Ο Σημίτης ως… σουπιά της πολιτικής

Σε επίπεδο πρωθυπουργών, το απεχθές… ”χάρισμα της σουπιάς” το έχουν ουκ ολίγοι Έλληνες πρωθυπουργοί, με πρώτο απ’ όλους τον Κώστα Σημίτη

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

   Η σουπιά ήταν ανέκαθεν ένα απ’ τα αγαπημένα μου φαγητά στο οικογενειακό τραπέζι, προπάντων αν ήταν παραγεμιστή με τυρί, λαχανικά, κουκουνάρι και κορινθιακή σταφίδα, όπως την έκανε η συγχωρεμένη η μητέρα μου.

   Ένα θαλάσσιο μαλάκιο χαριτωμένο σαν έδεσμα που πλανεύει τον ουρανίσκο και σε κάνει να… ταξιδεύεις απολαμβάνοντας την μοναδική γεύση της. Όλα αυτά, βέβαια, στην κυριολεκτική σημασία της, γιατί στην μεταφορική η – ”σουπιά” σε όλα τα επίπεδα της ζωής είναι απορριπτέα και επικίνδυνη.

   Και είναι επικίνδυνη στην… ανθρώπινη υπόστασή της, γιατί πορεύεται πάντα σε θολωμένα νερά, είναι γεμάτη μυστικοπάθεια και υστεροβουλία, ενώ με υφέρπουσα τακτική και με πολλή τέχνη αποπροσανατολίζει και μπερδεύει με το μελάνι της τον άλλον, την ίδια στιγμή που πλάθει την επιβολή των στόχων της χωρίς να την πάρει κανείς μυρωδιά.

   Τον ρόλο της ”σουπιάς” στην πολιτική μας ζωή τον έπαιξαν και τον παίζουν με επιτυχία ως σήμερα πολλοί πολιτικοί μας. Κάποιοι απ’ αυτούς βρίσκονται στο επίκεντρο της εκτελεστικής εξουσίας (Κυβέρνηση). Άλλοι στο ”αριστερό πεζοδρόμιο” απέναντι (Αξιωματική αντιπολίτευση) και άλλοι στους… παράδρομους  ένα γύρο (μείζων αντιπολίτευση) ή στο κατώφλι της Βουλής.

   Εκεί όπου συνωστίζονται οι αρχηγοί των νεοπαγών κομμάτων της ”δεξιάς πολυκατοικίας” γεμίζοντας καθημερινά την φαρέτρα τους με μελάνι αντικυβερνητικής ρητορικής στα όρια της εξτρεμιστικής ουτοπίας.

   Σε επίπεδο πρωθυπουργών, το απεχθές… ”χάρισμα της σουπιάς” το έχουν ουκ ολίγοι πρώην και νυν Έλληνες πρωθυπουργοί, με πρώτο απ’ όλους τον Κώστα Σημίτη. Τον Σημίτη που δεν μας είχε συνηθίσει ως τώρα σε ευθείες αντιπαραθέσεις κατά των πολιτικών αντιπάλων του, αλλά σε… πλαγιομετωπικές, οι οποίες του επέτρεπαν να χύνει το δηλητηριώδες μελάνι του και να εξαφανίζεται, πριν πάρουν είδηση τη ”βρώμικη” δουλειά του.

   Ωστόσο ο χρόνος αλλάζει τις συνήθειες των ανθρώπων, όπως και τους ίδιους… αναδρομικά. Έτσι ο πρώην πρωθυπουργός ξέφυγε απ’ τα δικά του καθιερωμένα και έκανε τη δουλειά της σουπιάς ανοιχτά και ξάστερα γράφοντας ένα δηλητηριώδες άρθρο στα ”ΝΕΑ” κατά του Κώστα Καραμανλή στις αρχές Απριλίου του τρέχοντος έτους.

 Στο ρόλο της αθόρυβης σουπιάς που θολώνει για αποπροσανατολισμό τα νερά πριν αμολήσει το μελάνι της διέπρεψε και ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο στο ”Μακεδονικό” – όπου υπέγραψε, ερήμην του βαθιά νυχτωμένου λαού, την ”εθνικά ασύμφορη” (κατά προεκλογικό Μητσοτάκη) ”συμφωνία των Πρεσπών” – αλλά και σε άλλες περιπτώσεις.

  Όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση που ακολούθησε ”τακτική σουπιάς” πριν απ’ την εκλογή του, για να φέρει όσους τον ψήφισαν προ δυσάρεστης έκπληξης, όταν άλλαξε πορεία και έγινε μνημονιακός από αντιμνημονιακός.

   Με τον ίδιο τρόπο είχε ξεσηκώσει τον κόσμο με το δημοψήφισμα του ’15 διαχέοντας το μελάνι της προπαγάνδας υπέρ του ”ΟΧΙ”, για να το μετατρέψει  αμέσως μετά σε ”ΝΑΙ”. Ενώ το ’16 θόλωσε τα νερά και πάλι – παραμονή φόρων και βαρών – κηρύσσοντας (εικονικό) πόλεμο κατά της διαπλοκής  χωρίς αποτέλεσμα.

 Το ίδιο μαέστρος στο να διαχέει το μελάνι του αποπροσανατολισμού (στο πεδίο των εθνικών θεμάτων, συγκεκριμένα) είναι και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος – αφού πήρε το βάπτισμα του πυρός το ’20 συμμετέχοντας δια της εκπροσώπου του Ελένης Σουρανή στη μυστική τριμερή του Βερολίνου (ερήμην του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια) – προχώρησε ακόμα παραπέρα.

    Και το ”παραπέρα” δεν επεκτείνεται μόνο στις διεργασίες που προωθήθηκαν στα θολά νερά των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά και σε άλλες οι οποίες συνδέονται – ελέω Γερμανίας – με το μεταναστευτικό και το ζήτημα φύλαξης των συνόρων μας.

   Έτσι εξηγείται η περσινή απομάκρυνση ”εν κρυπτώ και παραβύστω” της 7ης Μηχανοκίνητης ταξιαρχίας στον Προβατώνα του Έβρου (με πρόσχημα την ανάγκη αντικατάστασης παλαιών οπλικών συστημάτων και την ανασύνταξη της δομής των ΕΔ εκεί), μετά τη διάλυση του στρατοπέδου Δελαγραμμάτικα” στο Σουφλί, για να μετατραπούν τελικά οι κτιριακές εγκατατάσεις του σε Δομές Φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων.

   Έτσι εξηγείται η ύποπτη σιωπή του πρωθυπουργού (τη μέρα υποδοχής του Μάικ Πομπέο στο σπίτι του στα Χανιά, τέλη Σεπτεμβρίου του ’20), όταν έπεσε στο τραπέζι η πρότασή του για ”μερική αποστρατιωτικοποίηση” (”μείωση στρατιωτικού αποτυπώματος”) των νησιών του Αιγαίου.

  Ακολουθώντας την προσφιλή του ”πολιτική της σουπιάς” ή, άλλως πώς, της μυστικοπάθειας που προοικονομεί υφέρπουσες συμφωνίες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κράτησε άδηλη στάση και απέναντι στην πρόταση της Γερμανίας στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του ’20 για αποχώρηση του στρατού μας απ’ τα νησιά, με ταυτόχρονη κατάργηση της τουρκικής ”Στρατιάς του Αιγαίου” (εφημερίδα ”Σοζτζού”).

    Το ίδιο βουβά, χωρίς αντίδραση – έστω και δια στόματος τρίτου – αντιμετώπισε την ίδια περίοδο και τη ρητορεία του Γερμανού πρέσβη Δρ Έρνεστ Ράιχελ (ενώπιον της Διαρκούς Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων) περί ενδιαφέροντος της Μέρκελ για αποφυγή στρατιωτικής σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας (πρόγευση των γερμανικών διαθέσεων για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου).

   Με δεδομένα αυτά και γνωρίζοντας τη συνήθειά του να μας εκπλήσσει μάλλον δυσάρεστα στα εθνικά θέματα (η άρδην αλλαγή στάσης του στο θέμα της ”συμφωνίας των Πρεσπών”, η απεμπόληση του δικαιώματος επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 νμ και η εγκατάλειψη του προγράμματος έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων στον τόπο μας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα), τρομάζω στην ιδέα μήπως – και στην περίπτωση αυτή – ο πρωθυπουργός υποκύψει σε τυχόν υποβολιμαίες προθέσεις χειραγώγησης των ΗΠΑ και της Γερμανίας υπέρ της Τουρκίας, με αποτέλεσμα τη συμμετοχή του σε μυστικές συζητήσεις για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας.

  Συζητήσεις που ίσως τον οδηγήσουν σε μια επιλογή υπό πίεση η οποία θα είναι αυτοκτονική για την Ελλάδα, αφού η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου θα σκοτεινιάσει – σαν μελάνι σουπιάς – την παραμονή τους εντός των ορίων της ελληνικής κυριαρχίας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)