Γράφει ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης

ΗΤουρκία, επαναλαμβάνοντας εν είδει ριτουάλ την προβληθείσα αξίωση περί αφοπλισμού, τουτέστιν αποστρατιωτικοποιημένης διάρθρωσης του νησιωτικού συμπλέγματος του ανατολικού Αιγαίου, οικοδομεί έτι περαιτέρω το στρατηγικό περίγραμμα μεταβολής τής κατά τα ανωτέρω περιοχής σε ένα πλαίσιο προσομοιάζον προς «Ιμβριοποίηση».

Ήδη από το 1973, η Άγκυρα έθεσε ζητήματα, που άπτονται του ελληνικού εναέριου χώρου και της υφαλοκρηπίδας. Στη συνέχεια τέθηκε ζήτημα ως προς το καθεστώς περιοχών εν είδει «γκριζαρίσματος», των οποίων την ελληνική κυριαρχία η Τουρκία αμφισβητεί, καθώς κατά την Άγκυρα δεν αναφέρονται ρητώς στη Συνθήκη της Λωζάννης. Όσον αφορά δε τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, με την οποία παραχωρήθηκαν τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία στην Ελλάδα, συνθήκη στην οποία η Τουρκία ως μη εμπόλεμη δεν συμμετείχε, τα Δωδεκάνησα συνόδευε ρήτρα μη στρατιωτικοποίησής τους.

Η Ελλάδα, κατόπιν των εν τοις πράγμασι τουρκικών διεκδικητικών προβολών, με κορυφαία την εισβολή στην Κύπρο, αλλά και τη σύσταση και εγκατάσταση της Στρατιάς του Αιγαίου στα παράλια της Μικράς Ασίας, υποχρεώθηκε να κάνει χρήση του διεθνώς κατοχυρωμένου στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 51), δικαιώματος για αυτοάμυνα, εξοπλίζοντας εν προκειμένω, ως όφειλε, τα νησιωτικά της συμπλέγματα.

Η Άγκυρα σήμερα, καταθέτοντας επιστολή διαμαρτυρίας στον ΟΗΕ, θέτει και επίσημα πλέον θέμα παρανόμου στρατιωτικοποίησης των ελληνικής κυριαρχίας νήσων του Ανατολικού Αιγαίου, επιχειρώντας να «νομιμοποιήσει» τοιουτοτρόπως τη στρατηγική της για άσκηση διαρκούς ελέγχου του χώρου, προβάλλοντας εν προκειμένω την αποστρατιωτικοποίηση ως μέσο πραγμάτωσης των επεκτατικών της σχεδιασμών.

Η Τουρκία, εν μέσω μιας σειράς διεκδικητικών παρεμβάσεων έναντι της Ελλάδος, οι οποίες κινούνται προδήλως εκτός πάσης δικαιϊκής και διεθνοπολιτικής αρχής, αισθάνεται ότι στο ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών θα μπορούσε να έχει κάποιο νομικό επιχείρημα στήριξης της διεκδικητικής της προβολής, στοχεύοντας εν προκειμένω στη μετατροπή του Αιγαίου Πελάγους και δη των παρακείμενων στις τουρκικές ακτές νήσων και βραχονησίδων σε απροστάτευτες περιοχές, επιδιώκοντας εν προκειμένω την αξιοποίηση ευκαιριών, σε προσήκοντα χρόνο, επανάληψης του παλαιόθεν πραγματοποιηθέντος επιτυχούς για την τουρκική στρατηγική, ως αναφέρθηκε ανωτέρω, εγχειρήματος της Ίμβρου και της Τενέδου.

Πέραν των ανωτέρω και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως η Τουρκία έχει στη στρατηγική της συνέπεια και θεσμική κατά ταύτα μνήμη, η απόσυρση από το καθεστώς της Χούντας των Αθηνών το 1967 της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, κίνηση που άνοιξε προκλητικά την πόρτα στον Αττίλα, εκλαμβάνεται στην τουρκική οπτική, επίσης, ως ευνοϊκό προηγούμενο για την πραγμάτωση των στρατηγικών στοχεύσεων του τουρκικού επεκτατισμού.

Συναφώς προς τα ανωτέρω και δεδομένων των διεθνών πιέσεων που κατ’ επανάληψιν ασκήθηκαν προς την Αθήνα, κυρίως από το Βερολίνο, εν μέρει δε και από την Ουάσιγκτον, για να υποχρεωθεί η Ελλάδα στο πλαίσιο εμπέδωσης ενός τεχνητώς διαρθρωμένου κλίματος ήρεμων νερών με την Άγκυρα να κάνει κινήσεις, μερικής έστω αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, είναι σαφές πως η προαναφερθείσα ποντιοπιλατική πολιτική του διεθνούς παράγοντα, που στοχεύει στον κατευνασμό της Τουρκίας, λαμβάνεται υπόψη από την Άγκυρα ως ευνοούσα τις στρατηγικές της στοχεύσεις, ενισχύει δε κατά ταύτα την εν τω συνόλω πολιτική της.

Τέλος, οφείλει κανείς να υπογραμμίσει το γεγονός πως η οχύρωση των νησιών συνιστά, πέρα από εθνική υποχρέωση και επιταγή στρατηγικού επιπέδου για την ελληνική πολιτεία και συστατικό γνώρισμα μιας πολιτικής αξιόπιστης αποτροπής, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης τους, που τα καθιστά ικανά, στρατιωτικοποιούμενα αρτίως, να πλήξουν στρατηγικά σημεία της τουρκικής επικρατείας. Τοιουτοτρόπως, το νησιωτικό σύμπλεγμα του ανατολικού Αιγαίου, από ευάλωτο σημείο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, μετατρέπεται σε ισχυρό παράγοντα προβολής ικανότητας πρώτου πλήγματος, στο πλαίσιο μιας εν τοις πράγμασι, επί του πεδίου εφαρμοζόμενης και οιονεί επικείμενης ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής.

ΠΗΓΗ: Σημερινή