Του Κώστα Ράπτη

Εργάζονται οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους για να εξασφαλίσουν (αθέλητα) άλλη μία επιτυχία στο Ιράν και τους συμμάχους του στη Μέση Ανατολή; Η απάντηση φέρεται πως είναι παραδόξως θετική – και στον απόηχο της αμερικανικής αποχώρησης από το Αφγανιστάν κυοφορείται ένα ακόμη πλήγμα, λιγότερο θεαματικό αλλά όχι λιγότερο ουσιαστικό, στην αξιοπιστία της υπερδύναμης.

Η κατάρρευση πρόπερσι της “πυραμίδας” που συνιστούσε το τραπεζικό σύστημα του Λιβάνου, μετά και την θέσπιση αμερικανικών κυρώσεων εναντίον τραπεζών συνδεόμενων με την σιιτική λιβανική οργάνωση Χεζμπολλάχ, και η αδυναμία σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης στο πλαίσιο του “κοινοτικού” συστήματος κατανομής των αξιωμάτων στα διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα, είχε ως αποτέλεσμα την εξάντληση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας και τη δημοσιονομική καθίζηση.

Σε ένα τοπίο χρόνιας παραμέλησης των υποδομών, οι επιπτώσεις φάνηκαν κατεξοχήν στο σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όπου η ηλεκτροδότηση διακόπτεται ακόμη και για 22 ώρες το 24ωρο, ενώ το 80% του πληθυσμού έχει βρεθεί κάτω από το όριο της φτώχειας.

Είναι σε αυτή την κρίση που η Χεζμπολλάχ βγήκε μπροστά προαναγγέλλοντας την άφιξη τάνκερ με πετρέλαιο (το οποίο θα πληρωθεί σε άνευ αξίας λιβανικές λίρες) από τη μεγάλη προτάτιδά της, την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, για την ανακούφιση των Λιβανέζων. Προειδοποίησε μάλιστα ότι θα πλήξει όποιον επιχειρήσει να παρεμποδίσει (λόγω προφανώς των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Τεχεράνης) τον κατάπλου των δεξαμενοπλοίων αυτών.

Για τη συνέχεια Capital