Τυνησία: Στις 25 Ιουλίου ο πρόεδρος της χώρας Κάις Σαγιέντ ανέστειλε την λειτουργία του Κοινοβουλίου, ήρε την ασυλία των βουλευτών, απέλυσε τον πρωθυπουργό και όρισε τον εαυτό του γενικό εισαγγελέα της χώρας.

Κατόπιν, ανακοίνωσε ότι εν ευθέτω χρόνο θα ορίσει και νέο υπουργικό συμβούλιο με προφανή στόχο να εξοστρακίσει την κυβέρνηση στην οποία κυριαρχούσε το ισλαμικό κόμμα Εννχάντα – το μοναδικό ίσως δημοκρατικό κόμμα της «Αραβικής Ανοιξης» που επέζησε στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και το κόμμα που επανειλημμένα έχει στοχοποιηθεί από τις μοναρχίες του Κόλπου για τις σχέσεις του με την Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Συνταγματικό και πολιιτκό πραξικόπημα;

Η όλη μεθόδευση και εξέλιξη παραπέμπει ευθέως σε συνταγματικό πραξικόπημα.

Παραδόξως (;) όμως πρόκειται για ένα πραξικόπημα που κάθε άλλο παρά έχει δυσαρεστήσει τους περιφερειακούς παίκτες της Μεσογείου, όπως παρατηρεί ο Guardian, σημειώνοντας ότι το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για «κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις».

Η Washington Post, το γράφει λιγότερο κομψά: Λέει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα της περιοχής αισθάνονται πως «παίρνουν τη ρεβάνς με καθυστέρηση μιας δεκαετίας» για τις επιτυχίες που κατέγραψε μετά την «Αραβική Ανοιξη», δηλαδή μετά το 2011, «ο ισλαμικός λαϊκισμός, τον οποίο αντιμετωπίζουν ως υπαρξιακή απειλή».

Γιατί συμβαίνει αυτό; Και ποιοι ακριβώς είναι εκείνοι οι παίκτες που στηρίζουν τον Σαγιέντ – και τι σημαίνουν οι εξελίξεις στην Τυνησία για το ευρύτερο γεωπολιτικό σκηνικό στην περιοχή;

Hττημένη η Τουρκία

Ο Guardian ξεκινά ανάποδα – από εκείνους που δεν ευνοούνται με τα τελευταία γεγονότα στην Τύνιδα. Και δείχνει πρώτη μεταξύ των δυσαρεστημένων την Τουρκία -την υπέρμαχο «των διεθνών επεμβάσεων υπέρ του τζιχαντισμού (Συρία, Λιβύη) και κατά των εχθρών του (Σύροι, Κούρδοι, Χαφτάρ)».

Στον αντίποδα, οι ικανοποιημένοι είναι οι γείτονες των Τυνήσιων που αντιμάχονται τον τοπικό τζιχαντισμό, δηλαδή τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τις παραφυάδες τους. Δηλαδή, πρώτη απ’ όλους  η –«αναζωογονημένη» κατά τον Guardian– Αίγυπτος του Αμπντελφατάχ αλ-Σίσι και οι σύμμαχοί της στο Λιβυκό: τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία.

Οι μοναρχίες του Κόλπου, τα στρατόπεδα και η Ευρώπη

Πίσω από αυτό το κάδρο είναι απολύτως ευκρινή και τα «στρατόπεδα» και οι συμμαχίες στην περιοχή: Από τη μία πλευρά, γράφει ο Guardian, τα «εθνικιστικά και αστυνομικά κράτη» Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, και από την άλλη «το Κατάρ, η Τουρκία και τα απομεινάρια των Αδελφών Μουσουλμάνων που προστατεύονταν από την Ντόχα και την Αγκυρα αλλά εκδιώχθηκαν βάναυσα από τον Σίσι».

Από ευρωπαϊκής πλευρά, πιο κοντά στο δεύτερο στρατόπεδο φαίνεται να βρίσκεται η Βρετανία, λόγω και των παραδοσιακών αγγλοσαξωνικών δεσμών με την Αδελφότηση. Εξ ου και ο Guardian επισημαίνει ότι στους κυβερνητικούς κύκλους του Λονδίνου οι κινήσεις Σαγιέντ περιγράφονται και ως «πολιτική πραξικοπήματος»

Απέναντι σ’ αυτή την γραμμή παραμένει η Γαλλία – αφενός πιστή στο δόγμα του αντιισλαμισμού και, αφετέρου, προσκολημένη στην νοσταλγία της αποικιακής της επιρροής. Το Παρίσι θα διεκδικεί πάντα ρόλο στην βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο και ο δρόμος που επιλέγει εσχάτως για να το κάνει είναι η ενίσχυση των σχέσεών της με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

ΠΗΓΗ: economico.gr