Η Μέση Ανατολή περιέχει το 6,3% του πληθυσμού του πλανήτη, αλλά μόνο το 1,4% του χρησιμοποιήσιμου καθαρού νερού του. Το 1955, μόνο τρεις αραβικές χώρες βρέθηκαν αντιμέτωπες με μία εκτεταμένη κρίση υδάτων, αλλά ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 11. Οι επιστήμονες προβλέπουν ότι επτά ακόμη θα χρειαστεί να πολεμήσουν ενάντια στο ίδιο εχθρό έως το 2025. 

Το βρετανικό think tank Chatham House δημοσίευσε μία έκθεση σχετικά με αυτό το πρόβλημα, με τίτλο “μην λύσετε το πρόβλημα του νερού στο Ιράκ χρησιμοποιώντας μια παλιά πολιτική”. Το think tank υποστηρίζει ότι το γραφείο του πρωθυπουργού του Ιράκ πρέπει να δώσει προτεραιότητα στο πρόβλημα του νερού, καθώς οι διαδοχικές κυβερνήσεις συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στη σοβαρότητά του.

Σύμφωνα με το Κέντρο Μελετών του Al Jazeera, ο κύριος ένοχος πίσω από την έλλειψη τρεχούμενου νερού στο Ιράκ ήταν η διακοπή των ροών νερού από τον Τίγρη και τον Ευφράτη από την Τουρκία. Ο ποταμός Τίγρης, ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός στη νοτιοδυτική Ασία, πηγάζει από τη νοτιοανατολική Τουρκία και έχει μήκος 1.718 χιλιόμετρα. Περνάει από το συριακό έδαφος για 50 χιλιόμετρα και εισέρχεται στο Ιράκ στο χωριό Fishkhabour. Πέντε παραπόταμοι ρέουν στο Ιράκ: ο Khabur, ο Great Zab, ο Little Zab, ο Azim και ο Diyala. Ο Τίγρης συναντά τον Ευφράτη στο Qurna για να δημιουργήσει το Shatt al-Arab.

Η έλλειψη νερού είχε σοβαρές επιπτώσεις στο Ιράκ. Φέτος, ο Μαχντί Ρασίντ Χαμντάνι, ο ιρακινός υπουργός υδάτινων πόρων, δήλωσε ότι το νερό που προέρχεται από την Τουρκία μέσω του Τίγρη και του Ευφράτη είχε μειωθεί κατά 50%. Ο ποταμός Zab στην περιοχή του Κιρκούκ έχει χάσει το 70% του νερού του, και παραπόταμοι και ποτάμια όπως αυτά που φθάνουν στο φράγμα Darbandikhan (στο βόρειο Ιράκ) έχουν ξεραθεί ολοκληρωτικά.

Ο Χαμντάνι σημείωσε επίσης ότι το Ιράν έχει αλλάξει την πορεία πολλών σημαντικών ποταμών που εκβάλλουν στο Ιράκ, όπως ο ποταμός Σιρβάν, τον οποίο το Ιράν προσπάθησε πολλές φορές να αποξηράνει. Το ισλαμικό καθεστώς άλλαξε επίσης την πορεία των ποταμών στις παραμεθόριες περιοχές Ντιγιάλα και Χανάκιν, ώστε να ρέουν προς το Ιράν.

Σύμφωνα με έρευνα του Μεσογειακού Ινστιτούτου Περιφερειακών Μελετών, το Ιράκ χάνει το μεγαλύτερο μέρος των υδάτινων πόρων του. Το 1933, το νερό που εισήλθε στο Ιράκ μέσω του ποταμού Ευφράτη από την Τουρκία και τη Συρία ανήλθε σε 30 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Το 2021, η ποσότητα ανέρχεται σε 9,5 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Ως αποτέλεσμα της κατασκευής από την Τουρκία του φράγματος Ιλίσου, ο όγκος νερού του ποταμού Τίγρη στο Ιράκ μειώθηκε από 20,5 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα σε 9,7 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Το Ιράν, εν τω μεταξύ, αποστράγγισε πέντε ιρακινά ποτάμια. Το Kanjan Jam, το Kalal Badra, το Jankilat, το Karkh και το Khobin έχουν πλέον στεγνώσει. Η απώλεια των ποταμών οδήγησε σε ριζικές αλλαγές στο βιολογικό και περιβαλλοντικό σύστημα στην περιοχή, προκαλώντας τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση των κατοίκων δεκάδων συνοριακών χωριών του Ιράκ. 

για τη συνέχεια Capital