Ως πότε θα αρκούμαστε στις απλές ρητορικές προειδοποιήσεις;

Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Διερωτώμαι συνέχεια: μα όλοι αυτοί οι εξαίρετοι κύριοι δημοσιογράφοι, συγγραφείς, μελετητές, αναλυτές, καθηγητές οι οποίοι συχνά-πυκνά ξοδεύουν πολλή φαιά ουσία και τις περισσότερες φορές, ίσως, χωρίς να πληρωθούν κιόλας, απλά για να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά σε όσους επιμένουν να τα έχουν κλειστά και γράφουν ωραιότατα άρθρα, κείμενα, ολόκληρα δοκίμια/αναλύσεις πολιτικο-στρατηγικά και ιστορικο-οικονομικά, ολόκληρα θαυμάσια κατεβατά σε μια – άπελπι, όπως φαίνεται – προσπάθεια να πείσουν κάποιους υψηλά ιστάμενους κυβερνώντες και κολαούζους τους, διερωτώμαι συνέχεια:

Μα όλοι αυτοί οι πασίγνωστοι στο πανελλήνιο κύριοι (ας μου επιτρέψουν απλά να τους κατονομάσω εδώ) Ι. Μάζης, Θ. Καρυώτης, Σ. Καλεντερίδης, Μ. Ιγνατίου, Κ. Βενιζέλος, Π. Εμφιέτζογλου, Π. Σαββίδης, Ν. Μελέτης, Γ. Λ. Ομήρου, Δ. Κωνσταντακόπουλος, Κ. Αδάμ, Π. Παναγιώτης, Γ. Χαρβαλιάς, Κ. Χολέβας, Κ. Μαυρίδης, Μ. Ψυλός, Π. Μηλιαράκης, Β. Χωραφάς, Σ . Καμενόπουλος, Α. Μαλλιάς, Κ. Γρίβας, Σ. Λυγερός, Α. Συρίγος (μια ειδική περίπτωση αυτός ο τελευταίος, τώρα και βουλευτής στο κυβερνόν κόμμα, για τον οποίο βλ. υστερόγραφο) και άλλοι ακόμη ισάξιοι τα ονόματα των οποίων λυπάμαι αλλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν,

και οι οποίοι σχεδόν κάθε μέρα, πάντως αρκετά συχνά, και μέσα στα φιλόξενα, γνωστά σε όλους σάιτ, γράφουν και δημοσιεύουν εξαιρετικές σελίδες παραινέσεων, ελκυστικών προτάσεων, αξιολογότατων σχολίων υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας, σαν γενική και αφηρημένη έννοια, ωστόσο ταυτόχρονα και υλικά συγκεκριμένη, και άμεσα συνυφασμένη με έναν συγκεκριμένο, απτό ελληνικό λαό και με μια ακόμα πιο συγκεκριμένη και απτή ελληνική γεωγραφία/γεωλογία,

διερωτώμαι – λέω –:

Όλοι αυτοί που εμφανίζουν γραμμένες με χρυσά γράμματα στο διαδίκτυο βασικές αλήθειες για την ελληνική τραγική κατάσταση (πολιτική, στρατιωτική, στρατηγική, οικονομική, ως και ηθική) και χρόνια τώρα «τα λένε» σε επιλήσμονες, εγκληματικά αδιάφορους κυβερνήτες, πολιτικούς, ιδίως πολιτικάντηδες επιτήδειους που άπλετα «κυκλοφορούν και οπλοφορούν» (όπως λέει και το τραγούδι της Α. Πρωτοψάλτη),

διερωτώμαι με αγωνία και περιέργεια:

Όλοι αυτοί οι εξέχοντες κύριοι με τις βαθιές γνώσεις τους και τις εκτεταμένες εμπειρίες τους, οι οποίοι πασχίζουν να «δώσουν να καταλάβουν» σε όσους στην Ελλάδα διαθέτουν μια πολιτική εξουσία, είτε στον εσωτερικό χώρο είτε σε διεθνές επίπεδο, ορισμένες πραγματικότητες που ενδιαφέρουν – είναι υπόθεση ζωής ή θανάτου – την παρούσα ύπαρξη ή ανυπαρξία της Ελλάδας και την μελλοντική εξέλιξή της,

αυτοί λοιπόν που με αδιάσειστα αντικειμενικά στοιχεία μας «εξηγούν» τί θα έπρεπε να κάνουν οι περίοπτοι κυβερνητικοί ηγεμόνες της Ελλάδας, με λίγα λόγια, «για το καλό της χώρας» και τί κακώς δεν κάνουν οι ίδιοι, όπερ σημαίνει «κακό της Ελλάδας», πάλι με λίγα λόγια και καταγγέλλουν λάθη, υποχωρήσεις, παραχωρήσεις, εξευτελισμούς, τραγικές παλινωδίες που καταρρακώνουν την αξιοπιστία της Ελλάδας, θάβουν το εθνικό γόητρο της Ελλάδας, μειώνουν καταθλιπτικά την διεθνή παρουσία της Ελλάδας ίσα-ίσα εκεί όπου θα έπρεπε να επιδεικνύεται και να αναδεικνύεται με έμφαση,

διερωτώμαι συνέχεια:

Μα όλοι αυτοί οι μοναδικοί στο είδος και στη σοφία τους, φιλόσοφοι της πολιτικής, φιλόσοφοι της στρατηγικής, φιλόσοφοι κριτικοί των διεθνών κανόνων, οι οποίοι αποδεικνύουν διαλεκτικά πόσο οι εξουσιαστές είναι πωρωμένοι στις πολιτικές τους διαστρεβλώσεις,

πόσο είναι πωρωμένοι εκείνοι που η λαϊκή λαλιά ονομάζει «πουλημένα τομάρια», και εκείνοι οι οποίοι, επειδή ακριβώς τέτοια «τομάρια», επιδεικνύουν όσο γίνεται περισσότερη δήθεν «φιλοπατρία», «σκοτώνονται» να παρουσιάζονται ως αθώες περιστερές που «αγωνίζονται σκληρά» – αυτοί πάντα σκληρά αγωνίζονται! – για ευημερία της Ελλάδας, μια «ευημερία» που περνά μέσα από συμφέροντα ξένων φίλων και εχθρών!!!,

όλοι αυτοί οι κύριοι που είπαμε και άλλοι μαζί που αυτή τη στιγμή δεν έρχονται στο νου, οι οποίοι δικαίως θα έπρεπε να είναι όχι μόνο η συνείδηση του ελληνικού λαού – που θα πρέπει και να τους διαβάζει και να τους ακολουθεί στη πράξη – αλλά πρωτίστως και απαραιτήτως η ακοίμητη συνείδηση των σωστών Ελλήνων κυβερνητών – που θα πρέπει να τους μάθουν απ’ έξω και να τους εμπεδώσουν –

τί νομίζουν που κάνουν, που πετυχαίνουν, που επηρεάζουν;

Επειδή εδώ, γι’ αυτούς τους συνετούς και άψογους ειδήμονες, βρισκόμαστε μπροστά στο ρητό «Στου κουφού τη πόρτα όσο θέλεις βρόντα» και μάλλον είναι αδύνατον αυτοί οι ίδιοι να μην το καταλαβαίνουν,

διερωτώμαι πάλι:

Μα δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι τζάμπα γράφουν, τζάμπα μιλούν, τζάμπα προτείνουν, τζάμπα επικρίνουν τα «λανθασμένα» που γίνονται;

Πώς σκέφτονται ότι τα γραπτά και οι ομιλίες και οι συνεντεύξεις τους θα μπορούσαν να βρουν «ευήκοα ώτα» μέσα στα πωρωμένα γρανάζια κυβερνητικών και κρατικών και αποδεδειγμένα ανθελληνικών συμβουλευτικών (δήθεν) ομάδων;

Πώς σκέφτονται ότι τα λεγόμενά τους, ειπωμένα με άπταιστη λογική και προπαντός με άπταιστη εθνική ηθική, θα έχουν κάποτε κάποια ελπίδα ή ευκαιρία να υιοθετηθούν ακριβώς από αυτά τα «πωρωμένα γρανάζια» που είπαμε, στέλνοντας στα αζήτητα τις πονηρές «συμβουλές» των ανθελλήνων που είπαμε, φιλότουρκων, φιλογερμανών, αμερικανόφιλων, τουρκολάγνων, γερμανολάγνων και αμερικανολάγνων, και βάλε;

Πώς νομίζουν ότι τα σωστά και δίκαια κείμενα και ομιλίες τους θα έχουν ποτέ τη τύχη να γίνουν πράξεις και επιχειρήματα με συνειδητό σκοπό το κυρίαρχο όφελος της πατρίδας Ελλάδας μέσα στις επιταγές του διεθνούς δικαίου που την δικαιώνει ενάντια στις ποικιλότροπες αλλοδαπές παρανομίες;

Ή μήπως δεν σκέφτονται τίποτα απ’ όλα αυτά και γράφουν και μιλούν απλά για να πουν κάτι που θέλουν να πουν ανεξάρτητα από όποια ή όχι αποδοχή εκ μέρους των πολιτών και προπαντός των κυβερνώντων;

Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: μα τί κάθεσαι και ταλαιπωρείσαι να γράψεις τόσα ωραία για την Ελλάδα που οι ίδιοι οι Έλληνες κυβερνώντες/εξουσιαστές τα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους;!

Και το κυριότερο:
έχει μήπως υπάρξει κάποια περίπτωση όπου οι αθεόφοβοι, συμβουλευόμενοι από ελληνότουρκους συμβούλους, «εφάρμοσαν» εν μέρει ή εξ ολοκλήρου κάποια «πρόταση» των γνωστών φιλελλήνων κυρίων καθηγητών σχολιαστών δημοσιογράφων ειδημόνων που αναφέραμε, τα κείμενα των οποίων γεμίζουν καθημερινά (και καλά κάνουν!) πασίγνωστους ή όχι ιστότοπους;

Υπάρχει μια κάποια τέτοια περίπτωση και δεν το γνωρίζουμε; Υπάρχει και μας την έκρυψαν;
Θα μπορούσε κάποιος να μας πει: «ναι, εγώ πρότεινα το τάδε καλό για την Ελλάδα σε σχέση με την ξλενη παρουσία και ο τάδε καλός πρωθυπουργός με άκουσε και έκανε ό, τι πρότεινα»;

Δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε πως όλοι αυτοί οι σπουδαίοι συγγραφείς κάλλιστα γνωρίζουν ότι μάλλον κανένας στις κυβερνήσεις (αλλά ούτε και, απ’ ό, τι αντιλαμβανόμαστε, στις λεγόμενες «αντιπολιτεύσεις», αξιωματικές ή όχι!) που έρχονται και φεύγουν ατιμώρητες για τα ανομήματα και εγκλήματά τους και πίσω τους αφήνουν χαίνουσες/αιμάσσουσες πληγές – κανένας λοιπόν μέσα σε αυτές δέχθηκε ποτέ να βάλει στο «πρόγραμμά» του (πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, στρατηγικό, κλπ.) έστω και μια από τις προτεινόμενες ευνοϊκές ιδέες και σχέδια τους υπέρ της ελληνικής κυριαρχίας διεθνούς δικαίου και των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και παράλληλα, επομένως, ενάντια στων πλαστών, πλαστογραφημένων, παράνομων, αλαζονικών, ετσιθελικών απαιτήσεων γνωστών ξένων φίλων/συμμάχων και γνωστών ξένων εχθρών/εισβολέων!

Διερωτώμαι, ως εκ τούτου, και πάλι:

Οι διάσημοι αυτοί κύριοι των ως επί το πλείστων ιδιωτικών διαδικτυακών (όχι έντυπων) μέσων ενημέρωσης και πληροφόρησης, πώς δεν βρήκαν ακόμη τον τρόπο να υπερκεράσουν τους αρνητικά γνωστούς παρατρεχάμενους των κυβερνητικών και παρακυβερνητικών όχι και τόσο σπουδαίων όντως μέσων ψευδούς ενημέρωσης και κατευθυνόμενης διαδικτυακής και έντυπης παραπληροφόρησης;

Είναι ωραίο και ρομαντικό να αναλίσκεσαι σε αλήθειες, σε δίκαια και σωστά. Αλλά τί κάνεις όταν κανείς απ’ εκείνους στους οποίους απευθύνεσαι δεν σε λογαριάζει και όταν οι πολίτες είναι τόσο φιμωμένοι που τίποτ’ άλλο δεν σκέφτονται τώρα παρά την πανδημία και τον τρόμο των ιικών μεταλλάξεων που οι επιστήμονες ξέρουν να χειρίζονται και να σπέρνουν, τέλειο «κόλπο» για να κάθονται οι πλείστοι πολίτες στα αυγά τους!

Ως πότε εσύ, με το σωστό, το δίκαιο, το νόμιμο με το μέρος σου θα κοιτάζεις αυτούς τους μειοδότες, «πουλημένους» που λέει ο λαός, άδικους, παράνομους και θα βλέπεις το μίσος τους για την Ελλάδα να την σέρνει στο χείλος του γκρεμού, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, αγνοώντας παντελώς και θέλοντας να αγνοήσουν ό, τι είναι προς το εθνικό συμφέρον της χώρας και του λαού της;

Είναι απίστευτο πώς συμβαίνει αυτό και πώς όλοι αυτοί οι τόσο επιφανείς ανταποκριτές της αλήθειας δέχονται να μείνουν μέσα σε έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο όπου ό, τι σωστό και δίκαιο και νομικά τεκμηριωμένο και διεθνώς εξασφαλισμένο το διαβάζουν μόνο οι ίδιοι και κάποιοι άλλοι ανίσχυροι να «αλλάξουν» οτιδήποτε, και δεν δημιουργούν – αντίπαλο δέος – ένα οργανωμένο μέτωπο αλήθειας για μαζικά ερεθίσματα και ρεύματα αποδοχής και ταυτόχρονα μαζικής αντίδρασης σε όσα ανθελληνικά τοξικά παραπλανητικά διοχετεύονται στα μισθωμένα ΜΜΕ!

Όσα ωραία αυτοί οι κύριοι λένε και διαδίδουν online ή εγγράφως πρέπει να υπάρχει (να υπάρξει) ο τρόπος να γίνουν κυρίαρχο κτήμα και έλασμα υγιούς, νόμιμης, μαζικής αντιπαράθεσης για να προληφθεί και να σταματήσει επιτέλους η κατηφόρα στην οποία οι διάφοροι εξουσιαστές βάζουν να κυλάει η Ελλάδα.

Όλοι αυτοί οι διακεκριμένοι κύριοι είναι τώρα οι εν τη ερήμω βοώντες, οι εν τη ερήμω βοούσες γνώσεις ελληνικής συνείδησης που χρόνια τώρα επισημαίνουν τους κινδύνους η Ελλάδα, παραδομένη στους διαχρονικούς δοσίλογους, και ο συνολικός Ελληνισμός να αφανιστούν μέσα στα γνωστά (και άγνωστα) ξένα σχέδια που υπάρχουν κρυφά αλλά κανείς δεν τολμά να αποκαλύψει στους κοιμισμένους (και τώρα ναρκωμένους από την επιτήδεια… πανδημία) Έλληνες πολίτες.

Οι Έλληνες πολίτες πάντοτε προσδοκούν πολλά καλά απ’ τους εκάστοτε κυβερνώντες τους οι οποίοι κάθε φορά κανονικά απογοητεύουν αυτές τις προσδοκίες των πολιτών τους, κάθε φορά επιφέροντας στην οντότητα που λέγεται Ελλάδα αλλεπάλληλα μειωτικά τραύματα η αντιστοιχία των οποίων διεθνώς είναι (κακά τα ψέματα!) η παράλληλη απόκτηση εκ μέρους των θανάσιμων Τούρκων εχθρών όλο και μεγαλύτερων οφελών και κυριαρχικών τετελεσμένων.

Και βεβαίως ατιμωρητί, διότι όπως γνωρίζουμε, σε ολόκληρη την σύγχρονη ελληνική ιστορία, αν εξαιρέσουμε την περίφημη Δίκη των Εξ το 1922, ουδέποτε και κανένας ανώτατος Έλληνας δικαστικός λειτουργός δεν βρέθηκε ποτέ να «καθίσει στο σκαμνί» τους τόσους κυβερνήτες και κολαούζους τους των οποίων τα πολιτικά πεπραγμένα, από το 1974 και μετά και κυρίως στη τραγική σημητική δεκαετία του ’90, συνιστούν οπωσδήποτε μορφές εσχάτης προδοσίας εις βάρος της πατρίδας Ελλάδας.

Σε άλλες χώρες, που γνωρίζουμε, για πολύ, πολύ λιγότερα (απλές οικονομικές ατασθαλίες) σύρθηκαν στα δικαστήρια και τιμωρήθηκαν γνωστοί Πρόεδροι και Πρωθυπουργοί!!

Ορίστε, λοιπόν, μια αληθινή, έντιμη, σοφή αντιπολίτευση που δεν σιωπά, δεν συναλλάσσεται, είναι αληθινά εθνική, αληθινά πρεσβεύει τα συμφέροντα της χώρας, την διεθνή αξιοπρέπεια της και την αληθινή διεθνή προβολή της.

Πιστεύω πως ο ελληνικός λαός την έχει πραγματικά ανάγκη. Και για την Ελλάδα θα είναι ό, τι καλύτερο θα μπορούσε μα συμβεί, με τους «φίλους» που τυγχάνει να έχει (επιλογή της) και τους εχθρούς της (επιβολή άλλων).

Βεβαίως όλα ετούτα είναι δυνατόν να ειπωθούν όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη χώρα. Μόνο που για την Ελλάδα με τις «ειδικότητές» της, δηλαδή την γεωγραφική θέση που έχει, την ιστορία που κουβαλάει και τους λαούς που έχει γύρω της (και όχι μόνο), θα μπορούσαν να είναι μια ισχυρή πανοπλία και αντί-σταση επιβίωσης στις επιθέσεις που δέχεται και εκ των έσω και εκ των έξω.

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής

ΥΓ. Ο κ. Άγγελος Συρίγος είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση (πρέπει να ομολογήσουμε) αναγκαστικής ισορροπίας (όσο κι αν μπορεί να ειπωθεί το αντίθετο) μεταξύ των εκ των ουκ άνευ αρχικά κομματικών και μετά και κυβερνητικών πεποιθήσεων, απ’ τη μια, και της όσο γίνεται πιο αντικειμενικής εξερεύνησης, τοποθέτησης και μελέτης της ελληνικής διεθνούς πραγματικότητας, απ’ την άλλη.
Με λίγα λόγια, είναι κάπως δύσκολο για κάποιον δεμένο πολιτικο-κομματικά με μια παράταξη να εκφράσει αντιπαραταξιακές ιδέες χωρίς να κινδυνεύσει σοβαρά να υποστεί κάποια ανεπιθύμητη «αποβολή» ή περιθωριοποίηση, κάτι που έχουμε δει αρκετά συχνά.
Οπότε είναι φυσικό να επιβάλλεται η επιλογή των σωστών λέξεων, σιωπών και παραλήψεων.
Μπορεί να είναι εκείνο που λένε: «Μια στο καρφί, μια στο πέταλο».