Έφυγε σε ηλικία 90 ετών η Μαρία Ευσταθιάδου, αδελφή του μεγάλου Πόντιου λαογράφου, Στάθη Ευσταθιάδη.

Υπήρξε συνοδοιπόρος, βοηθός και φύλακας άγγελος του Φάρου της ποντιακής λαογραφίας. Τον συνόδευε παντού.

Ήταν τα μάτια του, από το Πανεπιστήμιο μέχρι τις έρευνές του για τη συλλογή λαογραφικών στοιχείων, αλλά και στη ραδιοφωνική εκπομπή «Ποντιακοί Αντίλαλοι», όπου τραγουδούσε με λυράρη τον ίδιο τον αδελφό της.

Η Μαρία Ευσταθιάδου οικοδόμησε τις ίδιες παραδοσιακές βάσεις με τον αδελφό της. Κοινή αφετηρία, η φωνή της μητέρα τους, Μυροφόρας, της οποίας τα μελωδικά μοιρολόγια «προίκισαν» τα ακούσματα των δύο της παιδιών.

Η λαλιά της Μαρίας Ευσταθιάδου καθαρή και γλυκιά! Σαν μητρικό νανούρισμα, που ταξιδεύει τον ακροατή σε τόπια έμορφα, παρχαροχιλιοπλουμιστά, μ’αθεα φορτωμένα και μ’ άραντα σκουντουλιγμένα, όπως τραγουδούσε πλάι στον αδελφό της.

Στο άκουσμα της φωνής της, ακόμα και η κεμεντζέ του Ευσταθιάδη χαμήλωνε την ένταση της, σαν να ήθελε να ακουστεί μέσα από τη χροιά της Μαρίας, το μήνυμα της ποντιακής φύσης, «διαβαίν’νε χρόνια και καιρούς, πάντα ‘ς σον Πόντο πάει ο νους».

Η Μαρία Ευσταθιάδου τραγούδησε το 1981 στον δίσκο «Τα τραγούδια του ποντιακού λαού», ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως «ορόσημο» για τα δρώμενα.

Η απώλεια του Στάθη Ευσταθιάδη το καλοκαίρι του 2012 την επηρέασε βαθύτατα. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος και το εξέφραζε συνεχώς. Παρέμενε πάντα δίπλα στην οικογένεια του αδελφού της, τη σύζυγό του, Ελισσάβετ και τα ανήψια της Μυροφόρα, Ιάκωβο (και τις οικογένειές τους) που είχαν τη θεία τους σαν δεύτερη μητέρα.

Η θεία Μαρία απέφευγε να τραγουδεί τα τελευταία χρόνια, παρότι ήταν διαυγέστατη και με άσβηστες μνήμες. Δεν είχε συνηθίσει να ερμηνεύει μακριά από τον αδελφό της. Το λέει και ο στίχος… Τ’εμά τα τέρτια μ’ ειν πολλά, τα πόνια μ’ άλλα τόσα, ‘κί ταγιανίζ’ το καρδόπο μ’ να λέει ατά η γλώσσα μ’.

Στις 30 Μαρτίου του 2019 με τη βοήθεια του αγαπημένου ανεψιού της, Ιάσονα, καταφέραμε να την απαθανατίσουμε, να τραγουδεί, ένα από τα τελευταία της μοιρολόγια, το οποίο βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Και έτσι μας αποχαιρετά,…

Ολ’ αποθάν’νε και πάνε
και πού πάνε ‘κί ξέρ’νε
Κανείς οπίς ‘κί κλώσκεται
ντο πάθανε να λέγ’νε