Άφησα να ξεθυμάνει η υπόθεση Αποστολάκη για να μπορούν να διαβαστούν τα παρακάτω χωρίς τη φόρτιση της επικαιρότητας. Θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι ανεξάρτητα από την κατάληξη της υπουργοποίησης του πρώην Α-ΓΕΕΘΑ, η πολυθρύλητη και πολυπόθητη συναίνεση είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη χώρα.

Αυτό, αν ποτέ το πετύχουμε, δεν θα είναι συναίνεση. Θα είναι το ελάχιστο επίπεδο πολιτικού πολιτισμού, που για τα περισσότερα δυτικά κράτη είναι δεδομένο εδώ και αιώνες, αλλά εμείς ακόμα δεν το βλέπουμε, ούτε με κυάλια. Τι είναι λοιπόν “συναίνεση”; Ετυμολογικώς είναι ο από κοινού αίνος (εγκώμιο, ύμνος, έπαινος, απόφαση). Αυτό προϋποθέτει κοινή οπτική, ήθος και αισθητική, πολύ πριν προκύψει η ανάγκη συναίνεσης! Αυτοί που συναινούν, δηλαδή, δεν λένε “αρκετά πλακωθήκαμε μέχρι τώρα, αρκετά κυλιστήκαμε στον βούρκο, ας συναινέσουμε και λιγάκι, για ποικιλία”. Η συναίνεση είναι ο κοινός τους τόπος, το κοινό υποσύνολο των πολιτικών τους θέσεων, αυτό που στα μαθηματικά λέγεται τομή δύο συνόλων. Κι όταν οι συνθήκες το απαιτούν, για το εθνικό συμφέρον, βάζουν και λίγο νερό στο κρασί τους στα υπόλοιπα θέματα που έχουν διαφορετικές απόψεις, ώστε το κοινό υποσύνολο να μεγαλώσει. 

Εάν το πολιτικό μας σύστημα το ήθελε, θα μπορούσε η περιοχή της συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων να είναι μονίμως γνωστή στους πολίτες. Και μάλιστα τη δουλειά αυτή να την αναλάβει ένα software. Αν η νομοθεσία υποχρέωνε τα κόμματα, για να συμμετάσχουν στις εκλογές, να καταθέσουν, στον Άρειο Πάγο, απαντήσεις σε ένα εκτενές ερωτηματολόγιο από ένα είδος τράπεζας πολιτικών θεμάτων, χωρίς “ναι μεν, αλλά”, θα μπορούσε το πρόγραμμα να “ματσάρει” αυτόματα τις κοινές απαντήσεις και μπαίνοντας ο πολίτης στο kommata.gr να συγκρίνει τις θέσεις των κομμάτων και να βρει ότι, για παράδειγμα, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή συναινούν στις παρακάτω θέσεις: μία, δύο, τρεις. (Αν σας φαίνεται περίεργη αυτή η συναίνεση, θα εκπλαγείτε όταν διαπιστώσετε εδώ πως τα κοινά σημεία τους είναι πολύ περισσότερα!). Το κατά πόσον αυτές οι θέσεις θα μπορούσαν να είναι δεσμευτικές για τα κόμματα, ώστε κάθε μετεκλογική στροφή 180 μοιρών να συνιστά το (μη νομοθετημένο εισέτι) αδίκημα της πολιτικής απάτης είναι ένα θέμα το οποίο ο γράφων θέτει στο τραπέζι του δημοσίου διαλόγου δέκα χρόνια τώρα, αλλά οι πάντες το αποφεύγουν. Αναμενόμενο. Το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, δεν… συναινεί να αυτοδεσμευθεί στην υποχρεωτικότητα της σαφήνειας, πολλώ δε μάλλον στην ποινικοποίηση της πολιτικής “κωλοτούμπας”. Θέλει να έχει εσαεί τη δυνατότητα να υπόσχεται στους πάντες τα πάντα, τα οποία θα αθετήσει ή θα μεταθέσει “σε βάθος τετραετίας” ή “όταν ωριμάσουν οι συνθήκες”, εξαπατώντας τους πολίτες, ατιμωρητί. 

Αν ήταν επιβεβλημένο αυτό το πρόγραμμα, θα ανάγκαζε τα κόμματα να επεξεργαστούν τομείς με τους οποίους προεκλογικώς δεν ασχολούνται, γιατί δεν “πουλάνε”. Δυστυχώς, δεν ασχολούνται ούτε μετεκλογικώς. Μόνον όταν προκύψει εθνική τραγωδία και συζητάμε το τι έφταιξε, τότε αυστηροποιούν το νομικό πλαίσιο, αναδιοργανώνουν τις δομές, εκσυγχρονίζουν τα τεχνικά μέσα κ.λπ. κ.λπ. Όμως, με Επιμηθείς κανένα κράτος δεν πρόκοψε. Γιατί να μην τους αναγκάσουμε να γίνουν Προμηθείς; Παράδειγμα ερωτήσεων για τις δασικές πυρκαγιές:

Για τη συνέχεια Capital