ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. («WSJ»). Είμαι περήφανος Ελληνοαμερικανός και οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Κάθε δύο χρόνια, ο κόσμος αντιμετωπίζεται με μια θεαματική εμφάνιση αθλητικών ικανοτήτων σε καλοκαιρινές και χειμερινές μορφές σε έναν προσεκτικά επιλεγμένο εθνικό χώρο γράφει στη στήλη απόψεων της «Wall Street Journal» ο Τζέιμς Σταυρίδης, συνταξιούχος ναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, πρώην Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ και συγγραφέας του πιο πρόσφατου βιβλίου «2034: Ένα μυθιστόρημα του επόμενου παγκόσμιου πολέμου».

Οι αθλητές ενσαρκώνουν μια εξαιρετική ποιότητα «ολυμπισμού», καθώς προσπαθούν να ανταποκριθούν στις ολυμπιακές αξίες της αριστείας, της φιλίας και του σεβασμού. Ο ιστότοπος των Ολυμπιακών Αγώνων είναι γεμάτος από μηνύματα σχετικά με το πώς οι αγώνες φέρνουν κοντά τα έθνη σε δίκαιο και ανοιχτό αθλητικό ανταγωνισμό.

Αλλά οι Αγώνες έχουν γίνει πολύ συχνά εμφανείς εκδηλώσεις αποτρόπαιας προπαγάνδας (τα παιχνίδια του 1936 ξεκίνησαν από το ναζιστικό καθεστώς στο Βερολίνο) ή το σκηνικό για σκληρά γεωπολιτικά επιχειρήματα, όπως όταν οι ΗΠΑ και άλλα δυτικά έθνη μποϊκοτάρισαν τους αγώνες του 1980 επειδή η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν.

Η Κίνα, η Ρωσία, οι ΗΠΑ και άλλες μεγάλες δυνάμεις με την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξουν τους αγώνες αγωνίζονται σκληρά για να τους φιλοξενήσουν. Τα υποτιθέμενα οικονομικά οφέλη σπάνια φαίνεται να υλοποιούνται. Αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία να δείξουν ήπια δύναμη σε συμμάχους, συνεργάτες, φίλους και να στείλουν ένα μήνυμα στους αντιπάλους. Η νίκη στον τόπο συχνά τροφοδοτεί τον ριζικό εθνικισμό που έρχεται σε αντίθεση με τα ολυμπιακά ιδανικά. Η συχνή διαφθορά που σχετίζεται με τη διαδικασία επιλογής δεν βοηθά.

Μια λύση θα ήταν η κατασκευή ενός ζεύγους Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, η μία για το καλοκαίρι και η άλλη για το χειμώνα, οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται κάθε δύο χρόνια μόνιμα. Τα έξοδα για την κατασκευή και την επακόλουθη συντήρηση της παγκόσμιας εγκατάστασης θα μπορούσαν να μοιραστούν μεταξύ των συμμετεχόντων χωρών ως ποσοστό της οικονομίας τους σε σχέση με το παγκόσμιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν. Οι ΗΠΑ θα χρηματοδοτούσαν 15%, η Ευρώπη 15%, η Κίνα 15%, η Ινδία 7%, η Ιαπωνία 4%, η Ρωσία 3%. Τα μικρότερα έθνη θα λάβουν έναν πολύ μικρό λογαριασμό.

Πού να τοποθετηθεί ένα τέτοιο παγκόσμιο Ολυμπιακό σπίτι; Για το χειμώνα, σκεφτείτε το St. Moritz, Ελβετία, που έχει φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες δύο φορές, το 1928 και το 1948, και είναι αναγνωρισμένο κέντρο διεθνούς σκι. Οι Ελβετοί είναι οργανωμένοι και αποτελεσματικοί. Η Ελβετία είναι γνωστή για την πολιτική της ουδετερότητα και έχει τη φήμη ενός αξιόπιστου, λογικού διεθνούς παράγοντα.

Η προφανής επιλογή για το καλοκαίρι θα ήταν η Ελλάδα. Αλλωστε, οι Έλληνες επινόησαν τα παιχνίδια. Όπως και οι Ελβετοί, οι Ελληνες έχουν φιλοξενήσει δύο φορές τους αγώνες, τα καλοκαίρια του 1896 και του 2004. Η Ελλάδα είναι μέλος της Βορειοατλαντικής Συνθήκης και στενός φίλος των ΗΠΑ, αλλά οι Έλληνες έχουν επίσης σχετικά καλές σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα. Η Τουρκία μπορεί να προβάλει αντιρρήσεις, αλλά και τα δύο έθνη συμμετείχαν στους αγώνες μαζί, συμπεριλαμβανομένης της Αθήνας το 2004.

Υπάρχουν πολλοί άλλοι πιθανοί χώροι και όλα αυτά θα απαιτούσαν σημαντικές διαπραγματεύσεις. Αλλά θα άξιζε τον κόπο να τελειώσει η ακριβή και αμφιλεγόμενη διαδικασία επιλογής. Πάνω απ’ όλα, μια σταθερή τοποθεσία θα εξαλείψει μέρος του εθνικισμού και της προπαγάνδας που μειώνει τον πραγματικό σκοπό των αγώνων.

ΠΗΓΗ: Εθνικός Κήρυξ