Ερθεν και ο Χορτοθέρτ’ς, έπαρ’ το καγάν ’ς σο χέρ’ σ’, δηλαδή «Ήρθε ο Ιούλιος, πάρε το δρεπάνι στο χέρι σου».

Αυτό προστάζει η ποντιακή παροιμία για τον έβδομο μήνα του χρόνου, ο οποίος στην ποντιακή διάλεκτο παίρνει το όνομά του από μια βασική αγροτική εργασία: το θέρισμα των χόρτων στα παρχάρια, πιο αργά σε σχέση με άλλες περιοχές εξαιτίας των κλιματολογικών συνθηκών.

Εκτός από Χορτοθέρτ’ς, όμως, ο Ιούλιος στα Σούρμενα λέγεται και Θερνοχόρης, στη Ματσούκα και Θερ’νός (από το επίθετο θερινός).

Ο Χορτοθέρτ΄ς φέρ’ το θέρος, έρται και πάει με το γέλος.

Για το θερισμό απαιτούνταν πολλά χέρια, γι’ αυτό και γινόταν πρόσληψη εποχικών εργατών. «Θερίστ’ αργάτ’, θερίστ’ αργάτ’, θα σπάζω την κοσάραν / κι αν ’κί τελείται το χωράφ’, θα σπάζω την κατσκάραν», λέει σύμφωνα με το ποντιακό δίστιχο ο νοικοκύρης στους εργάτες της γης.

Το πρώτο δεμάτι ήταν αυτό που θα στηνόταν όρθιο με την ευχή για «καλή αρχή»· αντίστοιχα, το τέλος του θερισμού (αποθέρ’ ή αποθέριμαν) σηματοδοτούνταν με την κατασκευή ενός κομψοτεχνήματος, με τα τελευταία στάχυα, που το κρεμούσαν ως στολίδι στην πόρτα του σπιτιού.

Είχε έρθει και η στιγμή για τους θεριστές να ρίξουν τα καγάνια (δρεπάνια) μπροστά στον νοικοκύρη ευχόμενοι «και του χρόνου».

Για να γίνει πιο αποτελεσματικός ο θερισμός, οι αγρότες στον Πόντο λειτουργούσαν και εργάζονταν ομαδικά.

Θέριζαν πρώτα το χωράφι που ωρίμαζε πρώτο, και χάρη στη συνεργασία τους είχαν ταχύτερη απόδοση. Αυτός ο θεσμός λεγόταν αργατεία και έκανε την αγροτική ζωή όχι μόνο πιο αποδοτική αλλά και πιο ευχάριστη.

Στη διάρκειά της γίνονταν μερικά διαλείμματα, στα οποία οι εργάτες τραγουδούσαν και χόρευαν. Γινόταν έτσι τραγούδι ο μόχθος, μαζί και χορός.

Διαβάστε τη συνέχεια στο pontosnews.gr