Αν δεν υπήρχε το «Αβέρωφ», η Ιστορία θα είχε γραφτεί εντελώς διαφορετικά. Μας κόστισε 22,3 εκατ. χρυσές δραχμές, αλλά έτσι διπλασιάσαμε την έκταση της χώρας. Το εμβληματικό πλοίο που προχθές επέστρεψε στη θέση του, εκτός από πολεμικός θρύλος υπήρξε και η αποδοτικότερη εθνική επένδυση 

Στις 16 Μαΐου 1911, λίγο πριν ξεσπάσουν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι που διπλασίασαν την έκταση της Ελλάδας, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό παρέλαβε από τα ναυπηγεία Ορλάντο που βρίσκονταν στο Λιβόρνο της Ιταλίας, το θωρηκτό Αβέρωφ. Το θρυλικό αυτό πλοίο, που οι έντρομοι Τούρκοι ονόμασαν «σαϊτάν-παπόρ» δηλαδή «διαβολοκάραβο», ήταν τότε το πιο σύγχρονο πολεμικό πλοίο της ανατολικής Μεσογείου. Η ταχύτητα του (23 κόμβοι), η θωράκιση και το βεληνεκές των πυροβόλων του ήταν σαφώς ανώτερα των αντιστοίχων πολεμικών των Τούρκων. Το «Αβέρωφ» όμως, εκτός από πολεμικός θρύλος, κατέχει κι έναν ακόμα αξιοζήλευτο τίτλο: Είναι μακράν η αποδοτικότερη επένδυση που έκανε ποτέ το ελληνικό κράτος από συστάσεως του. 

Πρώτον, αν δεν υπήρχε το «Αβέρωφ», η Ελλάδα δεν θα γινόταν δεκτή στη συμμαχία των βαλκανικών κρατών που συνασπίστηκαν για να επιτεθούν όλα μαζί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σέρβοι και Βούλγαροι, λαοί με ανερχόμενο εθνικισμό, δεν υπολόγιζαν την μικρή πτωχευμένη Ελλάδα, που προερχόταν μάλιστα από τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 στον οποίον σαρώθηκε απ’ τους Τούρκους. Οι δυο βαλκανικές χώρες, έχοντας συμφωνήσει να κρατήσουν όσα τουρκικά εδάφη καταλάμβανε ο καθένας τους δια της λόγχης, πίστευαν ότι η ανίσχυρη στρατιωτικά Ελλάδα θα ήταν περισσότερο μπελάς παρά αποφασιστικός σύμμαχος. Eνα πράγμα μόνο φοβούνταν οι «σύμμαχοι»: ήξεραν ότι ο αστραπιαίος πόλεμος που σχεδίαζαν, είχε καλές πιθανότητες να κατανικήσει τις σχετικά μικρές στρατιωτικές δυνάμεις που διατηρούσαν οι Τούρκοι στα Βαλκάνια, όμως η αυτοκρατορία θα μπορούσε μέσω του Αιγαίου να μεταφέρει γρήγορα στα μέτωπα τις θηριώδεις εφεδρείες της από τη Μικρά Ασία, τον Λίβανο, τη Συρία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη. Ο Βενιζέλος, με ατού την ύπαρξη του Αβέρωφ, εγγυήθηκε ότι το Αιγαίο θα έκλεινε ερμητικά για τις τουρκικές δυνάμεις. Έτσι η Ελλάδα έγινε δεκτή στην συμμαχία. 

Δεύτερον, το Αβέρωφ νίκησε ουσιαστικά μόνο του τον τουρκικό στόλο στις δύο ναυμαχίες (της Έλλης στις 3 Δεκέμβρη 1912 και της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913), υποχρεώνοντας τους Τούρκους να παραμείνουν άπραγοι μέσα στα Δαρδανέλια σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Το Βόρειο Αιγαίο βρέθηκε στην αγκαλιά της Ελλάδας. Τα πλοία του στόλου μας, με το Αβέρωφ ναυαρχίδα του, απελευθέρωσαν δίχως σοβαρή αντίσταση τη Λέσβο, τη Λήμνο, την Ικαρία, τον Άη-Στράτη, τη Θάσο, την Τένεδο (που επέστρεψε αργότερα στην Τουρκία) και όλα τα μικρότερα νησάκια γύρω τους. Επίσης, το Αβέρωφ απελευθέρωσε το Άγιον Όρος, προλαβαίνοντας τους Βουλγάρους που κατέβαιναν. Αυτό που σήμερα μοιάζει ιστορικό παράδοξο (το επισημαίνει άλλωστε τακτικά ο Ερντογάν) να μην καταφέρει μια ολόκληρη αυτοκρατορία να κρατήσει έστω κι ένα νησί κατά μήκος των ακτογραμμών της, οφείλεται στο θωρηκτό Αβέρωφ. 

για τη συνέχεια  Protagon