Ό,τι και αν γίνει τώρα στην Κύπρο, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

Απόστολος Αποστολόπουλος

Σε Ελλάδα και Ευρώπη κυριαρχούν οι καθεστωτικές, συντηρητικές, πολιτικές δυνάμεις αν και περιστασιακά εκδηλώνεται ποικίλη διαμαρτυρία, υπαρκτή μεν αλλά ανήμπορη, αμήχανη, σε αδιέξοδο πολιτικό και ιδεολογικό. Το φαινόμενο εκτείνεται από τη Γερμανία, κέντρο των εξελίξεων στην ΕΕ, έως τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα, τελευταίο τροχό της ευρωάμαξας.

Θεωρητικά, ένα από τα πιο σημαντικά πρόσφατα πολιτικά γεγονότα στην ΕΕ θα ήταν η Σύναξη, στις αρχές Ιουλίου, και το Μανιφέστο 16 λεγόμενων ακροδεξιών κομμάτων. Πέρασε, όμως, στα ψιλά, κανείς δεν ίδρωσε. Τα καθεστωτικά κόμματα της Δεξιάς και της Αριστεράς δεν ένιωσαν την παραμικρή απειλή. Δεν υπάρχει ούτε Διεθνής του Φασισμού, ούτε συμμαχία τους ούτε καν υποκατάστατο, μια σημαιούλα με τη φάτσα του Σαλβίνι, (ως κακέκτυπο του Ντούτσε) να ενοχλεί το πολιτικό/οικονομικό ιερατείο του Μιλάνου, του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει πάρει από καιρό την Εξουσία, δεν έχει ανάγκη τη συμβολή του Φασισμού.

ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΛΗΠΤΟΙ
Η πάλαι ποτέ κραταιά ιστορική Αριστερά κινείται μεταξύ ανυπαρξίας και ανυποληψίας. Στην Ιταλία και Γαλλία τα άλλοτε ισχυρά ΚΚ βυθίστηκαν στην ανυπαρξία. Η «άλλη» αριστερά, η «προοδευτική», ΠΟΔΕΜΟΣ/ΣΥΡΙΖΑ/ ΜΕΛΑΝΣΟΝ, εντελώς ανυπόληπτη, όπως «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή». Στην Ελλάδα ο κ. Κούλογλου (σε επιστολή του προς τον κ. Τσίπρα) αναρωτιέται μήπως οι ψηφοφόροι δεν αγαπάνε πια τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ αυτό που χάθηκε είναι η εκτίμησή τους.

Η λεγόμενη ακροδεξιά άφησε στο ερμάριο το τρομοκρατικό (και τρομακτικό) της πρόσωπο ελπίζοντας να ρίξει από το θρόνο την κατεστημένη κοινοβουλευτική Δεξιά. Παίζοντας σε ξένο γήπεδο, το Κοινοβούλιο, κατάφερε να γίνει ένα πλαδαρό και ανίκανο πολιτικά κατασκεύασμα. Αντί να προτείνει μια ενιαία Ευρώπη, ανεξάρτητη από Ρωσία και ΗΠΑ, (από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, έλεγε ο Ντε Γκωλ) ζήτησε να αποχωρήσει κάθε χώρα-μέλος, δηλαδή να διαλυθεί η ΕΕ. Ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη γνωρίζοντας ότι όλη η Ευρώπη είναι με το ζόρι μια επαρχία της Κίνας. Όσο πιο μικρός και μόνος τόσο πιο αδύναμος.

Η ευρωπαϊκή «ακροδεξιά» είναι της «οικογένειας» του κατεστημένου με συμπεριφορά χαζού «απολωλότος». Ιδανικός «αποδιοπομπαίος» για την κάθε Μέρκελ και Μακρόν. Την σήμερον ημέρα τα απολωλότα πάνε πλέον κατ΄ ευθείαν στο φούρνο και μετά στην τραπεζαρία, καλοψημένα.

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΏΝ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΤΖΕΝΤΑΣ
Στην πραγματικότητα οι καθεστωτικές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές, απόδειξαν την ιδεολογική υπεροχή τους πείθοντας τον κόσμο ότι όσοι είναι υπέρ πατρίδας, όσοι επιμένουν ότι τα «ανθρώπινα φύλα» είναι εκ φύσεως μόνο δυο και όχι τρία, όσοι πιστεύουν σε παραδοσιακές αξίες, είναι κατάπτυστοι ακροδεξιοί. Αντίθετα όσοι εισβάλουν στο Ιράκ ή στηρίζουν τον Τούρκο Σουλτάνο είναι διαμάντια της Δημοκρατίας.
Με λίγα λόγια οι ελίτ έχουν σβήσει την ιστορική Αριστερά ολοκληρωτικά και κατασκευάζουν/υιοθετούν υποκατάστατα όπως η «Αντίφα» ή σχηματισμούς όπως οι Ποδέμος, ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Αυτή τη στιγμή η πάσης φύσεως Αριστερά, με όποιο σχήμα, δεν είναι υπολογίσιμος παίκτης. Η πατριωτική Δεξιά (η λεγόμενη ακροδεξιά) υποχωρεί αλλά δεν έχει, (ακόμα;) παραδοθεί ακριβώς επειδή αποτελεί οργανικό τμήμα της αστικής τάξης.

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
Οι παλιοί παίκτες, παραδοσιακή και νεοφανής «Αριστερά, Σοσιαλιστές και Σοσιαλδημοκράτες, καθεστωτικοί της Δεξιάς και διάφορα άλλα λουλούδια του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, εξακολουθούν να εμφανίζονται στην πολιτική σκηνή, φαντάσματα ενός παρελθόντος που δεν λέει να κατέβει από τη σκηνή. Αλλά το παιχνίδι έχει ανατραπεί ολοκληρωτικά: Η εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση δεν συνεπιφέρει καμία αλλαγή, έστω επουσιώδη. Παρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλο. Μαζική κοινωνία, μαζική, μονόχρωμη, δημοκρατία. Η υστερία απέναντι στον εξωτερικό «εχθρό» (ΕΣΣΔ/Ρωσία)είχε συνέπεια να εξοστρακιστεί κάθε απόκλιση από την επίσημη φωνή. Οι εκλογές εξελίσσονται σε τυπική διαδικασία χωρίς πνοή.

Ο κάθε Μακρόν, πόσο μάλλον ο κάθε Μητσοτάκης, έχει από πάνω του ένα Βερολίνο και μια Μέρκελ. Και πιο πάνω είναι η Ουάσιγκτον και ο κάθε Μπάϊντεν, ή Τραμπ, το πράγμα για τους αδύναμους δεν αλλάζει. «Πρώτα η Αμερική», λένε και οι δυο και ουδείς στη Δύση τολμάει έστω να σκεφτεί διαφορετικά.

Ο ΦΟΒΟΣ ΚΙΝΗΤΗΡΙΑ ΔΥΝΑΜΗ
Για να συγκροτηθεί σε μονολιθικό σύνολο η Δύση, χωρίς αντιδράσεις, διάφορα Δημόσια ή κρυφά Επιτελεία εργάζονται νυχθημερόν. Να πείσουν, να αποπροσανατολίσουν, να εκφοβίσουν, να διαστρέψουν την πραγματικότητα, να εμφανίσουν μια άλλη, δική τους.

Μεγάλο μέρος αυτής της γιγαντιαίας προσπάθειας το βλέπουμε:

• -Γεωπολιτικά με την καλλιέργεια του φόβου της Ρωσίας ως συνέχεια του φόβου των κομμουνιστών της ΕΣΣΔ. Έχει προστεθεί και η Κίνα.
• – Οικονομικά με το φόβο ιδίως της Κίνας και όπου η Ρωσία εμφανίζεται όχι μόνο ως εχθρός αλλά και ως αναγκαίος συνεργάτης για το πετρέλαιο/αέριο. Αλλά ως αντιστάθμισμα επιχειρείται πχ η στροφή στο ηλεκτρικό αυτοκίνητο, υποτίθεται για την προστασία του περιβάλλοντος.
• -Και στρατιωτικά με τις συνεχείς απειλές/ επεμβάσεις/ συμπλοκές στην ίδια την Ευρώπη (Σερβία, Γεωργία, Ουκρανία, κλπ) που συντηρεί κλίμα ανασφάλειας.

Το πιο ισχυρό όπλο δεν είναι η ατομική βόμβα αλλά ο Φόβος, ο συνεχής ακατάπαυστος Φόβος, που πλήττει καθημερινά τη φαντασία και δεν επιτρέπει να λειτουργήσει η ψυχραιμία και η λογική.

Ο Φόβος δεν απευθύνεται στον αντίπαλο γιατί αυτός μπορεί να ανταποδώσει τα ίσα, ίσως και χειρότερα.

Ο Φόβος απευθύνεται στο κοπάδι εντός των τειχών.

Η επιθυμητή συσπείρωση πάντως δεν επιτυγχάνεται. Ο κόσμος διατηρεί μνήμες από τον Πόλεμο και δεν προσφέρεται ως αμνός επί σφαγή, ως τώρα. Βοήθειά μας.

ΥΓ Σταθερά υποστηρίζω ότι οι Δυτικοί ανέχονται ή ενθαρρύνουν την Τουρκία όσο δεν θίγονται τα συμφέροντα τους. Η Ρωσία το ίδιο. Ό,τι και αν γίνει τώρα στην Κύπρο, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.