Μεταξύ των απογραφών του 1961 και 2011 οι νέοι ηλικίας 0-14 ετών, που αποτελούν το μέλλον του έθνους, μειώθηκαν από 3.025.100 σε 1.569.300, δηλαδή κατά 1.455.800 άτομα, ενώ οι ομάδες των γερόντων αυξήθηκαν από 689.100 άτομα σε 2.108.900 άτομα!

Τα τελευταία μόλις πενήντα χρόνια ο παιδικός πληθυσμός της χώρας μας, δηλαδή ο πληθυσμός της ομάδας ηλικιών 0-14, μειώθηκε από 3.025.100 σε 1.569.300 άτομα, δηλαδή κατά 1.455.800 άτομα ή κατά ποσοστό 48,1%. Αυτή η ομάδα, η οποία αποτελεί το μέλλον του έθνους, δηλαδή τη βάση για την «τροφοδοσία» των επόμενων ομάδων, σταδιακά, δηλαδή σε κάθε στη συνέχεια απογραφή, από το 1961 έως το 2011 (η απογραφή του 2021 θα είναι εφιαλτικότερη σε αποτελέσματα!) καταδεικνύει σε στοιχεία τον δημογραφικό εφιάλτη της χώρας καθώς δεν γίνεται η αναγκαία ανάλογη αναπλήρωση με νέα παιδιά.

Έτσι, την περίοδο αυτή «χάθηκε» παιδικός πληθυσμός όσος είναι σήμερα μαζί εκείνος της Περιφέρειας Πελοποννήσου (577.900 άτομα), της Δυτικής Ελλάδος (679.800 άτομα) και του Βορείου Αιγαίου (199.200 άτομα). Απογοητευτικότερη είναι η διαπίστωση ότι αυτός ο εφιαλτικά μειωμένος νεανικός πληθυσμός της χώρας, μετά το 1961 μεταφέρεται συνωστισμένα σε όλες τις επόμενες απογραφές στις άλλες ομάδες ηλικιών, με τελικό «μπούκωμα» εκείνη των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών, τα οποία από 689.100 άτομα το 1961 έφθασαν αισίως και προσδοκίμως τα 2.108.900 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα, εμφανίζεται συνεχώς γηράσκουσα και μάλιστα σε γεροντικό πληθυσμό που είναι συνολικά όσος εκείνος της Κεντρικής Μακεδονίας (1.882.100 άτομα και των Ιόνιων Νησιών (207.900 άτομα)! Αν ληφθεί υπόψη ότι ο μεγαλύτερος αυτός όγκος γεροντικού πληθυσμού εντοπίζεται κυρίως στις αστικές περιοχές, καθώς σε όλα σχεδόν τα πάλαι ποτέ χωριά και κεφαλοχώρια επικρατεί άκρα του τάφου (στην κυριολεξία) σιωπή (στην κυριολεξία), η τρίτη ερημία στην Ελλάδα, με πρώτη εκείνη που κυριάρχησε μετά την επικράτηση των Ρωμαίων το 146 π.Χ. και με τη δεύτερη λίγα χρόνια πριν από την Επανάσταση του 1821, ίσως να είναι η τελευταία! Ήδη, από 8,2% το 1961 (με πληθυσμό τότε μικρότερο κατά 2.400.000 άτομα!), η ομάδα αυτή γερόντων αντιπροσωπεύει το 2011 το 19,5% και, χωρίς τον πρόσθετο πληθυσμό των 912.000 των αλλοδαπών, το ποσοστό αυτό διαμορφώνεται στο 21,3%! Σημειώνω ότι το 1951, η αναλογία των ηλικιωμένων ατόμων στη χώρα μας (άνω των 65 ετών) ήταν 6,5% και το 1984 ανήλθε στο 13,3%!

Επιδείνωση μετά το 2011

Δυστυχώς, από μια πρόσφατη σημαντική, όπως πάντα, μελέτη του ερευνητικού οργανισμού ΔιαΝΕΟσις (Ιανουάριος του 2019) προκύπτει ότι, λόγω των προηγούμενων μειώσεων στα ποσοστά γεννήσεων και θανάτων, ο πληθυσμός της Ελλάδας γηράσκει γρηγορότερα. Ήδη, από το στοιχεία της μελέτης προκύπτει ότι πέντε χρόνια μετά την απογραφή του 2011, το 2016, το ποσοστό ατόμων άνω των 65 ετών αποτελεί το 21,6% του συνολικού πληθυσμού της χώρας (έναντι του 14,4% των ατόμων ηλικίας 0-14 ετών) και προβλέπεται να αυξηθεί σε 24,2% μέχρι το 2030. Ταυτόχρονα, η διάμεση ηλικία του πληθυσμού ανέρχεται σε 43,9 έτη υπερέχοντας του ευρωπαϊκού μέσου όρου κατά 0,5 έτη.

Όπως επισημαίνει η παραπάνω μελέτη, τα δεδομένα αυτά σε σχέση με τη σύνθεση και τη μορφή των οικογενειών δείχνουν μείωση του μέσου μεγέθους, σημαντική αύξηση των μονομελών και των μονογονεϊκών οικογενειών, πολύ λίγων ζευγαριών που συμβιώνουν, αλλά και υψηλή αναλογία γυναικών που ηθελημένα αποφασίζουν να μην αποκτήσουν παιδιά. Επίσης, διαπιστώθηκε συνεχής και παρατεταμένη μείωση της γονιμότητας, η οποία συνάδει με ταυτόχρονη αύξηση της μέσης ηλικίας των γυναικών, όταν αποκτούν το πρώτο τους παιδί. Παράλληλα σημειώθηκε μείωση των γάμων, αύξηση των διαζυγίων, αύξηση της μέσης ηλικίας του πρώτου γάμου κ.ά. Η μείωση της γονιμότητας στη χώρα μας, όπως σημειώνεται, θα μπορούσε να ερμηνευτεί κατά ένα μέρος από τη βελτίωση του μακρο-οικονομικού κλίματος την περίοδο μετά τη μεταπολίτευση και με τη γενικότερη αύξηση του κόστους φροντίδας και ανατροφής παιδιών, παρά τη συνεχή τόνωση των εισοδημάτων. Η αναζήτηση και η αξιοποίηση ευκαιριών απασχόλησης και για τα δύο φύλα και οι αδύναμες παροχές και οι ελλείψεις δομών και υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους έχουν ιδιαίτερη συμβολή για τις χαμηλές τιμές του δείκτη γονιμότητας.

Σημειώνω ότι και η μελέτη αυτή, επισημαίνει και προτείνει τα ίδια με εκείνη της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής το 1992 και το 2018, ότι δηλαδή στην Ελλάδα, όπου ο δείκτης γονιμότητας διατηρείται κάτω από το επίπεδο ανανέωσης των γενεών (2,1 παιδιά ανά γυναίκα) για πολλές δεκαετίες, είναι απαραίτητες οι πολιτικές και οι δράσεις που ενισχύουν την εργασιακή με την οικογενειακή ζωή για να αποτρέψουν περαιτέρω μείωσή της. Κίνητρα, όπως π.χ. η γονική άδεια, έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τη συμμετοχή στην αγορά εργασίας – κυρίως μεταξύ των γυναικών.

Δημογραφικό πρόβλημα; «Κουραφέξαλα»!!!

Όλες αυτές οι μελέτες, τα «σοφά» πορίσματα και οι βαρύγδουπες προτάσεις για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος γράφονταν, ωστόσο, στα «παλιά παπούτσια» όλων σχεδόν των υπουργών Οικονομικών. Η ελληνική πολύτεκνη οικογένεια βρέθηκε στο στόχαστρο όλων σχεδόν των εκάστοτε πρωθυπουργών, υπουργών Οικονομικών, υπουργών Κοινωνικών Ασφαλίσεων και βουλευτών μετά το 1981, αλλά μετά το 1992 πήρε προκλητικές διαστάσεις, μολονότι «η προστασία της πολύτεκνης οικογένειας προβλέπεται από το άρθρο 21 παρ.2 του Συντάγματος. Αυτή η «έχθρα» εκδηλώθηκε με πολλούς τρόπους:

για τη συνέχεια ΟικονομικόςΤαχυδρόμος