Τουρκία (κράτος από τη Νεολιθική Εποχή) απέχων, εδώ και αρκετά χρόνια, από αυτό που ορίζεται ως Δημοκρατία. Αν είχε πρόσωπο, θα είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτόν που την κυβερνά από το 2003 έως το 2014 (ως Πρωθυπουργός), και από τότε έως και σήμερα ως Πρόεδρος. 

Ήρθε στην Κύπρο για να γιορτάσει στον κατεχόμενο βορρά την εισβολή. Έδωσε μία ακόμη κραυγαλέα παράσταση, και ανακοίνωσε μια συστάδα από νέα μέτρα, που εκ των προτέρων χαρακτήρισε χαρμόσυνα. Οι λεπτομέρειες είναι γνωστές, δεν χρειάζεται να τις επαναλάβουμε. Τα Ηνωμένα Έθνη καταδίκασαν με τον πιο ισχυρό τρόπο τις εξυπνάδες του για τα Βαρώσια. 

«Η Άγκυρα αγνόησε για μία ακόμη φορά τις εκκλήσεις και προειδοποιήσεις της διεθνούς κοινότητας και των Ηνωμένων Εθνών, να αποσύρει τα μονομερή της μέτρα», είναι η στερεότυπη πρόταση που διάβασα σε πολλά ξένα μίντια.

Και με αφορμή αυτά, σκέφτηκα ότι με όλα τα λάθη που μπορεί να έχουμε κάνει στη διαχείριση του Κυπριακού –και εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι είναι πολλά– έχουμε κερδίσει τουλάχιστον, όχι χωρίς κόπο, την υποστήριξη από εκεί όπου για μας έχει σημασία.

Ο Ερντογάν ήρθε εδώ με τον γνωστό του τσαμπουκά, ναρκισσισμό και βουλιμία, αλλά ταυτόχρονα με όλο και πιο άδεια την πολιτική του φαρέτρα. Τη στιγμή που η ελληνοκυπριακή πλευρά κέρδιζε πλατιά και δυνατή υποστήριξη από τη διεθνή κοινότητα (Ην. Εθνη, ΕΕ και ΗΠΑ), ο Ερντογάν ήρθε εδώ για να πουλήσει στους καημένους τους Τουρκοκύπριους καινούργιο κτήριο «βουλής», νέο «προεδρικό» παλάτι, άνοιγμα μέρους των Βαρωσίων και μια άτυπη αναγνώριση του ψευδοκράτους από την υπερδύναμη του Αφγανιστάν!

Θέλω να πω δηλαδή: Να μην υποτιμούμε, ασφαλώς, την Τουρκία, αλλά να μην την υπερτιμούμε κιόλας. Πιο σημαντικά: Αυτή τη δύναμη που έχουμε να τη χρησιμοποιήσουμε επιτέλους για να κάνουμε την υπέρβαση και να πάρουμε τις δύσκολες αποφάσεις που χρειάζονται για να λύσουμε το πρόβλημά μας. 

Προς τούτο, ρίχνω στο τραπέζι ως τροφή για σκέψη ένα απόσπασμα από άρθρο που έγραψε η Άννα Διαμαντοπούλου, (φωτό), 62, πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη-πρώην Επίτροπος ΕΕ-πρώην υπουργός, με τίτλο «Τι πρέπει να γίνει τώρα στην Κύπρο», στο Protagon.gr. Το πραγματικό ζητούμενο, λέει, είναι ένα Νέο Σχέδιο που πρέπει να μπει άμεσα στο τραπέζι. Με ηγεσία που κοιτά μπροστά και θέτει το αύριο του λαού σε προτεραιότητα, αφήνοντας στην άκρη μικροπολιτικά οφέλη. Και συνεχίζει: 

«Η εύκολη πολιτική της ακινησίας και της μεγαλόστομης ρητορικής είναι αδιέξοδη. Για τα τεθεί η επίλυση του Κυπριακού σε κίνηση, χρειάζεται αποφασιστική δράση και διεθνής κινητοποίηση. Προσωπικά θα περίμενα να γίνουν δύο πράγματα: 

Η κυπριακή Κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία του νησιού να κινηθούν γρήγορα ζητώντας από τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες να επιτρέψει την κίνηση της Ειρηνευτικής Δύναμης πάνω στη διακεκομμένη γραμμή του χάρτη που ορίζει την Αμμόχωστο. Οι κυανόκρανοι πάνω στη γραμμή θα στείλουν ηχηρό μήνυμα ότι τα ψηφίσματα είναι ενεργά, υποστηρίζονται και διαφυλάσσονται. 

Επιπλέον, θα περίμενα από έναν Κύπριο ηγέτη να οργανώσει μια κοινή ειρηνική πορεία πάνω στη γραμμή. Με τη συμμετοχή Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων, Ελλήνων, αλλά και εκπροσώπων της διεθνούς κοινότητας. Μιλώ για μια αλυσίδα ανθρώπων που θα διατρανώσει τη θέληση για ενωμένο νησί, για μια Κύπρο ελεύθερη και ανεξάρτητη. 

Ως φοιτήτρια, συμμετείχα κι εγώ στην αλυσίδα γυναικών πάνω στην πράσινη γραμμή (φωτό). Τώρα, ως επίτιμη δημότης Αμμοχώστου, θα περίμενα με την ψυχή μου ένα τέτοιο κάλεσμα, ένα γεγονός που θα ταράξει τα νερά, μέσα σε μια θάλασσα καταγγελιών, ψηφισμάτων και δηλώσεων.»

Φιλελεύθερος