*Η
γέννηση το 1923

της
νεώτερης πόλης της Ελλάδας

Γράφει
ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η
Νέα Ορεστιάδα, νεώτερη πόλη της Ελλάδας
και ίσως και όλης της Ενωμένη Ευρώπης,
γιόρτασε στις 12 Αυγούστου τα γενέθλιά
της. Στις 12 Αυγούστου 1923, Καραγατσιανοί
και Αδριανουπολίτες διωγμένοι από τις
ιδιαίτερες πατρίδες τους, υπό την ηγεσία
του ποιμενάρχη τους Πολύκαρπου φώλιασαν
κοντά στη πατρίδα που είχαν τις ρίζες
τους και δημιούργησαν τη Νέα Ορεστιάδα,
πόλη σημαντική της Ελλάδας, αλλά και
της Ευρώπης.

          Οι
συνθήκες του διωγμού των Ελλήνων από
την Ανατολική Θράκη το φθινόπωρο του
1922 είναι γνωστές.

          Η
αρχή γι’ αυτή τη δυσμενή
εξέλιξη
για τον Ελληνισμό άρχισε από τα
Μουδανιά. Η διάσκεψη των στρατηγών των
Συμμαχικών Δυνάμεων στις 28 Σεπτεμβρίου
1922, με την Ελλάδα να μην έχει υπογράψει,
είχε προδιαγράψει την τύχη της Ανατολικής
Θράκης: Παραχώρηση στους Τούρκους, που
δεν πολέμησαν καθόλου, όταν την
απελευθέρωσαν οι Έλληνες τον Ιούλιο
του 1920. Ούτε πολέμησαν για να την
ανακαταλάβουν. Ο Τύπος έγραφε απροκάλυπτα,
ότι η Θράκη θυσιάσθηκε! Έτσι είχαμε την
δραματική και αναγκαστική εκκένωση της
Ελληνικής Ανατολικής
Θράκης
από τον γηγενή
ελληνικό
πληθυσμό, που άνθιζε εκεί από τα πανάρχαια
χρόνια. Έφυγαν όλοι μέσα σε δραματικές
συνθήκες, ακόμα και του καιρού, που τον
Οκτώβριο του 1922 ήταν πολύ βροχερός. Ο
ουρανός έκλαιγε… Καραβάνια προσφύγων,
βουτηγμένα στη λάσπη…

          Το
1923, σημειώθηκε το δεύτερο σκέλος της
μεγάλης δοκιμασίας του Ελληνισμού.
Είχαν αρχίσει στη Λωζάνη της Ελβετίας
οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και
Τουρκίας.

          Το
Καραγάτς στο οποίο είχαν συγκεντρωθεί
και πολλοί Αδριανουπολίτες είχε
παραμείνει υπό ελληνική κυριαρχία,
γιατί ήταν εντεύθεν του ποταμού Έβρου,
ο φυσικός ρους του οποίου είχε θεωρηθεί
και από την συνθήκη των Σεβρών του 1920
ως το φυσικό όριο μεταξύ Ελλάδας και
Τουρκίας.

          Στη
Λωζάνη οι διαπραγματεύσεις ήταν σκληρές
και επίπονες. Ξαφνικά σε
κάποια φάση ο Ισμέτ Ινονού πρόβαλε
απαίτηση καταβολής πολεμικών επανορθώσεων
από την Ελλάδα προς την Τουρκία για
καταστροφές που προκάλεσε ο ελληνικός
στρατός κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία
το 1919-22. Η
Ελλάδα ήταν οικονομικά κατεστραμένη.

          Ο
Ελευθέριος
Βενιζέλος
αντιπρότεινε
να περιληφθεί στη συνθήκη όρος, με τον
οποίο η Ελλάδα να αναγνωρίζει ότι έχει
υποχρέωση να επανορθώσει όσες ζημίες
προκάλεσε ο ελληνικός στρατός στη Μικρά
Ασία, η δε Τουρκία να παραιτείται των
επανορθώσεων αυτών. Ο Ισμέτ απέκρουσε
αυτό το συμβιβασμό. Η
τελική απόφαση, όπως όλοι γνωρίζουμε
ήταν να αναγκασθεί η Ελλάδα να παραχωρήσει
στην Τουρκία το προγεφύρωμα του Καραγάτς,
με
τα χωριά Ντεμερτές και Μπόσνα,
για
να μην πληρώσει στην Τουρκία τις πολεμικές
επανορθώσεις.

          Οι
Καραγατσιανοί όμως
μαθαίνοντας τα δυσάρεστα μαντάτα,
άρχισαν να σκέπτονται το
μέλλον τους.

          Την
1^η
Ιουνίου
1923,
πραγματοποίησαν μια πάνδημη συγκέντρωση
στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων (που
κτίστηκε το 1863)
και άλλη μια στις 3 Ιουνίου στον Άγιο
Κωνσταντίνο (ο
οποίος κτίστηκε το 1906).
Προέδρευσε
ο
Μητροπολίτης
Πολύκαρπος.
Παρίστατο
και ο
Μητροπολίτης
Λιτίτσης (Ορτάκιοϊ). Αντάλλαξαν γνώμες
για την οδυνηρή κατάσταση που δημιουργήθηκε.

          Συγκινημένος
ο Πολύκαρπος μίλησε και εξήγησε πώς
διαμορφώνεται η κατάσταση. Μίλησε και
ο Μητροπολίτης Λιτίτσης, καθώς και
πολλοί άλλοι. Ο βασικός προβληματισμός
όλων ήταν πού και με ποιο τρόπο θα
ήταν δυνατόν να εγκατασταθούν οι κάτοικοι
του Κάραγατς, που αποφάσισαν να φύγουν
από την πατρίδα τους. Τελικά, κυριάρχησε
η άποψη ότι η μαζική εγκατάσταση πρέπει
να γίνει κάπου εκεί κοντά, σε ακτίνα 15
χιλμ. ώστε να δημιουργηθεί μια νέα πόλη
και να μη διασκορπισθούν οι Καραγατσιανοί,
αφού τα περισσότερα χωράφια τους
παρέμεναν σε ελληνικό έδαφος με τις
νέες συνθήκες.

Διαβάστε τη συνέχεια στο sitalkisking.blogspot.com