Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής, από την οποία το ευρωπαϊκό έδαφος θα πρέπει να απαλλαγεί.

Το Κυπριακό πάει από το κακό στο χειρότερο. Η λεγόμενη πολιτική του ρεαλισμού αποδεικνύεται ένας τραγικός ουτοπισμός. Για να γίνει πράξη, θα πρέπει να αποδεχτούμε την πλήρη κυριαρχία της Τουρκίας επί της Κύπρου. Αυτό μας είπε ο Ταγίπ Ερντογάν κατά την τελευταία παράνομη επίσκεψή του στην Κύπρο. Αφαίρεσε τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς «Βορράς» και «Νότος» και αναφέρθηκε στους Τούρκους της Κύπρου και σε Τουρκική Δημοκρατία του νησιού.

Ποιο είναι, λοιπόν, το μήνυμα του Τούρκου Προέδρου; H Άγκυρα χρησιμοποίησε έναν τοξικό διάλογο και την ομοσπονδία των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών, για να προχωρήσει στα δύο χωριστά κράτη. Και τώρα δημιουργεί αλυτρωτικές επιδιώξεις για τον «Νότο», φανερώνοντας αυτό που πολλάκις εδώ και καιρό έχουμε επισημάνει: Ο Ερντογάν θέλει στην Κύπρο ένα κράτος. Και αυτό να είναι τουρκικό!

Επί του παρόντος, μάλιστα, επιδιώκει να εγκλωβίσει το Κυπριακό σε μερικές γειτονιές της Αμμοχώστου. Και αυτή του η πολιτική, των τετελεσμένων δηλαδή στην «κυπριακή Βασιλεύουσα», θα έπρεπε λογικά να είχε αποτελέσει άλλο ένα μάθημα και να μας είχε συνεφέρει. Διότι αποτελεί την αρχή της νέας φάσης της επεκτατικής στρατηγικής της Τουρκίας. Και ποια είναι η απάντηση των ημετέρων; Σηκώνουν και στον ΟΗΕ και στην ΕΕ ως σημαία την προηγούμενη τουρκική θέση της ομοσπονδίας, που ήταν η κερκόπορτα της συνομοσπονδίας και των δύο κρατών, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα αποτρέψουν τη διχοτόμηση. Ο Θεός πλέον να μας φυλάει, όχι μόνο από τον Ερντογάν, αλλά και από την ηγεσία μας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μία τελευταία ευκαιρία για να σώσει την υστεροφημία του και να αποδείξει τη δική του ύπαρξη, καθώς και του κράτους του οποίου ηγείται. Αντί, λοιπόν, μαζί με το ΑΚΕΛ και την ηγεσία του ΔΗΣΥ να γίνονται κήρυκες της τουρκικής ομοσπονδιακής θέσης και να είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν μέσα από νέες ήττες, ρεαλιστικότερο και ορθότερο θα ήτο εάν έθεταν επί τάπητος το Κυπριακό στις ορθές του διαστάσεις. Ως θέμα εισβολής και κατοχής, από την οποία το ευρωπαϊκό έδαφος θα πρέπει να απαλλαγεί. Αυτό μπορεί να το κατανοήσουν οι πάντες. Και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Εκτός και αν εμείς ενταφιάζουμε την κατοχή θέτοντάς την στο ράφι, για να μη θυμώσει ο Αττίλας. Και έχοντας την αφελή αντίληψη ότι με τον εξευμενισμό θα γίνει διαλλακτικότερος. Ο ρεαλισμός λέει ότι, με αυτήν την πολιτική, χειρότερος κατέστη. Πιο αδιάλλακτος. Τα θέλει όλα!

Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα ενός κανονικού κράτους αντί ενός προτεκτοράτου της Τουρκίας. Ο τετραγωνισμός του κύκλου και η εγκαθίδρυση δύο κρατών, όπως ισχυρίζονται οι Βρετανοί, στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, διαλύει το υφιστάμενο κράτος και δημιουργεί το θνησιγενές πολιτειακό τέρας του Φρανκεστάιν. Και θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, στον εκτουρκισμό.

Και το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο είναι σαφή: Στη νήσο Κύπρο υπάρχει ένα κράτος και αυτό ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία. Ή την απελευθερώνεις από τα δεινά της κατοχής ή υποκύπτεις και την παραδίδεις στην Τουρκία μέσα από τη δική της ομοσπονδιακή θέση, όπως χαράχτηκε το 1956 από τον Νιχάτ Ερίμ και όπως επιβλήθηκε διά των όπλων το 1974 με τον γεωγραφικό, πληθυσμιακό και διοικητικό διαχωρισμό.

Τις προάλλες, ο Σουλτάνος ήταν κάτι παραπάνω από σαφής: Εφόσον δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και εφόσον έχει αφαιρέσει τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς, μας είπε ότι οι Τούρκοι εκπροσωπούν πλέον ολόκληρη την Κύπρο! Και ότι θέλει ένα κράτος και αυτό τουρκικό. Θέλει να μας καταβροχθίσει και τώρα σκέφτεται τι σάλτσα θα βάλει.

Δεν υπάρχει κανένα άλλοθι, ούτε για την Αθήνα, ούτε για τη Λευκωσία, ούτε για τη συμπολίτευση, ούτε για την αντιπολίτευση. Για κανέναν. Ούτε, ακόμη, για μας τους πολίτες. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Και έναντι του εαυτού του και έναντι της πατρίδας και έναντι της Ιστορίας. Σε όσους, βεβαίως, εξ ημών έχει μείνει συνείδηση…

Η Σημερινή της Κυριακής