Αναλύσεις
Ώρα για επαναπροσέγγιση της Ελλάδας με την Ρωσία, πριν να είναι αργά!
Η Ελλάδα πρέπει να “εξισορροπήσει” την εξωτερική της πολιτική
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Ένα από τα λάθη των σύγχρονων πολιτικών που εκπροσωπούν τον αριστεροδεξιό ”εκσυγχρονισμό” στην Ελλάδα είναι η αντίληψη ότι το στρογγύλεμα της Ιστορίας στα σχολικά εγχειρίδια θα πετύχει σταδιακά τη συμφιλίωσή μας με τους αντιπάλους μας, έστω κι αν απ’ αυτούς μάς χωρίζουν κρουνοί αίματος αιώνων.
Η συμφιλίωση όμως δεν επιτυγχάνεται με τη λήθη των τραυματικών ιστορικών περιόδων της εθνικής μας ζωής. Γι’ αυτό είναι ασυγχώρητες οι περιοδικές παρεμβάσεις των εκάστοτε υπουργών Παιδείας με στόχο να μισοκρύψουμε την ιστορική αλήθεια για να ανταποκριθούμε στα ”θέλω” των συμμάχων και των γειτόνων μας.
Με βάση τα ”θέλω” αυτά, περικόψαμε σελίδες της ιστορίας μας που τους ενοχλούσαν είτε γιατί άφηναν ανεξίτηλο το στίγμα της ελληνικότητας των ηρώων-συμβόλων μας, είτε γιατί αποκάλυπταν το έλλειμμα γενναιοφροσύνη των προγόνων τους έναντι των δικών μας ή γιατί αποτύπωναν εικονοπλαστικά τις γενοκτονίες σε βάρος του Ελληνισμού σε ιστορικές κοιτίδες του…
Τώρα θα μου πείτε πως – μπορεί να συνέβαλαν όλα αυτά στην ιστορική ανεπάρκεια των μαθητών μας λόγω της απόκρυψης μέρους της ιστορίας των προγόνων μας – όμως έγιναν στο όνομα της ειρήνης προς χάριν των Σκοπιανών ή των Αλβανών ή των Τούρκων.
Μόνο που στο όνομα αυτής της ειρήνης, θα σας έλεγα, γίνονται υπέρ το δέον εθνικές υποχωρήσεις εκ μέρους μας οι οποίες μας οδηγούν σε ανιστόρητες ”συμφωνίες”, όπως αυτή των Πρεσπών που υπογράψαμε το ’18, την οποία μέχρι και ο γενικός πρόξενος των Σκοπίων στο Τορόντο του Καναδά, Jovica Palashevski πέταξε στα σκουπίδια διαφημίζοντας ως ”Μακεδονία” [και όχι ”Βόρεια Μ…] τη χώρα του με τη σημαία του ήλιου της Βεργίνας στα χέρια.
Μειωμένης εθνικά ωφελιμότητας είναι και η ημιτελής ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία που υπογράψαμε το ’20, η οποία επανέρχεται συχνά πυκνά τελευταία λόγω επικαιρότητας επεκτείνοντας την… υφέρπουσα αποτυχία της.
Και δεν υπερβάλλω καθόλου – πολύ περισσότερο δεν κινδυνολογώ – με την επιλογή των λέξεων αυτών, γιατί αντικατοπτρίζουν τα τραγικά λάθη που κάναμε το περασμένο καλοκαίρι στην Εξωτερική πολιτική μας.
Εύλογα θα μου πείτε μερικοί ότι τόσο ο υπουργός Εξωτερικών όσο και ο πρωθυπουργός μας την είχαν εκθειάσει τότε δεόντως χαρακτηρίζοντάς την ”υποδειγματική” και ”ιστορική” μετά την από κοινού υπογραφή της συμφωνίας οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου απ’ τον Νίκου Δένδια και τον Αιγύπτιο ομόλογό του Σάμεχ Σούκρι.
Ωστόσο, θα σας θυμίσω, ότι η κάθε συμφωνία δικαιώνεται μέσα στον χρόνο και η προαναφερθείσα δεν δικαιώθηκε όχι μόνο γιατί υπογράφηκε βιαστικά – εξ ου και ”ημιτελής” – το ’19, σε απάντηση του τουρκολιβυκού μνημονίου που μας αιφνιδίασε, αλλά και γιατί – αντί να… αυξήσει το κυριαρχικό αποτύπωμα της χώρας μας – όπως ισχυρίστηκε τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης – το μείωσε.
Το μείωσε γιατί η ”Ελλάδα πήρε κάτι λιγότερο από το 45% και η Αίγυπτος κάτι περισσότερο από το 55% της θαλάσσιας περιοχής που οριοθετήθηκε”. Και, για να είμαστε συγκεκριμένοι, περιορίσαμε (με την υπογραφή της κυβέρνησής μας) την ελληνική επήρεια στην Κρήτη, τη Ρόδο και την Κάρπαθο, ενώ για άλλα μικρότερα νησιά – όπως το Καστελόριζο και το Κουφονήσι – την μηδενίσαμε…
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι αφήσαμε εκτός οριοθέτησης (αδιάθετη, δηλαδή) τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού, πράγμα που έδωσε σήμα στην Τουρκία για (παράνομες) διεκδικήσεις και ρητορική αμφισβήτησης των ελληνικών κεκτημένων στο Αιγαίο, μόλις είδε πως δε συμπεριλάβαμε στη συμφωνία την κομβική επήρεια του Καστελόριζου.
Το γεγονός αυτό πολλαπλασίασε το θράσος της και το περασμένο καλοκαίρι μάς έστειλε ”πακέτο” για τρίμηνο το ερευνητικό Oruc Reis με τα συνοδά πλοία προστασίας του, που θρονιάστηκαν έξω απ’ το σύμπλεγμα της Μεγίστης παραβιάζοντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα (ΕΧΥ)…
– Ναι, αλλά ένα χρόνο μετά αντικαταστήσαμε τη φορτούνα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με το ”ήσυχο καλοκαίρι”, θα μου πουν κάποιοι μισοσοβαρά-μισοαστεία.
Κι εγώ θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί τους, έστω κι αν το ”ήσυχο καλοκαίρι” σκιάζεται – πέρα απ’ την συνεχιζόμενη παρουσία της πανδημίας – και από πύρινα μέτωπα φωτιάς που εκπέμπουν εικόνες καταστροφής και θλίψης. Θα μπορούσα να συμφωνήσω, επίσης, αν δεν είχε θεριέψει πάνω απ’ την Κύπρο και την Ελλάδα το μαύρο σύννεφο της άδικης μοίρας τους που το λένε ”Τουρκία”.
Η διάνοιξη της πόλης των Βαρωσίων σε ποσοστό εδάφους που αναλογεί στο 3,5% (όπως είχαν ανακοινώσει από κοινού Ερντογάν και Τατάρ την ημέρα της 47ης επετείου απ’ την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, 20/7/’21) ήταν μόνο η αρχή των σχεδίων τους για αποστρατιωτικοποίηση και εκμετάλλευση όχι μόνο της ”περίκλειστης πόλης” της κατεχόµενης Αµµοχώστου, αλλά και όλης της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου (37% του νησιού).
Κι αυτό επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους μας, αφού όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να πτοεί τον Ταγίπ Ερντογάν και το ανδρείκελό του Ερσίν Τατάρ, ψευτοηγέτη της μη αναγνωρισμένης διεθνώς ΤΔΒΚ, των Κατεχομένων δηλαδή της βόρειας Κύπρου.
Γιατί το ”τίποτα” περιορίζεται σε εξαγγελίες και νουθεσίες των Ηνωμένων Εθνών, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Τουρκία, που δε συνοδεύονται όμως από οικονομικές ή στρατιωτικές κυρώσεις, η επιβολή των οποίων μόνο θα μπορούσε να τη γονατίσει.
Έτσι δημιουργούνται σιγά σιγά τετελεσμένα για την Αμμόχωστο, που θα τα βρίσκουν μπροστά τους οι ηγέτες της Κύπρου στην προσπάθειά τους να λύσουν τον γρίφο του Κυπριακού. Και κοντά σ’ αυτά της Αμμοχώστου θα προστεθούν και εκείνα της Κερύνειας η οποία ήδη βρίθει από παράνομα πανεπιστήμια, καζίνο και ξενοδοχεία που χτίστηκαν πάνω σε περιουσίες Ελληνοκύπριων προσφύγων.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι οι εξαγγελίες του Ταγίπ Ερντογάν απ’ την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο για την επέτειο της εισβολής του ’74 προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις όχι μόνο στην Αθήνα και τη Λευκωσία, αλλά και στην Αίγυπτο.
Την Αίγυπτο η οποία, αν και δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενη με το Κυπριακό, εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση με την οποία ζητά την άμεση συμμόρφωση της Τουρκίας στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, ενώ τονίζει – μεταξύ άλλων – την ”αναγκαιότητα για μια πορεία συνολικής διευθέτησης του Κυπριακού σύμφωνα με τη διεθνή νομιμότητα”
Αν αναρωτιέστε πού είναι το κακό που χαρακτηρίζω ”χειρότερο όλων”, θα σας πω ότι κρύβεται στο γεγονός ότι η Αίγυπτος έχει επενδύσει στη διαφύλαξη των καλών σχέσεών της με την Ελλάδα και την Κύπρο, κύριο θεμέλιο της οποίας είναι η εκμετάλλευση των χρυσοφόρων υδρογονανθράκων.
Η τριμερής όμως αυτή συνεργασία δε θα ευδοκιμήσει όσο οι Τούρκοι προβαίνουν σε μονομερείς πράξεις που δημιουργούν προσκόμματα στην πορεία συνολικής διευθέτησης του Κυπριακού σύμφωνα με τη διεθνή νομιμότητα.
Κι αυτό το φοβάται το Κάιρο και θέλει να μην πιαστεί εξ απήνης για κάθε ενδεχόμενο. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι απ’ τον Μάιο ακόμα άρχισε να ανταποκρίνεται δειλά στις παρακλήσεις του Ερντογάν (οι οποίες εκδηλώθηκαν μετά την υπογραφή της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας) για αποκατάσταση των σχέσεών τους που είχαν διαρραγεί το ’13 λόγω της πραξικοπηματικής ανατροπής του Μοχάμεντ Μόρσι (ηγετικού στελέχους των Μουσουλμανική Αδελφότητας) από τον στρατιωτικό αλ Σίσι.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά – παρ’ όλες τις προσπάθειές του Ταγίπ Ερντογάν και τις εν είδει δωροδοκίας επινοήσεις του για να αποσπάσει την Αίγυπτο απ’ την τριμερή συμμαχία της με την Κύπρο και την Ελλάδα, δεν τα κατάφερε, έστω κι αν τα κοινά ανακοινωθέντα των δύο χωρών μιλούσαν για ”ειλικρινείς και σε βάθος διαβουλεύσεις των Τούρκων με τους Αιγύπτιους διπλωμάτες”.
Η αδυναμία όμως σύγκλισης Αιγύπτου-Τουρκίας δεν πρέπει να καθησυχάζει την Ελλάδα, γιατί είναι προσωρινή. Έπειτα ο Τούρκος Πρόεδρος είναι πολύ επικίνδυνος και έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι ξέρει να λύνει γόρδιους δεσμούς έστω κι αν δεν είναι Μέγας Αλέξανδρος.
Το μαχαίρι για να λύσει έναν από αυτούς, εν προκειμένω, το κρατάει η Μουσουλμανική Αδελφότητα η οποία παίζει τον ρόλο της Αξιωματικής αντιπολίτευσης στη διακυβέρνηση του Αλ Σίσι. Αυτό μπορεί να βάλει ιδέες στον Ταγίπ Ερντογάν για απόπειρα ανατροπής του Αιγύπτιου Προέδρου, οπότε θα τιναχθεί στον αέρα το οικοδόμημα της τριμερούς συμμαχίας Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου με φιλότουρκη αιγυπτιακή ηγεσία στην εξουσία.
Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ώστε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε δυσάρεστη εξέλιξη σχετικά με τη συμμαχία μας με την Αίγυπτο, ενώ είναι απαιτητή περισσότερο από ποτέ η χρονοτριβούσα επί 17 χρόνια – λόγου του φόβητρου του casus belli των Τούρκων – οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο.
Ήδη η Μεγαλόνησος απ’ το 2004 (επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου) οριοθέτησε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τον Λίβανο. Σειρά έχουμε εμείς για να κλείσουμε το εν λόγω θέμα μαζί της, αφού απαλλαγούμε προηγουμένως απ’ το φοβικό σύνδρομο που σκιάζει αρνητικά την Εξωτερική πολιτική μας.
Κάτι που αντικατοπρίζεται και στη συμμαχία μας με την Ρωσία (της οποίας, παρεμπιπτόντως, η συμβολή για την κατάσβεση των πυρκαγιάν είναι ανεκτίμητη) που καρκινοβατεί λόγω αναθέρμανσης του φιλοαμερικανισμού στην Ελλάδα απ’ τις τελευταίες κυβερνήσεις μας. Καλός ο φιλοαμερικανισμός, αρκεί η προσφορά μας να είναι αμφίδρομη και να μη συνεπάγεται αποκλεισμό από άλλες, παράλληλες, συμμαχίες.
Ειδικά τώρα που βρισκόμαστε σε σημείο καμπής της Εξωτερικής πολιτικής μας και η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις απαιτεί διεύρυνση των συμμαχιών μας και όχι συρρίκνωσή τους προς χάριν των Αμερικανών.
Την ευκαιρία μάς την έδωσε ήδη η τελευταία επιστολή Πούτιν προς τον Νίκο Αναστασιάδη, όπυ διαπιστώνουμε δυο καινούργια στοιχεία στην πολιτική της Ρωσίας για το Κυπριακό: 1. Την πρότασή της για αντικατάσταση του υφιστάμενου αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων της Κύπρου, με εγγυήσεις ασφαλείας του ΟΗΕ και 2. Την αποδοκιμασία των τουρκικών μονομερών ενεργειών στην Αμμόχωστο.
Πολύ θετικά αμφότερα για να μας δώσουν την αφορμή για σύσφιξη των σχέσεών μας με τη Ρωσία μετά από ένα μακρό διάστημα ψυχρότητας και ακινησίας. Διάστημα που εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία και προχώρησε το σχέδιο περαιτέρω συνεργασίας με την Ρωσία.
Σχέδιο που ήρθε στο φως τον Αύγουστο του ’19 με την ευκαιρία της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στη Μόσχα και της συνάντησής του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν κατά τη διάρκεια της διεθνούς έκθεσης αεροδιαστημικής MAKS-2019.
Σχέδιο που έχει να κάνει με την αγορά συστημάτων αεράμυνας, ρωσικών αεροσκαφών Su-35, Su-57 και ελικοπτέρων από την Τουρκία, στη θέση των αμερικανικών F-35 που ακυρώθηκαν από τις ΗΠΑ μετά την επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων.
– Θαρσείν χρή τάχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον (Έχε θάρρος, το μέλλον θα είναι ίσως καλύτερον), έλεγε ο αρχαίος Έλληνας ποιητής Θεόκριτος.
Και το θάρρος στην Εξωτερική πολιτική μας πρέπει να συμπορεύεται με την αναγνώριση των λαθών μας και τον επανακαθορισμό των συμμαχιών τις οποίες περιθωριοποιήσαμε. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για επαναπροσέγγιση της Ρωσίας με βάση τα κοινά μας συμφέροντα, πριν να είναι αργά…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Αναλύσεις
Από το Άουσβιτς στη Γάζα, με ενδιάμεση στάση στη Χάγη
Γράφει ο Γκιντεόν Λέβι
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν θα ταξιδέψει στην Πολωνία τον επόμενο μήνα για την κύρια τελετή για την 80ή επέτειο από την απελευθέρωση του στρατοπέδου θανάτου του Άουσβιτς, λόγω ανησυχίας ότι θα μπορούσε να συλληφθεί βάσει του εντάλματος που εκδόθηκε εναντίον του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης .
Αυτή η πικρή και όχι και τόσο λεπτή ειρωνεία της ιστορίας παρέχει μια σουρεαλιστική συμβολή που ήταν σχεδόν αδιανόητη μέχρι τώρα: απλώς να φανταστεί κανείς τον πρωθυπουργό να προσγειώνεται στην Κρακοβία, να φτάνει στην κύρια είσοδο του Άουσβιτς και να συλλαμβάνεται από την πολωνική αστυνομία στην πύλη, κάτω από το σύνθημα Arbeit macht frei (Η δουλειά σε ελευθερώνει). Απλώς για να λάβουμε υπόψη ότι από όλες τις προσωπικότητες και τις χώρες, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ είναι αυτός που δεν επιτρέπεται να παραστεί στο μνημόσυνο για τα μέλη του λαού του λόγω της απειλής του διεθνούς δικαίου που αιωρείται πάνω από το κεφάλι του. O Γερμανός καγκελάριος, ναι. Νετανιάχου, όχι.
Πριν από ογδόντα χρόνια, όταν απελευθερώθηκε το Άουσβιτς, θα ακουγόταν σαν η πιο τρελή εξέλιξη που μπορούσε να φανταστεί κανείς. Όχι πια. Πριν από ογδόντα χρόνια, δόθηκε στους Εβραίους η επιλογή ανάμεσα σε δύο κληρονομιές: Ποτέ ξανά, οι Εβραίοι δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ παρόμοιο κίνδυνο ή – Ποτέ ξανά, κανείς στον κόσμο δεν θα αντιμετωπίσει ποτέ έναν παρόμοιο κίνδυνο. Το Ισραήλ επέλεξε ξεκάθαρα την προηγούμενη επιλογή, με μια μοιραία προσθήκη: Μετά το Άουσβιτς, οι Εβραίοι επιτρέπεται να κάνουν οτιδήποτε.
Το Ισραήλ εφάρμοσε αυτό το δόγμα τον περασμένο χρόνο όπως ποτέ πριν. Ένας πρωθυπουργός που απέφυγε μια τελετή στο Άουσβιτς είναι ίσως η πιο τραγική απεικόνιση αυτού. Το γεγονός ότι από όλα τα μέρη στον κόσμο, το Άουσβιτς είναι το πρώτο που φοβάται να πάει ο Νετανιάχου, φωνάζει συμβολισμό αλλά και ιστορική δικαιοσύνη.
Στην τελετή θα παραστούν και άλλοι αρχηγοί κρατών, όχι όμως ο Νετανιάχου. Καταζητείται από το δικαστήριο – το οποίο ιδρύθηκε μετά τα όσα συνέβησαν στο Άουσβιτς – ως ύποπτος για εγκλήματα πολέμου που, με ανησυχητική ταχύτητα, μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα εγκλήματα του Άουσβιτς.
Η απόσταση μεταξύ Άουσβιτς και Γάζας, με ενδιάμεσο σταθμό τη Χάγη, είναι ακόμα τεράστια, αλλά δεν μπορεί πλέον να υποστηριχθεί ότι η σύγκριση είναι παράλογη.
Αφού διαβάσει κανείς την εφιαλτική αναφορά του Yaniv Kubovich για το τι συμβαίνει στον διάδρομο του θανάτου στο Νετζαρίμ, συνειδητοποιεί ότι αυτή η απόσταση μειώνεται μέρα με τη μέρα.
Ήταν πάντα ταμπού να συγκρίνεις οτιδήποτε με το Ολοκαύτωμα, και δικαίως. Δεν υπήρξε ποτέ κάτι παρόμοιο. Τα χειρότερα εγκλήματα της κατοχής ωχριούν σε σύγκριση με τα εγκλήματα του Άουσβιτς.
Επιπλέον, αυτή η σύγκριση άφηνε πάντα το Ισραήλ λευκό σαν το χιόνι και τους κατηγόρους του ως αντισημίτες: Εξάλλου, δεν υπάρχουν στρατόπεδα θανάτου στη Γάζα, επομένως κάθε κατηγορία μπορεί εύκολα να απορριφθεί. Δεν υπάρχουν στρατόπεδα θανάτου, επομένως ο IDF είναι ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο. Δεν θα υπάρξουν ποτέ στρατόπεδα θανάτου στη Γάζα, και παρόλα αυτά οι συγκρίσεις αρχίζουν να φωνάζουν κάτω από τα ερείπια και τους ομαδικούς τάφους.
Όταν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα ξέρουν ότι εκεί που κυκλοφορούν αγέλες αδέσποτων σκύλων, υπάρχουν ανθρώπινα πτώματα που τρώνε τα σκυλιά, οι μνήμες του Ολοκαυτώματος αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Όταν στην κατεχόμενη Γάζα υπάρχει μια φανταστική γραμμή θανάτου και όποιος τη διασχίσει είναι καταδικασμένος σε θάνατο, ακόμη και ένα πεινασμένο ή ανάπηρο παιδί, η ανάμνηση του Ολοκαυτώματος αρχίζει να ψιθυρίζει.
Και όταν διεξάγεται εθνοκάθαρση στη βόρεια Γάζα, ακολουθούμενη από σαφείς ενδείξεις γενοκτονίας σε όλη τη Λωρίδα, η μνήμη του Ολοκαυτώματος ήδη βρυχάται.
Η 7η Οκτωβρίου 2023 αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο ως μοιραίο σημείο καμπής για το Ισραήλ, πολύ περισσότερο από ό,τι φαίνεται επί του παρόντος, παρόμοιο μόνο με την προηγούμενη καταστροφή του, τον πόλεμο του 1967, ο οποίος επίσης δεν διαγνώστηκε έγκαιρα. Στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ έχασε την ταπεινοφροσύνη του και στις 7 Οκτωβρίου έχασε την ανθρωπιά του. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει μη αναστρέψιμη βλάβη.
Εν τω μεταξύ, πρέπει να αναλογιστούμε την ιστορική περίσταση και να απορροφήσουμε τη σημασία της: μια τελετή μνήμης της 80ης επετείου από την απελευθέρωση του Άουσβιτς, οι παγκόσμιοι ηγέτες παρελαύνουν σιωπηλά, οι τελευταίοι εν ζωή επιζώντες παρελαύνουν μαζί τους και η θέση του πρωθυπουργού του κράτους που το τριαντάφυλλο από τις στάχτες του Ολοκαυτώματος είναι κενό.
Είναι κενό επειδή το κράτος του έχει γίνει παρίας και επειδή καταζητείται από το πιο σεβαστό δικαστήριο που δικάζει εγκληματίες πολέμου. Αξίζει να σηκώσουμε το κεφάλι μας για μια στιγμή από το σκάνδαλο Hanni Bleiweiss και την υπόθεση Feldstein: Ο Νετανιάχου δεν θα είναι στο Άουσβιτς, επειδή καταζητείται για εγκλήματα πολέμου.
ΠΗΓΗ: Haaretz
Αναλύσεις
Το μέλλον της Συρίας μετά την ανατροπή του Άσαντ!
Το τελευταίο διάστημα η χώρα της Μέσης Ανατολής έχει βυθιστεί στο πολιτικό χάος με τα παιχνίδια πολλών δρώντων του διεθνούς σκακιστικού πλαισίου να επιβαρύνουν την επί σειρά ετών τεταμένη ατμόσφαιρα. Tα σενάρια για την επόμενη μέρα ποικίλουν και παράγουν ένα αβέβαιο μέλλον μακροπρόθεσμα.
Γράφει ο Δημήτρης Παπαδογιάννης
Στα τέλη Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους το σύνολο της διεθνούς κοινότητας έγινε μάρτυρας της αναζωπύρωσης της εμφύλιας σύρραξης στη Συρία η οποία οδήγησε το κράτος σε εκ νέου αποσταθεροποίηση και εν τέλει στην αποκαθήλωση του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ, η διακυβέρνηση του οποίου αν μη τι άλλο είχε εξασφαλίσει μία περίοδο σταθερότητας τα τελευταία χρόνια. Η πτώση της Δαμασκού στα χέρια των φιλότουρκων τζιχαντιστικών οργανώσεων ήταν απρόσμενα ταχύτατη και σε αυτήν συνέβαλε η αμφιλεγόμενη αδρανής στάση της ρωσικής Ομοσπονδίας αλλά πολύ περισσότερο η καταφανής στήριξη των προαναφερόμενων ενόπλων αποσπασμάτων από το ίδιο το τουρκικό κράτος καθώς και η σιωπηλή ανοχή των ΗΠΑ και του Ισραήλ ασφαλώς. Κοινώς, σε κάθε γεωπολιτική σύγκρουση προκύπτουν νικητές και χαμένοι, θέσεις που φυσικά σε βάθος χρόνου ενδέχεται να μεταβληθούν. Επί του παρόντος τη θέση του μεγάλου κερδισμένου δείχνει να καταλαμβάνει η Τουρκία του Ερντογάν η οποία στην πραγματικότητα κρατά σκιωδώς τα κλειδιά του νεότευκτου συριακού καθεστώτος και ως εκ τούτου επεκτείνει την επιρροή της κατά μήκος της συριακής επικράτειας, εκτός του συριακού βορρά πλέον. Τούτο το γεγονός προσφέρει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα στην Τουρκία έναντι των κουρδικών συλλογικοτήτων που ενεργούν στη Συρία την τελευταία δεκαετία μαχόμενες κατά του ισλαμικού κράτους. Ορισμένες όμως από αυτές διέπραξαν το σφάλμα να προκαλέσουν σαμποτάζ στον τακτικό συριακό στρατό την ώρα που εκείνος μαχόταν κατά επικινδύνων τρομοκρατικών οργανώσεων, οδηγώντας τοιουτοτρόπως στην απώλεια ενός δυνητικού συμμάχου.
Ο τουρκικός παράγοντας λοιπόν αυξάνει την ισχύ του μεσοπρόθεσμα αλλά με τις τελευταίες κινήσεις του στη Συρία έφερε πολύ πιο εγγύτερα στη μεθόριό του το Ισραήλ, το οποίο συμπεριφέρεται σαν επιτήδειος, εκμεταλλευόμενο την ευκαιρία να αποσπάσει περισσότερα εδάφη από τη χώρα, ενισχύοντας τη θέση του στα υψίπεδα του Γκολάν και οδηγώντας κατά συνέπεια σε μερικό διαμελισμό του συριακού κράτους. Συνεπώς το Ισραήλ συνιστά επίσης έναν επιτυχημένο παίκτη σε αυτόν τον πολεμικό γύρο καθώς με την επέκταση της ζώνης ασφαλείας του, θα βρίσκεται σε θέση να επιβάλλει την αυτονομία του δρουζικού στοιχείου της Συρίας, οδηγώντας σε περεταίρω εδαφικό κατακερματισμό. Η Ρωσία δε συνιστά έναν εκ των μεγάλων ηττημένων αυτού του συμβάντος όπως διαδίδουν πολλές αναλυτικές έρευνες. Σίγουρα έχει απωλέσει αυξημένο μέρος της γεωπολιτικής επιρροής της καθώς συνεργαζόταν στενά με το καθεστώς Άσαντ και διέθετε έναν βεβαιωμένο εγγυητή για τις στρατιωτικές βάσεις της στην περιοχή. Ωστόσο το πιθανότερο σενάριο είναι να καταλήξει σε μία νέα συμφωνία ποσοστών με τις δυτικές δυνάμεις και τις νέες αρχές της Συρίας για την παραμονή των δύο βάσεων ή στο χείριστο σενάριο να ξεκινήσει τη διαδικασία μεταφοράς τους στη Λιβυή δίχως να στερηθεί την πρόσβασή της σε θερμή θάλασσα. Στη θέση του απόλυτου χαμένου βρίσκεται αναμφίβολα το Ιράν το οποίο χάνει τον εξοπλιστικό διάδρομο προς όφελος της Χεζμπολάχ του Λιβάνου καθώς και τη συνολική του επιρροή στη Συρία αφού πλέον η τελευταία διοικείται από σαλαφιστικές δυνάμεις που εχθρεύονται πρωτίστως τον σιιτισμό και δευτερευόντως τους Ισραηλινούς και τη Δύση. Η αναφερόμενη ατμόσφαιρα ευνοεί περισσότερο από όλους, το Ισραήλ, διότι αφενός έχει αποδυναμώσει στρατηγικά το σκληρότερο ανταγωνιστή του στο ευρύτερο γεωγραφικό μωσαϊκό της Μέσης Ανατολής και αφετέρου αποκτά νέους δυνητικούς αντιπροσώπους που δεν είναι άλλοι από τις κουρδικές πολιτοφυλακές. Η ισραηλινή κυβέρνηση επιθυμεί να ανακόψει την τουρκική επέκταση στο συριακό έδαφος διαισθανόμενη την τουρκική απειλή. Κατά συνέπεια για το σκοπό θεωρεί την κουρδική παράμετρο ωε το ιδανικότερο αξιοποιήσιμο υλικό. Η Τουρκία από την πλευρά της θεωρεί τους Κούρδους ως άμεσο κίνδυνο για την εθνική της ασφάλεια και απειλεί με νέα εκστρατεία εναντίον τους. Επιπρόσθετα υπάρχει αυξημένη πιθανότητα ο κουρδικός πληθυσμός να δεχθεί τη χείρα φιλίας που τείνει το Ισραήλ ευελπιστώντας στην απόκτηση εθνικής ανεξαρτησίας και κρατογέννεσης, κάτι που αποτελεί ένα ιδιαιτέρως δισεπίλυτο αίνιγμα.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως η Συρία θα οδηγηθεί σε τριχοτόμηση με τους ισλαμιστές να ελέγχουν προφανώς την πρωτεύουσα και το βορειανατολικό τμήμα, λειτουργώντας ασφαλώς ως war proxies της Άγκυρας, ένα τμήμα θα παραχωρηθεί στους Δρούζους οι οποίοι θα λειτουργούν ως πολιτικός δορυφόρος των ισραηλινών αρχών. Στην τρίτη ζώνη θα κάνει την εμφάνιση του ένας de facto εδαφικά αυτόνομος κουρδικός σχηματισμός ίσως παρόμοιος με την οντότητα του ιρακινού Κουρδιστάν, με ισραηλινή πρωτοβουλία φυσικά και αποτελώντας αντίστοιχο πολεμικό αντιπρόσωπο του Τελ Αβίβ. Η Δύση και πιο συγκεκριμένα οι ΗΠΑ υπό την αιγίδα του Τραμπ, το πιθανότερο είναι να αποστασιοποιηθούν από τη δηλητηριασμένη κατάσταση καθώς δε θέλουν επουδενί να αποξενώσουν την Τουρκία ιδίως σε μια περίοδο αυξανόμενων προκλήσεων για τη βορειοατλαντική συμμαχία αλλά προφανώς απεύχονται να δυσαρεστήσουν και το Ισραήλ. Συμπερασματικά θα αφήσουν ανοικτό το δρόμο σε δύο περιφερειακές δυνάμεις να κονταροχτυπηθούν χρησιμοποιώντας την οργάνωση ΗΤS και τις κουρδικές μονάδες αντιστοίχως ώστε να μειώσουν όσο μπορούν την αμοιβαία απώλεια στρατιωτικής ισχύος και πολιτικής επιρροής στη νέα Συρία. Το βέβαιο είναι πως αυτή η Συρία θα αποτελέσει ένα φάντασμα του παλαιού της εαυτού το μέλλον της θα παραμείνει δυσοίωνο με τη σταθεροποίησή της να φαντάζει ως άπιαστο όνειρο.
Αναλύσεις
European Times: Επικίνδυνο παιχνίδι της Κίνας στη Μέση Ανατολή
Ένα masterclass στην κυνική χειραγώγηση, που υπονομεύει συστηματικά τη διεθνή εμπιστοσύνη και εκμεταλλεύεται την ιστορική καλή θέληση για γεωπολιτικό κέρδος.
Στη Μέση Ανατολή, η στρατηγική της Κίνας αποκαλύπτει μια βαθιά χειριστική προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις. Μια εκτεταμένη σύγκρουση στην οποία εμπλέκονται η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν ενάντια στις δυτικές συμμαχίες θα μπορούσε να προκαλέσει βαθιές παγκόσμιες ανακατατάξεις, με το Πεκίνο να τοποθετείται για να εκμεταλλευτεί το ενδεχόμενο χάος που θα προκύψει.
Ένα masterclass στην κυνική χειραγώγηση, που υπονομεύει συστηματικά τη διεθνή εμπιστοσύνη και εκμεταλλεύεται την ιστορική καλή θέληση για γεωπολιτικό κέρδος.
European Times: Οι πολιτικές της Κίνας στη Μέση Ανατολή αντικατοπτρίζουν τον οπορτουνισμό του παρελθόντος
Η διπλωματική στρατηγική του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) αντιπροσωπεύει ένα masterclass στην κυνική χειραγώγηση, που υπονομεύει συστηματικά τη διεθνή εμπιστοσύνη και εκμεταλλεύεται την ιστορική καλή θέληση για γεωπολιτικό κέρδος. Από τη Μέση Ανατολή έως τις τεχνολογικές σφαίρες, το Πεκίνο έχει επιδείξει με συνέπεια μια αδίστακτη προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις, δίνοντας προτεραιότητα στο στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της πραγματικής συνεργασίας.
Η προσέγγιση του ΚΚΚ στις διεθνείς σχέσεις είναι ουσιαστικά συναλλακτική, χωρίς γνήσια φιλία ή αμοιβαίο σεβασμό. Ιστορικές στιγμές πιθανής καλής θέλησης έχουν οπλιστεί σκληρά για πολιτικό πλεονέκτημα. Πάρτε, για παράδειγμα, την ευγνωμοσύνη που είχαν κάποτε πολλές εβραϊκές κοινότητες προς την Κίνα λόγω του καταφυγίου της Σαγκάης για Εβραίους μετανάστες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η ανθρωπιστική χειρονομία εκτελέστηκε από την προκομμουνιστική κυβέρνηση Κουομιντάνγκ, ωστόσο το ΚΚΚ προσπαθεί ξεδιάντροπα να διεκδικήσει πίστωση, μετατρέποντας μια στιγμή ανθρώπινης συμπόνιας σε φτηνό διπλωματικό στήριγμα.
Στη Μέση Ανατολή, η στρατηγική της Κίνας αποκαλύπτει μια βαθιά χειριστική προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις. Το Πεκίνο σκοπίμως τοποθετείται για να αμφισβητήσει τη διεθνή τάξη που ηγούνται οι ΗΠΑ ευθυγραμμιζόμενος με αντίπαλα κράτη. Η υποστήριξή της προς την Παλαιστίνη, το Ιράν, τη Ρωσία και τη Βόρεια Κορέα δημιουργεί έναν επικίνδυνο άξονα ισχύος που απειλεί την παγκόσμια σταθερότητα. Το ΚΚΚ επιδεικνύει προθυμία να διακινδυνεύσει να αποξενώσει πιθανούς συμμάχους όπως το Ισραήλ, δίνοντας προτεραιότητα στην συγκρουσιακή γεωπολιτική ατζέντα του έναντι των ουσιαστικών διπλωματικών σχέσεων.
Η τεχνολογική εκμετάλλευση της Κίνας αντιπροσωπεύει μια άλλη διάσταση της ληστρικής διεθνούς στρατηγικής της. Χώρες που κάποτε μοιράζονταν γενναιόδωρα την τεχνογνωσία με την Κίνα –Ουκρανία, Ισραήλ, Ιαπωνία– έχουν γίνει πλέον πρωταρχικοί αντίπαλοι. Η προσέγγιση του ΚΚΚ είναι βάναυσα απλή: εξάγετε τη μέγιστη τεχνολογική αξία και, στη συνέχεια, απορρίπτετε τη σχέση όταν δεν εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντά του.
Η εμπειρία του Ισραήλ αποτελεί την επιτομή αυτού του μοτίβου. Μεταξύ της δεκαετίας του 1980 και των αρχών της δεκαετίας του 1990, το Ισραήλ μετέφερε προηγμένες στρατιωτικές τεχνολογίες όπως το μη επανδρωμένο αεροσκάφος κατά της ακτινοβολίας Harpy και τα συστήματα πυραύλων αέρος-αέρος Python-3 στην Κίνα. Το αποτέλεσμα; Η Κίνα αναμόρφωσε συστηματικά αυτές τις τεχνολογίες, κλέβοντας ουσιαστικά την πνευματική ιδιοκτησία ενώ υπονομεύει τα ίδια τα έθνη που βοήθησαν την τεχνολογική της ανάπτυξη.
Η πολιτική του ΚΚΚ στη Μέση Ανατολή είναι ιδιαίτερα ύπουλη. Ενώ τοποθετείται δημόσια ως ουδέτερος παράγοντας, το Πεκίνο ευθυγραμμίζεται στρατηγικά με χώρες που αντιτίθενται στα συμφέροντα των ΗΠΑ. Η υποστήριξή της προς το Ιράν είναι ιδιαίτερα ενδεικτική. Με την παροχή οικονομικής βοήθειας, στρατιωτικής τεχνολογίας και διπλωματικής κάλυψης, η Κίνα επιτρέπει σε ένα καθεστώς που απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια, διατηρώντας παράλληλα μια διπλωματική ουδετερότητα.
Η τεχνολογική μεταφορά αντιπροσωπεύει μια άλλη αρένα κινεζικής χειραγώγησης. Το Ισραήλ μοιράστηκε τεχνολογίες ημιαγωγών, γεωργικές καινοτομίες όπως η άρδευση με σταγόνες και κρίσιμες τεχνικές αφαλάτωσης. Αυτές οι συνεισφορές ήταν καθοριστικές για την ανάπτυξη της Κίνας, δημιουργώντας σημαντικά κενά στα διεθνή εμπάργκο. Η απάντηση του ΚΚΚ; Να αφομοιώσει γρήγορα αυτές τις τεχνολογίες και στη συνέχεια να τοποθετηθεί ως ανταγωνιστής των προηγούμενων ευεργετών της.
Η προσέγγιση του κόμματος στις διεθνείς σχέσεις είναι κατά βάση συναλλακτική. Οι φιλίες δημιουργούνται και διατηρούνται αποκλειστικά με βάση τα πρακτικά οφέλη, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή η μακροπρόθεσμη παγκόσμια σταθερότητα. Αυτή η μισθοφορική προσέγγιση απειλεί να αποσταθεροποιήσει προσεκτικά κατασκευασμένους διεθνείς κανόνες και πλαίσια συνεργασίας.
Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η προθυμία της Κίνας να υποστηρίξει καθεστώτα που παραβιάζουν συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αρνούμενο να χαρακτηρίσει τη Χαμάς ως τρομοκρατική οργάνωση και στηρίζοντας ανοιχτά την Παλαιστίνη, το ΚΚΚ επιδεικνύει μια υπολογισμένη προσέγγιση στις διπλωματικές σχέσεις που δίνει προτεραιότητα στη γεωπολιτική αναστάτωση έναντι των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η δυνατότητα για μια ευρύτερη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή εκθέτει περαιτέρω το επικίνδυνο παιχνίδι του ΚΚΚ. Μια εκτεταμένη σύγκρουση στην οποία εμπλέκονται η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν ενάντια στις δυτικές συμμαχίες θα μπορούσε να προκαλέσει βαθιές παγκόσμιες ανακατατάξεις, με το ΚΚΚ να τοποθετείται για να εκμεταλλευτεί το ενδεχόμενο χάος που θα προκύψει.
Αυτό που κάνει τη στρατηγική του ΚΚΚ ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η υπομονή και το μακροπρόθεσμο όραμά του. Σε αντίθεση με τις δημοκρατικές κυβερνήσεις που περιορίζονται από εκλογικούς κύκλους, το κόμμα μπορεί να ακολουθήσει στρατηγικές πολλών δεκαετιών τεχνολογικής απόκτησης, διπλωματικής χειραγώγησης και στρατηγικής τοποθέτησης. Κάθε τεχνολογική μεταφορά, κάθε διπλωματική σχέση δεν αντιμετωπίζεται ως αυτοσκοπός, αλλά ως ένας πιθανός φορέας για μελλοντικό πλεονέκτημα.
Η διεθνής κοινότητα πρέπει να αναγνωρίσει τη στρατηγική του ΚΚΚ για αυτό που είναι: μια εξελιγμένη μορφή νεο-αποικιακής χειραγώγησης που επιδιώκει να υπονομεύσει τις υπάρχουσες παγκόσμιες δομές δημιουργώντας παράλληλα νέες σφαίρες επιρροής. Με το να φλερτάρει με απομονωμένα ή υπό κυρώσεις κράτη, να μοιράζεται στρατιωτικές τεχνολογίες και να τοποθετείται ως εναλλακτική λύση στα διεθνή πλαίσια υπό την ηγεσία της Δύσης, η Κίνα επιδιώκει να αναδιαμορφώσει την παγκόσμια τάξη με τη δική της αυταρχική εικόνα.
Καθώς ο κόσμος συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο αυτές τις τακτικές, το ΚΚΚ αντιμετωπίζει αυξανόμενη αντίσταση. Οι χώρες που κάποτε έβλεπαν την Κίνα ως πιθανό εταίρο, τώρα αναγνωρίζουν την αληθινή φύση της διεθνούς δέσμευσής της. Η μάσκα της ειρηνικής ανάπτυξης έχει γλιστρήσει, αποκαλύπτοντας ένα επιθετικό, οπορτουνιστικό καθεστώς πρόθυμο να θυσιάσει τη μακροπρόθεσμη παγκόσμια σταθερότητα για βραχυπρόθεσμα στρατηγικά κέρδη.
Η πρόκληση για τη διεθνή κοινότητα είναι σαφής: αναπτύξτε ισχυρές, συντονισμένες στρατηγικές για την αντιμετώπιση της χειραγωγικής διπλωματίας της Κίνας, προστασία της τεχνολογικής κυριαρχίας και δημιουργία εναλλακτικών πλαισίων διεθνούς συνεργασίας που δεν μπορούν να αξιοποιηθούν τόσο εύκολα.
Η παγκόσμια στρατηγική του ΚΚΚ δεν είναι η οικοδόμηση γνήσιων σχέσεων ή η συμβολή στη διεθνή πρόοδο. Είναι μια υπολογισμένη προσπάθεια υπονόμευσης των υφιστάμενων δομών, απόκτησης τεχνολογικών πλεονεκτημάτων και τοποθέτησης της Κίνας ως παγκόσμιας δύναμης – ανεξάρτητα από το ανθρώπινο κόστος.
-
Γενικά θέματα2 μήνες πριν
Τί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή2 μήνες πριν
Ανατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αθλητικά2 μήνες πριν
Δεν πούλησε οπαδισμό! Δεν έπαιξε σε τουρκική ομάδα που θα τον απογείωνε οικονομικά – Αντώνης Φώτσης: Ο καλύτερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής… ever
-
Αναλύσεις2 μήνες πριν
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Video3 μήνες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Ενδιαφέροντα3 εβδομάδες πριν
Αποκάλυψη του ηθοποιού Κωστή Σαββιδάκη! Κόπηκε ταινία στην Ελλάδα από φεστιβάλ επειδή προέβαλλε την Ορθοδοξία
-
Άμυνα3 μήνες πριν
Έτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Διεθνή1 μήνα πριν
Οι Ουκρανοί ακολουθούν το… δόγμα Μπάιντεν! Χτύπησαν με ATACMS τη Ρωσία – Οδηγούμαστε σε πυρηνικό ολοκαύτωμα;