Μαζί με την απόφαση για αφαίρεση διαβατηρίων από στελέχη του κατοχικού καθεστώτος, το Υπουργικό αποφάσισε και την καταχώρηση της πέμπτης διακρατικής προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σε σχέση τις τουρκικές ενέργειες στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου.

Όταν ανακοινώθηκε ακολούθησαν σχόλια, που κυρίως έχουν να κάνουν με το τυπικό μέρος της διαδικασίας. Για το ότι αυτές οι προσφυγές χρειάζονται χρόνια για να έχουν απόφαση, για το ότι δεν είναι ποτέ σίγουρη η κατάληξη, για το ότι δεν ενημερώθηκαν τα κόμματα (λες κι αν ενημερώνονταν θα άλλαζε κάτι) για το νομικό πλαίσιο της προσφυγής… Όμως, αλλού είναι η ουσία. Στο ότι μαζί με την απόφαση για την προσφυγή θα έπρεπε να αποφασιστεί και η πολιτική που την περιβάλλει. Διότι, δεν έχει νόημα να αναλαμβάνει η Κυβέρνηση πρωτοβουλίες, που δεν βασίζονται σε μια ευρύτερη στρατηγική, και δεν μπορεί να τις διαχειριστεί μέχρι τέλους.

Τι έγινε όταν βγήκε η απόφαση στην Τέταρτη Διακρατική Προσφυγή; Είναι το καλύτερο παράδειγμα της κουτουρού πολιτικής μας. Ή και της ανικανότητας της ηγεσίας μας να διαχειριστεί τα δεδομένα αποβάλλοντας από τους σχεδιασμούς της τις ψευδαισθήσεις που όριζαν τόσα χρόνια τις πολιτικές και την τακτική μας και οδήγησαν στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα και τα τετελεσμένα. Ιδού, λοιπόν, για να μαθαίνουμε από την ιστορία και να μην επαναλαμβάνουμε τα ιστορικά εγκληματικά μας λάθη:

Η απόφαση στην Τέταρτη Διακρατική Προσφυγή εκδόθηκε το 2001. Και ήταν καταπελτική κατά της Τουρκίας. Την έκρινε ένοχη για παραβίαση δεκατεσσάρων άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκαζε την Τουρκία: για μαζικές παραβιάσεις του δικαιώματος κατοικίας των εκτοπισμένων Ελληνοκυπρίων. Για μαζικές παραβιάσεις του δικαιώματος περιουσίας. Για μαζικές παραβιάσεις του δικαιώματος των αγνοουμένων για προσωπική ελευθερία και για δικαίωμα ζωής. Όπως και για συστηματική άρνηση να προχωρήσει σε έρευνες για την εξακρίβωση της τύχης τους κ.α.

Ο τότε Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης, έλεγε ότι η απόφαση «μας δίδει ένα ισχυρό όπλο», ο Γενικός Εισαγγελέας, Αλέκος Μαρκίδης, χαρακτήριζε την απόφαση «θρίαμβο» κι έλεγε ότι «πρόκειται για ένα φοβερό όπλο στη φαρέτρα της πολιτικής ηγεσίας». Όταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος ως πρόεδρος του ΔΗΚΟ τότε εισηγήθηκε την αναδιαμόρφωση των άτυπων εγγράφων Ντε Σότο (αυτών που οδήγησαν στο σχέδιο Ανάν) ώστε να συμβαδίζουν με την απόφαση του δικαστηρίου, ο τότε κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Μιχάλης Παπαπέτρου, του απαντούσε ότι σε γενικές γραμμές τα άτυπα έγγραφα προνοούν για λύση ομοσπονδίας. Επομένως, συμπεραίνω, πίστευαν ότι πήγαιναν καλά τα πράματα και δεν χρειαζόταν να αξιοποιήσουν το «ισχυρό όπλο» στις διαπραγματεύσεις… Ταυτόχρονα ο Δημήτρης Χριστόφιας, ΓΓ του ΑΚΕΛ τότε, συμφωνούσε με την Κυβέρνηση: «Εκείνοι που μιλούν για αναπροσαρμογή θέσεων στο Κυπριακό, δεν προσφέρουν καλήν υπηρεσία» (17/5/2001).

Αυτοί που πρόσφεραν καλήν υπηρεσία, λοιπόν, έθαψαν την απόφαση, όπως πάντα, για να μην επηρεάσει το κλίμα. Χαρακτηριστικά, έγραφε τότε η εφ. Πολίτης, στις 18/5/2001, ότι η Κυβέρνηση ακολουθεί «πολιτική συμμόρφωσης με τις “υπερατλαντικές υποδείξεις”, για τοποθέτηση στο ψυγείο της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου».

Όπως εξηγούσε, επικαλούμενη «ασφαλείς και διασταυρωμένες πληροφορίες», «οι ΗΠΑ υπέδειξαν στην Κυβέρνηση ότι η μετατροπή της πρόσφατης απόφασης του ΕΔΑΔ σε σημαία της εξωτερικής μας πολιτικής, δεν θα υποβοηθήσει στην επανέναρξη των συνομιλιών και θα αφαιρέσει από την Ουάσιγκτον τα όποια επιχειρήματα για άσκηση πιέσεων στον Ντενκτάς».

Διέψευδαν, βέβαια, οι κυβερνώντες, αλλά το αποτέλεσμα ήταν σύντομα πολύ πιο ορατό από τα μασημένα λόγια της ηγεσίας. Τελικά έβαλαν στο ψυγείο τον «θρίαμβο», το «φοβερό όπλο στη φαρέτρα της πολιτικής ηγεσίας», και μας παρέδωσαν στα χέρια του Ντε Σότο, διότι πίστευαν ότι όσοι τους έλεγαν να αξιοποιήσουν την απόφαση του ΕΔΑΔ, δεν πρόσφεραν καλήν υπηρεσία…

Πάνε τώρα στην πέμπτη διακρατική προσφυγή, αλλά αν πάνε με τα ίδια μυαλά καλύτερα να κάτσουν στα βραστά τους, δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.

Φιλελεύθερος