Σαράντα επτά χρόνια μετά είναι πολλά και πολλοί, γονείς και αδέλφια, που έφυγαν από τη ζωή αναμένοντας τους αγνοούμενους

Η Θέση του “Φ”

ΑΠΟ το 2007, που άρχισαν οι εκσκαφές, ταυτοποιήθηκαν λίγο περισσότεροι από τους μισούς αγνοούμενους. Αυτό ανέφερε πρόσφατα ο Ελληνοκύπριος εκπρόσωπος στη ΔΕΑ, Λεωνίδας Παντελίδης, ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων και Αγνοουμένων, σε συνεδρίαση, που πραγματοποιήθηκε προ ημερών. Το ποσοστό για τους Ε/Κύπριους που ταυτοποιήθηκαν ανέρχεται στο 47,3% σε σύγκριση με 54% που αφορά τους Τ/Κύπριους. Δηλαδή, ταυτοποιήθηκαν 267 από τους 494.

ΕΙΝΑΙ σαφές πως οι προσπάθειες για εκσκαφές και ταυτοποιήσεις κινούνται με αργούς ρυθμούς κι αυτό οφείλεται πρωτίστως στα εμπόδια, που προβάλλει ο κατοχικός στρατός. Ο Επίτροπος Προεδρίας, Φώτης Φωτίου, ο οποίος ήταν στη συνεδρίαση της ίδιας επιτροπής, ανέφερε πως εφτά ομαδικοί τάφοι στους οποίους θάφτηκαν περίπου 400 αγνοούμενοι δεν διερευνήθηκαν ακόμη λόγω της στάσης του τουρκικού στρατού. Αναφέρθηκε, επίσης, στον παράγοντα χρόνο (47 χρόνια από την τουρκική εισβολή) και στο κόστος για εκσκαφές, έρευνες κ.λπ. που ανήλθε σε €67,3 εκατ.

ΣΕ ό,τι αφορά το τελευταίο, αυτό δηλαδή του χρόνου, ο πρόεδρος των συγγενών αγνοουμένων, Νίκος Σεργίδης, παρατήρησε πως σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε αδέλφια των αγνοουμένων για να παραλάβουν τα οστά τους. Σαράντα επτά χρόνια μετά, σαφώς και είναι πολλά και πολλοί, γονείς και αδέλφια που έφυγαν από τη ζωή αναμένοντας τους αγνοούμενους. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Αλλά θα επαναλάβουμε το προφανές. Όταν, για παράδειγμα, ο τουρκικός κατοχικός στρατός δεν ανοίγει τα αρχεία του για να διερευνηθούν δεν μπορεί αυτό το κεφάλαιο, το μείζον θέμα των αγνοουμένων να θεωρηθεί πως έχει κλείσει. Οι προσπάθειες θα πρέπει συνεχίζονται μέχρι να διακριβωθεί η τύχη και του τελευταίου αγνοούμενου.

ΕΠΕΙΔΗ τις τελευταίες ημέρες γίνεται λόγος -με αφορμή την κυκλοφορία της έκθεσης του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ- για την προώθηση και εφαρμογή Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, οφείλουμε να υποδείξουμε πως το πιο σημαντικό ΜΟΕ είναι η διαλεύκανση της τύχης των αγνοουμένων. Επί τούτου θα υπενθυμίσουμε εκείνο που είχε αναφέρει το Μάιο του 2019 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας σε τελετή με την ευκαιρία της ανάληψης των καθηκόντων του νέου εκπροσώπου της ελληνοκυπριακής πλευράς στη ΔΕΑ. Είχε πει πως ένα, ίσως το σημαντικότερο, μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης, θα είναι να επιτρέψουν πρόσβαση στα αρχεία του στρατού για τους αγνοούμενους. «Τι έχει να ζημιωθεί η Τουρκία από το να συμπεριφερθεί ανθρώπινα 45 χρόνια (47 φέτος) μετά;» Τι ποιο σημαντικό μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης, υπέδειξε ο Ν. Αναστασιάδης, «από το να δώσει την ευκαιρία στους συγγενείς των αγνοουμένων να θάψουν, αν δεν βρίσκονται εν ζωή, τους αγνοούμενούς τους»;

ΚΙ όμως, η Τουρκία όχι μόνο αρνείται πρόσβαση στα αρχεία του στρατού, αλλά παρεμβάλλει εμπόδια για έρευνες και εκταφές, όπως συναφώς έχει αναφερθεί από τους κυρίους Φωτίου και Παντελίδη. Ακόμη και για ένα καθαρά ανθρωπιστικό ζήτημα η κατοχική Τουρκία παραμένει άτεγκτη, αδιάλλακτη. Δεν συνεργάζεται και αφήνει το πρόγραμμα να παραπαίει. Δεν θέλει να λυθεί επειδή δεν θέλει να φορτωθεί ευθύνες. Κι όμως, θα επαναλάβουμε πως το θέμα των αγνοουμένων, αν και εργαλοποιήθηκε πολιτικά, ήταν και θα είναι ανθρωπιστικό ζήτημα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.