Αυτή η εβδομάδα, 6 χρόνια πριν, ήταν μια από τις δραματικότερες στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Η χώρα έφτασε στο χείλος της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθόλου περίεργο που οι νικητές του 62% στο δημοψήφισμα δεν θέλουν καν να αναφέρεται η μέρα εκείνη και τη θυμούνται μόνο οι χαμένοι.

Την ίδια βδομάδα διαπιστώνεται ένα γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί. Στα μέσα της θητείας της, τότε δηλαδή που κάθε κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη φθορά, η διαφορά της από την αξιωματική αντιπολίτευση είναι μεγαλύτερη από εκείνη των εκλογών του 2019. Το τωρινό φαινόμενο έχει την αφετηρία του στο πρώτο, στο 2015.

Με το δημοψήφισμα-παρωδία του 2015, ο τότε πρωθυπουργός μετέτρεψε τους ψηφοφόρους σε συνενόχους. Δεν θα μπορούσαν έκτοτε να τον κατηγορήσουν για την όπως αποδείχθηκε καταστροφική πολιτική του. Με το θριαμβευτικό 62% ο σοφός λαός μίλησε, αυτός αποφάσισε.

Έκανε όμως και κάτι άλλο. Έχοντας μπροστά τις επόμενες κάλπες και την ανάγκη διατήρησης της εξουσίας, δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι η πολιτική του ηττήθηκε, γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να νικήσει. Γιατί δεν ήταν σωστή, δεν ήταν δίκαιη. Αντιθέτως, παρόξυνε ακόμη περισσότερο το πολιτικό κλίμα του προηγούμενου διαστήματος. Οι «προδότες», οι «γερμανοτσολιάδες» και οι «τρόικες εσωτερικού» παρέμειναν τέτοιοι. Η πολιτική ήταν σωστή, πλην οι δυνάμεις του εχθρού ήταν υπέρτερες. Χρησιμοποίησε δηλαδή το οικείο και παρηγορητικό μοτίβο της ελληνικής ιστορίας: Δεν κάνουμε ποτέ λάθος, ο ηρωικός λαός έχει πάντα δίκιο, απλώς οι εχθροί είναι περισσότεροι.

Στην πραγματικότητα η τότε κυβέρνηση, ακόμα και μετά τη μεταστροφή του Όχι σε Ναι, ανανέωσε με το εκλογικό σώμα το υποσχετικό συμβόλαιο: Μπορεί να ηττηθήκαμε, αλλά ο σκοπός παραμένει ο ίδιος μέχρι τη νίκη. Η διάσωση του μεταπολιτευτικού συστήματος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, στην Καθημερινή πριν λίγες μέρες, διηγήθηκε τη σκηνή στο Προεδρικό Μέγαρο, όταν ο Λαφαζάνης διακόπτει τη δραματική σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών λέγοντας ότι επιτέλους ο Πούτιν απάντησε στην έκκληση της ελληνικής κυβέρνησης, είναι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Ενώ το τηλεφώνημα εξελίσσεται σε μια αίθουσα, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ με χαρούμενα πρόσωπα ονειρεύονται ήδη τα ρούβλια της Gazprom. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει, πελιδνός ανακοινώνει ότι ο Πούτιν για το μόνο που δεσμεύτηκε ήταν να πει έναν καλό λόγο στη Μέρκελ για μας.

Αυτή ήταν η ιδέα. Ότι με κάποιο τρόπο, κάποτε με δολάρια, μετά με ευρώ, τώρα με ρούβλια ρώσικα, με μπολίβαρ του Μαδούρο, με ιρανικά πετρέλαια, με οτιδήποτε, κάπως, με τρόπο μαγικό, το κράτος θα μπορεί αενάως να δανείζεται 30 δισ. ετησίως για να τα μοιράζει στους πολίτες του. Η νέα μεγάλη ιδέα.

Για τη συνέχεια AthensVoice