόγω σχέδιο αποσκοπεί στη δημιουργία μίας πολιτικής, οικονομικής, αμυντικής και ενεργειακής Ένωσης των τουρκόφωνων δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας. Σε αυτή την Ένωση η Τουρκία θα καταστεί ένας κόμβος, απ’ όπου θα διέρχονται όλοι οι εμπορικοί και ενεργειακοί διάδρομοι από την Κεντρική Ασία αλλά και τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη.

Η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023, όπως επίσης και ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε η ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία, με την ανοιχτή στήριξη της Τουρκίας στην οργάνωση Hayat Tahrir al Sham (HTS) και στον Εθνικό Συριακό Στρατό, δηλαδή στους αντιπολιτευόμενους του Άσαντ, έδειξε καθαρά ότι η Τουρκία υποδαυλίζει ανατροπές καθεστώτων στην περιοχή. Ο στόχος της Άγκυρας είναι προφανής: Θέλει να δημιουργήσει κράτη – «δορυφόρους», τα οποία θα έχουν ως σημείο αναφοράς την Τουρκία, θα είναι υποχείριά της, με σκοπό η Τουρκία να υλοποιήσει το σχέδιο «Αιώνας της Τουρκίας».

Μιας και αναφερόμαστε, ακριβώς, στο νέο καθεστώς της Δαμασκού, ήδη τα τουρκικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν τις εξελίξεις γύρω από τη Συρία. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι σύσσωμη η μεταβατική κυβέρνηση στη Δαμασκού, είναι όλοι τους άνθρωποι της Τουρκίας, που είτε σπούδασαν εκεί είτε υπόκεινται στην άμεση επιρροή της Άγκυρας.

Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο που δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε είναι ότι η Τουρκία θα αναλάβει κεντρικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της Συρίας, ενώ σκοπεύει να δημιουργήσει και νέες στρατιωτικές βάσεις εντός της συριακής επικράτειας.

Μετά και τη συγκεκριμένη εξέλιξη και με δεδομένες τις προχωρημένες συζητήσεις Τουρκίας – Συρίας, θα ακολουθήσει, όπως φαίνεται, και η υπογραφή συμφωνίας ΑΟΖ ανάμεσα στις δύο χώρες.

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι εκείνος που αποκάλυψε το συγκεκριμένο σχεδιασμό της Άγκυρας ήταν ο θεωρητικός του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας», ο υποναύαρχος εν αποστρατεία Τζιχάτ Γιαϊτζί. Ο Γιαϊτζί την Κυριακή (22/12) σε τηλεοπτική εκπομπή τουρκικού καναλιού αναφέρθηκε, μάλιστα, και στους περαιτέρω σχεδιασμούς της Άγκυρας για την υπογραφή ΑΟΖ – μελλοντικά – με τον Λίβανο, αλλά και με το Παλαιστινιακό Κράτος, όταν και όποτε αυτό ιδρυθεί.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Τούρκο υποναύαρχο, ο οποίος φαίνεται ότι λειτουργεί ως «λαγός» στις μεθοδεύσεις της Άγκυρας στην περιοχή, ο κύριος στόχος της Τουρκίας είναι να αποκλειστούν ενεργειακά η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία από την ενεργειακή «πίτα» της Ανατολικής Μεσογείου.

Μήπως αυτή συμφωνία ΑΟΖ ανάμεσα στην Τουρκία και τη Συρία είναι μια επανάληψη των όσων είχαν συμβεί το 2019 με την υπογραφή του τουρκολιβυκού Μνημονίου; Θα ήθελα το σχόλιό σας.

Θα λέγαμε ότι αυτό που έγινε στη Συρία είναι μία «καρμπόν» περίπτωση με τις αντίστοιχες εξελίξεις στη Λιβύη πριν από πέντε χρόνια. Υπενθυμίζεται πως τότε, η Τουρκία είχε υποστηρίξει μία μεταβατική κυβέρνηση. Εκμεταλλεύτηκε τον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη. Προχώρησε σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Τρίπολης, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν τις δυνάμεις της Ανατολικής Λιβύης του στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ και προχώρησε στην υπογραφή του τουρκολιβυκού Μνημονίου τον Νοέμβριο του 2019.

Κι ερχόμαστε στη Συρία. Εδώ, λοιπόν, η Τουρκία υποστήριξε φανερά την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, το οποίο δεν βόλευε τους σχεδιασμούς της Άγκυρας. Το νέο καθεστώς που τοποθετήθηκε, είναι τουρκοκινούμενο και ήταν αυτή ακριβώς η εξέλιξη που μας έφερε στο σημερινό ζήτημα της υπογραφής συμφωνίας ανάμεσα στις δύο χώρες, για την οριοθέτηση νέας κοινής ΑΟΖ.

Η οποία συμφωνία, κύριε Καμπουρίδη, αμφισβητεί ανοικτά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου;

Ασφαλώς! Το αφήγημα, σε αυτή την περίπτωση, είναι η νέα τουρκοσυριακή ΑΟΖ να προσδώσει 12,5% περισσότερη θαλάσσια περιοχή στη Συρία, έναντι μιας πιθανής αντίστοιχης συμφωνίας για την οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και τη Συρία.

Εάν υλοποιηθεί κάτι τέτοιο, συνιστά μια απολύτως αρνητική εξέλιξη και έρχεται ως καθαρή αντιγραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου, όπως προαναφέραμε.

Πώς επηρεάζονται έργα όπως το GREGY (σ.σ. η ενεργειακή διασύνδεση Ελλάδας – Αιγύπτου), αλλά και το ζήτημα με τις γεωτρήσεις φυσικού αερίου, δεδομένου ότι σύμφωνα με το TGRT Haber, η Άγκυρα θα προχωρήσει σε συνομιλίες και με το Κάιρο;

Θα πρέπει να σας θυμίσω σε αυτό το σημείο, ότι ο νυν πρόεδρος της Αίγυπτου, ο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι ,ήταν εκείνος που ανέτρεψε τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», δηλαδή το καθεστώς του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο, ο οποίος ήταν άνθρωπος του Ερντογάν.

Σε κάθε περίπτωση, η αποκατάσταση των σχέσεων Άγκυρας – Καΐρου, στο πλαίσιο της οποίας υπογράφηκαν συμφωνίες για κοινά έργα στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας αλλά και της ενέργειας, αποσκοπεί σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό και στην υπογραφή ΑΟΖ ανάμεσα στην Τουρκία και τη Συρία, με σκοπό να ανατρέψει τους σχεδιασμούς που έχουν δημιουργήσει Ελλάδα και Κύπρος με χώρες της ευρύτερης περιοχής που έχουν σχέση καθαρά με θέματα ενέργειας.

Οι κινήσεις αυτές υποδηλώνουν μια μεθόδευση από πλευράς της Τουρκίας. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι αποτελεί μια πολύ αρνητική εξέλιξη, σε περίπτωση που όλα τα παραπάνω υλοποιηθούν από την Άγκυρα.

Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται, μετά και τις τελευταίες αυτές εξελίξεις στη Μ. Ανατολή η στάση της Ελλάδας και αντίστοιχα του Ισραήλ;

Ελλάδα και Ισραήλ θα πρέπει να εκμεταλλευθούν την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ από τις 20 Ιανουαρίου και μετά. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αγωγός East Med ενθαρρύνθηκε και στηρίχθηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρικής θητείας του Τραμπ, αλλά και από τον τότε υπουργό Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι τόσο η Αθήνα όσο και το Τελ Αβίβ, μιας και θίγονται τα συμφέροντά τους από τους σχεδιασμούς της Άγκυρας, να προωθήσουν όλα εκείνα τα ζητήματα, όπως αυτό του East Med, για να ενισχύσουν την περαιτέρω συνεργασία τους, όχι μόνο σε θέματα άμυνας αλλά και ενέργειας. Με αυτό τον τρόπο, εκτιμώ πως ανατρέψουν τα σχέδια της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.

*Ο Αντιστράτηγος ε.α. Λάζαρος Καμπουρίδης είναι απόφοιτος της Σχολής Εθνικής Άμυνας, κάτοχος MBA από το Nottingham Trend University, Πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας & Εθνολογίας του ΔΠΘ, και υποψήφιος Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, ενώ διετέλεσε μέλος της Ελληνικής Διπλωματικής Αντιπροσωπείας στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1995-1999, Ακόλουθος Άμυνας στην Ελληνική Πρεσβεία στην Άγκυρα/παράλληλη διαπίστευση στο Μπακού την περίοδο 2013-2017. Είναι συνεργάτης του αμερικανικού Ινστιτούτου αναλύσεων, «Defense & Foreign Affairs». Αποστρατεύθηκε τον Μάρτιο / 2022.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Έχουμε καταλάβει γιατί είναι ευλογία να είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι;

Ο Μητροπολίτης Συγκαπούρης και Νότιας Ασίας Κωνσταντίνος Τσίλης σε μία εκ βαθέων συνέντευξη με τον διευθυντή σύνταξης του Geopolitico.gr Χρήστο Κωνσταντινίδη

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Οι Χριστιανοί δεν περνούν ευχάριστα στη Νότια Ασία. Το να είσαι Χριστιανός εκεί έχει κόστος. Είναι μια επανάσταση για αυτούς τους ανθρώπους. Είναι σημαντικό γιατί αποφασίζουν να αλλάξουν την κοσμοθεωρία τους για αυτό που αγαπούν πάρα πολύ. Δεν περνάμε εύκολα εμείς οι Χριστιανοί, συμπεριφερόμαστε σαν να ντρεπόμαστε που είμαστε Χριστιανοί. Κρυβόμαστε και δεν ευχόμαστε στις χριστιανικές γιορτές. Στην αίσθηση ότι πρέπει να σεβόμαστε όλους τους άλλους, ξεχνάμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας. Αν ντρέπεσαι να πεις αυτό που πιστεύεις, δεν υπάρχει λόγος να το πιστεύεις.

Ο Μητροπολίτης Συγκαπούρης και Νότιας Ασίας Κωνσταντίνος Τσίλης σε μία εκ βαθέων συνέντευξη με τον διευθυντή σύνταξης του Geopolitico.gr Χρήστο Κωνσταντινίδη.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Από τους Ρως του Κιέβου στη σημερινή Ουκρανία

Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου 

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου

 Το μεταίχμιο ανάμεσα στο τελευταίο μισό του 10ου αι. και το πρώτο τέταρτο του 11ου αι. μΧ. ήταν σημαδιακό στη ζωή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γιατί εγκαινίαζε τους χρόνους ακμής της, που έμειναν στην ιστορία σαν ”Βυζαντινή Εποποιία”(959-1028).

 Εποποιία γιατί έκαμψε κάθε αντίσταση επικίνδυνων αντιπάλων της χάρη στους στρατηγούς-αυτοκράτορές της: τον Νικηφόρο Φωκά (βασιλεία: 963 – 969), τον Ιωάννη Τσιμισκή (βασιλεία: 969 – 976) και τον Βασίλειο Β’, τον επονομαζόμενο ”Βουλγαροκτόνο” (βασιλεία: 976-1025).

  Οι τρεις αυτοί λαμπροί αυτοκράτορες επανένταξαν στο βυζαντινό κράτος περιοχές και χώρες που είχαν χαθεί γι’ αυτό από εποχής αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Επιπλέον, ενώ στην Ανατολή βασίλευε η παρακμή της αραβικής δύναμης, φωτεινή εξαίρεση αποτελούσε το Βυζάντιο, η ροπή του οποίου ήταν ανοδική.

  Ανοδική λόγω εδαφικών προσαρτήσεων χωρών μετά από πολεμικές συγκρούσεις ή ειρηνική μετατροπή τους σε επαρχίες της αυτοκρατορίας, οπότε η προσάρτηση έπαιρνε τη μορφή προστασίας, υποτέλειας, εξάρτησης απ’ το βυζαντινό άρμα κυριαρχίας ή επιτυχούς εφαρμογής της πολιτικής του εκχριστιανισμού και των επιγαμιών, που μετέτρεπαν τους εχθρούς σε φίλους της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

   Έτσι έγινε και ο σλαβικός κόσμος της Χερσονήσου του Αίμου εντάχθηκε σε αυτήν ως βυζαντινή κοινότητα μετά τον εκχριστιανισμό του από τους Θεσσαλονικείς ιεραποστόλους Κωνσταντίνο-Κύριλλο και Μεθόδιο, για να ακολουθήσει ύστερα ο εκχριστιανισμός των Ρως με τελικό αποτέλεσμα την αναδιαμόρφωση της Ανατολικής Ευρώπης στο πλαίσιο της βυζαντινής επικράτειας.

   Ήδη απ’ το 955 μ Χ η 60χρονη βασίλισσα Όλγα των Ρώσων (ειδωλολατρών μέχρι τον 10ο αιώνα) είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό (σε μια επίσκεψή της στην Κωνσταντινούπολη) με ανάδοχο τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ’ Πορφυρογέννητο (παππού του Βασίλειου Β’ ”Βουλγαροκτόνου”), ο οποίος παρέθεσε γεύματα προς τιμήν της ίδιας και της ακολουθίας της, ενώ τους αποχαιρέτησε με πλουσιοπάροχα δώρα.

   Φεύγοντας η Όλγα πήρε μαζί της Έλληνες ιεραποστόλους, για να κηρύξουν τον Χριστιανισμό στην πατρίδα της. Μόνο που δεν πρόλαβε να δει την ολοκλήρωση του έργου της λόγω του αιφνίδιου θανάτου της.

 Έργου που ολοκλήρωσε, τελικά, ο υπερόπτης εγγονός της Βλαδίμηρος μετά από μια περίοδο στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά της Χερσώνας (βυζαντινής κτήσης πόλη με Έλληνες κατοίκους, την οποία κατέκτησε) επωφελούμενος των πολέμων του αυτοκράτορα Βασίλειου Β’ κατά των Βουλγάρων (σ.σ: οι εν λόγω πόλεμοι κράτησαν 32 χρόνια, μέχρι το θάνατο του Τσάρου Σαμουήλ).

   Σε μια επίσκεψή του εντωμεταξύ στην Κωνσταντινούπολη, ο ηγεμόνας του Κιέβου Βλαδίμηρος γνώρισε και ερωτεύτηκε την αδελφή του αυτοκράτορα Βασίλειου Β’ Άννα.Ήταν μάλιστα τόσο σφοδρός ο έρωτάς του για εκείνη, που ζήτησε άμεσα σε γάμο (στο πλαίσιο των βυζαντινών επιγαμιών) τη Βυζαντινή πριγκήπισσα.

  Αίτημα που έγινε αποδεκτό από τον Βασίλειο Β’ με δύο όρους: Να επιστρέψει ο Βλαδίμηρος την Χερσώνα στους Βυζαντινούς και να βαπτιστεί Χριστιανός.

   Ο Ρώσος βασιλιάς τίμησε την υπόσχεσή του. Επέστρεψε την Χερσώνα στον αυτοκράτορα και με την Ελληνίδα πριγκίπισσα για γυναίκα του γύρισε ως Χριστιανός στο Κίεβο. Διέταξε μάλιστα τη ρίψη στον ποταμό Βορυσθένη (σημερινό Δνείπερο) όλων των ειδώλων, ενώ έκανε με διάταγμά του υποχρεωτικό το βάπτισμα των Ρώσων (ελευθέρων και δούλων) σε χριστιανούς.

 Μερίδα των Ρώσων κατοίκων βέβαια παρέμεινε στην ειδωλολατρία αρνούμενη να εκχριστιανιστεί. Κάτι που συνεχίστηκε μέχρι το 1200 μ Χ. Ωστόσο η πλειοψηφία ήταν χριστιανοί και ορθόδοξοι. Και η Ορθόδοξη ρωσική εκκλησία τιμούσε έκτοτε ως αγίους την Όλγα και τον Βλαδίμηρο, ενώ θεωρούσε το Κίεβο ιερά πόλη των Ρώσων…

  Το Κίεβο που ίδρυσαν το 858 μ Χ οι οπλαρχηγοί Ρούρικ και ‘Ολεγκ, επικεφαλής άγριων πολεμιστών Βίκινγκς. Σκανδιναβών, οι οποίοι – έχοντας χάσει απ’ τις δυναστικές διαμάχες στη σκανδιναβική χερσόνησο (8ος-9ος αι. μ Χ) – έφυγαν απ’ τον τόπο τους τον ένατο αιώνα.

   Έφυγαν και, αφού διέσχισαν τα δάση και τις στέπες της Ανατολικής Ευρώπης εξερευνώντας τους υδάτινους δρόμους, έφτασαν στις δύο πιο πλούσιες πόλεις εκείνης της εποχής: τη Βαγδάτη. και την Κωνσταντινούπολη, όπου εντάχθηκαν ως μισθοφορική φρουρά στον βυζαντινό στρατό (γνωστή ως φρουρά των Βαράγγων) από το 861.

 Συμμετείχαν μάλιστα στο εκστρατευτικό σώμα του στρατηγού Νικηφόρου Φωκά το 960 (επί της τρίχρονης βασιλείας του Ρωμανού Β’, πατέρα του Βασίλειου Β’), το σώμα που απελευθέρωσε την Κρήτη τον επόμενο χρόνο  απ’ τους Σαρακηνούς Άραβες (τους ”Μοζάραβες”, όπως τους αποκαλούσαν οι ”γνήσιοι” μουσουλμάνοι).

 Οι Βάραγγοι-Βίκινγκς που είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολική Ευρώπη ήταν οι ιδρυτές του Κιέβου, όπως προείπα, με επικεφαλής τον Βάραγγο Ρούρικ, η δυναστεία του οποίου κυβέρνησε το τεράστιο βασίλειο των επονομαζόμενων ”Ρως” (παράγωγο του εν λόγω ονόματος είναι η λέξη Ρωσία). Το ειδωλολατρικό βασίλειο, δηλαδή, που εκχριστιανίστηκε (σύμφωνα με το ”Χρονικό των Ρως”) επί ηγεμόνα Βλαδίμηρου και βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ (”Βουλγαροκτόνου”).

 Την εποχή εκείνη βέβαια δεν υπήρχε διαίρεση στη χριστιανική εκκλησία ούτε σχίσμα μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Τους επόμενους αιώνες διχάστηκε ο Χριστιανισμός σε Καθολικούς και Ορθόδοξους με πολλά αιρετικά παρακλάδια.

  Έτσι δημιουργήθηκε και παγιώθηκε το μεγάλο ρήγμα μεταξύ του Ρωμαιοκαθολικισμού και της Ανατολικής Ορθοδοξίας, που μπήκε στο στόχαστρο ορισμένων ”σκεπτικιστών” ιστορικών της Ουκρανίας (οι οποίοι έγιναν περισσότεροι σήμερα με τον ρωσοουκρανικό πόλεμο, που βρίσκεται εν εξελίξει) υπό την έννοια ότι τους έκανε να αναθεωρούν τη θρησκευτική επιλογή της χώρας τους.

   Την επιλογή του ορθόδοξου δόγματος από τον Ρώσο ηγεμόνα Βλαδίμηρο, συγκεκριμένα. Επιλογή που περιοριζόταν στην Ανατολή (βλ. υποτελή κράτη Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453) σε βάση συμφεροντολογική, η οποία προέτασσε το κυρίαρχο στην ηγεμονεύουσα Δύση καθολικό δόγμα.

  Ο σκεπτικισμός καταλάγιαζε ωστόσο βαθμιαία τότε, καθώς η βυζαντινή επιρροή στάθηκε καθοριστική για την πνευματική αφύπνιση των Ρως και τη διαμόρφωση πολιτισμού με κοινά θρησκευτικά, γλωσσικά και πολιτισμικά στοιχεία.

 Παρ’ όλα αυτά, γίνονταν ορατές συν τω χρόνω οι διαφοροποιημένες ρωσικές και ουκρανικές εθνότητες μετά την άνοδο του μοσχοβίτικου κράτους και την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη Λιθουανία και την Πολωνία.

  Έτσι δημιουργήθηκε ένα παζλ εθνοτήτων και δυναστειών που θύμιζε το ”πολύχρωμο” κράτος των Καρολιδών με τα πολλά πριγκιπάτα. Όμως τα δεδομένα κοινά στοιχεία αυτών (θρησκεία, γλώσσα, δυναστεία) – στα οποία εγκιβωτίζονταν αναρίθμητες παραλλαγές σε τοπική κλίμακα – δεν μπόρεσαν τελικά να κρατήσουν ενωμένη ούτε την αυτοκρατορία του Καρλομάγνου ούτε την αναδιαμορφωμένη τον 20ο αιώνα σε ΕΣΣΔ (με απαρχή την Οκτωβριανή Επανάσταση [1917] ως τη διάλυσή της το 1991)   χώρα των Ρως και του Βλαδίμηρου.

   Έτσι, κάθε επόμενη γενιά του Ρώσου ηγεμόνα του Κιέβου χώριζε τη χώρα του σε όλο και περισσότερες ηγεμονίες, μέχρι που έπαψε πλέον το Κίεβο να είναι η πρωτεύουσά τους και περιορίστηκε στο ομώνυμο πριγκιπάτο.

   Το κρατικό μόρφωμα στην ΒΔ  (”Κιεβινή”) Ρωσία – η πολύ παλιά Μάλαρωσία (Μικρή Ρωσία), συμμαχική ”επαρχία” της ”Βελικορωσίας” (Μεγάλης Ρωσίας) – μετεξελίχθηκε το 1136 σε ανεξάρτητη, μεσαιωνική πόλη-κράτος (Φεουδαλική Δημοκρατία του  Νόβγκοροντ), για να υποκύψει μετά στον ταταρικό ζυγό (1240–1480), να γίνει Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας (1283–1547) και Βασίλειο της Ρωσίας (1547–1721), μέχρι που στα τέλη του 1917 έγινε ανεξάρτητη κρατική οντότητα και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (1991 ως ”Ουκρανία” [”χώρα στην άκρη της Ρωσίας]) μεταπήδησε απ’ τον κομμουνισμό στον καπιταλισμό ζητώντας ”συνεύρεση” με τη Δύση.

  Μοιραία κίνηση, όπως αποδεικνύεται με τα τωρινά δεδομένα της Ορθόδοξης Ουκρανίας, που προδιαγράφουν ζοφερή την τρέχουσα ιστορική παρουσία της και την τύχη της Ορθοδοξίας εκεί από την 24η Φεβρουαρίου της εισβολής των στρατευμάτων της Ορθόδοξης Ρωσίας (με πρόσχημα την ανάγκη για αποστρατικοποίηση και αποναζιστικοποίησή της) ως σήμερα, επιβεβαιώνοντας τον Θουκυδίδη που απέδιδε σε τρεις λόγους τους πολέμους: ”στο δέος, το συμφέρον και τη δόξα”.

   Και στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία, ισχύουν και τα τρία: Το πρώτο το προκαλεί ο φόβος, το δεύτερο το συμφεροντολογικό πνεύμα και το τρίτο το γόητρο, για χάρη του οποίου η αναθεωρητική Ρωσία επισείει ως φόβητρο το πυρηνικό της οπλοστάσιο στην ΝΑΤΟϊκή Δύση και την προστατευόμενη της Ουκρανία.

  Την ομογάλακτη, ορθόδοξη Ουκρανία, η οποία – αντί της πανδαισίας των Χριστουγέννων –  βιώνει την εθνική τραγωδία της, καθώς βρίσκεται υπό θανατική απειλή η ίδια η ύπαρξή της. Βιώνει την εθνική τραγωδία της λαχταρισμένη απ’ την απροσμέτρητη καταστροφή της.

   Καταστροφή που διαιωνίζει τον κύκλο αιμάτων στο έδαφός της και δίνει τραγική διάσταση στον ύμνο της Γέννησης, (”Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία”), ο οποίος ευχόμαστε να αντιλαλήσει  σαν θαύμα της θείας ενανθρώπησης στη ζώνη του πολέμου και του θανάτου .

Συνέχεια ανάγνωσης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Αναλύσεις18 λεπτά πριν

Τι φέρνει μια συμφωνία ΑΟΖ Τουρκίας – Συρίας: Οι προκλήσεις για Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ

Ως μια εξέλιξη – «καρμπόν» με την αντίστοιχη υπογραφή του παράνομου τουρκολιβυκού Μνημονίου του 2019 χαρακτηρίζει ο Λάζαρος Καμπουρίδης τις...

Αναλύσεις49 λεπτά πριν

Έχουμε καταλάβει γιατί είναι ευλογία να είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι;

Ο Μητροπολίτης Συγκαπούρης και Νότιας Ασίας Κωνσταντίνος Τσίλης σε μία εκ βαθέων συνέντευξη με τον διευθυντή σύνταξης του Geopolitico.gr Χρήστο...

Αναλύσεις1 ώρα πριν

Από τους Ρως του Κιέβου στη σημερινή Ουκρανία

Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου 

Αναλύσεις2 ώρες πριν

Ο Ζελένσκι εξαγοράζει Ευρωπαίους ηγέτες με Ρωσικά χρήματα

Αποκάλυψη του Σλοβάκου πρωθυπουργού πως ο Ζελένσκι επιχείρησε να τον εξαγοράσει με χρήματα που έχει κλέψει η Ευρωπαϊκή Ένωση από...

Διεθνή2 ώρες πριν

Η κατάσταση στη Συρία

Χάρτες κατάστασης μέχρι τις 24 Δεκεμβρίου 2024

Δημοφιλή