Ανδρέας Δρυμιώτης

Η επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη για τη θέση του υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας θα κριθεί μελλοντικά από την αποτελεσματικότητά του. Ο θόρυβος από την Αριστερά για την υπηκοότητά του μπορεί και πρέπει να σχολιαστεί και να κριθεί άμεσα.

Μέμφονται τον πρωθυπουργό γιατί διάλεξε ένα Κύπριο, που δεν έχει την Ελληνική Υπηκοότητα για υπουργό. Εγκλημα καθοσιώσεως. Αφήνω προς το παρόν το βιογραφικό του Χρήστου Στυλιανίδη και ξεκινώ με τη χειρότερη προσβολή που έχω ακούσει σαν Κύπριος από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα. Ούτε εγώ έχω την Ελληνική Υπηκοότητα. Το 1959 εμείς οι Κύπριοι είχαμε την επιλογή να επιλέξουμε την Αγγλική ή την Κυπριακή Υπηκοότητα. Διάλεξα την Κυπριακή. Ακόμα και στην Αγγλική κατοχή σε όλα τα έγγραφα γράφαμε «Ελληνική Ιθαγένεια». Ποτέ δεν μας χρειαζόταν η υπηκοότητα για να νιώθουμε Ελληνες.

Ακριβώς για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι η ιστορία με την υπηκοότητα του Στυλιανίδη αποτελεί τη μεγαλύτερη προσβολή προς τους Ελληνες της Κύπρου, ιδιαίτερα τη γενιά εκείνη που αγωνίστηκε για την Ενωση με την Ελλάδα.

Ξεκινώ με τη δική μου προσωπική ιστορία. Το 1966, σε ηλικία 16 ετών, με συνέλαβαν οι Αγγλοι και χωρίς δίκη έμεινα για 20 μήνες στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και Πύλας. Τελείωσα τις δύο τελευταίες τάξεις διαβάζοντας μόνος μου στη φυλακή. Τη συνεισφορά μου στον καλό αγώνα της ΕΟΚΑ την περιέγραψα στο βιβλίο «20 Μήνες Ομηρος» (εκδόσεις Λιβάνη, 2007), που προλόγισε ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, από τον πρόλογο του οποίου αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα: «Το βιβλίο του φίλου και συναγωνιστή Αντρέα Δρυμιώτη 20 Μήνες Ομηρος είναι μια ενδιαφέρουσα έκδοση για την οποία εκφράζω προς τον συγγραφέα τα πιο θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια. […] Ιδιαίτερη είναι επίσης η σημασία της έκδοσης για τους νέους μας, οι οποίοι διαβάζοντας το βιβλίο αυτό μπορούν να πληροφορηθούν για αρκετές άγνωστες πτυχές του Αγώνα του 1965-1969, οι οποίες φωτίζονται σε μεγάλο βαθμό από τις πληροφορίες και τις μαρτυρίες που παραθέτει στο βιβλίο του ο συγγραφέας Αντρέας Δρυμιώτης».

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί είμαι θυμωμένος, όπως θυμωμένοι είναι και πολλοί άλλοι αξιόλογοι Κύπριοι που δραστηριοποιούνται και προσφέρουν στην Ελλάδα. Ολα αυτά τα χρόνια που ζω στην Ελλάδα ποτέ μου δεν έπαψα να νιώθω Ελληνας με Κυπριακή υπηκοότητα. Μην πάτε μακριά. Πριν από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα αυτός που γεννήθηκε στη Ρόδο μήπως δεν ήταν Ελληνας, γιατί η Ρόδος ήταν ιταλική;

Η δική μου συμβολή ήταν πολύ μικρή. Σκεφτείτε όμως όλα αυτά τα νέα παιδιά που θυσίασαν τη ζωή τους για την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Δυστυχώς δεν έχουν απογόνους γιατί οι περισσότεροι σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν πολύ νέοι και δεν πρόλαβαν να κάνουν οικογένεια. Φανταστείτε να είχαν παιδιά ή εγγόνια και να τους αμφισβητείται η Ελληνικότητά τους!  Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης όταν απαγχονίστηκε ήταν 19 μόλις χρονών. Ο Μιχαλάκης Καραολής ήταν 23 χρονών και ο Ανδρέας Δημητρίου 21 χρονών, όταν τους κρέμασαν οι Αγγλοι. Τα τελευταία λόγια του Ανδρέα Δημητρίου στους συγκρατούμενους του, ήταν «Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν». Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την Ελληνικότητα αυτού του παιδιού, που πίστευε ότι είναι «Ελληνόπουλο»; Μόνον κάποιος τυφλωμένος από την εμπάθειά του. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι πρώτοι προδότες στον Αγώνα της ΕΟΚΑ ήταν οι κομμουνιστές, γιατί δεν πίστευαν στον αγώνα.

Για τη συνέχεια kathimerini