Τα κομματόσκυλα όλων των χρωμάτων έχουν αναχθεί σε μείζον εθνικό πρόβλημα

Του Γιώργου Κράλογλου

Η είδηση να μην περάσει στα ψιλά. Η ΣΤΑΣΥ κατήγγειλε παράνομη απεργία στο Μετρό. Και οι ηλεκτροδηγοί την έλυσαν για να τα βρουν με τη Διοίκησή τους!! 

Δεν γνωρίζω το πιθανό παρασκήνιο. Και ελπίζω να μην υπάρχει. Πολύ δε περισσότερο αν έβαλε το χεράκι της και η κυβέρνηση. Θα λυπηθώ πολύ αν το μάθω. Γιατί θα πρόκειται για μεγάλη ανοησία. 

Γι’ αυτό και μένω στα γεγονότα όπως παρουσιάσθηκαν στο χθεσινό ρεπορτάζ και ελπίζω να μην πρόκειται για δική μου αφέλεια, αλλά για εξέλιξη που θα έχει και συνέχεια. 

Η είδηση, χθες το μεσημέρι, έλεγε. “Η Διοίκηση των Σταθερών Συγκοινωνιών προσέφυγε σήμερα το πρωί στη Δικαιοσύνη, ζητώντας να κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική η προγραμματισμένη για τις 21:00 στάση εργασίας του Σωματείου Ηλεκτροδηγών και Λοιπών Σωματείων Κίνησης (Σ.Η.Ε.Κ.).

Προ της έκδοσης δικαστικής απόφασης, το σωματείο αποφάσισε την αναστολή της στάσης εργασίας και τα δρομολόγια στις Γραμμές 1, 2, 3 του Μετρό θα διεξαχθούν σήμερα κανονικά (όπως και έγινε).

Η ΣΤΑΣΥ, με ανακοίνωση διαβεβαίωσε το επιβατικό κοινό, ότι η διοίκηση της εταιρείας, έχοντας πλήρη συναίσθηση του κοινωνικού κόστους, που προκαλούν τέτοιου είδους αιφνιδιαστικές ενέργειες, ιδίως σε μια περίοδο έκτακτων υγειονομικών συνθηκών, θα προασπίζει με κάθε τρόπο την ανάγκη της απρόσκοπτης λειτουργίας των μέσων σταθερής τροχιάς, με στόχο την εξυπηρέτηση των πολιτών.

Και το Σωματείο Ηλεκτροδηγών στη δική του ανακοίνωση δήλωσε ότι η κινητοποίηση δεν είναι “πανάκεια”. Και επειδή στόχος του είναι η ανάδειξη και η ταχεία επίλυση των προβλημάτων αναβάλλει τη στάση εργασίας, δίνοντας στη Διοίκηση μια ευκαιρία να ασχοληθεί με τα ουσιώδη προβλήματα των ηλεκτροδηγών και εν γενεί των εργαζομένων της εταιρείας”.

Οι ηλεκτροδηγοί κινητοποιήθηκαν επειδή (όπως ανακοίνωσαν) αναγκάζονται να εκτελούν δρομολόγια με συρμούς, στους οποίους είναι εκτός λειτουργίας το κλιματιστικό στις καμπίνες των οδηγών, ενώ προκειμένου να βγει το πρόγραμμα πρέπει να δουλεύουν στα ρεπό τους χωρίς ημέρες ξεκούρασης.

Φεύγουμε από το συγκεκριμένο θέμα,  πριν χάσουμε την ουσία. Και την ουσία την δίνει το επίσης χθεσινό και εξαιρετικά σημαντικό γεγονός που είναι η επιστροφή του σημαντικότερου ελληνικού ναυπηγείου,  του ναυπηγείου Σκαραμαγκά, εκεί που ανήκει. 

Στην ελληνική ναυπηγική οικογένεια και σε έναν, καθ ομολογία, άξιο Έλληνα εφοπλιστή παγκόσμιας εμβέλειας. 

Είναι ιστορικό οικονομικό ατόπημα να ξεχνάμε ότι η ναυπηγική Ελλάδα είχε, διακριθεί παγκοσμίως και είχε ενοχλήσει τα διεθνή ναυπηγικά συμφέροντα με τις επιτυχίες και την αξιοσύνη της, μέχρι τότε που η μεταπολίτευση την παρέδωσε στα χέρια των κομμάτων και των κομματόσκυλων που την κατασπάραξαν. Και ως αξία και ως περιουσία. 

Δεν είναι κατάλληλη στιγμή να αναλύσουμε αν η πορεία του ναυπηγείου Σκαραμαγκά πέρασε στα χέρια του κράτους από τον εφοπλιστή Νιάρχο ή αν τα κόμματα και η τότε ανικανότητα της Νέας Δημοκρατίας άφησε τους αριστερούς και τους δήθεν σοσιαλιστές να καταστρέψουν τον Σκαραμαγκά (η κάθε πλευρά για τη δική της σκοπιμότητα…). 

Όπως όμως και να το κάνουμε η αλήθεια είναι ότι οι σελίδες της τότε ελληνικής ναυπηγικής ιστορίας μπορούσαν και έπρεπε…, να γραφτούν διαφορετικά. Θα τα πούμε όμως αυτά στην πορεία.

Προσώρας ας μείνουμε στις περιουσίες που χτίστηκαν από κομματόσκυλα Διοικήσεων και εργατοπατέρων του Σκαραμαγκά,  στην πλάτη του ελληνικού λαού και σε βάρος πόρων της Ε.Ε. για να κρατηθεί,  ως αποτέλεσμα, στο χάλι και στην κατάντια που βρέθηκε στη σημερινή του πώληση ο Σκαραμαγκάς. 

Καταφύγαμε,  στο σημερινό μας σημείωμα,  στην ελπιδοφόρα για την οικονομία εξέλιξη με την πώληση του Σκαραμαγκά συνδέοντάς την με την εικόνα αιφνιδιασμού από τη διαλλακτικότατη στάση του Σωματείων Ηλεκτροδηγών του Μετρό για να “φωτίσουμε” το πιθανό ενδεχόμενο νέας (πολύπλευρα θετικής) σελίδας στις εργασιακές σχέσεις κρατικών υπαλλήλων και κράτους. Ας ευχηθούμε να είναι έτσι… 

Και ας θυμηθούμε την κατάντια της οικονομίας μας στους πρώην παραγωγικούς χώρους της ναυπηγικής βιομηχανίας, της ενέργειας, των αυτοκινήτων και εξαρτημάτων, της χαλυβουργικής και μεταλλευτικής παραγωγής μέχρι και τη ζάχαρη, όταν, ως κρατικές βιομηχανίες και μονοπώλια (ΔΕΚΟ) παραδόθηκαν σε κομματόσκυλα να τα Διοικήσουν. Κομματόσκυλα που  συμμαχούσαν με κομματόσκυλα του εργατοπατερισμού για δήθεν “εργασιακή ειρήνη” (ζωντανές είναι οι εικόνες με τον εκβιασμό του λαού από κατεβασμένους διακόπτες ηλεκτρικού, έλλειψη καυσίμων και ξεβρακώματα ιδιωτών…). Πώς λοιπόν να μην ζητάει τώρα, η αγανακτισμένη κοινωνία,  να μη την κουμαντάρουν τέτοιες ομάδες.

[email protected]

capital.gr