ΕΦΥΓΕ ο άνθρωπος του παγκόσμιου πολιτισμού, του ελληνισμού, τα τραγούδια του οποίου τραγουδήθηκαν και χορεύτηκαν σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Η μουσική του θα μας συντροφεύει παντού και για πάντα. Γιατί η μουσική του, το έργο του, η προσφορά του είναι αιώνια. Ο Μίκης Θεοδωράκης «έφυγε» χθες σε ηλικία 96 ετών και η κληρονομιά που αφήνει πίσω του είναι ανεκτίμητη.

Ο ίδιος πορεύτηκε, βήμα προς βήμα, σε όλες τις σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του ελληνισμού. Ήταν πάντα παρών, ποτέ του δεν «αναπαύθηκε» στις δάφνες της παγκόσμιας δόξας του. Βαθιά πολιτικοποιημένος με έντονη πολιτική δράση, διώχθηκε για τις ιδέες του, φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Είχε πλούσια αντιστασιακή δράση και πέρασε μέσα από πολλούς κινδύνους για τη ζωή του. Ήταν ιδεολόγος, αλλά ποτέ δογματικός, γι’ αυτό και πολλές φορές κρατούσε αποστάσεις από «επίσημες» γραμμές κομμάτων, που συμπορεύθηκε.Μέχρι και το τέλος της ζωής του έκανε πολιτικές παρεμβάσεις και είχε έναν εφηβικό ενθουσιασμό για να προωθήσει τις ιδέες του. Ήταν ένα σύμβολο γιατί εξέφραζε τη ζώσα ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδος.

Ο ΜΙΚΗΣ Θεοδωράκης, όπως σωστά έχει επισημανθεί, είναι «η Ελλάδα σε όλη τη Γη…». Και αυτή η αναφορά τα λέει όλα. Περιγράφει το γεγονός ότι ήταν παγκόσμιος. Η φήμη του είχε προ πολλού ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας και τύγχανε σεβασμού οικουμενικά. Άλλωστε, συνέθεσε τον πιο αναγνωρίσιμο, ίσως, ελληνικό ρυθμό διεθνώς, το συρτάκι από την ταινία «Αλέξης Ζορμπάς» (1964). Και όπως αναφέρεται σε εκτενές αφιέρωμα του ΑΠΕ, τραγούδια του ερμηνεύτηκαν από διάσημους καλλιτέχνες, όπως οι Beatles, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ και η Εντίθ Πιάφ.

Επένδυσε μουσικά γνωστές ταινίες, όπως το «Ζ» (1969), που τιμήθηκε με το βραβείο BAFTA πρωτότυπης μουσικής, τη «Φαίδρα» (1962), με τραγούδια σε στίχους Νίκου Γκάτσου, και «Σέρπικο» (1973), για τη μουσική της οποίας ήταν υποψήφιος για Grammy το 1975 (το ίδιο βραβείο διεκδίκησε και για τη μουσική του «Αλέξη Ζορμπά» το 1966).

Ο ίδιος εξάλλου, όταν ήταν κρατούμενος στις φυλακές Ωρωπού, έγραφε: «Εν αρχή ην ο λόγος… η μεγαλύτερή μου φιλοδοξία είναι να υπηρετήσω πιστά τη νεοελληνική κυρίως ποίηση. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ακούγοντας ένα τραγούδι να μην μπορείς να φανταστείς τη μουσική σε άλλο κείμενο, ούτε όμως και το ποίημα με διαφορετική μουσική». 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ συνθέσεις για την Ελλάδα, την Κύπρο, για την ειρήνη και τους παναθρώπινους αγώνες. Δημιούργησε συνθέσεις για όπερα και εκκλησιαστική μουσική.

Έγραψε βιβλία και έδωσε με πάθος πολιτικούς αγώνες.

Δεν σταμάτησε ποτέ του να δημιουργεί, εκφράζοντας τους πολίτες, τους λαούς σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Ήταν ο άνθρωπος, λοιπόν, της δημιουργίας αλλά και των εθνικών και κοινωνικών διεκδικήσεων.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε χθες, αλλά θα είναι πάντα μαζί μας. Θα τον σιγοτραγουδάει όλη η Ελλάδα, η Κύπρος, οι όπου γης άνθρωποι και θα χορεύουν στους ρυθμούς της μουσικής του, όπως το συρτάκι.