Μια από τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες καταπατήσεις θρησκευτικών και ατομικών ελευθεριών των τελευταίων αιώνων συντελείται αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο, και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Orthodoxia.info, το αρχαιότερο εν λειτουργία χριστιανικό μοναστήρι σε ολόκληρο τον κόσμο, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά καθώς και όσα ακίνητα διαθέτει στην Αίγυπτο, περνούν στα χέρια του αιγυπτιακού Δημοσίου. Σχεδόν δεκαπέντε αιώνες μετά την ίδρυση του από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό, κι έχοντας επιβιώσει από απίστευτες ιστορικές περιπέτειες, το παγκοσμίως γνωστό και σεβαστό μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης, οδεύει προς την μετατροπή του σε μουσείο.

Ουσιαστικά, παρά τις υποσχέσεις του Αιγύπτιου Προέδρου Σίσι προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό Μητσοτάκη, η Αίγυπτος δημεύει την περιουσία της Μονής και προχωρά ουσιαστικά στην έξωση των μοναχών από αυτό, ώστε τα κενά πλέον κτίρια να μετατραπούν σε τουριστικό αξιοθέατο σαν τις Πυραμίδες.

ΜΙΑ ΥΠΟΠΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Η απόφαση που ελήφθη χθες από αιγυπτιακό δικαστήριο, δίνει τέλος με τον χειρότερο δυνατό τρόπο στην πολυετή νομική επίθεση που δέχονται οι μοναχοί της αγίας Αικατερίνης  από το αιγυπτιακό κράτος, που μέσω δικαστικών πιέσεων και επιθέσεων από την εποχή που στα πράγματα ήταν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι»  επιχειρεί να κλείσει το αρχαιότερο μοναστήρι του κόσμου.

Προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας των μοναχών υπήρξε σημαντική υποστήριξη από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε το θέμα στο ανώτατο επίπεδο, ζητώντας σε κάθε ευκαιρία από τον Πρόεδρο Σίσι να παρέμβει υπέρ των μοναχών.

Μάλιστα κατά την επίσημη επίσκεψη του Αιγύπτιου Προέδρου στην Αθήνα στις αρχές Μαΐου, το θέμα απασχόλησε τις δύο αντιπροσωπείες οι οποίες κατέληξαν σε συμφωνία παύσης των άδικων δικαστικών επιθέσεων στη Μονή ώστε να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της στο χρόνο, ανενόχλητη. Στις κοινές δηλώσεις που πραγματοποιήσαν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Σίσι έγινε σαφής αναφορά στην ανάγκη διατήρησης του χαρακτήρα της Μονής.

Κι ενώ όλα έδειχναν πως η φίλη και σύμμαχος Αίγυπτος θα αποκαθιστούσε την αδικία, όπως άλλωστε δεσμεύθηκε δημόσια ο πρόεδρος της, η χθεσινή δικαστική απόφαση φέρνει τα πάνω κάτω δημιουργώντας εύλογα ερωτηματικά για το ποιες είναι τελικά οι πραγματικές προθέσεις των αιγυπτιακών αρχών που συνεχίζουν στα χνάρια των εξτρεμιστών «Αδελφών Μουσουλμάνων».

ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΥΣ

Κι ενώ αυτή τη στιγμή επικρατεί τρόμος στη Μονή για το τι θα ακολουθήσει, Αιγύπτιοι αρχαιολόγοι όπως ο Δρ. Αμπντέλ Ραχίμ Ριχάν, ειδικός αρχαιολογίας και μέλος της Επιτροπής Ιστορίας και Αρχαιοτήτων του Ανώτατου Συμβουλίου Πολιτισμού της Αιγύπτου, αφού υποστήριξε  πως, τα ακίνητα που δήμευσε το αιγυπτιακό δημόσιο εμπίπτουν στους νόμους περί αρχαιοτήτων, επέμεινε πως η απόφαση αυτή είναι προς όφελος της Μονης!

 «Θεωρούμε αυτήν την απόφαση ιστορική προς όφελος της παγκόσμιας κληρονομιάς και για τους μοναχούς της Μονής της Αγίας Αικατερίνης, καθώς κατοχυρώνει το δικαίωμά τους να επωφελούνται από το μοναστήρι και τους θρησκευτικούς και αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής» δήλωσε σε τοπικό μέσο.

Οι μοναχοί πάντως που δεν θεωρούν σε καμία περίπτωση πως όλο αυτό είναι προς όφελος τους και θεωρούν πως η ιστορικότητα της απόφασης έχει να κάνει με την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ετοιμάζουν ήδη παγκόσμια κινητοποίηση και ενημέρωση του συνόλου των χριστιανικών Εκκλησιών αλλά και των υπολοίπων μονοθεϊστικών θρησκειών, αφού θεωρούν πως η ενέργεια αυτή του αιγυπτιακού κράτους είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στη Μονή στους 15 αιώνες της λειτουργίας της αφού ουσιαστικά την καταργεί.

Μέχρι στιγμής η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αντιδράσει, τουλάχιστον επίσημα.

Γράφει ο Francesco Maurolico

Δεν θα αναφερθώ στα ταξίδια του Pero Tafur στην Πόλη, μια δεκαπενταετία περίπου πριν την Άλωση – από εκεί μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι το μεγαλείο της Ρωμαιοσύνης και το φως της Χριστιανοσύνης διασώζονται μέχρι και σήμερα, σε μια Κωνσταντινούπολη που απλά έχει μεταμφιεστεί από τους βάρβαρους κατακτητές, και φορά κουρέλια: παραμένει, ωστόσο, η όμορφη νεαρά, του Ιουστινιανού, κάτω από τα φθηνά ενδύματα. Δεν θα αναφερθώ ούτε και στο χρονικό του Νicolo Barbaro, του ευγενούς ιατρού από την Βενετία, που ήταν αυτόπτης μάρτυς της τουρκικής θηριωδίας της 29ης Μαϊου, του 1453 (με το Ιουλιανό ημερολόγιο, διότι με το σημερινό Γρηγοριανό, θα έπρεπε να εορτάζουμε την Άλωση δεκατρείς ημέρες μετά, μέχρι το 2100, και δεκατέσσερις αμέσως μετά το 2100).

Είναι σκληρές οι περιγραφές του Μπαρμπάρο: ματώνει η καρδιά μου, όταν τις ανακαλώ. Είναι, θα έλεγα, ένας κινηματογραφιστής της Αλώσεως, διότι δημιουργεί εικόνα και ήχο της καταστροφής… Θα αναφερθώ σε έναν μεταμεσονύκτιο περίπατό μου, τηι 28η Μαϊου του 2024 στο Κουζγκουντζούκι, μια γραφική συνοικία (πάλαι ποτέ ρωμαίικη), που βρίσκεται στο Σκουτάριον (Uskudar κατά τους βαρβάρους), της ασιατικής ακτής της Πόλης.

Περπατούσα προς στην αποβάθρα, βράδι, με τον παραλιακό δρόμο άδειο. Δροσιά. Τα φώτα στην ευρωπαϊκή ακτή αντανακλώνταν στο νερό, και άκουγα στα ακουστικά μου μια μελωδία από τον καιρό της Αναγέννησης, με χάλκινα πνευστά (Providebam Dominum, του Orlande De Lassus, που γεννήθηκε μερικές δεκαετίες μετά την Άλωση): και όμως, αυτή η μελωδία “έδενε” τις περιγραφές του Tafur, γεμάτες ζωή, με τα πτώματα και το αίμα που περιγράφει ο Barbaro…και αυτό το δέσιμο θα μπορούσε να το κάνει μονάχα η μουσική.

Σε λίγο, πριν το κτίριο της Όπερας, ξεπρόβαλε απέναντι ο υπερήφανος πύργος του Γαλατά, που σηματοδοτούσε την γενοβέζικη αποικία. Αμέσως μετά πρόβαλε και ο ουράνιος τρούλος της Αγίας Σοφίας, της εκκλησίας του λαού, μαζί με τον ταπεινότερο σε διαστάσεις τρούλο της Αγίας Ειρήνης, του παρεκκλησιού των Αυτοκρατόρων. Μπορούσα να προσδιορίσω και την θέση της εκκλησίας των Δώδεκα Αποστόλων, στα θεμέλια της οποίας υψώνεται το τζαμί του Πορθητή: σε εκείνα τα θεμέλια είναι θαμμένοι αρκετοί από τους χριστιανορωμαίους Αυτοκράτορές μας. Ασυναίσθητα, αντικρίζοντας το ιστορικό κέντρο της Βασιλεύουσας, επανήλθαν στην μνήμη μου οι εικόνες και οι ήχοι βίας, που έχουν ριζώσει βαθιά μέσα μου, από το κείμενο του Μπαρμπάρο: εικόνες δραματικές, ιδιαίτερης δυναμικής.

Ξάφνου, μου ήλθε στον νου μια ανάμνηση που με γλύκανε: σε μια από τις πρώτες μου επισκέψεις στην Αγία Σοφία, προσπαθούσα να καταλάβω γιατί υπάρχουν βέλη στις πύλες, και γιατί τρύπες πάνω στα μάρμαρα…μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι, με λίγη προσοχή, φαίνεται αμυδρά το ίχνος του αποσπώμενου σταυρού ! Και όμως, οι σταυροί είναι εκεί, ακόμα: έχουν αφήσει ανεξίτηλη την παρουσία τους στο αρχαίο κτίσμα! Αισιοδοξία πλημμύρισε την καρδιά μου. Το αίμα των γενοκτονημένων ανθρώπων, που είναι Μάρτυρες Χριστού, συμπεριλαμβανομένου του αίματος του γενναίου βασιλιά μας, του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, έχει ποτίσει αυτή την γη, και όσο και να προσπαθεί αυτό το παράσιτο, που λέγεται τουρκισμός, να αλλάξει τον χαρακτήρα της Πόλης μας και να σφετεριστεί την ιστορία της, δεν τα καταφέρνει: η Κωνσταντινούπολη είναι εκεί, μια ωραία κοιμωμένη.