Η ελληνική οικογένεια στην ύπαιθρο του Πόντου συγκέντρωνε κάτω από την ίδια στέγη, σε ενιαίο νοικοκυριό, με κοινή και αδιαίρετη την οικογενειακή παρουσία, άτομα τριών γενεών, σπανίως και τεσσάρων, δεμένων μεταξύ τους με συγγένεια πρώτου βαθμού. Οι ρόλοι μέσα στην πατριαρχική ποντιακή οικογένεια ξεχώριζαν σ’ ανδρικούς και γυναικείους.

Στην οικογένεια των τριών γενεών ο πρώτος ρόλος ανήκε στον παππού, διαχειριστή των εισοδημάτων και υπεύθυνο για τις οικογενειακές σχέσεις της οικογένειας, ενώ η γιαγιά ήταν ο ρυθμιστής της εσωτερικής της ζωής, μαγείρεμα, δουλειές του νοικοκυριού, φροντίδα των παιδιών, προσωπικά θέματα της νύφης ή των νυφάδων, περιποίηση των ζώων, για τον κήπο, τα ξύλα και οτιδήποτε άλλο απαιτούσε η διαχείριση του νοικοκυριού.

Αν δεν υπήρχε γιαγιά, ο ρόλος της ανήκε στην πρωτονύφη της οικογένειας.

Η οικογένεια παρέμενε δεμένη, εφόσον στην κορυφή της πυραμίδας υπήρχε ο παππούς, ή ο λυκοπάππος, στις περιπτώσεις που έφτανε να περιλαμβάνει και τέσσερις γενεές, ανεξάρτητα από τον αριθμό των μελών της. Με το θάνατο του άρρενος αρχηγού, κατά κανόνα διαλυόταν στις επί μέρους οικογένειες των δύο γενεών (πατέρας, μητέρα, παιδιά) που τη συνέθεταν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Pontosnews.gr