REAL TIME |

Weather Icon

Η σύγκρουση Σαουδικής Αραβίας – Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου

Η σύγκρουση Σαουδικής Αραβίας – Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου

Πώς ερμηνεύεται η σύγκρουση Σαουδικής Αραβίας – Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων

Του Κώστα Ράπτη

Η αναβολή της συνεδρίασης του OPEC+ χθες Δευτέρα, μετά την απόρριψη από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα της πρότασης που υποστήριζε η Σαουδική Αραβία για οκτάμηνη παράταση του “πλαφόν” στις εξαγωγές πετρελαίου, φέρνει στην επιφάνεια τον ανταγωνισμό, οικονομικό και όχι μόνο, των δύο μεγαλύτερων οικονομιών της Αραβικής Χερσονήσου, οι οποίες μέχρι πρότινος έδειχναν να αποτελούν ένα αδιάσπαστο δίδυμο.

Η άμεση αφορμή της σύγκρουσης δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί: σε ένα περιβάλλον ανόδου των τιμών, αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην επικείμενη σταδιακή απεξάρτηση της παγκόσμιας οικονομίας από τους υδρογονάνθρακες, τα μεν Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα επείγονται να συγκεντρώσουν τη ρευστότητα που θα τους επιτρέψει να αποκτήσουν περισσότερα στοιχεία ενεργητικού ανά τον κόσμο, η δε Σαουδική Αραβία δίνει προτεραιότητα στην σταθερότητα των τιμών, προκειμένου να διευκολύνει τη σχεδιαζόμενη μετάβασή της σε μία περισσότερο διαφοροποιημένη οικονομία.

Το ότι η κρίση στον OPEC+ υπήρξε η αφορμή για να ανταλλάξουν οι δύο αυτές χώρες πρωτοφανείς στην ιστορία τους αλληλοκατηγορίες, δεν θα πρέπει ωστόσο να αποκρύψει το γεγονός ότι οι μεταξύ τους τριβές οικοδομούνταν, σε περισσότερα του ενός μέτωπα, εδώ και καιρό.

Ο ισχυρός άνδρας της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκηπας διάδοχος Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν φερόταν να έχει ως μέντορά του τον ομόλογό του των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, πρίγκηπα Μοχάμεντ μπιν Ζάγεντ, με τον οποίο συντονιζόταν σε μία πολιτική καταστολής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και λοιπών εκδοχών του πολιτικού Ισλάμ, επιθετικής ανάσχεσης της επιρροής του Ιράν και των περιφερειακών συμμάχων του και πάταξης των αποκλίσεων στο εσωτερικό του Συμβουλίου του Κόλπου, λ.χ. στην περίπτωση του Κατάρ.

Η κοινή πολιτική Ριάντ και Αμπού Ντάμπι βρήκε τις πιο θεαματικές της εκδηλώσεις αφενός στον πόλεμο εναντίον της Υεμένης, που εξαπολύθηκε το 2014 προκειμένου να ηττηθούν οι φίλα προσκείμενοι στην Τεχεράνη αντάρτες Χούθι, και αφετέρου στον αποκλεισμό του Κατάρ από τους γείτονές του, καθώς το Εμιράτο είχε υψώσει “ανεπίτρεπτο” ανάστημα με την πολιτική και δια του Al Jazeera επικοινωνιακή κάλυψη που προσέφερε στην Μουσουλμανική Αδελφότητα (προς αναστάτωση των λοιπών απόλυτων μοναρχιών), με την στενή συμπόρευσή του με την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν και με την ελαστική στάση του έναντι του Ιράν, στο πλαίσιο της σιωπηρής συνεκμετάλλευσης δίχως επίσημης οριοθέτησης δικαιοδοσιών του μεγαλύτερου υποθαλάσσιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στον κόσμο.

Οι αποκλίσεις όμως μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων δεν άργησαν να εκδηλωθούν. Το Άμπου Ντάμπι επέμεινε στην αδιάλλακτη στάση, την ώρα που το Ριάντ προσανατολιζόταν στην εκτόνωση των περιφερειακών εντάσεων και στο κλείσιμο των διαφόρων μετώπων, λ.χ. εισηγούμενο την επανασυμφιλίωση του Κατάρ με τους γείτονές του, επιχειρώντας την επαναπροσέγγιση με την Άγκυρα στη σκιά της υπόθεση Χασόγκι ή εγκαινιάζοντας εμπιστευτικό διάλογο με το Ιράν στη Βαγδάτη υπό ιρακινή μεσολάβηση.

Από την άλλη πλευρά, η χώρα του Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν επιφυλάχθηκε να μιμηθεί την εμιρατιανή πολιτική εξομάλυνσης των σχέσεων με το Ισραήλ, παρότι την επευλογούσε η κυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ.

Το κύριο πρόβλημα όμως εστιάζεται στην Υεμένη, όπου από το 2019 τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα εγκατέλειψαν την κοινή πολεμική προσπάθεια, αφού πρώτα απέκτησαν τον έλεγχο λιμένων στα νότια, καθώς και της νήσου Σοκότρα, την οποία μετέτρεψαν σε στρατιωτική βάση. Επιπλέον, οι Εμιρατιανοί ενθάρρυναν την ανάπτυξη του κινήματος των νοτιοϋεμενιτών αυτονομιστών ανταρτών, που έχουν εκτοπίσει από την περιοχή την διεθνώς αναγνωρισμένη και υποστηριζόμενη από το Ριάντ κυβέρνηση Χάντι, για την αποκατάσταση της οποίας υποτίθεται ότι εξαπολύθηκε ο πόλεμος.

Γενικότερα, σημαντικό ρόλο, πολιτικά και πολιτιστικά, παίζει το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι χώρα όχι της ερήμου, αλλά προσανατολισμένη στη θάλασσα. Η δε στενή συμμαχία του Αμπού Ντάμπι με τη Γαλλία είναι ένας επιπλέον παράγοντας που ενθαρρύνει τους τυχοδιωκτισμούς. Επιπλέον, η νευρικότητα που προκαλεί σε όλους τους παίκτες της περιοχής ο διαφαινόμενος αναπροσανατολισμός της μεσανατολικής πολιτικής των ΗΠΑ επί Μπάιντεν εντείνει τον διαγκωνισμό.

Σε κάθε περίπτωση, η ευρισκόμενη σε μεταβατική φάση Σαουδική Αραβία βρίσκει μπροστά της το γεγονός ότι ο μικρότερος γείτονάς της αποδεικνύεται πολύ πιο ανταγωνιστικός σε θέματα καινοτομίας και προσέλκυσης επενδύσεων. Εξ ού και οι πρόσφατες αποφάσεις του Ριάντ να θεσπίσει τελωνειακούς περιορισμούς στα προϊόντα γειτονικών χωρών τα οποία παράγονται σε ελεύθερες ζώνες (αυτές λ.χ. στις οποίες στηρίζεται η οικονομία του Ντουμπάι) ή να απειλήσει με αποκλεισμό από τις κρατικές αναθέσεις τις εταιρείες οι οποίες δεν θα έχουν μεταφέρει μέχρι το 2024 την περιφερειακή τους έδρα στην σαουδαραβική επικράτεια.

capital.gr

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter

Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube

Εγγραφείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube